ΔΙΑΒΑΖΩ:
Ο Τάσος Χαλκιάς δηλώνει Χριστιανός μόνο στα χαρτιά και δεν πάει ποτέ στην εκκλησία.
«Δεν πηγαίνω στην εκκλησία. Πήγα όταν με βάφτισαν. Μόνο τότε. Δεν έχω λόγο να ξαναπάω στην εκκλησία, γιατί δεν έχει να κάνει με το εκκλησίασμα» τονίζει ο ηθοποιός.
«Είναι ένα κτίριο που υποτίθεται ότι είναι ο οίκος του θεού και κάποιοι μακρυγένηδες, ρασοφόροι νομίζουν ότι κάνουν τους μεσάζοντες ανάμεσα στον θεό και τον άνθρωπο. Κανένας άνθρωπος δεν είναι σε θέση ως τρίτος να μου μεταδώσει εμένα πίστη.
Με τον θεό επικοινωνεί κάποιος άμεσα δεν χρειάζονται μεσάζοντες».
Πηγή: Λοιπόν
ΑΣΧΕΤΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΛΟ:
.jpg)
9 σχόλια:
ΔΙΑΒΑΖΩ:
Ο Τάσος Χαλκιάς είναι Έλληνας ηθοποιός, ο οποίος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Ιανουαρίου 1952.
Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1974 με άριστα. Δάσκαλοί του ο Άγγελος Τερζάκης, Γιάννης Σιδέρης, Μαρία Χόρς, Μαίρη Αρώνη, Κα. Κατερίνα και Ελένη Χαντιαργύρη.
Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 70, ενώ από το 1978 - 1990 είναι μέλος του Εθνικού Θεάτρου.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες καθώς και θεατρικές παραστάσεις.
Λόλα (2008-2009)
Αμόρε μίο (2008)
Εντιμότατοι κερατάδες (2006)
Οι βαρβάτοι (2006)
Το κόκκινο δωμάτιο (2005)
Λίμνη των στεναγμών (2005)
Επτά Θανάσιμες πεθερές (2004)
Βελούδο από μετάξι (2004)
Οξυγόνο (2003)
Αν θυμηθείς τ'όνειρό μου (2003)
Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο (2001)
Θα σε δω στο πλοίο (2000)
Safe Sex (1999)
Κρίς-Κρός (1999)
Δεσποινίς Μαργαρίτα (1998)
Ο ιός του πατέρα (1996)
Οι δρόμοι της πόλης (1995)
Love sorry (1994)
Είμαι ο πρωθυπουργός (1992)
Hi Rock (1992)
Τρείς Χάριτες (1991)
Η δίκη (1991)
Είναι γάτα ο γιατρός (1986)
Μαντάμ Σουσού (1986)
Το θερμοκήπειο (1985)
Το πάρκινγκ (1984)
Η Στροφή (1982)
Ανατολική περιφέρεια (1979)
Το πάθος του για το θέατρο, τον προέτρεψε στην ίδρυση της Ανέτερης Σχολής Υποκριτικής "Πρώτη Πράξη".
Έτσι λέει ο Παύλος;
Με το Θεό επικοινωνείς άμεσα, χωρίς μεσίτη;
Αλλά ποιός είναι ο Παύλος, για το Χαλκιά.
Και ποιός ο Χαλκιάς, για την Εκκλησία;
Ένας "εν δυνάμει" Χριστιανός, όχι "εν ενεργεία".
Και ποιός είναι "εν ενεργεία" το καθορίζει η περίφημη προς Διόγνητον επιστολή, ανώνυμου μαθητή του απολογητή Αριστείδη, τον 2ο αι.
ΙΚ
ΠΡΟΣ ΔΙΟΓΝΗΤΟ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ανώνυμου μαθητή του απολογητή Αριστείδη του Αθηναίου, διδασκάλου του Κλήμη Αλεξανδρέα, 175-200 μ.Χ.
«Οι εν τω κόσμω Χριστιανοί»
(απόσπασμα σε μετάφραση)
«Οι Χριστιανοί λοιπόν δεν ξεχωρίζουν ούτε στον τόπο, ούτε στη γλώσσα, ούτε στο ντύσιμο από τους άλλους ανθρώπους. Μα ούτε και κατοικούν κάπου σε πόλεις δικές τους, ούτε μεταχειρίζονται κάποια διάλεκτο παραλλαγμένη, ούτε κάνουν ζωή που να ξεχωρίζει. Αυτό δεν είναι γι’ αυτούς διδαχή που βρέθηκε από κάποια επινόηση και από την ανησυχία πολυάσχολων ανθρώπων, ούτε υπερασπίζουν δόγμα ανθρώπινο, όπως μερικοί. Κατοικώντας σε πόλεις ειδωλολατρικές και βαρβαρικές, κατά τον κλήρο του ο καθένας, και ακολουθώντας τα τοπικά έθιμα σε ντύσιμο και φαγητό, καθώς και στον υπόλοιπο βίο, θαυμαστή και αληθινά παράδοξη δείχνουν την κατάσταση της πολιτείας τους. Σε πατρίδες κατοικούν δικές τους, αλλά σαν πάροικοι. Μετέχουν στα πάντα σαν πολίτες και τα πάντα υπομένουν σαν ξένοι. Κάθε ξένη πατρίδα είναι δική τους και κάθε πατρίδα, ξένη. Παντρεύονται όπως όλοι, κάνουν παιδιά. Αλλά δεν παρατάνε τα νεογέννητα. Τραπέζι κοινό έχουν, αλλά όχι και κρεβάτι. Μέσα σε σάρκα βρίσκονται, αλλά δε ζουν σύμφωνα με τη σάρκα. Στη γη περνάνε τη ζωή τους, αλλά είναι πολίτες του ουρανού. Υπακούουν στους νόμους που ορίζονται και με τον βίο τους νικάνε τους νόμους.
