πατέρας Μελχισεδέκ
Φως ιλαρόν…
Panagiotis Michalopoulos
ΔΙΑΒΑΖΩ – ΣΧΟΛΙΑΖΩ:
«Φως ιλαρόν άγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, άγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ…
Ελθόντες επί την ήλίου δύσιν…
Ιδόντες φως εσπερινόν…
Υμνούμεν Πατέρα, Υίόν και Άγιον Πνεύμα, Θεόν.
Ἄξιόν σε ἐν πᾶσι καιροῖς ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις,
Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδούς… διὸ ὁ κόσμος σὲ δοξάζει.»
1. Και καταλαβαίνω, ότι…
Απευθυνόμαστε στον Χριστό… Τον Ήλιο της αγάπης και της δικαιοσύνης… Το γλυκό και χαρωπό φως…
Το ιλαρόν, το φως το αληθινό... «το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον».
Το απαύγασμα της δόξης του αθανάτου Πατρός, του ουρανίου, του Αγίου, του μάκαρος!
(Καμία σχέση δηλαδή με τα «άγια φώτα» -τα εισαγόμενα αεροπορικώς –με τιμές αρχηγού κράτους, το Πάσχα!)
2. Και καταλαβαίνω, ότι…
Και μέσα στο ηλιοβασίλεμα, ομολογούμε ότι υμνούμε τον τριαδικό θεό. Σωστά;
(Παρατήρηση: Ο Χριστός βέβαια, αναφέρεται ως Υιός Θεού, διότι ως θεός δεν έχει μητέρα. Άρα η Παναγία, δεν είναι μητέρα θεού όπως την λένε…)
Ερώτηση Α΄ …Ο Χριστός ως θεάνθρωπος, μπορεί άραγε να είναι πανταχού παρών, όπως ο Υιός και Λόγος του θεού;
Ερώτηση Β΄ …Αν δεν είναι πανταχού παρών ο Χριστός, πώς θα μπορούσε να είναι ένα περιστέρι, αν υποτεθεί ότι τέτοιο είναι το άγιο πνεύμα; Πώς θα μπορούσε να είναι και ένας γερούλης, όπως τέτοιον αποκαλούν και αγιογραφούν τον Πατέρα;
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=490739394283990&set=a.356609277697003.87620.100000438009094&type=3&theater
ΣΧΕΤΙΚΟ:
Φως ιλαρόν…
Panagiotis Michalopoulos
ΔΙΑΒΑΖΩ – ΣΧΟΛΙΑΖΩ:
«Φως ιλαρόν άγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, άγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ…
Ελθόντες επί την ήλίου δύσιν…
Ιδόντες φως εσπερινόν…
Υμνούμεν Πατέρα, Υίόν και Άγιον Πνεύμα, Θεόν.
Ἄξιόν σε ἐν πᾶσι καιροῖς ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις,
Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδούς… διὸ ὁ κόσμος σὲ δοξάζει.»
1. Και καταλαβαίνω, ότι…
Απευθυνόμαστε στον Χριστό… Τον Ήλιο της αγάπης και της δικαιοσύνης… Το γλυκό και χαρωπό φως…
Το ιλαρόν, το φως το αληθινό... «το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον».
Το απαύγασμα της δόξης του αθανάτου Πατρός, του ουρανίου, του Αγίου, του μάκαρος!
(Καμία σχέση δηλαδή με τα «άγια φώτα» -τα εισαγόμενα αεροπορικώς –με τιμές αρχηγού κράτους, το Πάσχα!)
