Νέο μήνυμα (πριν από λίγο) από το Facebook:
Θέμα: Οι αναμνήσεις σας στο Facebook
Αγαπητέ Panagiotis,
Νοιαζόμαστε για εσάς και για τις αναμνήσεις που μοιράζεστε εδώ.
Σκεφτήκαμε ότι θα σας άρεσε να ξαναδείτε σήμερα αυτή τη δημοσίευση που κάνατε…
Δείτε -ως ανάμνηση, τι γράψατε σαν σήμερα, για το Άγιο φως, και αν θέλετε αναδημοσιεύστε το σήμερα.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΔΑΣΗΣ, είπε...
Α/1/ Η όλη παράθεση γεγονότων, συμβάντων και αναφορών, αφορά κυρίως το θεόσταλτο ή όχι Φως, κατά την παραμονή του Πατριάρχη εντός του Παναγίου Τάφου και την αφή του Αγίου Φωτός και δευτερευόντως τα συμβαίνοντα εκτός του Παναγίου Τάφου, δηλ. τα μετά την έξοδο του Πατριάρχη από τον Πανάγιο Τάφο, κατά τη μετάδοση του ήδη αγιασθέντος Φωτός στους πιστούς. Φαινόμενα ακαϊας ή κυανής φλόγας κ.λπ. αφορούν το ήδη καθαγιασθέν Φως, που σύμφωνα με τη δεητική ευχή έχει ήδη καταστεί «αγιασμού δώρον» και «πάσης θεϊκής χάριτος πεπληρωμένον».
2/ Ουδεμία αναφορά Πατέρων της Εκκλησίας υπάρχει, περί θεοστάλτου Φωτός στον Πανάγιο Τάφο, τόσο σε όλη την 1η μ.Χ. χιλιετία κατά την οποία δεν υπήρχαν σχετικές αναφορές, αλλά ούτε και κατά τη δεύτερη, όπου υπάρχουν μαρτυρίες πιστών, αλλά όχι σχετικές αναφορές Πατέρων, δεν υπάρχει δε σχετική υμνολογία ή εικονογραφία, πράγμα που συμβαίνει σε κάθε μεγάλο γεγονός θαύματος.
3/ Ιστορικές μαρτυρίες αναφέρουν, ότι τα περί του αγίου Φωτός εμφανίσθηκαν αρχικά στη Δύση, κατά την 1η χιλιετία και αργότερα μεταφυτεύθηκαν μετά το Σχίσμα στην Ανατολή και ειδικά στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων κατά τις εκεί Σταυροφορίες των Λατίνων, οι οποίοι το θεώρησαν ως τρόπο πορισμού χρημάτων, στα λαϊκά στρώματα, που ιδιαίτερα τότε υπόκειντο σε ενθουσιαστικές τάσεις και στην υποβλητική ατμόσφαιρα του Μ. Σαββάτου, καθώς και στη μυστικοπάθεια των πρώτων Ρώσων προσκηνυτών.
