ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣΤου κ. Ἀθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου
9. Μὲ τὰ ὅσα εἴπαμε πιὸ πάνω εἶναι φανερό, πὼς ἡ σημαντικώτερη διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ ἀναφέρεται στὰ διαφορετικὰ θεμέλια, πάνω στὰ ὁποῖα ἔχει ἀνεγερθεῖ ξεχωριστὰ τόσο τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅσο καὶ τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Παπισμοῦ. Θεμέλιο τοῦ πρώτου οἰκοδομήματος, δηλ. τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι ἡ «ἐμπειρία τῶν ἁγίων», ἐνῶ θεμέλιο στὸ ὁποῖο ἔχει οἰκοδομηθεῖ ὁ Παπισμὸς εἶναι ἡ φαντασία, ὁ στοχασμός, ἡ μεταφυσική. Ἀπὸ ἐδῶ ἀπορρέουν ὅλες οἱ πλάνες, οἱ κακοδοξίες, οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ δεισιδαιμονίες τῶν Παπικῶν! Ἡ «ἐμπειρία τῶν ἁγίων» σημαίνει συνεχῆ ἄσκηση τοῦ ἀνθρώπου νὰ διαβεῖ τὰ στάδια τῆς πνευματικῆς τελειότητας, μέχρι νὰ φτάσει στὴ «θέωση», ἢ τουλάχιστο στὸ «φωτισμό». Τὰ στάδια αὐτὰ εἶναι ἡ «κάθαρση», ὁ «φωτισμὸς τοῦ νοῦ» καὶ ἡ «θέωση» τοῦ ἀνθρώπου. Τὰ δυὸ τελευ ταῖα στάδια λέγονται καὶ «θεωρία τοῦ Θεοῦ», γιατί ὁ ἄνθρωπος βλέπει καὶ γνωρίζει τὰ «μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ», ποὺ εἶναι οἱ ἄκτιστες καὶ προαιώνιες ἐνέργειές Του. Δὲν βλέπει ὅμως, οὔτε γνωρίζει ποτέ, τὴν οὐσία Του, ἡ ὁποία εἶναι ἐντελῶς ἄγνωστη στὸν ἄνθρωπο, ὅπως μᾶς πληροφοροῦν οἱ θεούμενοι. Ἀντίθετα, οἱ Παπικοὶ ἔχουν οἰκοδομήσει τὴ θεολογία τους σὲ θεμέλιο, ποὺ εἶναι ὁ στοχασμός, ἡ φαντασία, ἡ φιλοσοφία. Ἡ διαφοροποίηση αὐτὴ δὲν ἔχει μόνο θεωρητικὴ σημασία. Ἔχει καὶ πρακτική. Ὅπως;
α. Ὡς πρὸς τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ: Ὁ Θεός, στὴν Ὀρθοδοξία, εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἀποδειχθῆ πειραματικά. Ἀντίθετα, ὁ θεὸς στὸν Παπισμό, εἶναι φανταστικός! Εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, πλασμένος μὲ τὴ φαντασία τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἕνας τέτοιος θεὸς δὲν ὑπάρχει! Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ θεός, ποὺ πιστεύουν οἱ Λατῖνοι, δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸ Θεὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὀρθόδοξοι καὶ Παπικοὶ πιστεύουμε σὲ διαφορετικὸ θεό. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λένε ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ὅπως εἶναι οἱ Παπικοί, εἶναι ἄθεοι, ὄχι γιατί δὲν πιστεύουν σὲ θεό, ἀλλὰ πιστεύουν σὲ θεό, ποὺ δὲν ὑπάρχει! Δὲν θάπρεπε ἴσως νὰ ἐξετάσουμε περαιτέρω τὶς διαφορές μας μὲ τοὺς Παπικούς, ἐφόσον πιστεύουμε σὲ διαφορετικοὺς Θεούς. Ὅμως, θὰ συνεχίσουμε τὴν ἐξέταση γιὰ νὰ φανεῖ τὸ μέγεθος τῶν διαφορῶν μας.
β. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι λόγοι, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ θεὸς τῶν Λατίνων δὲν ὑπάρχει. Οἱ Παπικοί, ἀκολουθώντας τὸν Αὐγουστίνο, διδάσκουν ὅτι στὸ Θεὸ «οὐσία καὶ ἐνέργεια ταυτίζονται» («actus purus»). Οἱ Πατέρες ἀπὸ τὴ θεία ἐμπειρία τους γνωρίζουν, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι οὐσία καὶ ἐνέργεια. Ἀλλά, ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλο οἱ ἐνέργειές Του. Μόνο οἱ αἱρετικοὶ Εὐνομιανοὶ ταύτιζαν στὸ Θεὸ τὴν οὐσία μὲ τὶς ἐνέργειές Του. Οἱ Πατέρες καταδίκασαν τὴ διδασκαλία αὐτὴ ὡς αἵρεση. Καὶ
ὅμως, ὁ Αὐγουστίνος τὴν δίδασκε. Θεὸς ὅμως στὸν ὁποῖο ἡ οὐσία του ταυτίζεται μὲ τὴν ἐνέργειά του δὲν ὑπάρχει! Τὴν κακόδοξη αὐτὴ ἄποψη βλέπουμε μερικὲς φορὲς νὰ ὑποστηρίζουν, ἀτυχῶς, καὶ ὡρισμένοι δικοί μας Ὀρθόδοξοι θεολόγοι!
γ. Λένε ἀκόμα οἱ Παπικοὶ ὅτι μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐρευνήσει ἀκόμα καὶ τὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἐντὸς τῆς ὁποίας ὑπάρχουν τὰ ἀρχέτυπα τῶν κτισμάτων, δηλ. οἱ «Ἰδέες» τοῦ Πλάτωνα! Ὁ Αὐγουστίνος δίδαξε ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς θεολογίας εἶναι ἡ ἔρευνα καὶ ἡ κατανόηση τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ σκοπὸς αὐτὸς κατὰ τὴν Πατερικὴ Παράδοση εἶναι ἀδύνατο νὰ πραγματοποιηθεῖ ποτέ. Εἶναι αἵρεση, τὸ νὰ προσπαθεῖ κάποιος νὰ ἐρευνήσει τὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ! Ὁ Αὐγουστίνος στὸ ἔργο του «Περὶ Ἁγίας Τριάδος» γράφει: «Δὲν θὰ βραδύνω νὰ ἐρευνήσω τὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ, εἴτε διὰ τῆς Γραφῆς Αὐτοῦ, εἴτε διὰ τοῦ κτίσματος. Διότι ἀμφότερα ταῦτα τίθενται πρὸς θεωρίαν ἡμῶν διʼ αὐτὸν τὸν σκοπόν, ἵνα ἀναζητηθῆ ὁ Ἴδιος, ὅστις ἐνέπνευσε τὸ ἕν, καὶ ἔκτισε τὸ ἕτερον».
δ. Διδάσκουν ἀκόμα οἱ Παπικοί, ὅτι ὁ θεός, ποὺ πιστεύουν, ἐκτὸς ἀπὸ ἄκτιστες ἐνέργειες, ἔχει καὶ «κτιστές» καὶ «κτιστὴ χάρη»! Κτιστὲς ἐνέργειες ὅμως ἔχουν μόνο τὰ κτιστὰ πράγματα. Τὸ ἄκτιστο ἔχει μόνο ἄκτιστη ἐνέργεια. Ἐάν, ὅπως λένε οἱ Λατῖνοι, ὁ θεός τους ἔχει «κτιστὲς ἐνέργειες», αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι κτίσμα, κάτι ποὺ δίδασκε ὁ Ἄρειος γιὰ τὸ Χριστό! Καὶ ἕνας κτιστὸς θεός, μὲ «κτιστὴ χάρη, δὲν μπορεῖ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο». Τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ἴσως εἶναι νὰ τὸν βελτιώσει ἠθικά. Γιʼ αὐτὸ οἱ Δυτικοὶ δὲν μιλᾶνε πο τὲ γιὰ «θέωση»ἢ «δοξασμό» τοῦ ἀνθρώπου, ἀλ λὰ γιὰ ἠθική του βελτίωση. Γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ἔγινε μεγάλη συζήτηση τὸν 14ο αἰώνα, ὅταν ὁ δυτικὸς μοναχὸς Βαρλαὰμ κήρυττε ὅτι ἡ θεία Χάρη εἶναι κτιστή. Σʼ αὐτὸ ἀντέδρασε ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς. Τότε, ἡ συγκληθεῖσα 9η Οἰκουμ. Σύνοδος τὸ 1341 ἐξέφρασε τὴν ἀπλανῆ ἐμπειρία τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἡ θεία Χάρη εἶναι ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ὁρᾶται μυστικὰ καὶ ἀπόρρητα ἀπὸ τοὺς θεούμενους.