2. Και καταλαβαίνω, ότι…
Και μέσα στο ηλιοβασίλεμα, ομολογούμε ότι υμνούμε τον τριαδικό θεό. Σωστά;
(Παρατήρηση: Ο Χριστός βέβαια, αναφέρεται ως Υιός Θεού, διότι ως θεός δεν έχει μητέρα. Άρα η Παναγία, δεν είναι μητέρα θεού όπως την λένε…)
Ερώτηση Α΄ …Ο Χριστός ως θεάνθρωπος, μπορεί άραγε να είναι πανταχού παρών, όπως ο Υιός και Λόγος του θεού;
Ερώτηση Β΄ …Αν δεν είναι πανταχού παρών ο Χριστός, πώς θα μπορούσε να είναι ένα περιστέρι, αν υποτεθεί ότι τέτοιο είναι το άγιο πνεύμα; Πώς θα μπορούσε να είναι και ένας γερούλης, όπως τέτοιον αποκαλούν και αγιογραφούν τον Πατέρα;
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=490739394283990&set=a.356609277697003.87620.100000438009094&type=3&theater
ΣΧΕΤΙΚΟ:
πατέρας Μελχισεδέκ
(Παναγιώτης Μελχισεδέκ Αμπελικάκης)
Σπούδασε στο Neapolis University Paphos
Σπούδασε στο Εθνικο & Καποδιστριακο Πανεπιστημιο Αθηνων
https://www.facebook.com/p.melchisedek
(Παναγιώτης Μελχισεδέκ Αμπελικάκης)
Σπούδασε στο Neapolis University Paphos
Σπούδασε στο Εθνικο & Καποδιστριακο Πανεπιστημιο Αθηνων
https://www.facebook.com/p.melchisedek
.jpg)
7 σχόλια:
Α/ Η Εκκλησία μας και η Θεολογία της δεν έχουν ασχοληθεί με το θέμα της πανταχού παρουσίας του Χριστού σωματικώς. Γνωρίζουμε, ότι ο Χριστός, είτε με το μη αναστημένο σώμα, είτε με το αναστημένο επί της γης δεν εμφανίζεται να έχει πανταχού παρουσία. Μήπως μετά την Ανάληψή Του όμως έχει; Είναι αλήθεια, ότι η θεώρηση της πανταχού παρουσίας του Χριστού, δεν βρίσκεται σε κανένα πατερικό κείμενο και υπάρχουν αντικρουόμενες θέσεις στο θέμα αυτό, οι οποίες κατατίθενται:
Ο καθηγητής του ΑΠΘ π. Ι. Ρωμανίδης καταγράφει τα εξής, στο βιβλίο του «Πατερική Θεολογία»: Ο Θεός δεν είναι περιορισμένος κατ’ ουδένα τρόπο. Γι’ αυτό τονίζουν οι Πατέρες, ότι ο Θεός Πατέρας είναι πανταχού παρών κατ’ ενέργεια. Λόγω δε της υποστατικής ένωσης με την ανθρώπινη φύση στο πρόσωπο του Χριστού είναι επίσης πανταχού παρών και ο Χριστός ως Λόγος κατ’ ενέργειαν, όχι κατ’ ουσίαν. Η ανθρώπινη φύση του Χριστού είναι όμως πανταχού παρούσα κατ’ ουσίαν. Ο Θεός, δηλ. η Αγία Τριάδα, είναι απών κατ’ ουσίαν στο κόσμο. Διότι ο Θεός δεν έχει κατ’ ουσίαν σχέσεις με τον κόσμο, επειδή οι σχέσεις του Θεού με τον κόσμο είναι μόνο κατά βούληση και κατ' ενέργεια. Κατ’ ουσία σχέσεις με τον κόσμο έχει μόνον η ανθρώπινη φύση του Χριστού, που είναι πανταχού παρούσα. Όχι η θεία φύση του Χριστού (παρ. 43, σελ. 164-165).
Αντίθετα, ο καθηγητής του ΑΠΘ Ν. Ματσούκας στη «Δογματική και Συμβολική Θεολογία Β΄» καταγράφει τα εξής: Η Ορθόδοξη Θεολογία δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα της πανταχού παρουσίας του Χριστού σωματικώς. Η πανταχού παρουσία είναι ιδιότητα της Θεότητας κατά τη φυσική της κατάσταση. Ο σαρκωμένος Λόγος είναι πανταχού παρών, αλλά φυσικά όχι κατά τη σάρκα. Το σωστό είναι να λέμε κατά τη θεότητα, ενώ πάσχει κατά τη σάρκα. Ο Λούθηρος, προφανώς για ν’ απορρίψει τη διδασκαλία για τη μετουσίωση του άρτου και του οίνου της Θείας Ευχαριστίας, όπως τη δέχεται η Παπική θεολογία, ασπάστηκε την πανταχού παρουσία του Χριστού σωματικώς. Προφανώς, κάνοντας καταχρηστική εφαρμογή του δόγματος της Χαλκηδόνας, υποστήριξε πως «τω Λόγω» η ανθρώπινη φύση του Χριστού είναι απανταχού παρούσα ή καλύτερα, ο Χριστός είναι απανταχού