ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ...

Πέμπτη, 31 Ιούλιος 2008

Ο ιερωμένος, η δεξίωση και η πράσινη (χαρτοπαιχτική) τσόχα.

Κάποτε, λέει, σε μια δεξίωση («επώνυμων» που λένε) όπου ήταν καλεσμένος και ένας ιερωμένος διανοούμενος, κάποιοι σε μια στιγμή αποφάσισαν να παίξουν χαρτιά (να παίξουν, όχι και να «τα ρίξουν», αρχικά τουλάχιστον...), θέλοντας δε να κάνουν «πνεύμα» εις βάρος του ιερωμένου και να τον φέρουν σε δύσκολη θέση (οι «επώνυμοι» ε;) τον κάλεσαν επιδεικτικά να... παίξει μαζί τους!

Εκείνος, αντιλήφθηκε την παγίδα, και δεν έχασε την ψυχραιμία του (δεν τους έκανε το χατίρι...) και... (προσποιήθηκε ότι) αποδέχτηκε την πρόσκληση, προς μεγαλύτερη χαρά των χαρτοπαικτών που φαντάστηκαν ότι «έβγαλαν λαγό» και θα έχουν να λένε για την... κατάντια της Εκκλησίας (αλλά βιάστηκαν να χαρούν)!..

...Ο ιερωμένος λοιπόν, πλησίασε το στρογγυλό τραπέζι με την πράσινη τσόχα, όπου τον περίμεναν με ανυπομονησία να κάτσει μαζί τους οι παίκτες, έτοιμοι να μοιράσουν τα φύλλα. Τότε λοιπόν τους είπε: «Ας προσευχηθούμε αγαπητοί μου, ώστε να έχουμε ένα καλό τίμιο και ευχάριστο παιχνίδι!».

Οι άλλοι αντέδρασαν αμέσως σαν να τους χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα... «Μα τι λες παπά μου», του απάντησε οργισμένος κάποιος εξ ονόματος όλων, «πού ακούστηκε, προσευχή για την χαρτοπαιξία;».
Ε, τότε, απάντησε ι ιερωμένος, σε κάτι που πρέπει να είναι «έξω» ο Θεός, δεν μπορώ να είμαι εγώ «μέσα». Χαίρετε!..