4/ Ο Πατριάρχης απεκδύεται πάσης στολής, που δηλώνει οτιδήποτε χαρακτηριστικό του εκκλησιαστικού του αξιώματος (σάκκο, ωμοφόριο, μίτρα, εγκόλπια, ράβδο κ.λπ.) και παραμένει με λευκό χιτώνα, το στιχάριο, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο άκρα ταπείνωση και ευλάβεια. Τα δε περί ελέγχου του Πατριάρχη και του Τάφου, για ύπαρξη εύφλεκτης ύλης, μόνο φαιδρότητα προκαλούν. Ποιος τέλος πάντων είναι εκείνος που θα εμφανιζόταν, ως ο επόπτης μιας υψίστης μυσταγωγικής τελετής (άρα ανώτερος του ιερουργούντος!); Τι εχέγγυα θα διέθετε και ποιος θα τον όριζε, αναγνωρίζοντας έτσι το «υπέρ την Κεφαλήν» κύρος του;
5/ Στη δεητική ευχή, ουδαμού γίνεται λόγος περί «άνωθεν κατερχομένου αϋλου φωτός». Εάν συνέβαινε ουρανόθεν πέμψη φωτός, τότε η ευχή θα ήτανε ευχαριστιακή. Ο Πατριάρχης ανάβει τις λαμπάδες που κρατάει, από το φως της ακοίμητης κανδήλας, της οποίας το φως είναι ήδη άγιο και δέεται, όπως το άγιο αυτό φως ευλογηθεί και (ως αναστάσιμο) καταστεί ιδιαίτερα άγιο, καθώς δηλώνει η φράση της ευχής «να αναδειχθή» το φως όχι μόνο «αγιασμού δώρον» αλλά «και πάσης θεϊκής χάριτος πεπληρωμένον». Αλλά ποιο φως εύχεται ο Πατριάρχης να γίνει τέτοιο; Βεβαίως το «εις ανάμνησιν» (όπως αναφέρει η ευχή) φυσικό φως από την ακοίμητη κανδήλα. Αν το φως ήταν θεόσταλτο, τότε θα ήταν «αφ’ εαυτού» αναδεδειγμένο άγιο και δεν θα παρακαλούσε ο Πατριάρχης, όπως το αναδείξει ο Θεός. Και πως θα γίνει αυτή η ανάδειξη; «δια της χάριτος του Παναγίου Τάφου».
6/ Ο πρώτος, που παραλαμβάνει το άγιον Φως από τον Πατριάρχη είναι ο αιρετικός, κατά την Εκκλησία, εκπρόσωπος των Αρμενίων μονοφυσιτών, πράγμα που θεωρείται αντορθόδοξο, καθότι το «Δεύτε, Λάβετε Φως», τους Ορθοδόξους πιστούς αφορά. Λέγεται, ότι οι ετερόδοξοι ασπάζονται το χέρι του Πατριάρχη, όταν παραλαμβάνουν από αυτόν το άγιο Φως. Ως εκ του γεγονότος αυτού φαίνεται, ότι και αυτοί θα πρέπει να θεωρούν, ότι το Φως δεν είναι θεόσταλτο, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα άλλαζαν το δόγμα τους, με το σωστό, που, υποτίθεται ότι, έχει και την εκ του Ουρανού σφραγίδα.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΔΑΣΗΣ, είπε...
Β/7/ Το θαύμα δεν είναι ένα εξαναγκαστικό γεγονός για τη Θεότητα. Είναι όμως παγκόσμια πρωτοτυπία, να επισυμβαίνει θαύμα ορισμένη ημέρα και ώρα, κάθε χρόνο και μάλιστα να διαφημίζεται εκ των προτέρων στους πάμπολλους τουρίστες, οι οποίοι τρέχουν να δουν το «‘Ακτιστο Φως», αποτελεί δε τουλάχιστον βλασφημία ο ισχυρισμός, ότι «πρόκειται για ουράνιο «άκτιστο φως» που όμως γίνεται αντιληπτό με την όραση!» (π. Α. Στυλιανάκης), μεγαλύτερη δε βλασφημία ο ισχυρισμός, ότι μπορεί να αποτυπωθεί Αυτό ακόμη και σε φωτογραφία ή βιντεοταινία!
8/ Βέβαια, το να δέεται ο Πατριάρχης για τον καθαγιασμό του αγίου Φωτός και αντ’ αυτού να στέλνεται ήδη αγιασμένο φως εξ Ουρανού, δείχνει ότι ο Κύριος αρνείται επίμονα και σε μόνιμη βάση να εισακούσει τον αναπέμποντα την ευχή Αρχιερέα. Δεν έχει λοιπόν η Εκκλησία, παρά να αλλάξει τον τύπο της ευχής και από δεητική, να την κάνει ευχαριστιακή. Αντίθετα φαίνεται, ότι ο Κύριος εισακούει πάντοτε τους ιερείς, που δέονται για τον καθαγιασμό των υδάτων και ποτέ δεν έστειλε ύδωρ εξ Ουρανού, απ’ ότι βέβαια γνωρίζουμε μέχρι σήμερα!