παρών σωματικώς (ubiquities). Έτσι, απορρίπτει τη μετουσίωση και δέχεται πως στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όταν τελεσιουργείται, βρίσκεται πραγματικά ο ίδιος ο Χριστός σωματικώς. Η άποψη βέβαια, ούτε τη μετουσίωση των παπικών αναγνωρίζει, αλλά ούτε και τη μεταβολή των Δώρων, κατά την Ορθόδοξη Θεολογία. Παραμένει μια άποψη, στα πρότυπα της προτεσταντικής και της παπικής θεολογίας, στα πλαίσια των γνωστών αντιθέσεων μεταξύ τους. Έτσι, στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν έγινε μια ριζική αναθεώρηση ή προσέγγιση με τις ορθόδοξες θέσεις. Στη προκειμένη περίπτωση, ενώ ο Λούθηρος ασπάζεται το παραδοσιακό δόγμα της Χριστολογίας, δεν κάνει με ακρίβεια τις εφαρμογές. Η πανταχού παρουσία δημιουργεί αρκετά προβλήματα, λογικά και θεολογικά, αφού ο Χριστός, κατά το δόγμα της Χαλκηδόνας, δεν είναι πανταχού παρών σωματικώς, αλλά περιορίζεται σωματικώς κατά την ανθρωπότητα. Το αντίθετο, που λέει ο Λούθηρος, λυμαίνεται το δόγμα της Χαλκηδόνας, γιατί δεν ερμηνεύει σωστά την αντίδοση των ιδιωμάτων ή την αναφορά όλων των ιδιοτήτων της θεότητας και της ανθρωπότητας στο ένα πρόσωπο του Χριστού, του σαρκωμένου Λόγου (κεφ. Β7, σελ. 280-281).
ΙΚ
Β/ Επίσης, ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Δ. Τσελεγγίδης, σε Διορθόδοξο Συνέδριο με θέμα: «Η θεολογική ταυτότητα του Προτεσταντισμού» αναφέρει: «Ο Προτεσταντισμός διαφοροποιείται από την Ορθόδοξη Εκκλησία δογματικώς και στην Χριστολογική του διδασκαλία υποστηρίζοντας την αιρετική διδασκαλία για την πανταχού παρουσία του Χριστού σωματικώς, την γνωστή ubiquitas. Η Χριστολογική αυτή διδασκαλία του Προτεσταντισμού αποτελεί φυσική συνέπεια της εσφαλμένης ερμηνείας του Χριστολογικού δόγματος της Δ' Οικουμενικής Συνόδου.
Οι Προτεστάντες θεολόγοι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν, ότι η αντίδοση των ιδιωμάτων (και ονομάτων) των δύο φύσεων του Χριστού (της θεότητας και της ανθρωπότητας) γίνεται στο πρόσωπο του Θεανθρώπου. Κατά συνέπεια, δεν γίνεται μετάδοση των ιδιωμάτων της μιας φύσεως στην άλλη καθεαυτήν. Με τον τρόπο αυτό oι δύο φύσεις του Χριστού και μετά την ένωσή τους παραμένουν ακέραιες, μέσα δηλαδή στα οντολογικά όριά τους. Κατά την Ορθόδοξη Χριστολογία η ανθρώπινη φύση του Χριστού ως κτιστή -τόσο πριν όσο και μετά την ανάστασή Του- είναι τοπικώς περιορισμένη. Γι' αυτό και δεν είναι δυνατόν η ανθρώπινη φύση του Χριστού να είναι, όπως η θεότητά του, πανταχού παρούσα.
Επομένως, όταν οι Προτεστάντες υποστηρίζουν την παρουσία της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού παντού, τοποθετούν την ανθρώπινη φύση Του έξω από τα φυσικά όριά της, πράγμα που είναι κατηγορηματικά αντίθετο προς τις δογματικές αποφάνσεις της Δ' και της Στ' Οικουμενικής Συνόδου. Άλλο πράγμα είναι η θέωση της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού (εμπλουτισμός της με τις άκτιστες θείες ενέργειες) και άλλο η μεταβολή της σε θεία φύση (απώλεια των κτιστών ανθρωπίνων ιδιωμάτων) (Πρακτικά του Διορθόδοξου Επιστημονικού Συνεδρίου στις 20-24 Σεπτεμβρίου 2004, στο Α.Π.Θ.).
ΙΚ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ.
Αν και το σωστό, είναι αυτό που λέτε, για «μεταβολή των Δώρων» δηλαδή, εμείς κάνουμε λόγο για «μεταστοιχείωση» και για... «μετουσίωση»!
