Ιδού το απόσταγμα, μιας επίπονης και βαθυστόχαστης θεολογικής μελέτης: 1. Γιατί σε κάθε μας ανάγκη, σε κάθε μας φόβο, επικαλούμαστε την παναγία; Γιατί λέμε αυτό το χαζό, το «παναγία μου!», και φωνάζουμε μια πεθαμένη, και δεν λέμε το πιο σωστό, το «θεέ μου!» για να καλέσουμε τον ζωντανό θεό; 2. Φαίνεται ότι έχουμε επηρεαστεί από τις αμέτρητες παραλλαγές με τα «ορθόδοξα» εικονίσματα της κυράς και αφέντρας παναγίας, που εμφανίζεται κυρίαρχη με το να κρατά τον Χριστό μωρό στην αγκαλιά της… Να τον ταΐζει με τον μαστό της, να τον κανακεύει, να τον νανουρίζει, κλπ! 3. Βλέπουμε μια μαμά κυρίαρχη, τσαούσα και καπάτσα, και ένα γιο αδύναμο μαμάκια! 4. Βλέπουμε δε, και το ότι ακόμα και αν ο Χριστός κοιμάται (φωτο) στην αγκαλιά της πάντα, εκείνη μένει πάντα ξύπνια, με το μάτι γαρίδα, να αγρυπνά, και τα πάντα να επιβλέπει, τα πάντα να θωρά, παγκοσμίως! 5. Συμπεραίνουμε λοιπόν, και αυτό χαράζεται ανεξίτηλα και στο υποσυνείδητο μας, ότι εκείνη πραγματικά είναι η μόνη μας σίγουρη ασφάλεια!… Και εκείνη πολύ σωστά κάνουμε και την επικαλούμαστε! Αυτήν, την… πεθαμένη, και όχι τον ζωντανό θεό!