Να σου πω πώς τον γνώρισα, και, εγώ τον πατέρα Αυγουστίνο;
Καλημέρα, Σταυρούλα! :-)
Να σου πω πώς τον γνώρισα, και, εγώ τον πατέρα Αυγουστίνο;
Εγώ, είχα στην ενορία μου κατηχητή τον φοιτητή τότε, Δημήτριο Αεράκη (τον σημερινό μέγα ιεροκήρυκα π. Δανιήλ, τον Αρχιμανδρίτη) που ήταν μαζί με τον συμφοιτητή του τον Νικόλαο Νευράκη, διδάκτορα της θεολογίας σήμερα.
Ήταν το 1957, τότε που τέλειωσα το δημοτικό σχολείο στη Δάφνη (Καταπόδι, τότε) Αθηνών οπού είχα γεννηθεί. Πιο πριν είχα κατηχητή τον γείτονα μου, τον θεολόγο Νικόλαο Δρόσο, τον σημερινό Επίσκοπο Καρπενησίου!..
Μετά (το δημοτικό), μετακομίσαμε (προσωρινά, αρχικά, για καλοκαίρι) στη Σαλαμίνα όπου όμως τελικά μείναμε μόνιμα αρκετά χρόνια. Τότε λοιπόν στα παιδικά μου χρόνια, και στην αρχή της εφηβείας μου, είχα συμπαραστάτη εκεί στην ερημιά (ήταν σαν χωριό τότε το νησί) τον Αεράκη με μια αδιάκοπη και τακτικότατη (καθημερινή, να σου πω;) αλληλογραφία που είχαμε, η οποία συνεχίστηκε ακόμα και όταν εκείνος τέλειωσε το Πανεπιστήμιο και πήγε στρατιώτης!
Κάποια μέρα, ο Αεράκης μου έστειλε μια «Σπίθα».. ξέρεις, το προσωπικό δημοσιογραφικό όργανο του πατρός Αυγουστίνου του οποίου υπήρχε ανέκαθεν πνευματικό παιδί ο π. Δανιήλ Αεράκης. Το φύλλο αυτό της «Σπίθας», λοιπόν, είχε τίτλο «Ελλάς: 300.000!» και αναφερόταν στον ισχνό εκκλησιασμό στον οποίον συμμετέχει μόνο το 2% του ελληνικού πληθυσμού. Το άρθρο ανέλυε τους λόγους της αποχής των χριστιανών από τον εκκλησιασμό. Λόγους για τους οποίους είμαστε υπεύθυνοι εμείς (σαν κακοί χριστιανοί), αλλά και λόγους για τους οποίους ήταν υπεύθυνοι οι ποιμένες της εκκλησίας, οι κακοί ιερείς που με τα σκάνδαλα ή με την αδιαφορία τους ή με τον τρόπο που ιερουργούσαν κρατούσαν τους πιστούς μακριά από τον τακτικό εκκλησιασμό. Αυτό το δεύτερο, με συγκλόνισε! Ποιος είναι αυτός, αναρωτήθηκα, που τολμά να γράφει για τα κακώς κείμενα στην εκκλησία; Τότε πρόσεξα ότι κάτω από τον τίτλο της μικρής αυτής εφημερίδας (τίτλος «Χριστιανική ΣΠΙΘΑ», υπότιτλος «ήρθα να βάλω φωτιά στη Γη»), υπήρχε ένα όνομα, το όνομα του έκδοτη και συγγραφέα: Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, ιεροκήρυκας Αρχιεπισκοπής Αθηνών!
Έστειλα τότε στον φίλο μου τον Δημήτρη Αεράκη μια επιστολή, στην όποια εξέφραζα τον ενθουσιασμό μου για το άρθρο αυτό, και η απάντηση του ήταν να με προσκαλέσει να τον ακούσω κιόλας τον π. Αυγουστίνο, και να τον γνωρίσω προσωπικά, εκεί στην Αθήνα στα ειδικά κυριακάτικα κηρύγματα για νέους που έκανε, στην Ακαδημία Πλάτωνος, Παλαμηδίου 76, στην αίθουσα ενός δικού του ιδρύματος. Οι ομιλίες γίνονταν απόγευμα, και εγώ νεαρός σπουδαστής τεχνικής σχόλης τότε, με κοντά παντελόνια ακόμα, ξεκινούσα από το σπίτι μου (ήταν η πρώτη μου έξοδος!) κάθε Κυριακή μεσημέρι.. Έπαιρνα το καραβάκι από τη Σαλαμίνα, και έφτανα απόγευμα στην Αθήνα για να παρακολουθήσω τις ομιλίες του π. Αυγουστίνου!