9/ Είναι αρκετά παράξενο να μην έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα κάθοδος αγίου Φωτός εξ Ουρανού σε καμία αγία Τράπεζα, που είναι η προτύπωση του Πανάγιου Τάφου, κατά τη λειτουργία της Ανάστασης, στις διάφορες ανά τον κόσμο Ορθόδοξες ενορίες και να έχει το προνόμιο αυτό μόνον ο Πανάγιος Τάφος. Αυτό το προνόμιο πάντως το αποκλείει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αυτόπτης μάρτυρας των τεκταινομένων στον Πανάγιο Τάφο, καθώς το αποτυπώνει στο βιβλίο του: «Ένα ταξίδι στα Ιεροσόλυμα».
10/ Το πρώτο, το άκτιστο, το άυλο και ουράνιο Φως εμφανίζεται μόνο σε ιερά και καταξιωμένα πρόσωπα, τα οποία αποδείχτηκαν τέτοια με την όλη βιωτή και πνευματική προετοιμασία τους. Ως εκ τούτου είναι πολύ εγωιστικά ανθρωποκεντρική, επιπόλαιη και αθεολόγητη η πρακτική εκείνων που νομίζουν, ότι αυτό το θείο Φως έρχεται ορισμένη μέρα και ώρα σε ένα πανίερο χώρο, γίνεται αισθητό από όλους αδιακρίτως, δικαίους και αδίκους, αμαρτωλούς και εξαγνισμένους, πιστούς ή απίστους, αδιάφορους τουρίστες, παντοειδείς περίεργους, Ορθόδοξους και ετερόδοξους, είρωνες της Πίστης και φανατικούς αλλόθρησκους! Σαν να είναι δηλαδή, κάτι που έρχεται να εντυπωσιάσει και έτσι να επιβάλλει, θέλουμε δεν θέλουμε την Πίστη, άσχετα βέβαια και αδιάφορα από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου κι’ από το, ηθικά, δεκτικό του περιεχόμενο. Τότε όμως ποια αξία θα είχε αυτή η αναγκαστική Πίστη που θα είχαμε όλοι μας; Θα οδηγούσε όχι βέβαια σε ευσέβεια, αλλά σε -υποτιμητική, της χριστιανικής προσωπικότητας-, αποδοχή εκείνου που, χωρίς τη θέλησή μας, μας επιβλήθηκε άνωθεν ως προαποφασισμένη μοίρα μας!
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΔΑΣΗΣ, είπε...
Γ/ Σαν κατακλείδα όλων των ανωτέρω καταγραφών, θα πρέπει να μην αρκούμεθα σε συστηματική παράθεση αφηγήσεων για την «υπερφυσική» εμφάνιση του φωτός, όταν μάλιστα οι περισσότερες παραδίδονται άκριτα, δηλαδή ερευνητικά αβασάνιστα και στις καλύτερες περιπτώσεις, διαπιστώνονται προϊόντα μόνον ευλαβούς υποκειμενικής θρησκευτικότητας. Εξ άλλου, ο Θεός δεν ενεργεί για να μας εντυπωσιάσει, όπως θα ήθελαν μερικοί με αφελή ανθρωποκεντρική θρησκευτική νοοτροπία. Πρέπει δε να μας βάλει σε σκέψεις, ότι ένα, υποτίθεται, τέτοιο συγκλονιστικό επαναλαμβανόμενο κατ’ έτος θαύμα (το θεόσταλτο φως), να μην καταχωρείται σε καμία ομιλία Πατέρα της Εκκλησίας, σε καμία υμνολογία, σε καμία εικονογραφία! Πιστεύουμε λοιπόν, ότι το θεόσταλτο φως δεν θα πρέπει να είναι παρά μία «χειροποίητος μηχανουργία» και οι ποιούντες αυτό «φωτοποιοί», σύμφωνα με τη θέση του Πατριάρχη Εφραίμ Β΄ (πρώην Αρχιεπισκόπου Κύπρου), ο οποίος γνώριζε άριστα τη σχετική τελετουργία. Αν βέβαια, ο υποκειμενικός ενθουσιασμός, προκαλώντας ιερή έξαψη, υποβάλλει σε μέρος του λαού την παροχή, ως δια θαύματος, του ανάμματος του Φωτός, που προσφέρει ο Πατριάρχης και αν αυτό (καλώς ή κακώς) το αντιπαρέρχεται σιωπηρώς η Εκκλησία (ίσως με τη σκέψη να μην κλονιστεί το φρόνημα του απλούστερου λαού), αυτό είναι θέμα τακτικής της νόμιμης και υπεύθυνης εκκλησιαστικής αρχής της Σιωνίδιτος Εκκλησίας. Εμείς όμως οφείλουμε να «γνωρίσουμε την αλήθεια», σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου μας, όσο και αν αυτή δεν συμφέρει κάποια πρόσωπα, καταστάσεις ή συμφέροντα.