Για παράδειγμα στην «Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως», διαβάζω:
Δόξα σοι ο Θεος ημων, δόξα σοι. Βεβηλωθείς, έργοις ατόποις ο δείλαιος, του Σου αχράντου Σώματος και θείου Αίματος, ανάξιος υπάρχω, Χριστέ της ΜΕΤΟΥΣΙΑΣ, ης με αξίωσον.
Απερχόμενος δε μεταλαβειν, λέγε τους παρόντας στίχους Συμεων του Μεταφραστου.
Ιδου βαδίζω προς θείαν Κοινωνίαν∙ Πλαστουργέ, μη φλέξης με τη ΜΕΤΟΥΣΙΑ∙ πυρ γαρ υπάρχεις τους αναξίους φλέγον. Αλλ’ ουν κάθαρον εκ πάσης με κηλιδος.
(ΠΗΓΗ: agiameteora.net)
ΥΓ
Επίσης η σχετική προσευχή είναι λάθος να λέγεται προσευχή ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗΣ. Σωστά;
Θα πρέπει να τη λέμε προσευχή ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ των Δώρων. Έτσι δεν είναι;
Πράγματι ο Συμεών ο Μεταφραστής μιλάει για μετουσίωση. Ο συγγραφέας έζησε τον 10ο αι. και επηρεάστηκε από τη Δύση, που χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα αυτόν τον όρο.
ΙΚ
Διορθώστε με παρακαλώ. Γιατί ο Υιός και Λόγος μπορεί να μην είναι πανταχού παρών; Μπορεί κανείς να πει ότι μετά την ανάληψή Του υπάρχει περίπτωση να είναι κάπου, όπου να είναι μόνο η θεότητα ή μόνο η ανθρωπότητά Του; Τι προσκυνάμε; Δεν προσκυνάμε το Πρόσωπο, τον Θεάνθρωπο; Το πρόβλημα προκύπτει από την οπτική γωνία που ερμηνεύουμε τα πράγματα. Η φράση "ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγώ, καὶ ὑμεῖς ἦτε", φανερώνει κάτι στο οποίο δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία πολλές φορές. Το όλον είναι ο Χριστός, ως η νέα κτίση! Τι σημαίνει πανταχού παρών; Άραγε το πανταχού παρών ερμηνεύεται "ό,τι μπορώ να δω με τα κτιστά μου μάτια", τα οποία και αυτά ανήκουν στην παλαιά κτίση; Το πρόβλημα της πανταχού παρουσίας του Χριστού δεν μπορεί να ερμηνευθεί με τη συμβατική λογική. Ο Χριστός είναι το νέο σύμπαν, στο οποίο ενώνεται το παλαιό σύμπαν (άνθρωπος και υπόλοιπη κτίση), γι' αυτό και η σωτηρία! Κατά τη δική μου προσέγγιση, που δεν ξέρω αν συνάδει με των Πατέρων, το ερώτημα πλέον δεν είναι η πανταχού παρουσία του Χριστού, αλλά η δική μας παρουσία μέσα στο Σώμα του!
Διαβάζω πιο πάνω:
Οι Προτεστάντες θεολόγοι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν, ότι η αντίδοση των ιδιωμάτων (και ονομάτων) των δύο φύσεων του Χριστού (της θεότητας και της ανθρωπότητας) γίνεται στο πρόσωπο του Θεανθρώπου. Κατά συνέπεια, δεν γίνεται μετάδοση των ιδιωμάτων της μιας φύσεως στην άλλη καθεαυτήν. Με τον τρόπο αυτό oι δύο φύσεις του Χριστού και μετά την ένωσή τους παραμένουν ακέραιες, μέσα δηλαδή στα οντολογικά όριά τους. Κατά την Ορθόδοξη Χριστολογία η ανθρώπινη φύση του Χριστού ως κτιστή -τόσο πριν όσο και μετά την ανάστασή Του- είναι τοπικώς περιορισμένη. Γι' αυτό και δεν είναι δυνατόν η ανθρώπινη φύση του Χριστού να είναι, όπως η θεότητά του, πανταχού παρούσα.
(Πρακτικά του Διορθόδοξου Επιστημονικού Συνεδρίου στις 20-24 Σεπτεμβρίου 2004, στο Α.Π.Θ.).
Δημοσίευση σχολίου