Αγαπάνε τους πάντες και από τους πάντες καταδιώκονται. Τους αγνοούν και τους κατακρίνουν τους θανατώνουν και κερδίζουν τη ζωή. Είναι φτωχοί και πλουτίζουν πολλούς• τα πάντα στερούνται και στα πάντα έχουν περίσσευμα. Τους περιφρονούν και μέσα στη περιφρόνηση δοξάζονται• τους συκοφαντούν και δικαιώνονται. Κακολογούνται και ευλογούν, τους βρίζουν και εκείνοι τιμούν. Κάνοντας το καλό τιμωρούνται σαν κακούργοι• όταν τιμωρούνται χαίρονται, σαν να έρχονται στη ζωή. Οι Ιουδαίοι σαν αλλόφυλους τους πολεμάνε και οι ειδωλολάτρες τους κυνηγάνε. Και για την αιτία της έχθρας, αυτοί που τους μισούν δεν έχουν τι να πουν.
Και πιό απλά, όπως είναι στο σώμα η ψυχή, έτσι είναι στον κόσμο οι Χριστιανοί. Απλωμένη είναι σε όλα τα μέλη του σώματος η ψυχή, και οι Χριστιανοί στου κόσμου τις πόλεις. Κατοικεί στο σώμα η ψυχή, δεν είναι όμως από το σώμα• και οι Χριστιανοί στον κόσμο κατοικούν, μα δεν είναι από τον κόσμο. Αόρατη η ψυχή, στο ορατό φρουρείται σώμα• και τους Χριστιανούς τους ξέρουν, αφού βρίσκονται στον κόσμο, αόρατη όμως η θεοσέβειά τους μένει. Μισεί την ψυχή η σάρκα και την πολεμάει, χωρίς να αδικείται σε τίποτα, γιατί την εμποδίζει να γεύεται τις ηδονές• μισεί και τους Χριστιανούς ο κόσμος, χωρίς να αδικείται σε τίποτα, γιατί στις ηδονές είναι αντίθετοι. Η ψυχή αγαπάει τη σάρκα που τη μισεί και τα μέλη• και οι Χριστιανοί αγαπάνε αυτούς που τους μισούν. Έχει κλειστεί η ψυχή στο σώμα, συγκρατεί όμως αυτή το σώμα• και τους Χριστιανούς τους έχει σαν σε φυλακή ο κόσμος, αυτοί όμως συγκρατούν τον κόσμο. Αθάνατη η ψυχή, σε θνητό σκήνωμα κατοικεί• και οι Χριστιανοί παροικούν στα φθαρτά, την αφθαρσία των ουρανών περιμένοντας. Όταν στερείται φαΐ και πιοτό, η ψυχή γίνεται καλύτερη• και οι Χριστιανοί όταν τιμωρούνται, κάθε ημέρα γίνονται πολύ περισσότεροι. Σε τέτοια τάξη τους έθεσε ο Θεός, που δεν τους επιτρέπεται να την παρατήσουν».
ΙΚ
Και έζησαν αυτοί (ο κ. Καρδάσης, οι χριστιανοί) καλά – κατά τα άλλα – κι εμείς (εγώ, ο Χαλκιάς, κλπ) καλυτέρα;
Δεν το νομίζω!
Το άλλο πάντως, αυτό με τον Τοτό, το ξέρετε;
Μάλλον καλύτερα.
Έτσι λέει το άλλο με τον Τοτό.
ΙΚ
Ξέρετε τι λέει «το άλλο με τον Τοτό»;
Λέει, ό,τι κι εσείς πιο πάνω: ότι δηλαδή... «τραπέζι κοινό, έχουν οι χριστιανοί»!
Εσείς δηλαδή: εσείς, ο κ. Γιώργος Μουστάκης, και οι λοιποί εν Χριστώ αδελφοί σας!
Και μη μου πείτε ότι ποτέ δεν έχετε συμφάει με τον υποστηρικτή του Καζαντζάκη!
Και που δεν είναι και γείτονας σας, όπως είμαστε εμείς, που ποτέ δεν έχουμε συμφάει!
Χα!
Το κοινό τραπέζι έχει να κάνει με το μη κοινό κρεβάτι. Δεν είναι μόνο του ξεκάρφωτο. Θέλει να πει, ότι το κοινό τραπέζι δεν σημαίνει και κοινό κρεβάτι.
Και λέγω, ότι δεν έχω συμφάγει με κανέναν υποστηρικτή του Καζαντζάκη, ούτε με τον θεολόγο-κοινωνιολόγο Γ. Μουστάκη, ούτε με τον Καθηγητή Δογματικής του ΑΠΘ Ν. Ματσούκα (αυτός πρόλαβε και πέθανε).
ΙΚ
http://xairete.blogspot.com/2011/02/blog-post_6744.html
Ανώνυμος είπε... Φίλε κ. Παναγιώτη, Σε συγχαίρω για τον αγώνα σου !
http://xairete.blogspot.com/2011/02/blog-post_538.html
Δημοσίευση σχολίου