Ως εκ των ανωτέρω καταγραφομένων, όσο ποτέ άλλοτε ισχύει η προτροπή του Παύλου προς τους Κορινθίους: «Αδελφοί, μη γίνεστε σαν παιδιά στο μυαλό. Να είστε σαν παιδιά ως προς την κακία, αλλά στο μυαλό να είστε ώριμοι άνθρωποι». Ο Παύλος προτρέπει εδώ τους αναγνώστες του να γίνουν «τέλειοι ταις φρεσίν» και να «νηπιάζουν» μόνον ως προς την κακία. Οι Κορίνθιοι πρέπει, ως προς την κακία, να είναι «νήπιοι», στο μυαλό όμως οφείλουν να είναι ώριμοι και να καταλαβαίνουν. Άραγε, αυτές οι προτροπές του Παύλου προς τους Κορίνθιους δεν ισχύουν για εμάς;
Θέμα: Οι αναμνήσεις σας στο Facebook
Αγαπητέ Panagiotis,
Νοιαζόμαστε για εσάς και για τις αναμνήσεις που μοιράζεστε εδώ.
Σκεφτήκαμε ότι θα σας άρεσε να ξαναδείτε σήμερα αυτή τη δημοσίευση που κάνατε…
Δείτε -ως ανάμνηση, τι γράψατε σαν σήμερα, για το Άγιο φως, και αν θέλετε αναδημοσιεύστε το σήμερα.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΔΑΣΗΣ, είπε...
Α/1/ Η όλη παράθεση γεγονότων, συμβάντων και αναφορών, αφορά κυρίως το θεόσταλτο ή όχι Φως, κατά την παραμονή του Πατριάρχη εντός του Παναγίου Τάφου και την αφή του Αγίου Φωτός και δευτερευόντως τα συμβαίνοντα εκτός του Παναγίου Τάφου, δηλ. τα μετά την έξοδο του Πατριάρχη από τον Πανάγιο Τάφο, κατά τη μετάδοση του ήδη αγιασθέντος Φωτός στους πιστούς. Φαινόμενα ακαϊας ή κυανής φλόγας κ.λπ. αφορούν το ήδη καθαγιασθέν Φως, που σύμφωνα με τη δεητική ευχή έχει ήδη καταστεί «αγιασμού δώρον» και «πάσης θεϊκής χάριτος πεπληρωμένον».
2/ Ουδεμία αναφορά Πατέρων της Εκκλησίας υπάρχει, περί θεοστάλτου Φωτός στον Πανάγιο Τάφο, τόσο σε όλη την 1η μ.Χ. χιλιετία κατά την οποία δεν υπήρχαν σχετικές αναφορές, αλλά ούτε και κατά τη δεύτερη, όπου υπάρχουν μαρτυρίες πιστών, αλλά όχι σχετικές αναφορές Πατέρων, δεν υπάρχει δε σχετική υμνολογία ή εικονογραφία, πράγμα που συμβαίνει σε κάθε μεγάλο γεγονός θαύματος.
