Η δεύτερη συνέχεια της ανάρτησης για τα θυσιαστήρια θυμιάματος .

ΓΡΑΨΑΜΕ:
Στην αρχή, έχουμε το φαινόμενο με τον Κάιν και τον Άβελ, τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας, που εντελώς αυθαίρετα (δεν υπήρχε και η πολεοδομία τότε), τους κατέβασε η κούτρα και έφτιαξαν θυσιαστήρια… Και ο ένας –ο κτηνοτρόφος, έκαιγε πάνω στο δικό του (τη δική του προσωπική εκκλησία) κάποια ζώα του για προσφορά, για να πάει η τσίκνα και ο καπνός ψηλά στο θεό, που τώρα ήταν μακριά τους μετά το διωγμό από τον παράδεισο της Εδέμ… Και ο άλλος –ο γεωργός, έκαιγε για τον ίδιο σκοπό στη δική του μεριά, κάποια από τα σιτηρά του! Το γεγονός αυτό, και ο συναγωνισμός για το ποιου ο καπνός πάει πιο ψηλά, έγινε αφορμή για τον πρώτο φόνο. Ο ένας αδελφός σκότωσε τον άλλον από αντιζηλία… θρησκευτικής φύσεως! 
Ήταν ο πρώτος φανατισμός, ο πρώτος Ταλιμπανισμός! Το αρχαϊκό αντριλίκι, του νταή, του ψευτόμαγκα: να τις βγάλουμε έξω στο θυσιαστήριο τις πίστεις μας, να τις μετρήσουμε πια είναι πιο μακριά σε ύψος καπνού! Ποια η ορθόδοξη και ποια η ετερόδοξη.

Η δεύτερη συνέχεια της ανάρτησης…

Απολογητική θεολογία: 1. Όταν οι άθρησκοι, οι άθεοι, οι αιρετικοί, και γενικά οι εκτός Εκκλησίας άνθρωποι, μας κατηγορούν εμάς τους ορθόδοξους χριστιανούς… 2. Όταν μας λένε ότι δεν είμαστε χριστιανική θρησκεία αλλά ένα προϊόν εβραϊκής μετάλλαξης, με βουδιστικά στοιχεία, κυρίως… 3. Όπως τα κεριά, τα λιβάνια, τα κομποσκοίνια, οι εικόνες, το φωτοστέφανο, η προσκύνηση, το χειροφίλημα, τα λείψανα, τα ανθοστολισμένα κουβούκλια με τις ομπρέλες στις λιτανείες, και το βουδιστικό επίσης κωλοδάχτυλο ευλογίας… 4. Πώς θα απολογηθούμε; Πώς θα απαντήσουμε για να τους αποστομώσουμε; 5. Ας αρχίσουμε σήμερα από το λιβάνισμα, το θυμίαμα, το θυμιατό, και θα πάμε και παρακάτω αργότερα.

Αλλά τα πρωτόγονα και πρόχειρα αυτά θυσιαστήρια των δυο αδελφών εξελίχτηκαν αργότερα, και η κατασκευή του πρώτου μεγάλου θυσιαστηρίου, έγινε με οδηγίες από τον ίδιο το θεό, στον Μωυσή, και έχουμε έτσι την πρώτη λατρεία την Εβραϊκή.
 
Διαβάζω στο βιβλίο της Εξόδου (κεφάλαιο 30)
ΚΑΙ ποιήσεις θυσιαστήριον θυμιάματος ἐκ ξύλων ἀσήπτων· 

2 καὶ ποιήσεις αὐτὸ πήχεως τὸ μῆκος καὶ πήχεως τὸ εὖρος, τετράγωνον ἔσται, καὶ δύο πήχεων τὸ ὕψος· ἐξ αὐτοῦ ἔσται τὰ κέρατα αὐτοῦ. 3 καὶ καταχρυσώσεις αὐτὰ χρυσίῳ καθαρῷ, τὴν ἐσχάραν αὐτοῦ καὶ τοὺς τοίχους αὐτοῦ κύκλῳ καὶ τὰ κέρατα αὐτοῦ, καὶ ποιήσεις αὐτῷ στρεπτὴν στεφάνην χρυσῆν κύκλῳ. 4 καὶ δύο δακτυλίους χρυσοῦς καθαροὺς ποιήσεις ὑπὸ τὴν στρεπτὴν στεφάνην αὐτοῦ, εἰς τὰ δύο κλίτη ποιήσεις ἐν τοῖς δυσὶ πλευροῖς· καὶ ἔσονται ψαλίδες ταῖς σκυτάλαις, ὥστε αἴρειν αὐτὸ ἐν αὐταῖς. 5 καὶ ποιήσεις σκυτάλας ἐκ ξύλων ἀσήπτων καὶ καταχρυσώσεις αὐτὰς χρυσίῳ. 6 καὶ θήσεις αὐτὸ ἀπέναντι τοῦ καταπετάσματος τοῦ ὄντος ἐπὶ τῆς κιβωτοῦ τῶν μαρτυρίων, ἐν οἶς γνωσθήσομαί σοι ἐκεῖθεν. 7 καὶ θυμιάσει ἀπ᾿ αὐτοῦ ᾿Ααρὼν θυμίαμα σύνθετον λεπτόν· τὸ πρωΐ πρωΐ, ὅταν ἐπισκευάζῃ τοὺς λύχνους, θυμιάσει ἐπ᾿ αὐτοῦ, 8 καὶ ὅταν ἐξάπτῃ ᾿Ααρὼν τοὺς λύχνους ὀψέ, θυμιάσει ἐπ᾿ αὐτοῦ· θυμίαμα ἐνδελεχισμοῦ διὰ παντὸς ἔναντι Κυρίου εἰς γενεὰς αὐτῶν. 9 καὶ οὐκ ἀνοίσεις ἐπ᾿ αὐτοῦ θυμίαμα ἕτερον, κάρπωμα, θυσίαν· καὶ σπονδὴν οὐ σπείσεις ἐπ᾿ αὐτοῦ. 10 καὶ ἐξιλάσεται ἐπ᾿ αὐτοῦ ᾿Ααρὼν ἐπὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ· ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ καθαρισμοῦ καθαριεῖ αὐτὸ εἰς γενεὰς αὐτῶν· ἅγιον τῶν ἁγίων ἐστὶ Κυρίῳ. 11 Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 12 ἐὰν λάβῃς τὸν συλλογισμὸν τῶν υἱῶν ᾿Ισραὴλ ἐν τῇ ἐπισκοπῇ αὐτῶν, καὶ δώσουσιν ἕκαστος λύτρα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ Κυρίῳ, καὶ οὐκ ἔσται ἐν αὐτοῖς πτῶσις ἐν τῇ ἐπισκοπῇ αὐτῶν. 13 καὶ τοῦτό ἐστιν ὃ δώσουσιν ὅσοι ἂν παραπορεύωνται τὴν ἐπίσκεψιν· τὸ ἥμισυ τοῦ διδράχμου, ὅ ἐστιν κατὰ τὸ δίδραχμον τὸ ἅγιον· εἴκοσιν ὀβολοὶ τὸ δίδραχμον, τὸ δὲ ἥμισυ τοῦ διδράχμου εἰσφορὰ Κυρίῳ. 14 πᾶς ὁ παραπορευόμενος εἰς τὴν ἐπίσκεψιν ἀπὸ εἰκοσαετοῦς καὶ ἐπάνω, δώσουσι τὴν εἰσφορὰν Κυρίῳ. 15 ὁ πλουτῶν οὐ προσθήσει καὶ ὁ πενόμενος οὐκ ἐλαττονήσει ἀπὸ τοῦ ἡμίσους τοῦ διδράχμου ἐν τῷ διδόναι τὴν εἰσφορὰν Κυρίῳ ἐξιλάσασθαι περὶ τῶν ψυχῶν ὑμῶν. 16 καὶ λήψῃ τὸ ἀργύριον τῆς εἰσφορᾶς παρὰ τῶν υἱῶν ᾿Ισραὴλ καὶ δώσεις αὐτὸ εἰς τὸ κάτεργον τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου, καὶ ἔσται τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραὴλ μνημόσυνον ἔναντι Κυρίου ἐξιλάσασθαι περὶ τῶν ψυχῶν ὑμῶν. 17 Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 18 ποίησον λουτῆρα χαλκοῦν καὶ βάσιν αὐτῷ χαλκῆν, ὥστε νίπτεσθαι· καὶ θήσεις αὐτὸν ἀνὰ μέσον τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ θυσιαστηρίου καὶ ἐκχεεῖς εἰς αὐτὸν ὕδωρ, 19 καὶ νίψεται ᾿Ααρὼν καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ἐξ αὐτοῦ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας ὕδατι. 20 ὅταν εἰσπορεύωνται εἰς τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, νίψονται ὕδατι καὶ οὐ μὴ ἀποθάνωσιν· ἢ ὅταν προσπορεύωνται πρὸς τὸ θυσιαστήριον λειτουργεῖν κα’Ι ἀναφέρειν τὰ ὁλοκαυτώματα Κυρίῳ, 21 νίψονται τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας ὕδατι· ὅταν εἰσπορεύωνται εἰς τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, νίψονται ὕδατι, ἵνα μὴ ἀποθάνωσι· καὶ ἔσται αὐτοῖς νόμιμον αἰώνιον, αὐτῷ καὶ ταῖς γενεαῖς αὐτοῦ μετ᾿ αὐτόν. 22 καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 23 καὶ σὺ λάβε ἡδύσματα, τὸ ἄνθος σμύρνης ἐκλεκτῆς πεντακοσίους σίκλους καὶ κινναμώμου εὐώδους τὸ ἥμισυ τούτου διακοσίους πεντήκοντα καὶ καλάμου εὐώδους διακοσίους πεντήκοντα 24 καὶ ἴρεως πεντακοσίους σίκλους τοῦ ἁγίου καὶ ἔλαιον ἐξ ἐλαιῶν εἲν 25 καὶ ποιήσεις αὐτὸ ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον, μύρον μυρεψικὸν τέχνῃ μυρεψοῦ· ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον ἔσται. 26 καὶ χρίσεις ἐξ αὐτοῦ τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου 27 καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὴν λυχνίαν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὸ θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος 28 καὶ τὸ θυσιαστήριον τῶν ὁλοκαυτωμάτων καὶ πάντα αὐτοῦ τὰ σκεύη καὶ τὴν τράπεζαν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὸν λουτῆρα καὶ τὴν βάσιν αὐτοῦ 29 καὶ ἁγιάσεις αὐτά, καὶ ἔσται ἅγια τῶν ἁγίων· πᾶς ὁ ἁπτόμενος αὐτῶν ἁγιασθήσεται. 30 καὶ ᾿Ααρὼν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ χρίσεις καὶ ἁγιάσεις αὐτοὺς ἱερατεύειν μοι. 31 καὶ τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραὴλ λαλήσεις λέγων· ἔλαιον ἄλειμμα χρίσεως ἅγιον ἔσται τοῦτο ὑμῖν εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν. 32 ἐπὶ σάρκα ἀνθρώπου οὐ χρισθήσεται, καὶ κατὰ τὴν σύνθεσιν ταύτην οὐ ποιήσετε ὑμῖν ἑαυτοῖς ὡσαύτως· ἅγιόν ἐστι καὶ ἁγίασμα ἔσται ὑμῖν. 33 ὃς ἂν ποιήσῃ ὡσαύτως, καὶ ὃς ἂν δῷ ἀπ᾿ αὐτοῦ ἀλλογενεῖ, ἐξολοθρευθήσεται ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ. 34 καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· λάβε σεαυτῷ ἡδύσματα, στακτήν, ὄνυχα, χαλβάνην ἡδυσμοῦ καὶ λίβανον διαφανῆ, ἴσον ἴσῳ ἔσται· 35 καὶ ποιήσουσιν ἐν αὐτῷ θυμίαμα, μυρεψικὸν ἔργον μυρεψοῦ, μεμιγμένον, καθαρόν, ἔργον ἅγιον. 36 καὶ συγκόψεις ἐκ τούτων λεπτὸν καὶ θήσεις ἀπέναντι τῶν μαρτυρίων ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ μαρτυρίου, ὅθεν γνωσθήσομαί σοι ἐκεῖθεν· ἅγιον τῶν ἁγίων ἔσται ὑμῖν. 37 θυμίαμα κατὰ τὴν σύνθεσιν ταύτην οὐ ποιήσετε ὑμῖν ἑαυτοῖς· ἁγίασμα ἔσται ὑμῖν Κυρίῳ· 38 ὃς ἂν ποιήσῃ ὡσαύτως ὥστε ὀσφραίνεσθαι ἐν αὐτῷ, ἀπολεῖται ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ.
ΔΙΑΒΑΖΩ:
Το σχέδιο τής Σκηνής
Η Σκηνή ήταν μια έξυπνη, προκατασκευασμένη κατασκευή που μπορούσε να μετακινηθεί κατά βούληση. Η κατασκευή της ήταν έργο συνεργασίας μεταξύ του Θεού και του λαού. Ο Κύριος έδωσε τα σχέδιά της (Έξ.25:9) και ο λαός τα υλικά (Έξ.25:3-7), προσφέροντας με πρόθυμη καρδιά (Έξ.25:2). Οι προσφορές τους ήταν χρυσός, ασήμι, χαλκός, πολύτιμα πετράδια, λινά υφάσματα και βαφές από την Αίγυπτο, τρίχες από κατσίκια και δέρματα κριαριών από τα κοπάδια τους, δέρματα δελφινιών από την Ερυθρά Θάλασσα και ξύλο σιττίμ (ακακία) απ’ το Σινά.
Το χάλκινο θυσιαστήριο βρισκόταν στην εξωτερική αυλή, ακριβώς μέσα απ’ την πύλη και απέναντι από τη Σκηνή (Έξ.40:6). Τα ζώα για θυσία προσφέρονταν στο θυσιαστήριο αυτό και το αίμα τους χυνόταν για τις αμαρτίες τού λαού. Το χάλκινο θυσιαστήριο απεικονίζει το εξιλαστήριο έργο τού Μεσσία στο σταυρό, με το οποίο όλοι που θέτουν τη πίστη τους στο χυμένο αίμα Του δικαιώνονται και παίρνουν τη συγχώρηση των αμαρτιών (Ρωμ.3:24-25). Όπως ήταν αδύνατο για τους Ισραηλίτες να έρθουν στην παρουσία του Θεού χωρίς τη θυσία στο χάλκινο θυσιαστήριο, έτσι και σήμερα είναι αδύνατον οι άνθρωποι να έρθουν στην παρουσία τού Θεού χωρίς το έργο τού σταυρού.
Ο χάλκινος νιπτήρας ήταν στην αυλή ανάμεσα στο χάλκινο θυσιαστήριο και τη Σκηνή. Ο νιπτήρας ήταν μόνον για τους ιερείς, που έπρεπε να πλυθούν, πριν εισέλθουν στη Σκηνή. Καθώς πλένονταν στον νιπτήρα, καθρέπτες αντανακλούσαν τις εικόνες τους, θυμίζοντας τους ότι ο Θεός τους έβλεπε. Ο νιπτήρας αναφέρεται στον Μεσσία ως τον αγιασμό μας. Σαν πιστοί – ιερείς, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Μεσσίας μας αγίασε για τη διακονία Του και μας αγιάζει με το να μας καθαρίζει από την καθημερινή μόλυνση τής αμαρτίας, «με το λουτρό τού νερού διαμέσου τού λόγου Του» (Εφεσ.5:26).
Απ’ τον νιπτήρα οι ιερείς έκαναν λίγα βήματα προς τη Σκηνή, παραμέριζαν τη κουρτίνα κι έμπαιναν μέσα στα Άγια, όπου μπορούσαν να έχουν κοινωνία με το Θεό.
http://loveforzion.blogspot.com/2011/09/blog-post_25.html

ΣΧΟΛΙΑΖΩ:
Από τα πιο πάνω, φαίνεται ότι τα θυσιαστήρια εκείνα, δεν έχουν καμιά σχέση με τα σημερινά λιβανιστήρια με τα κουδουνάκια και το λιβάνι με τα οποία τα Διακάκια –- χανουμάκια -γιουσουφάκια, λιβανίζουν σαν δαιμονισμένα τον Αλή Πασά, τον Δεσπότη- μητροπολίτη τους, στο Δεσποτικό θρόνο.
Εκείνα τα θυσιαστήρια, έχουν αντικατασταθεί από την αγία τράπεζα του ναού, όπου τελείται η αναίμακτη θυσία, το μυστήριο της θείας ευχαριστίας.
Τα λιβανίσματα, είναι ένα εβραϊκό πισωγύρισμα!