ε. Ἐπίσης, οἱ Πατέρες ἀπὸ τὴ θεία ἐμπειρία τους γνωρίζουν ὅτι στὸ Θεὸ ὑπάρχουν τὰ λεγόμενα «ἀκοινώνητα ἰδιώματα», τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται στὸν τρόπο ὑπάρξεως τοῦ καθένα ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ξεχωριστά, γιʼ αὐτὸ λέγονται καὶ ὑποστατικὰ ἰδιώματα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, οἱ τρεῖς ὑποστάσεις, ἔχουν «κοινά» τὰ πάντα, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ «ἀκοινώνητα» ἰδιώματα. Τὰ «κοινὰ ἰδιώματα» εἶναι ἡ οὐσία, ἡ πρόγνωση, ἡ θεότητα, ἐνέργεια, ἡ βασιλεία, ἡ δόξα, ἡ γνώση, θέληση, ἡ ἀγάπη, ἡ πρόνοια, ἡ ἀγαθότητα, τὸ δημιουργεῖν κ.τλ. Τὰ λεγόμενα «ἀκοινώνητα ἰδιώματα», εἶναι: Τὸ «ἀγέννητο» στὸν Πατέρα, ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ Πατέρας ἔχει τὴν ὕπαρξή του «ἐξ οὐδενός», τὸ «γεννητό» στὸν Υἱό, τὸ ὁποῖο σημαίνει, ὅτι ὁ Υἱὸς ἔχει τὴν ὕπαρξή Του ἀπὸ τὸν Πατέρα «γεννητῶς», δηλ. διὰ τῆς «γεννήσεως, καὶ τὸ «ἐκπορευτό» στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει τὴν ὕπαρξή Του» ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἀλλὰ «οὐχὶ γεννητῶς». Μερικοὶ Πατέρες στὸ «οὐχὶ γεννητῶς» πρόσθεσαν τὸ «ἐκπορευτῶς», ποὺ ἐπεκράτησε μέχρι σήμερα. Ἔτσι, ὁ Πατέρας εἶναι ἡ αἰτία τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ Παπικοὶ συγχέουν τὰ παραπάνω. Οἱ Παπικοί, φαντάστηκαν ὅτι ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱός, τὰ δυὸ αὐτὰ πρόσωπα, εἶναι ἡ αἰτία τοῦ τρίτου προσώπου, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε, ποὺ πρῶτος μαζὶ μὲ ἄλλες κακοδοξίες του, δίδαξε ὁ Αὐγουστίνος. Κατέληξε ὁ Αὐγουστίνος στὸ «Φιλιόκβε», γιὰ νὰ μὴ συγχέονται τὰ πρόσωπα τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κατὰ τὸν Αὐγουστίνο τὰ πρόσωπα τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διακρίνονται μόνον ὅταν ὁ Υἱὸς ἔχει τὴν ὕπαρξή του ἀπὸ ἕναν, τὸν Πατέρα, τὸ δὲ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει τὴν ὕπαρξή του ἀπὸ δυό, τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Οἱ Φράγκοι διακήρυξαν ὅτι τὸ «Φιλιόκβε» εἶναι πρόοδος στὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποὺ εἶναι μιὰ ἄλλη πλάνη τοῦ Παπισμοῦ, ποὺ θὰ δοῦμε πιὸ κάτω. Ἀφοῦ ἕνας τέτοιος θεός, μὲ αὐτὲς τὶς ἰδιότητες ποῦ πιστεύουν οἱ Λατῖνοι, δὲν ὑπάρχει, πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ λέμε ὅτι πιστεύουμε μʼ αὐτοὺς στὸν ἴδιο Θεό; Δὲν ὑπάρχει τομέας τῆς Πίστεώς μας, ποὺ νὰ ταυτίζονται οἱ δογματικὲς ἀλήθειες Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ. Καὶ αὐτὸ εἶναι εὐνόητο γιατί οἱ ἀλήθειες τῆς Πίστεως στὴν Ὀρθοδοξία ἔχουν «ἅπαξ παραδοθῆ ἀπὸ τὸ Θεὸ στοὺς ἁγίους» (Ἰούδα 3), ἐνῶ στὸν Παπισμὸ εἶναι κατασκευασμένες ἀπὸ τὴ φαντασία τους! Ὅπως ὑποστηρίζει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης στὸν Παπισμό, διὰ τοῦ Αὐγουστίνου, «παρεισέφρησαν σχεδὸν ἀνεξελέγκτως καὶ ὑπερίσχυσαν ὡρισμένα ξένα πρὸς τὸν Χριστιανισμὸν φιλοσοφικὰ στοιχεῖα, διὰ τῶν ὁποίων ἡ Δύσις ἀπεμακρύνθη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ περιέπεσεν εἰς τὰς γνωστὰς πλάνας της». Θὰ ἐπισημάνουμε ὁρισμένες ἀπʼ τὶς διαφοροποιήσεις αὐτές.