Τόση εντύπωση μου έκαναν οι ομιλίες αυτές, που τις αποστήθιζα και τις αναπαρήγαγα μετά λεπτομερώς σε συναδέλφους μου (νεαρός πια, το 1960, 1962) στο σχεδιαστήριο στα Ελληνικά Ναυπηγεία (Νιάρχου, στον Σκαραμαγκά) όπου τότε (απόφοιτος) εργαζόμουν, τις αναπαρήγαγα στις συζητήσεις που κάναμε στην διακοπή για το μεσημεριανό φαγητό!..
Η συνέχεια ήταν πιο εύκολη (από πλευράς απόστασης), όταν αμέσως μετά επιστρέψαμε οριστικά από τη Σαλαμίνα, στο σπίτι μας στη Δάφνη, στην Αθήνα, διότι στο μεταξύ γράφτηκα, μετά από προτροπή της υπηρεσίας μου στα Ναυπηγεία, γράφτηκα σε ανώτερη σχολή (στη Σιβιτανίδειο), ..και ήμουν ο πιο τακτικός ακροατής των κηρυγμάτων του π. Αυγουστίνου, που γίνονταν πλέον σε νέα αίθουσα στο νεότευκτο τότε κτίριο της οδού Ζωοδόχου Πηγής 44, στα Εξάρχεια.
Σε κάποια φάση δε (στα μισά της δεύτερης αυτής φοίτησης μου), μου ανέθεσαν και το κατηχητικό έργο: Σκληρή δουλειά (όλη μέρα στα Ναυπηγεία στον Σκαραμαγκά), το απόγευμα μέχρι αργά τη νύχτα στη σχολή (στην Καλλιθέα, στην νέα τετραετή φοίτηση μου, όπου και εκεί έπρεπε να είμαι πρώτος και του βαθμού 20), και την Κυριακή στο Κατηχητικό (στον Εσταυρωμένο στο Αιγάλεω) στο μάθημα για το οποίο προετοιμαζόμουν επιμελώς όλη την εβδομάδα!..
Αλλά σε κούρασα! Γι αυτό, περισσότερα για το Κατηχητικό μου, περισσότερα για τον π. Αυγουστίνο που έγινε μετά Επίσκοπος Φλώρινας, αλλά και για το βιβλίο του, το «Ακόλουθα Με», θα σου πω άλλη φορά.
Φιλικότατα,
Ήταν το 1957, τότε που τέλειωσα το δημοτικό σχολείο στη Δάφνη (Καταπόδι, τότε) Αθηνών οπού είχα γεννηθεί. Πιο πριν είχα κατηχητή τον γείτονα μου, τον θεολόγο Νικόλαο Δρόσο, τον σημερινό Επίσκοπο Καρπενησίου!..
Μετά (το δημοτικό), μετακομίσαμε (προσωρινά, αρχικά, για καλοκαίρι) στη Σαλαμίνα όπου όμως τελικά μείναμε μόνιμα αρκετά χρόνια. Τότε λοιπόν στα παιδικά μου χρόνια, και στην αρχή της εφηβείας μου, είχα συμπαραστάτη εκεί στην ερημιά (ήταν σαν χωριό τότε το νησί) τον Αεράκη με μια αδιάκοπη και τακτικότατη (καθημερινή, να σου πω;) αλληλογραφία που είχαμε, η οποία συνεχίστηκε ακόμα και όταν εκείνος τέλειωσε το Πανεπιστήμιο και πήγε στρατιώτης!