3/ Ιστορικές μαρτυρίες αναφέρουν, ότι τα περί του αγίου Φωτός εμφανίσθηκαν αρχικά στη Δύση, κατά την 1η χιλιετία και αργότερα μεταφυτεύθηκαν μετά το Σχίσμα στην Ανατολή και ειδικά στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων κατά τις εκεί Σταυροφορίες των Λατίνων, οι οποίοι το θεώρησαν ως τρόπο πορισμού χρημάτων, στα λαϊκά στρώματα, που ιδιαίτερα τότε υπόκειντο σε ενθουσιαστικές τάσεις και στην υποβλητική ατμόσφαιρα του Μ. Σαββάτου, καθώς και στη μυστικοπάθεια των πρώτων Ρώσων προσκηνυτών.
4/ Ο Πατριάρχης απεκδύεται πάσης στολής, που δηλώνει οτιδήποτε χαρακτηριστικό του εκκλησιαστικού του αξιώματος (σάκκο, ωμοφόριο, μίτρα, εγκόλπια, ράβδο κ.λπ.) και παραμένει με λευκό χιτώνα, το στιχάριο, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο άκρα ταπείνωση και ευλάβεια. Τα δε περί ελέγχου του Πατριάρχη και του Τάφου, για ύπαρξη εύφλεκτης ύλης, μόνο φαιδρότητα προκαλούν. Ποιος τέλος πάντων είναι εκείνος που θα εμφανιζόταν, ως ο επόπτης μιας υψίστης μυσταγωγικής τελετής (άρα ανώτερος του ιερουργούντος!); Τι εχέγγυα θα διέθετε και ποιος θα τον όριζε, αναγνωρίζοντας έτσι το «υπέρ την Κεφαλήν» κύρος του;
5/ Στη δεητική ευχή, ουδαμού γίνεται λόγος περί «άνωθεν κατερχομένου αϋλου φωτός». Εάν συνέβαινε ουρανόθεν πέμψη φωτός, τότε η ευχή θα ήτανε ευχαριστιακή. Ο Πατριάρχης ανάβει τις λαμπάδες που κρατάει, από το φως της ακοίμητης κανδήλας, της οποίας το φως είναι ήδη άγιο και δέεται, όπως το άγιο αυτό φως ευλογηθεί και (ως αναστάσιμο) καταστεί ιδιαίτερα άγιο, καθώς δηλώνει η φράση της ευχής «να αναδειχθή» το φως όχι μόνο «αγιασμού δώρον» αλλά «και πάσης θεϊκής χάριτος πεπληρωμένον». Αλλά ποιο φως εύχεται ο Πατριάρχης να γίνει τέτοιο; Βεβαίως το «εις ανάμνησιν» (όπως αναφέρει η ευχή) φυσικό φως από την ακοίμητη κανδήλα. Αν το φως ήταν θεόσταλτο, τότε θα ήταν «αφ’ εαυτού» αναδεδειγμένο άγιο και δεν θα παρακαλούσε ο Πατριάρχης, όπως το αναδείξει ο Θεός. Και πως θα γίνει αυτή η ανάδειξη; «δια της χάριτος του Παναγίου Τάφου».
6/ Ο πρώτος, που παραλαμβάνει το άγιον Φως από τον Πατριάρχη είναι ο αιρετικός, κατά την Εκκλησία, εκπρόσωπος των Αρμενίων μονοφυσιτών, πράγμα που θεωρείται αντορθόδοξο, καθότι το «Δεύτε, Λάβετε Φως», τους Ορθοδόξους πιστούς αφορά. Λέγεται, ότι οι ετερόδοξοι ασπάζονται το χέρι του Πατριάρχη, όταν παραλαμβάνουν από αυτόν το άγιο Φως. Ως εκ του γεγονότος αυτού φαίνεται, ότι και αυτοί θα πρέπει να θεωρούν, ότι το Φως δεν είναι θεόσταλτο, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα άλλαζαν το δόγμα τους, με το σωστό, που, υποτίθεται ότι, έχει και την εκ του Ουρανού σφραγίδα.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΔΑΣΗΣ, είπε...