Σχόλιο Ιστολογίου:
Λέει ο κ. θεολογος:
«Οἱ Παπικοί, φαντάστηκαν ὅτι ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱός, τὰ δυὸ αὐτὰ πρόσωπα, εἶναι ἡ αἰτία τοῦ τρίτου προσώπου, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε, ποὺ πρῶτος μαζὶ μὲ ἄλλες κακοδοξίες του, δίδαξε ὁ Αὐγουστίνος.».
Ὅπως ὑποστηρίζει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης στὸν Παπισμό, διὰ τοῦ Αὐγουστίνου, «παρεισέφρησαν σχεδὸν ἀνεξελέγκτως καὶ ὑπερίσχυσαν ὡρισμένα ξένα πρὸς τὸν Χριστιανισμὸν φιλοσοφικὰ στοιχεῖα, διὰ τῶν ὁποίων ἡ Δύσις ἀπεμακρύνθη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ περιέπεσεν εἰς τὰς γνωστὰς πλάνας της».
Δηλαδή; Ο ιερός Αυγουστίνος φιλοσόφησε απλά; Και στη συνέχεια οι παπικοί στο διάβα του χρόνου το τράβηξαν μέχρι την αίρεση; Για να δούμε πιο κάτω, λοιπόν…
9. Μὲ τὰ ὅσα εἴπαμε πιὸ πάνω εἶναι φανερό, πὼς ἡ σημαντικώτερη διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ ἀναφέρεται στὰ διαφορετικὰ θεμέλια, πάνω στὰ ὁποῖα ἔχει ἀνεγερθεῖ ξεχωριστὰ τόσο τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅσο καὶ τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Παπισμοῦ. Θεμέλιο τοῦ πρώτου οἰκοδομήματος, δηλ. τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι ἡ «ἐμπειρία τῶν ἁγίων», ἐνῶ θεμέλιο στὸ ὁποῖο ἔχει οἰκοδομηθεῖ ὁ Παπισμὸς εἶναι ἡ φαντασία, ὁ στοχασμός, ἡ μεταφυσική. Ἀπὸ ἐδῶ ἀπορρέουν ὅλες οἱ πλάνες, οἱ κακοδοξίες, οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ δεισιδαιμονίες τῶν Παπικῶν! Ἡ «ἐμπειρία τῶν ἁγίων» σημαίνει συνεχῆ ἄσκηση τοῦ ἀνθρώπου νὰ διαβεῖ τὰ στάδια τῆς πνευματικῆς τελειότητας, μέχρι νὰ φτάσει στὴ «θέωση», ἢ τουλάχιστο στὸ «φωτισμό». Τὰ στάδια αὐτὰ εἶναι ἡ «κάθαρση», ὁ «φωτισμὸς τοῦ νοῦ» καὶ ἡ «θέωση» τοῦ ἀνθρώπου. Τὰ δυὸ τελευ ταῖα στάδια λέγονται καὶ «θεωρία τοῦ Θεοῦ», γιατί ὁ ἄνθρωπος βλέπει καὶ γνωρίζει τὰ «μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ», ποὺ εἶναι οἱ ἄκτιστες καὶ προαιώνιες ἐνέργειές Του. Δὲν βλέπει ὅμως, οὔτε γνωρίζει ποτέ, τὴν οὐσία Του, ἡ ὁποία εἶναι ἐντελῶς ἄγνωστη στὸν ἄνθρωπο, ὅπως μᾶς πληροφοροῦν οἱ θεούμενοι. Ἀντίθετα, οἱ Παπικοὶ ἔχουν οἰκοδομήσει τὴ θεολογία τους σὲ θεμέλιο, ποὺ εἶναι ὁ στοχασμός, ἡ φαντασία, ἡ φιλοσοφία. Ἡ διαφοροποίηση αὐτὴ δὲν ἔχει μόνο θεωρητικὴ σημασία. Ἔχει καὶ πρακτική. Ὅπως;
