ΔΙΑΒΑΖΩ:
Ξεκινώντας από την Παλαιά Διαθήκη, διαβάζουμε στο Δεκάλογο: «Ου λήψει το όνομα του Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» («δεν θα προφέρεις καταχρηστικά το όνομα του Κυρίου, του Θεού σου», Εξ. 20,7. Δευτ. 5,11). Περνώντας στη Καινή Διαθήκη ακούμε το Χριστό να λέει: «Εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως (…) έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ού ού, το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστί…» («εγώ, όμως, σας λέω να μην ορκίζεστε καθόλου (…) να λέτε μόνο ναι ή όχι, καθετί πέρα απ’ αυτά προέρχεται από τον πονηρό», Ματθ. 5, 33 – 37). Σαφέστατη είναι η προτροπή που μας απευθύνει και ο αδελφόθεος Ιάκωβος στην Επιστολή του (5, 12): « Προ πάντων δε, αδελφοί μου, μη ομνύετε μήτε τον ουρανόν, μήτε την γήν , μήτε άλλον τινά όρκον. Ητω δε υμών το ναί, ναί, και το ού, ού, ίνα μη υπό κρίσιν πέσητε» («Προ παντός, αδελφοί μου, να μην ορκίζεσθε ούτε στον ουρανό, ούτε στη γή, ούτε να κάνετε άλλον όρκο. Ας είναι το «ναί» σας πραγματικό ναί, και το «όχι» σας πραγματικό όχι, για να μη βρεθείτε κατηγορούμενοι στη τελική κρίση»).
Πάμε στους Πατέρες της Εκκλησίας: Ο Μεγ. Βασίλειος επισημαίνει ότι ο όρκος απαγορεύθηκε μια για πάντα (Κανών 29). Στο ερώτημα πως μπορεί κάποιος να πείθει τους άλλους, όταν αποφεύγει τον όρκο, ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος απαντά: με το λόγο και τη συμπεριφορά που θα πιστοποιεί το λόγο του (Επη Ηθικά, PG 37, 940). O Aγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς απορρίπτει επίσης τελείως τη χρήση του όρκου...
Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση, που είναι, αν μη τι άλλο, θεολογικά παράδοξη, εμφανίσθηκε - όπως επισημαίνει ο κορυφαίος καθηγητής Κοινωνιολογίας του Χριστιανισμού Γ. Μαντζαρίδης στο μνημειώδες έργο του «Χριστιανική Ηθική» (εκδ. Π. Πουρναρά, 1995, σελ. 415) - με την ανασύσταση του ελληνικού κράτους και έχει τις ρίζες της στη φιλοσοφία της βαυαροκρατίας που κυριαρχούσε στα διοικητικά πράγματα της χώρας τη περίοδο εκείνη (1833, με βασιλιά της ορθόδοξης Ελλάδος τον ρωμαιοκαθολικό Οθωνα και αντιβασιλιά επί των εκκλησιαστικών τον προτεστάντη Μάουρερ).
Χάρης Ανδρεόπουλος (δημοσιογράφος - θεολόγος)
4 σχόλια:
Όλοι αυτοί, γράφουν τις Γραφές και τους Πατέρες, εκεί που δεν πιάνει μελάνη.
Παναγιώτη, έχεις απόλυτο δίκιο. Αλλά μη μου πεις ότι όλοι αυτοί που κατά καιρούς επιθυμούν την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου(Παπαρήγα, Τσίπρας, Κουβέλης και καποιοι Πασόκοι) το κάνουν από σεβασμό και επιθυμίας εφαρμογής όλων των παραπάνω που λέγονται από Γραφή και Πατέρες! Άλλα έχουν στο νου όχι και τόσο αθώα...
Τι σημαίνει αγαπητέ Μιχάλη ο όρκος πολιτικών στο Ευαγγέλιο, ο όρκος «χοροστατούντων» αρχιεπισκόπων και μητροπολιτών;
Σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, αυτόν τον αισχρό εναγκαλισμό κράτους και Εκκλησίας. Αυτόν και μόνο!
Και αυτόν τον χωρισμό, τον θέλουν τόσο οι πιστοί (όσοι πιστοί) όσο και οι «άπιστοι» (που λες) για τους δικούς τους διαφορετικούς λόγους (να το παραδεχτώ) οι μεν και οι δε.
Αλλά δεν νομίζεις, αγαπητέ Μιχάλη, ότι η μεγάλη υποκρισία είναι μια και μόνη, αυτή δηλαδή της λεγόμενης Εκκλησίας «μας», της τοπικής, αυτής της κρατικής υπαλλήλου «Εκκλησίας», αυτής που πάει και ορκίζει ανθρώπους στο Ευαγγέλιο το οποίο απαγορεύει τον όρκο;
Είναι η ίδια (λεγόμενη) Εκκλησία, που εκδίδει διαζύγια για πολλούς και διαφόρους λόγους ενώ το Ευαγγέλιο ένα και μόνο λόγο δέχεται...
Είναι αυτή - η τάχα Εκκλησία - που στις συζητήσεις μας την έχουμε χαρακτηρίσει «εκκλησία του κώλου» και «σκατο-εκκλησία».
Στην προκειμένη λοιπόν περίπτωση, αγαπητέ Μιχάλη, το θέμα για εμάς τους χριστιανούς, δεν είναι οι όποιοι άπιστοι, ή αυτοί που αναφέρεις, αλλά η Εκκλησία. Είμαστε εμείς, οι λεγόμενοι πιστοί - κλήρος και λαός - ορκίζοντες και ορκιζόμενοι!
Τι σημαίνει αγαπητέ Μιχάλη ο όρκος πολιτικών στο Ευαγγέλιο, ο όρκος «χοροστατούντων» αρχιεπισκόπων και μητροπολιτών;
http://xairete.blogspot.com/2010/12/blog-post_2362.html
Δημοσίευση σχολίου