Κάποια μέρα, ο Αεράκης μου έστειλε μια «Σπίθα».. ξέρεις, το προσωπικό δημοσιογραφικό όργανο του πατρός Αυγουστίνου του οποίου υπήρχε ανέκαθεν πνευματικό παιδί ο π. Δανιήλ Αεράκης. Το φύλλο αυτό της «Σπίθας», λοιπόν, είχε τίτλο «Ελλάς: 300.000!» και αναφερόταν στον ισχνό εκκλησιασμό στον οποίον συμμετέχει μόνο το 2% του ελληνικού πληθυσμού. Το άρθρο ανέλυε τους λόγους της αποχής των χριστιανών από τον εκκλησιασμό. Λόγους για τους οποίους είμαστε υπεύθυνοι εμείς (σαν κακοί χριστιανοί), αλλά και λόγους για τους οποίους ήταν υπεύθυνοι οι ποιμένες της εκκλησίας, οι κακοί ιερείς που με τα σκάνδαλα ή με την αδιαφορία τους ή με τον τρόπο που ιερουργούσαν κρατούσαν τους πιστούς μακριά από τον τακτικό εκκλησιασμό. Αυτό το δεύτερο, με συγκλόνισε! Ποιος είναι αυτός, αναρωτήθηκα, που τολμά να γράφει για τα κακώς κείμενα στην εκκλησία; Τότε πρόσεξα ότι κάτω από τον τίτλο της μικρής αυτής εφημερίδας (τίτλος «Χριστιανική ΣΠΙΘΑ», υπότιτλος «ήρθα να βάλω φωτιά στη Γη»), υπήρχε ένα όνομα, το όνομα του έκδοτη και συγγραφέα: Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, ιεροκήρυκας Αρχιεπισκοπής Αθηνών!
Έστειλα τότε στον φίλο μου τον Δημήτρη Αεράκη μια επιστολή, στην όποια εξέφραζα τον ενθουσιασμό μου για το άρθρο αυτό, και η απάντηση του ήταν να με προσκαλέσει να τον ακούσω κιόλας τον π. Αυγουστίνο, και να τον γνωρίσω προσωπικά, εκεί στην Αθήνα στα ειδικά κυριακάτικα κηρύγματα για νέους που έκανε, στην Ακαδημία Πλάτωνος, Παλαμηδίου 76, στην αίθουσα ενός δικού του ιδρύματος. Οι ομιλίες γίνονταν απόγευμα, και εγώ νεαρός σπουδαστής τεχνικής σχόλης τότε, με κοντά παντελόνια ακόμα, ξεκινούσα από το σπίτι μου (ήταν η πρώτη μου έξοδος!) κάθε Κυριακή μεσημέρι.. Έπαιρνα το καραβάκι από τη Σαλαμίνα, και έφτανα απόγευμα στην Αθήνα για να παρακολουθήσω τις ομιλίες του π. Αυγουστίνου!
Τόση εντύπωση μου έκαναν οι ομιλίες αυτές, που τις αποστήθιζα και τις αναπαρήγαγα μετά λεπτομερώς σε συναδέλφους μου (νεαρός πια, το 1960, 1962) στο σχεδιαστήριο στα Ελληνικά Ναυπηγεία (Νιάρχου, στον Σκαραμαγκά) όπου τότε (απόφοιτος) εργαζόμουν, τις αναπαρήγαγα στις συζητήσεις που κάναμε στην διακοπή για το μεσημεριανό φαγητό!..
Η συνέχεια ήταν πιο εύκολη (από πλευράς απόστασης), όταν αμέσως μετά επιστρέψαμε οριστικά από τη Σαλαμίνα, στο σπίτι μας στη Δάφνη, στην Αθήνα, διότι στο μεταξύ γράφτηκα, μετά από προτροπή της υπηρεσίας μου στα Ναυπηγεία, γράφτηκα σε ανώτερη σχολή (στη Σιβιτανίδειο), ..και ήμουν ο πιο τακτικός ακροατής των κηρυγμάτων του π. Αυγουστίνου, που γίνονταν πλέον σε νέα αίθουσα στο νεότευκτο τότε κτίριο της οδού Ζωοδόχου Πηγής 44, στα Εξάρχεια.
Σε κάποια φάση δε (στα μισά της δεύτερης αυτής φοίτησης μου), μου ανέθεσαν και το κατηχητικό έργο: Σκληρή δουλειά (όλη μέρα στα Ναυπηγεία στον Σκαραμαγκά), το απόγευμα μέχρι αργά τη νύχτα στη σχολή (στην Καλλιθέα, στην νέα τετραετή φοίτηση μου, όπου και εκεί έπρεπε να είμαι πρώτος και του βαθμού 20), και την Κυριακή στο Κατηχητικό (στον Εσταυρωμένο στο Αιγάλεω) στο μάθημα για το οποίο προετοιμαζόμουν επιμελώς όλη την εβδομάδα!..
Αλλά σε κούρασα! Γι αυτό, περισσότερα για το Κατηχητικό μου, περισσότερα για τον π. Αυγουστίνο που έγινε μετά Επίσκοπος Φλώρινας, αλλά και για το βιβλίο του, το «Ακόλουθα Με», θα σου πω άλλη φορά.
Φιλικότατα,
Παναγιώτης Μιχαλόπουλος
Τετάρτη, 26 Μαρτίου 2008 9:22 πμ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ έγραψε:
Καλημέρα Σταυρούλα! :-)
Όταν λες «σελίδες», θα εννοείς προφανώς τα θέματα του παρόντος ιστολογίου, έτσι;
Γιατί όμως λες ότι διαβάζοντας με, «πέφτεις», σε προβληματισμούς; Εμείς δεν θέλουμε να πέφτεις όταν προβληματίζεσαι για τέτοια θέματα, αλλά αντίθετα να ξεσηκώνεσαι, από ιερά αγανάκτηση!..
Κατανοώ βέβαια ότι αισθάνθηκες άσχημα από την κριτική μου, για το γεγονός ότι οι μακαρίτες ιερείς συγγενείς σου ασχολούνταν, και, με την γεωργία (όπως λες). Ήταν όπως θα λέγαμε σήμερα «διπλοθεσίτες». Δεν ήταν και τόσο «απλοί» (όπως λες), διότι «ή πάπας, πάπας ή ζευγάς, ζευγάς», λέει ο σοφός λαός μας!..
Εσύ Σταυρούλα, εσύ που αναρωτιέσαι και λες «ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος του έγγαμου παπά με παιδιά σήμερα», τι απάντηση δίνεις; Ποιος είναι ο ρόλος του; Να αισθάνεται σαν ένας κομπιναδόρος επαγγελματίας, και αυτός, ένας μιζαδόρος, όπως πολλοί άλλοι σε άλλα (δημοσιοϋπαλληλικά κυρίως) επαγγέλματα; Να αισθάνεται ένας έμπορος του πιο αισχρού είδους, ένας έμπορος ο όποιος δεν πουλάει κάτι νόμιμα, αλλά «πουλάει» σαν τον «παράνομο» Ιούδα, προδίδει για 30 αργύρια («τυχερά» κλπ) τον Χριστό;
Εσύ Σταυρούλα, θεωρείς επάγγελμα ή λειτούργημα την ιεροσύνη; Οι δικοί μας ιερείς, είναι δημόσιοι υπάλληλοι, και ως τέτοιοι (με την πιο κακή έννοια του όρου) αισθάνονται και συμπεριφέρονται, δυστυχώς!..
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Ο ρόλος του κάθε παπά είναι καθαρά πνευματικός. Πρέπει να εξαρτάται από την αγάπη των πιστών και όχι από μια δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα. Πρέπει να ανήκει στον Χριστό και στην εκκλησία Του, και όχι στον μαμωνά και στον Καίσαρα.
Χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας λοιπόν!
Τι είσαι; Παπάς είσαι; Τι δουλειά κάνεις για να ζήσεις; Σκουπιδιάρης, γιατρός, μανάβης, κουλουράς; Δεν με νοιάζει! Έμπορο στην εκκλησία δεν σε θέλω! Τέλειωσε την εργασία που σου αποδίδει τα προς το ζην, βάλε μετά τα ράσα και έλα στην εκκλησία για να εκπληρώσεις και τα καθήκοντα σου ως ιερέας!
Ο απόστολος Παύλος, αν και μορφωμένος, έκανε τον σκηνοποιό, εργαζόταν σκληρά, δεν ήθελε να επιβαρύνει το ποίμνιο, και έβγαζε λέει χρήματα για τον εαυτό του και για τους συνεργάτες του ώστε να μην του πει κάνεις ότι εμπορεύεται το λόγο του Θεού!
Τέτοιους ιερείς θέλουμε Σταυρούλα! Ιερείς σαν τον απόστολο Παύλο! Δεν υπάρχουν τέτοιοι χαρακτήρες; Τότε να μη γίνουν ποτέ ιερείς!
Ο πατέρας Αυγουστίνος έλεγε ότι καλύτερα να έχουμε «δίψα» για ιερέα (όπως στα μέρη που είναι δυσεύρετοι οι ιερείς) παρά να έχουμε «αηδία» για ιερέα, όπως στις πόλεις όπου έχουμε μαζεμένους πολλούς ιερείς σε μεγάλες και πλούσιες ενορίες, ιερείς χριστέμπορους τις πιο πολλές φορές!!!..
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΘΕΜΑ:
Θέλετε στην κηδεία (ή στο μνημόσυνο) Δεσπότη;
(Από το εξαφανισμένο ιστολόγιό μου, τα "χαιρετίσματα")
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου