Ο ηθοποιός Ρόμπερτ Πάουελ με το κλασικό το σεντόνι του, σε άλλη μια χαρακτηριστική φάση του έργου, σε εκείνη τη σκηνή… Μετά από το τριήμερο σκοτάδι στον Άδη… [Σύμφωνα με το σενάριο: Έγινε φως, η Ανάσταση! «Αλλάχ ου ακμπάρ», αναφώνησε ο βρετανός ηθοποιός, μόλις μπόρεσε και βγήκε στο φως της ημέρας… Περιχαρής πλέον, αφού πριν τον εμπόδιζε εκείνη η βλαμμένη η βαριά η παλιόπετρα, στην πόρτα του τάφου! «Σαλάμ αλέκουμ», και «αλέκουμ σαλάμ» αντιφώνησαν μαζί, οι δυο μαζορέτες (σεμνές αυτές -όχι όπως οι άλλες) που είχαν πάει να τον υποδεχτούν, προσφέροντας του μάλιστα και μερικούς παρθενικούς κρίνους!]

Έριξε κάτω, προς τα έξω -με κλοτσιές...

 την πέτρινη ή μαρμάρινη πόρτα του τάφου, ...

αλλά ξαναγύρισε κάτω, βαθειά στο μνήμα, ...

εκεί που ήταν η πλάκα και αυτός επάνω της ...

σαβανωμένος και ξαπλωμένος ως νεκρός, ...

διότι είχε ξεχάσει το… σεντόνι του. 

Τώρα βγαίνει οριστικά!

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10151559580937141&set=t.100003230929982&type=3&theater

ΣΧΕΤΙΚΟ:
Σάββατο, 18 Μαρτίου 2017

Άμα λοιπόν αρχίσει ένα ψέμα, έστω μικρό και αθώο, το πράγμα καταλήγει μετά, σε μια απόλυτη ξευτίλα… Στο να αγιογραφούμε πράγματα που δεν έχουμε δει, παρά την απαγόρευση της Εκκλησίας… Στο να προσκυνούμε και να πιστεύουμε και να λατρεύουμε πράγματα που δεν στέκουν! Όπως εδώ, τον Χριστό, σαν τον Χάρη Ζάβαλο, στη ταινία «η βίλα των οργίων»!