α. Ὡς πρὸς τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ: Ὁ Θεός, στὴν Ὀρθοδοξία, εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἀποδειχθῆ πειραματικά. Ἀντίθετα, ὁ θεὸς στὸν Παπισμό, εἶναι φανταστικός! Εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, πλασμένος μὲ τὴ φαντασία τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἕνας τέτοιος θεὸς δὲν ὑπάρχει! Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ θεός, ποὺ πιστεύουν οἱ Λατῖνοι, δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸ Θεὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὀρθόδοξοι καὶ Παπικοὶ πιστεύουμε σὲ διαφορετικὸ θεό. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λένε ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ὅπως εἶναι οἱ Παπικοί, εἶναι ἄθεοι, ὄχι γιατί δὲν πιστεύουν σὲ θεό, ἀλλὰ πιστεύουν σὲ θεό, ποὺ δὲν ὑπάρχει! Δὲν θάπρεπε ἴσως νὰ ἐξετάσουμε περαιτέρω τὶς διαφορές μας μὲ τοὺς Παπικούς, ἐφόσον πιστεύουμε σὲ διαφορετικοὺς Θεούς. Ὅμως, θὰ συνεχίσουμε τὴν ἐξέταση γιὰ νὰ φανεῖ τὸ μέγεθος τῶν διαφορῶν μας.
β. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι λόγοι, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ θεὸς τῶν Λατίνων δὲν ὑπάρχει. Οἱ Παπικοί, ἀκολουθώντας τὸν Αὐγουστίνο, διδάσκουν ὅτι στὸ Θεὸ «οὐσία καὶ ἐνέργεια ταυτίζονται» («actus purus»). Οἱ Πατέρες ἀπὸ τὴ θεία ἐμπειρία τους γνωρίζουν, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι οὐσία καὶ ἐνέργεια. Ἀλλά, ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλο οἱ ἐνέργειές Του. Μόνο οἱ αἱρετικοὶ Εὐνομιανοὶ ταύτιζαν στὸ Θεὸ τὴν οὐσία μὲ τὶς ἐνέργειές Του. Οἱ Πατέρες καταδίκασαν τὴ διδασκαλία αὐτὴ ὡς αἵρεση. Καὶ
ὅμως, ὁ Αὐγουστίνος τὴν δίδασκε. Θεὸς ὅμως στὸν ὁποῖο ἡ οὐσία του ταυτίζεται μὲ τὴν ἐνέργειά του δὲν ὑπάρχει! Τὴν κακόδοξη αὐτὴ ἄποψη βλέπουμε μερικὲς φορὲς νὰ ὑποστηρίζουν, ἀτυχῶς, καὶ ὡρισμένοι δικοί μας Ὀρθόδοξοι θεολόγοι!
γ. Λένε ἀκόμα οἱ Παπικοὶ ὅτι μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐρευνήσει ἀκόμα καὶ τὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἐντὸς τῆς ὁποίας ὑπάρχουν τὰ ἀρχέτυπα τῶν κτισμάτων, δηλ. οἱ «Ἰδέες» τοῦ Πλάτωνα! Ὁ Αὐγουστίνος δίδαξε ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς θεολογίας εἶναι ἡ ἔρευνα καὶ ἡ κατανόηση τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ σκοπὸς αὐτὸς κατὰ τὴν Πατερικὴ Παράδοση εἶναι ἀδύνατο νὰ πραγματοποιηθεῖ ποτέ. Εἶναι αἵρεση, τὸ νὰ προσπαθεῖ κάποιος νὰ ἐρευνήσει τὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ! Ὁ Αὐγουστίνος στὸ ἔργο του «Περὶ Ἁγίας Τριάδος» γράφει: «Δὲν θὰ βραδύνω νὰ ἐρευνήσω τὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ, εἴτε διὰ τῆς Γραφῆς Αὐτοῦ, εἴτε διὰ τοῦ κτίσματος. Διότι ἀμφότερα ταῦτα τίθενται πρὸς θεωρίαν ἡμῶν διʼ αὐτὸν τὸν σκοπόν, ἵνα ἀναζητηθῆ ὁ Ἴδιος, ὅστις ἐνέπνευσε τὸ ἕν, καὶ ἔκτισε τὸ ἕτερον».
δ. Διδάσκουν ἀκόμα οἱ Παπικοί, ὅτι ὁ θεός, ποὺ πιστεύουν, ἐκτὸς ἀπὸ ἄκτιστες ἐνέργειες, ἔχει καὶ «κτιστές» καὶ «κτιστὴ χάρη»! Κτιστὲς ἐνέργειες ὅμως ἔχουν μόνο τὰ κτιστὰ πράγματα. Τὸ ἄκτιστο ἔχει μόνο ἄκτιστη ἐνέργεια. Ἐάν, ὅπως λένε οἱ Λατῖνοι, ὁ θεός τους ἔχει «κτιστὲς ἐνέργειες», αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι κτίσμα, κάτι ποὺ δίδασκε ὁ Ἄρειος γιὰ τὸ Χριστό! Καὶ ἕνας κτιστὸς θεός, μὲ «κτιστὴ χάρη, δὲν μπορεῖ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο». Τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ἴσως εἶναι νὰ τὸν βελτιώσει ἠθικά. Γιʼ αὐτὸ οἱ Δυτικοὶ δὲν μιλᾶνε πο τὲ γιὰ «θέωση»ἢ «δοξασμό» τοῦ ἀνθρώπου, ἀλ λὰ γιὰ ἠθική του βελτίωση. Γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ἔγινε μεγάλη συζήτηση τὸν 14ο αἰώνα, ὅταν ὁ δυτικὸς μοναχὸς Βαρλαὰμ κήρυττε ὅτι ἡ θεία Χάρη εἶναι κτιστή. Σʼ αὐτὸ ἀντέδρασε ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς. Τότε, ἡ συγκληθεῖσα 9η Οἰκουμ. Σύνοδος τὸ 1341 ἐξέφρασε τὴν ἀπλανῆ ἐμπειρία τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἡ θεία Χάρη εἶναι ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ὁρᾶται μυστικὰ καὶ ἀπόρρητα ἀπὸ τοὺς θεούμενους.
ε. Ἐπίσης, οἱ Πατέρες ἀπὸ τὴ θεία ἐμπειρία τους γνωρίζουν ὅτι στὸ Θεὸ ὑπάρχουν τὰ λεγόμενα «ἀκοινώνητα ἰδιώματα», τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται στὸν τρόπο ὑπάρξεως τοῦ καθένα ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ξεχωριστά, γιʼ αὐτὸ λέγονται καὶ ὑποστατικὰ ἰδιώματα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, οἱ τρεῖς ὑποστάσεις, ἔχουν «κοινά» τὰ πάντα, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ «ἀκοινώνητα» ἰδιώματα. Τὰ «κοινὰ ἰδιώματα» εἶναι ἡ οὐσία, ἡ πρόγνωση, ἡ θεότητα, ἐνέργεια, ἡ βασιλεία, ἡ δόξα, ἡ γνώση, θέληση, ἡ ἀγάπη, ἡ πρόνοια, ἡ ἀγαθότητα, τὸ δημιουργεῖν κ.τλ. Τὰ λεγόμενα «ἀκοινώνητα ἰδιώματα», εἶναι: Τὸ «ἀγέννητο» στὸν Πατέρα, ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ Πατέρας ἔχει τὴν ὕπαρξή του «ἐξ οὐδενός», τὸ «γεννητό» στὸν Υἱό, τὸ ὁποῖο σημαίνει, ὅτι ὁ Υἱὸς ἔχει τὴν ὕπαρξή Του ἀπὸ τὸν Πατέρα «γεννητῶς», δηλ. διὰ τῆς «γεννήσεως, καὶ τὸ «ἐκπορευτό» στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει τὴν ὕπαρξή Του» ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἀλλὰ «οὐχὶ γεννητῶς». Μερικοὶ Πατέρες στὸ «οὐχὶ γεννητῶς» πρόσθεσαν τὸ «ἐκπορευτῶς», ποὺ ἐπεκράτησε μέχρι σήμερα. Ἔτσι, ὁ Πατέρας εἶναι ἡ αἰτία τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ Παπικοὶ συγχέουν τὰ παραπάνω. Οἱ Παπικοί, φαντάστηκαν ὅτι ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱός, τὰ δυὸ αὐτὰ πρόσωπα, εἶναι ἡ αἰτία τοῦ τρίτου προσώπου, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε, ποὺ πρῶτος μαζὶ μὲ ἄλλες κακοδοξίες του, δίδαξε ὁ Αὐγουστίνος. Κατέληξε ὁ Αὐγουστίνος στὸ «Φιλιόκβε», γιὰ νὰ μὴ συγχέονται τὰ πρόσωπα τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κατὰ τὸν Αὐγουστίνο τὰ πρόσωπα τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διακρίνονται μόνον ὅταν ὁ Υἱὸς ἔχει τὴν ὕπαρξή του ἀπὸ ἕναν, τὸν Πατέρα, τὸ δὲ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει τὴν ὕπαρξή του ἀπὸ δυό, τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Οἱ Φράγκοι διακήρυξαν ὅτι τὸ «Φιλιόκβε» εἶναι πρόοδος στὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποὺ εἶναι μιὰ ἄλλη πλάνη τοῦ Παπισμοῦ, ποὺ θὰ δοῦμε πιὸ κάτω. Ἀφοῦ ἕνας τέτοιος θεός, μὲ αὐτὲς τὶς ἰδιότητες ποῦ πιστεύουν οἱ Λατῖνοι, δὲν ὑπάρχει, πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ λέμε ὅτι πιστεύουμε μʼ αὐτοὺς στὸν ἴδιο Θεό; Δὲν ὑπάρχει τομέας τῆς Πίστεώς μας, ποὺ νὰ ταυτίζονται οἱ δογματικὲς ἀλήθειες Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ. Καὶ αὐτὸ εἶναι εὐνόητο γιατί οἱ ἀλήθειες τῆς Πίστεως στὴν Ὀρθοδοξία ἔχουν «ἅπαξ παραδοθῆ ἀπὸ τὸ Θεὸ στοὺς ἁγίους» (Ἰούδα 3), ἐνῶ στὸν Παπισμὸ εἶναι κατασκευασμένες ἀπὸ τὴ φαντασία τους! Ὅπως ὑποστηρίζει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης στὸν Παπισμό, διὰ τοῦ Αὐγουστίνου, «παρεισέφρησαν σχεδὸν ἀνεξελέγκτως καὶ ὑπερίσχυσαν ὡρισμένα ξένα πρὸς τὸν Χριστιανισμὸν φιλοσοφικὰ στοιχεῖα, διὰ τῶν ὁποίων ἡ Δύσις ἀπεμακρύνθη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ περιέπεσεν εἰς τὰς γνωστὰς πλάνας της». Θὰ ἐπισημάνουμε ὁρισμένες ἀπʼ τὶς διαφοροποιήσεις αὐτές.
Σχόλιο Ιστολογίου:
Λέει ο κ. θεολογος:
«Οἱ Παπικοί, φαντάστηκαν ὅτι ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱός, τὰ δυὸ αὐτὰ πρόσωπα, εἶναι ἡ αἰτία τοῦ τρίτου προσώπου, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε, ποὺ πρῶτος μαζὶ μὲ ἄλλες κακοδοξίες του, δίδαξε ὁ Αὐγουστίνος.».
Ὅπως ὑποστηρίζει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης στὸν Παπισμό, διὰ τοῦ Αὐγουστίνου, «παρεισέφρησαν σχεδὸν ἀνεξελέγκτως καὶ ὑπερίσχυσαν ὡρισμένα ξένα πρὸς τὸν Χριστιανισμὸν φιλοσοφικὰ στοιχεῖα, διὰ τῶν ὁποίων ἡ Δύσις ἀπεμακρύνθη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ περιέπεσεν εἰς τὰς γνωστὰς πλάνας της».
Δηλαδή; Ο ιερός Αυγουστίνος φιλοσόφησε απλά; Και στη συνέχεια οι παπικοί στο διάβα του χρόνου το τράβηξαν μέχρι την αίρεση; Για να δούμε πιο κάτω, λοιπόν…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου