Τετάρτη, 26 Αύγουστος 2009, 20:44
Συντελούν στη επέκταση της αιρέσεως
Από: Λεόντιος Διονυσίου
15leontios15@gmail.com
Προς: michalopoulos_p@yahoo.gr
Πότε θα μιλήσουν οι Επίσκοποι για την Πίστη;
Πνευματική αμβλυωπία ή πνευματικό δαλτωνισμό έχουν άραγε πάθει οι Ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας? Βλέπουν τα πράγματα, με τα ορθόδοξα κριτήρια που οι περισσότεροι έχουν ή θέλουν να έχουν, ή όπως τους επιβάλλονται από τον εκκοσμικευμένο και οικουμενιστικό τους περίγυρο? Τοποθετούν υπεράνω όλων τα της Εκκλησίας, ή ενεργούν όπως η «επισκοπική ομάδα» (στην οποία ανήκουν) τους συμβουλεύει?
Πάντως η όποιου βαθμού αλλοίωση της πνευματικής οράσεως, έχει αντίκτυπο και στην ακοή τους. Δεν βλέπουν και δεν «ακούν» τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους όπως είναι, με αποτέλεσμα και να μη μιλάνε γι’ αυτά όταν πρέπει και όπως πρέπει, αλλά για τα καίρια μεν και ιερά της Πίστεως να μιλάνε με μισόλογα και για εσωτερική κατανάλωση (κυρίως της Επισκοπής τους), το «θάρρος» δε και τη «γενναιότητά» τους να επιδεικνύουν για άλλα πράγματα δευτερότερα, μόνο και μόνο για να δικαιώνουν την ύπαρξή τους και να καθησυχάζουν την συνείδησή τους.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας -αντίθετα- είχαν μια ανύσταχτη φροντίδα και ευαισθησία στα θέματα Πίστεως, ιδιαίτατα όταν επρόκειτο για τον «λοιμόν» της αιρέσεως, πράγματα ακατανόητα δυστυχώς από την σύγχρονη εκκοσμικευμένη Ιεραρχία.
Και με ποια θέματα ασχολούνται, κυρίως, οι σύγχρονοι Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι;
Ασχολούνται περισσότερο με θέματα της πράσινης οικολογίας, με θέματα οικονομικά, πολιτικά, εθνικά, εθιμικά, με το παγκάρι και τις λαμπροστόλιστες εμφανίσεις και τα πανηγύρια και λίγο έως ελάχιστα με τα θέματα Πίστεως και την προάσπισή της, όταν πρέπει κι εκεί που πρέπει, γιατί δεν αντέχουν να αναλάβουν το κόστος που θα προκύψει, κάποιο διωγμό πραγματικό ή φανταστικό. Κι όμως, Εκείνος είπε: «Μακάριοι όταν διώξουσι ημάς…».
Αφορμή για το άρθρο αυτό ήταν δυό προχθεσινές δημοσιεύσεις: μια συνέντευξη στο Amen.gr του Μητροπολίτη Θεσ/νίκης Άνθιμου και μια του Κονίτσης Ανδρέα «Φωνή αγωνίας από το Μητροπολίτη Κονίτσης για τα Εθνικά θέματα» (thriskeftika).
● Αλήθεια! Τι ανάγκασε τον Θεσσαλονίκης να δώσει αυτή τη συνέντευξη? Μήπως, επιτέλους, κατάλαβε την καταιγιστική προέλαση του Οικουμενισμού στην Επισκοπή του, και αποφάσισε να ενημερώσει για το κακό που κάνουν Ημερίδες των Οικουμενιστών, σαν κι αυτή που διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη το Μάϊο? (την οποία «ευλόγησε» και επισημοποίησε με την αποστολή σ’ αυτήν εκπροσώπου του). Μήπως τον εξώθησε να μιλήσει η αφωνία της Ι. Συνόδου σε θέματα Πίστεως? Μήπως η απομάκρυνση του λαού και κυρίως των νέων από την Εκκλησία, λόγω του κακού παραδείγματος κυρίως των Ποιμένων του? Μήπως αποφάσισε να εκφράσει την μεταμέλειά του που, ενώ δήλωνε ισόβια αφοσίωση στην Ποίμνη της Αλεξανδρούπολης που του όρισε ο Θεός να ποιμάνει, αυτός διαπράττοντας πνευματική μοιχεία, άφησε τα πνευματικά του παιδιά στην Αλεξανδρούπολη για να μετατεθεί -παρά τους Ι. Κανόνες- στην πλούσια νύμφη, την Θεσσαλονίκη?
Όχι. Τίποτα απ’ αυτά. Η εμμονή του κ. Άνθιμου είναι τα Εθνικά θέματα. Θα πρέπει να του αποδοθεί ο τίτλος του Μακεδονάρχη, όχι του Ποιμενάρχη. Ο τίτλος που έβαλε ο δημοσιογράφος στην συνέντευξη είναι: «Ο Θεσσαλονίκης αμφισβητεί τον Αθηνών. Είναι ο πρώτος Ιεράρχης που εκφράζει δημόσια τις αντιρρήσεις του για τις επιλογές του προέδρου της Συνόδου της Ιεραρχίας …Τη διαφωνία του με την σιωπηλή στάση στα εθνικά θέματα και την πορεία εσωστρέφειας που ακολουθεί η ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος εκφράζει σε αποκλειστική συνέντευξη του στο Amen.gr ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος».
● Μίλησε, όμως, κι άλλος ένας ταπεινός, ασκητικός και παραδοσιακός Μητροπολίτης. Ο Κονίτσης Ανδρέας. Μήπως κι αυτός καυτηρίασε και πήρε θέση σε θέματα Πίστεως. Όχι, γιατί αυτά θα τον φέρουν σε αντίθεση με τους συνεπισκόπους του 1 .
Κι αυτός, όταν βγάζει ανακοινώσεις που η εμβέλειά τους είναι εθνική, περιστρέφεται, κυρίως, γύρω από τα εθνικά θέματα και περισσότερο το Βορειοηπειρωτικό. Το τελευταίο: «Φωνή αγωνίας από το Μητροπολίτη Κονίτσης για τα Εθνικά θέματα». Το θεωρεί ως εντολή και κληρονομιά του ηρωϊκού προκατόχου του Σεβαστιανού. Ευλογημένος ο αγώνας του.
Μα ο Χριστός δεν του έδωσε ως πρώτο καθήκον την υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων, αλλά ως πρώτιστο καθήκον του έδωσε την υπεράσπιση της Πίστεως, που σήμερα κλυδωνίζεται. Πότε θα βγάλει όχι απλώς «φωνή», αλλά κ ρ α υ γ ή «αγωνίας για τα θέματα» της Πίστεως; «Ψάχνω να βρω έναν Μάρκο Μπότσαρη», είπε στην ίδια ομιλία. Γιατί, δεν ψάχνει με τον ίδιο ζήλο και για ένα Μάρκο, αλλά Ευγενικό? Ένα Μ. Αθανάσιο ή ένα Μ. Βασίλειο? Ένα σύγχρονο «Κοσμά Αιτωλό», που να πεί κάτι ανάλογο με τον «Πάπα να καταράσθε» του Αγίου, για τους σύγχρονους αιρετικούς, τους Λατίνους και τους Πσέδες και τους υποστηριχτές τους?
Και μη μας πεί, ότι την Εκκλησία τη φυλάει ο Χριστός, ότι ο ίδιος προσεύχεται γι’ αυτήν. Γιατί θα ισχυρισθούμε, ότι κατά τον ίδιο τρόπο φυλάει και τους ανθρώπους, τους βορειοηπειρώτες… Γιατί και γι’ αυτούς δεν αρκείται μόνο στην προσευχή?
Η σιωπή του σε θέματα Πίστεως μήπως γίνεται, επειδή δεν αντέχει μια αντιπαράθεση με τους οικουμενιστές Επισκόπους? Μήπως είναι οδυνηρότερη απ’ ότι να τα βάζει με τους Αλβανούς, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει στην Αλβανία Αρχιεπίσκοπος και Επίσκοποι? Γιατί δεν εκφράζει την ενόχλησή του, που ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων είναι πρόεδρος του αιρετικού Π.Σ.Ε.?
Αλήθεια! Διαβάζουν οι σύγχρονοι Επίσκοποι την εκκλησιαστική ιστορία? Εκεί θα διαπιστώσουν, ότι οι Άγιοι Επίσκοποι ενδιαφέρονταν σε περιόδους αιρέσεων και για την εκτός Επισκοπής τους Εκκλησία. Τώρα, όμως, η αίρεση του Οικουμενσισμού είναι μέσα στην αυλή μας. Και η μίμηση των Αγίων μας επιβάλλεται να γίνεται, εφ’ όσον προς την αγιότητα πορευόμεθα <άγιοι γίνεσθε…>. Η μίμηση και της ομολογίας τους είναι απαραίτητο στοιχείο για τη σωτηρία μας.
Θαυμάζουμε σε μερικούς Επισκόπους μας (όπως στον Κονίτσης την ασκητικότητα, την αγωνιστικότητα, λιτότητά…), αλλά δεν μας εμπνέουν στον τομέα της Ομολογίας, ώστε κι εμεις από το μετερίζι που βρισκόμαστε, και καθώς βλέπουμε γύρω μας αλλοτριωμένους τους «πνευματικούς» από την «ζύμην» του Οικουμενισμού, να πιαστούμε από κάπου για να κάνουμε την καλή ομολογία της Πίστεως.
Γιατί οι άγιοι συμβουλεύουν, πως και οι απλοί πιστοί πρέπει να ομιλούν, όταν περιφρονείται και κινδυνεύει η πίστις κι όχι μόνο οι Επίσκοποι. Ένας τέτοιος άγιος είναι ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, στην εποχή μας δε ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, που μόλις προχθές διαβάσαμε Επιστολή του με τίτλο: «Εις περιστάσεις που περιφρονείται η Πίστις, απαγορεύεται η σιωπή» (aktines.blogspot.com). Στην Επιστολή του αυτή μάλιστα, αναφέρεται και στους «φιλοπαπιστές».
Γιατί, λοιπόν, οι Επίσκοποι ασχολούνται με άλλα και με το παράδειγμά τους υποβαθμίζουν τον εκ των αιρέσεων κίνδυνο? Γιατί δεν μπαίνουν μπροστά για να μας παραδειγματίσουν?
Λεόντιος Διονυσίου
Συντελούν στη επέκταση της αιρέσεως
Από: Λεόντιος Διονυσίου
15leontios15@gmail.com
Προς: michalopoulos_p@yahoo.gr
Πότε θα μιλήσουν οι Επίσκοποι για την Πίστη;
Πνευματική αμβλυωπία ή πνευματικό δαλτωνισμό έχουν άραγε πάθει οι Ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας? Βλέπουν τα πράγματα, με τα ορθόδοξα κριτήρια που οι περισσότεροι έχουν ή θέλουν να έχουν, ή όπως τους επιβάλλονται από τον εκκοσμικευμένο και οικουμενιστικό τους περίγυρο? Τοποθετούν υπεράνω όλων τα της Εκκλησίας, ή ενεργούν όπως η «επισκοπική ομάδα» (στην οποία ανήκουν) τους συμβουλεύει?
Πάντως η όποιου βαθμού αλλοίωση της πνευματικής οράσεως, έχει αντίκτυπο και στην ακοή τους. Δεν βλέπουν και δεν «ακούν» τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους όπως είναι, με αποτέλεσμα και να μη μιλάνε γι’ αυτά όταν πρέπει και όπως πρέπει, αλλά για τα καίρια μεν και ιερά της Πίστεως να μιλάνε με μισόλογα και για εσωτερική κατανάλωση (κυρίως της Επισκοπής τους), το «θάρρος» δε και τη «γενναιότητά» τους να επιδεικνύουν για άλλα πράγματα δευτερότερα, μόνο και μόνο για να δικαιώνουν την ύπαρξή τους και να καθησυχάζουν την συνείδησή τους.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας -αντίθετα- είχαν μια ανύσταχτη φροντίδα και ευαισθησία στα θέματα Πίστεως, ιδιαίτατα όταν επρόκειτο για τον «λοιμόν» της αιρέσεως, πράγματα ακατανόητα δυστυχώς από την σύγχρονη εκκοσμικευμένη Ιεραρχία.
Και με ποια θέματα ασχολούνται, κυρίως, οι σύγχρονοι Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι;
Ασχολούνται περισσότερο με θέματα της πράσινης οικολογίας, με θέματα οικονομικά, πολιτικά, εθνικά, εθιμικά, με το παγκάρι και τις λαμπροστόλιστες εμφανίσεις και τα πανηγύρια και λίγο έως ελάχιστα με τα θέματα Πίστεως και την προάσπισή της, όταν πρέπει κι εκεί που πρέπει, γιατί δεν αντέχουν να αναλάβουν το κόστος που θα προκύψει, κάποιο διωγμό πραγματικό ή φανταστικό. Κι όμως, Εκείνος είπε: «Μακάριοι όταν διώξουσι ημάς…».
Αφορμή για το άρθρο αυτό ήταν δυό προχθεσινές δημοσιεύσεις: μια συνέντευξη στο Amen.gr του Μητροπολίτη Θεσ/νίκης Άνθιμου και μια του Κονίτσης Ανδρέα «Φωνή αγωνίας από το Μητροπολίτη Κονίτσης για τα Εθνικά θέματα» (thriskeftika).
● Αλήθεια! Τι ανάγκασε τον Θεσσαλονίκης να δώσει αυτή τη συνέντευξη? Μήπως, επιτέλους, κατάλαβε την καταιγιστική προέλαση του Οικουμενισμού στην Επισκοπή του, και αποφάσισε να ενημερώσει για το κακό που κάνουν Ημερίδες των Οικουμενιστών, σαν κι αυτή που διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη το Μάϊο? (την οποία «ευλόγησε» και επισημοποίησε με την αποστολή σ’ αυτήν εκπροσώπου του). Μήπως τον εξώθησε να μιλήσει η αφωνία της Ι. Συνόδου σε θέματα Πίστεως? Μήπως η απομάκρυνση του λαού και κυρίως των νέων από την Εκκλησία, λόγω του κακού παραδείγματος κυρίως των Ποιμένων του? Μήπως αποφάσισε να εκφράσει την μεταμέλειά του που, ενώ δήλωνε ισόβια αφοσίωση στην Ποίμνη της Αλεξανδρούπολης που του όρισε ο Θεός να ποιμάνει, αυτός διαπράττοντας πνευματική μοιχεία, άφησε τα πνευματικά του παιδιά στην Αλεξανδρούπολη για να μετατεθεί -παρά τους Ι. Κανόνες- στην πλούσια νύμφη, την Θεσσαλονίκη?
Όχι. Τίποτα απ’ αυτά. Η εμμονή του κ. Άνθιμου είναι τα Εθνικά θέματα. Θα πρέπει να του αποδοθεί ο τίτλος του Μακεδονάρχη, όχι του Ποιμενάρχη. Ο τίτλος που έβαλε ο δημοσιογράφος στην συνέντευξη είναι: «Ο Θεσσαλονίκης αμφισβητεί τον Αθηνών. Είναι ο πρώτος Ιεράρχης που εκφράζει δημόσια τις αντιρρήσεις του για τις επιλογές του προέδρου της Συνόδου της Ιεραρχίας …Τη διαφωνία του με την σιωπηλή στάση στα εθνικά θέματα και την πορεία εσωστρέφειας που ακολουθεί η ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος εκφράζει σε αποκλειστική συνέντευξη του στο Amen.gr ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος».
● Μίλησε, όμως, κι άλλος ένας ταπεινός, ασκητικός και παραδοσιακός Μητροπολίτης. Ο Κονίτσης Ανδρέας. Μήπως κι αυτός καυτηρίασε και πήρε θέση σε θέματα Πίστεως. Όχι, γιατί αυτά θα τον φέρουν σε αντίθεση με τους συνεπισκόπους του 1 .
1 Με εντυπωσίασε μια πληροφορία που έμαθα πολύ αργότερα από τον καιρό που συνέβη. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, έπαιρνε συχνά-πυκνά (ίσως και καθημερινά) τον Κονίτσης τηλέφωνο, για να μην αντιδράσει στην έλευση του Πάπα, ή (μάλλον) για να μην ψηφίσει στην Σύνοδο της Ιεραρχίας τον Σεπτέμβριο του 2001 εναντίον της προσκλήσεώς του στην Ελλάδα και φέρει σε δύσκολη θέση τον Χριστόδουλο. Κι ο αγωνιστής για τη στάση του στο Βορειοηπειρωτικό π. Ανδρέας, μου είπαν, υπέκυψε! Δεν βγήκε, δηλαδή, να καταγγείλει την προδοσία. Επικράτησε η «σύνεση». Τώρα που βλέπει τους καρπούς αυτή της συνέσεως γιατί δεν αντιδρά; Είναι εγκλωβισμένος σε κάτι; Γιατί δεν μιλά; Γνωρίζω ότι είναι ξεκάθαρος και ορθοδοξότατος στα θέματα πίστεως. Τότε;
Κι αυτός, όταν βγάζει ανακοινώσεις που η εμβέλειά τους είναι εθνική, περιστρέφεται, κυρίως, γύρω από τα εθνικά θέματα και περισσότερο το Βορειοηπειρωτικό. Το τελευταίο: «Φωνή αγωνίας από το Μητροπολίτη Κονίτσης για τα Εθνικά θέματα». Το θεωρεί ως εντολή και κληρονομιά του ηρωϊκού προκατόχου του Σεβαστιανού. Ευλογημένος ο αγώνας του.
Μα ο Χριστός δεν του έδωσε ως πρώτο καθήκον την υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων, αλλά ως πρώτιστο καθήκον του έδωσε την υπεράσπιση της Πίστεως, που σήμερα κλυδωνίζεται. Πότε θα βγάλει όχι απλώς «φωνή», αλλά κ ρ α υ γ ή «αγωνίας για τα θέματα» της Πίστεως; «Ψάχνω να βρω έναν Μάρκο Μπότσαρη», είπε στην ίδια ομιλία. Γιατί, δεν ψάχνει με τον ίδιο ζήλο και για ένα Μάρκο, αλλά Ευγενικό? Ένα Μ. Αθανάσιο ή ένα Μ. Βασίλειο? Ένα σύγχρονο «Κοσμά Αιτωλό», που να πεί κάτι ανάλογο με τον «Πάπα να καταράσθε» του Αγίου, για τους σύγχρονους αιρετικούς, τους Λατίνους και τους Πσέδες και τους υποστηριχτές τους?
Και μη μας πεί, ότι την Εκκλησία τη φυλάει ο Χριστός, ότι ο ίδιος προσεύχεται γι’ αυτήν. Γιατί θα ισχυρισθούμε, ότι κατά τον ίδιο τρόπο φυλάει και τους ανθρώπους, τους βορειοηπειρώτες… Γιατί και γι’ αυτούς δεν αρκείται μόνο στην προσευχή?
Η σιωπή του σε θέματα Πίστεως μήπως γίνεται, επειδή δεν αντέχει μια αντιπαράθεση με τους οικουμενιστές Επισκόπους? Μήπως είναι οδυνηρότερη απ’ ότι να τα βάζει με τους Αλβανούς, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει στην Αλβανία Αρχιεπίσκοπος και Επίσκοποι? Γιατί δεν εκφράζει την ενόχλησή του, που ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων είναι πρόεδρος του αιρετικού Π.Σ.Ε.?
Αλήθεια! Διαβάζουν οι σύγχρονοι Επίσκοποι την εκκλησιαστική ιστορία? Εκεί θα διαπιστώσουν, ότι οι Άγιοι Επίσκοποι ενδιαφέρονταν σε περιόδους αιρέσεων και για την εκτός Επισκοπής τους Εκκλησία. Τώρα, όμως, η αίρεση του Οικουμενσισμού είναι μέσα στην αυλή μας. Και η μίμηση των Αγίων μας επιβάλλεται να γίνεται, εφ’ όσον προς την αγιότητα πορευόμεθα <άγιοι γίνεσθε…>. Η μίμηση και της ομολογίας τους είναι απαραίτητο στοιχείο για τη σωτηρία μας.
Θαυμάζουμε σε μερικούς Επισκόπους μας (όπως στον Κονίτσης την ασκητικότητα, την αγωνιστικότητα, λιτότητά…), αλλά δεν μας εμπνέουν στον τομέα της Ομολογίας, ώστε κι εμεις από το μετερίζι που βρισκόμαστε, και καθώς βλέπουμε γύρω μας αλλοτριωμένους τους «πνευματικούς» από την «ζύμην» του Οικουμενισμού, να πιαστούμε από κάπου για να κάνουμε την καλή ομολογία της Πίστεως.
Γιατί οι άγιοι συμβουλεύουν, πως και οι απλοί πιστοί πρέπει να ομιλούν, όταν περιφρονείται και κινδυνεύει η πίστις κι όχι μόνο οι Επίσκοποι. Ένας τέτοιος άγιος είναι ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, στην εποχή μας δε ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, που μόλις προχθές διαβάσαμε Επιστολή του με τίτλο: «Εις περιστάσεις που περιφρονείται η Πίστις, απαγορεύεται η σιωπή» (aktines.blogspot.com). Στην Επιστολή του αυτή μάλιστα, αναφέρεται και στους «φιλοπαπιστές».
Γιατί, λοιπόν, οι Επίσκοποι ασχολούνται με άλλα και με το παράδειγμά τους υποβαθμίζουν τον εκ των αιρέσεων κίνδυνο? Γιατί δεν μπαίνουν μπροστά για να μας παραδειγματίσουν?
Λεόντιος Διονυσίου
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου