1. «Προσευχηηηή… Τα χείλη μου λένε… Και τα μάτια μου, τρία ΄μερόνυχτα κλαίνε!» 2. Ρεφρέν: «Έφαγα τη γη, να σ’ αναζητάω, σκίζω τα βουνά, και παντού ρωτάω: Ποιος είδε τα μάτια που αγαπάω;»

ΔΙΑΒΑΖΩ:
Christian Faith
8 Απριλίου 

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1021086321375456&set=a.105113889639375.13379.100004222931848&type=3&theater
ΣΧΟΛΙΑΖΩ:
1. «Προσευχηηηή… Τα χείλη μου λένε… Και τα μάτια μου, τρία ‘μερόνυχτα κλαίνε!» 2. Ρεφρέν: «Έφαγα τη γη, να σ’ αναζητάω, σκίζω τα βουνά, και παντού ρωτάω: Ποιος είδε τα μάτια που αγαπάω;»
Αυτό το τραγούδι, μου ήρθε στη σκέψη (το «τρία» στα ‘μερόνυχτα, είναι δικό μου) βλέποντας αυτήν την αγιογραφία.
Ο Χριστός στον Άδη! 
Υποτίθεται ότι είναι αρχικά η ψύχη του μόνο, και απευθύνεται επίσης σε ψυχές. Η εικόνα όμως αυτή τιτλοφορείται -πάντα σχεδόν, ως η Ανάσταση του Κυρίου! 
Ξέρουμε όμως ότι η Ανάσταση έγινε τρεις μέρες μετά, και άλλοι αγιογράφοι, δείχνουν τον Χριστό να βγαίνει από τον τάφο, γυμνός, ή με ένα κουρέλι σεντόνι να ανεμίζει ριγμένο ασύμμετρα επάνω του.
Ομολογουμένως, αυτή η εικόνα στον Άδη, είναι η πιο ρεαλιστική!
Ο Χριστός Ανασταίνεται εκεί μέσα, παίρνει ξανά σώμα και μορφή ανθρώπινη, και βγάζει από εκεί τις σωσμένες ψυχές και τις οδηγεί στον παράδεισο, όπου είχε μπει και ο ληστής «αυθημερόν»!