Β/7/ Το θαύμα δεν είναι ένα εξαναγκαστικό γεγονός για τη Θεότητα. Είναι όμως παγκόσμια πρωτοτυπία, να επισυμβαίνει θαύμα ορισμένη ημέρα και ώρα, κάθε χρόνο και μάλιστα να διαφημίζεται εκ των προτέρων στους πάμπολλους τουρίστες, οι οποίοι τρέχουν να δουν το «‘Ακτιστο Φως», αποτελεί δε τουλάχιστον βλασφημία ο ισχυρισμός, ότι «πρόκειται για ουράνιο «άκτιστο φως» που όμως γίνεται αντιληπτό με την όραση!» (π. Α. Στυλιανάκης), μεγαλύτερη δε βλασφημία ο ισχυρισμός, ότι μπορεί να αποτυπωθεί Αυτό ακόμη και σε φωτογραφία ή βιντεοταινία!
8/ Βέβαια, το να δέεται ο Πατριάρχης για τον καθαγιασμό του αγίου Φωτός και αντ’ αυτού να στέλνεται ήδη αγιασμένο φως εξ Ουρανού, δείχνει ότι ο Κύριος αρνείται επίμονα και σε μόνιμη βάση να εισακούσει τον αναπέμποντα την ευχή Αρχιερέα. Δεν έχει λοιπόν η Εκκλησία, παρά να αλλάξει τον τύπο της ευχής και από δεητική, να την κάνει ευχαριστιακή. Αντίθετα φαίνεται, ότι ο Κύριος εισακούει πάντοτε τους ιερείς, που δέονται για τον καθαγιασμό των υδάτων και ποτέ δεν έστειλε ύδωρ εξ Ουρανού, απ’ ότι βέβαια γνωρίζουμε μέχρι σήμερα!
9/ Είναι αρκετά παράξενο να μην έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα κάθοδος αγίου Φωτός εξ Ουρανού σε καμία αγία Τράπεζα, που είναι η προτύπωση του Πανάγιου Τάφου, κατά τη λειτουργία της Ανάστασης, στις διάφορες ανά τον κόσμο Ορθόδοξες ενορίες και να έχει το προνόμιο αυτό μόνον ο Πανάγιος Τάφος. Αυτό το προνόμιο πάντως το αποκλείει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αυτόπτης μάρτυρας των τεκταινομένων στον Πανάγιο Τάφο, καθώς το αποτυπώνει στο βιβλίο του: «Ένα ταξίδι στα Ιεροσόλυμα».
10/ Το πρώτο, το άκτιστο, το άυλο και ουράνιο Φως εμφανίζεται μόνο σε ιερά και καταξιωμένα πρόσωπα, τα οποία αποδείχτηκαν τέτοια με την όλη βιωτή και πνευματική προετοιμασία τους. Ως εκ τούτου είναι πολύ εγωιστικά ανθρωποκεντρική, επιπόλαιη και αθεολόγητη η πρακτική εκείνων που νομίζουν, ότι αυτό το θείο Φως έρχεται ορισμένη μέρα και ώρα σε ένα πανίερο χώρο, γίνεται αισθητό από όλους αδιακρίτως, δικαίους και αδίκους, αμαρτωλούς και εξαγνισμένους, πιστούς ή απίστους, αδιάφορους τουρίστες, παντοειδείς περίεργους, Ορθόδοξους και ετερόδοξους, είρωνες της Πίστης και φανατικούς αλλόθρησκους! Σαν να είναι δηλαδή, κάτι που έρχεται να εντυπωσιάσει και έτσι να επιβάλλει, θέλουμε δεν θέλουμε την Πίστη, άσχετα βέβαια και αδιάφορα από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου κι’ από το, ηθικά, δεκτικό του περιεχόμενο. Τότε όμως ποια αξία θα είχε αυτή η αναγκαστική Πίστη που θα είχαμε όλοι μας; Θα οδηγούσε όχι βέβαια σε ευσέβεια, αλλά σε -υποτιμητική, της χριστιανικής προσωπικότητας-, αποδοχή εκείνου που, χωρίς τη θέλησή μας, μας επιβλήθηκε άνωθεν ως προαποφασισμένη μοίρα μας!
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΔΑΣΗΣ, είπε...
Γ/ Σαν κατακλείδα όλων των ανωτέρω καταγραφών, θα πρέπει να μην αρκούμεθα σε συστηματική παράθεση αφηγήσεων για την «υπερφυσική» εμφάνιση του φωτός, όταν μάλιστα οι περισσότερες παραδίδονται άκριτα, δηλαδή ερευνητικά αβασάνιστα και στις καλύτερες περιπτώσεις, διαπιστώνονται προϊόντα μόνον ευλαβούς υποκειμενικής θρησκευτικότητας. Εξ άλλου, ο Θεός δεν ενεργεί για να μας εντυπωσιάσει, όπως θα ήθελαν μερικοί με αφελή ανθρωποκεντρική θρησκευτική νοοτροπία. Πρέπει δε να μας βάλει σε σκέψεις, ότι ένα, υποτίθεται, τέτοιο συγκλονιστικό επαναλαμβανόμενο κατ’ έτος θαύμα (το θεόσταλτο φως), να μην καταχωρείται σε καμία ομιλία Πατέρα της Εκκλησίας, σε καμία υμνολογία, σε καμία εικονογραφία! Πιστεύουμε λοιπόν, ότι το θεόσταλτο φως δεν θα πρέπει να είναι παρά μία «χειροποίητος μηχανουργία» και οι ποιούντες αυτό «φωτοποιοί», σύμφωνα με τη θέση του Πατριάρχη Εφραίμ Β΄ (πρώην Αρχιεπισκόπου Κύπρου), ο οποίος γνώριζε άριστα τη σχετική τελετουργία. Αν βέβαια, ο υποκειμενικός ενθουσιασμός, προκαλώντας ιερή έξαψη, υποβάλλει σε μέρος του λαού την παροχή, ως δια θαύματος, του ανάμματος του Φωτός, που προσφέρει ο Πατριάρχης και αν αυτό (καλώς ή κακώς) το αντιπαρέρχεται σιωπηρώς η Εκκλησία (ίσως με τη σκέψη να μην κλονιστεί το φρόνημα του απλούστερου λαού), αυτό είναι θέμα τακτικής της νόμιμης και υπεύθυνης εκκλησιαστικής αρχής της Σιωνίδιτος Εκκλησίας. Εμείς όμως οφείλουμε να «γνωρίσουμε την αλήθεια», σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου μας, όσο και αν αυτή δεν συμφέρει κάποια πρόσωπα, καταστάσεις ή συμφέροντα.
Ως εκ των ανωτέρω καταγραφομένων, όσο ποτέ άλλοτε ισχύει η προτροπή του Παύλου προς τους Κορινθίους: «Αδελφοί, μη γίνεστε σαν παιδιά στο μυαλό. Να είστε σαν παιδιά ως προς την κακία, αλλά στο μυαλό να είστε ώριμοι άνθρωποι». Ο Παύλος προτρέπει εδώ τους αναγνώστες του να γίνουν «τέλειοι ταις φρεσίν» και να «νηπιάζουν» μόνον ως προς την κακία. Οι Κορίνθιοι πρέπει, ως προς την κακία, να είναι «νήπιοι», στο μυαλό όμως οφείλουν να είναι ώριμοι και να καταλαβαίνουν. Άραγε, αυτές οι προτροπές του Παύλου προς τους Κορίνθιους δεν ισχύουν για εμάς;
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου