Το ευαγγέλιο της Κυριακής ( Των Δέκα Λεπρών )

Η Αννα Ζανεττή, έγραψε...

Την ευαγγελική περικοπή της θεραπείας των δέκα λεπρών την αναφέρει μόνο ο Ευαγγελιστής Λουκάς, που ως ιατρός την διατήρησε στην μνήμη του.

Οι δέκα λεπροί ζητούν το έλεος του Θεού γιατί τον εμπιστεύονται και θέτουν τον εαυτό τους , την υγεία τους, και τη ζωή τους στον Ιησού Χριστό.

Γι' αυτό όταν οι δέκα λεπροί συνάντησαν τον Χριστό κραύγασαν με δυνατή φωνή: Διδάσκαλε Ιησού λυπήσου μας , ελέησέ μας. Και ο Χριστός τους πρόσφερε το έλεός του και τους έστειλε να ζήσουν ξανά έξω στην κοινωνία.

Εδώ όμως εμφανίζεται μια νέα δοκιμασία: Την ύπαρξή τους και την υγεία τους, θα την εμπιστεύονται από εδώ και πέρα στον Χριστό ή θα την στηρίζουν στις δικές τους βιολογικές δυνάμεις?

Το ευαγγέλιο μας λέει ότι οι θεραπευθέντες λεπροί την εμπιστεύθηκαν στον εαυτό τους, στον εγωϊσμό τους και ξέχασαν τον ευεργέτη Κύριο, αφού δεν αισθάνονται την ανάγκη της επικοινωνίας μαζί Του.

Ο ένας όμως από αυτούς , όταν είδε πως ιατρεύτηκε, επέστρεψε για να δοξάσει το Θεό. Και αυτός ήταν αλλοεθνής, Σαμαρίτης. Ο Χριστός επαινεί την πίστη του που τον έσωσε. Ευχαριστεί τον Θεό και βρίσκει έτσι την ανάσταση της ύπαρξής του. Όταν ο Χριστός ερωτά τον Σαμαρίτη, "μα δεν καθαρίσθηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννέα που είναι;", δεν παραπονείται με την απουσία των εννέα, αλλά θέλει να υπογραμμίσει ότι η αχαριστία είναι μια «παρά φύσιν» κατάσταση που οδηγεί τον άνθρωπο στην αυτοκαταστροφή. Η αχαριστία παραμερίζει τον Θεό και προβάλλει το θεοποιημένο «εγώ» του ανθρώπου.

Με την αχαριστία και την αγνωμοσύνη προς τον Θεό επαναλαμβάνουμε το προπατορικό αμάρτημα. Δεχόμαστε τις δωρεές του Θεού αλλά απορρίπτουμε το Θεό που ζωοποιεί την ύπαρξή μας.

Το κλείσιμο στον εαυτό μας , η φαρισαϊκή αυτάρκεια, η φαινομενική δυναμική αυτοπεποίθηση, φέρουν την σφραγίδα της απειλής του θανάτου. Το άνοιγμα της καρδιάς μας στον Θεό είναι η απάντησή μας στις άπειρες δωρεές του Θεού, στο δώρο της ζωής που μας προσφέρει είναι το μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ ευγνωμοσύνης.

Μέσα στη Θ. Λειτουργία φθάνουμε κάθε φορά να ευχαριστούμε τον Θεό και να αγαπάμε τους άλλους ανθρώπους. Εδώ βρίσκουμε την σωτηρία μας που είναι η υπέρβαση του εαυτού.

Έτσι δεν μένουμε μόνο στη σωτηρία του σώματος όπως οι εννέα λεπροί. Προχωράμε στην αποδοχή της σωτηρίας που είναι ο Χριστός , η αληθινή ευχαριστία του Θεού και του κόσμου.

Αννα Ζανεττή
http://www.facebook.com/photo.php?fbid=1271419283646&set=a.1090153992127.11212.1774809391

ΣΧΕΤΙΚΟ:

Η θεραπεία των δέκα λεπρών (Λουκ. ιζ’ 12-19)

http://xairete.blogspot.com/2009/01/blog-post_9612.html