Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Το κήρυγμα της Κυριακής… Του ιστολογίου «χαίρετε» -βεβαίως, βεβαίως, το… Ανάγνωσμα: Σκέψεις, παρατηρήσεις και σχόλια (επτά συνολικά), εμπνευσμένα από έναν ύμνο, και μια εικόνα της Ανάστασης.

Σχετικός με την Ανάσταση του Χριστού, είναι και ο ακόλουθος ύμνος:
«Αγγελικαί Δυνάμεις επί τό μνήμά σου, καί οι φυλάσσοντες απενεκρώθησαν• καί ίστατο Μαρία εν τώ τάφω, ζητούσα τό άχραντόν σου σώμα. Εσκύλευσας τόν Άδην, μή πειρασθείς υπ' αυτού, υπήντησας τή Παρθένω, δωρούμενος τήν ζωήν, ο αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε δόξα σοι.»
Έτσι εδώ, στη σχετική αγιογραφία…
1. Βλέπουμε μετά την ανάσταση, πεσμένα –παρατημένα στο έδαφος –έξω από τον τάφο, κάποιο τα όπλα από τους… «απονεκρωμένους» στρατιώτες!
2. Βλέπουμε στο βάθος, να έρχονται οι μαθήτριες του Χριστού, οι μυροφόρες…
3. Η αναφερόμενη στον ύμνο ως Παρθένα Μαρία, είναι βέβαια η Μαγδαληνή η οποία συνάντησε μόνη τον Χριστό, αλλά αλλαγμένο –κανονικά ντυμένο και χωρίς αυτό το σεντόνι… Και τον πέρασε για κηπουρό, εκεί στο χώρο του τάφου. Αυτήν δηλαδή την Μαρία, που ο αντίχριστος Καζαντζάκης και οι όμοιοι του βλάσφημοι την θέλουν να είναι πόρνη…
4. Εντύπωση βέβαια μας προξενεί η πέτρα που έκλεινε τον τάφο, που πρέπει απαραίτητα να είναι βγαλμένη –πεσμένη… Λες και ο αναστημένος Χριστός, θα εμποδιζόταν από μια πέτρα για να βγει από τον τάφο!
5. Και βλέπουμε ακόμα ότι σαν να είχε κόσμο που τον υποδέχεται ο Χριστός, μόλις βγαίνει από τον τάφο, τον βλέπουμε να στέκεται εκεί μπροστά, και να σηκώνει το δεξί του χέρι για να τους χαιρετήσει… Κάτι σαν "γειαχαραντάν", ή και...
"Salam alekoum", αν θέλετε.
Κάνει μάλιστα κάποιο σήμα με τα δάχτυλα, κάτι που μοιάζει κάπως με εκείνο το γνωστό μας το «δάχτυλο» της ευλογίας μας εκ μέρους των παπάδων και των δεσποτάδων μας!
6. Αυτά με το δεξί χέρι. Με το αριστερό του χέρι ο Χριστός, κρατεί ένα σεντόνι που το έχει ρίξει πρόχειρα επάνω του, σε στυλ ασύμμετρου γυναικείου φορέματος –βραδινής τουαλέτας… Ό,τι δηλαδή βρήκε μπροστά του εκείνη τη στιγμή, αναστημένος γυμνός, πριν προλάβει να πάει να αγοράσει νέα ρούχα. 

Και το σεντόνι αυτό (που θυμίζει και την αμφίεση του ηθοποιού Λάμπρου Κωνσταντάρα, ως Χάρη Ζάβαλου, όταν τον συνέλαβαν στα πράσα, ως μοιχό, στην κωμωδία «η βίλα των οργίων»), το σεντόνι λοιπόν αυτό του Χριστού, υποτίθεται ότι είναι το… σάβανο του! 
Η αγία γραφή όμως μας λέει, ότι το σάβανο αυτό βρέθηκε εκεί άθικτο, τακτοποιημένο στον άδειο τάφο! Επομένως…
7. Τελειώνοντας, να πούμε ακόμα ότι εδώ πάλι ο αγιογράφος (είμαστε ακόμα στο σεντόνι), δείχνει τον Χριστό να το κρατά με το αριστερό χέρι το σεντόνι για να μη του πέσει, διότι όπως ξέρουμε τα σεντόνια δεν έχουν ζώνη. 

Από σεμνότητα βέβαια ο αγιογράφος τα πρόβλεψε όλα αυτά, μέχρι και αυτήν την λεπτομέρεια, αλλά και για το συμφέρον του -ως επαγγελματία... 
Διότι αν έπεφτε το σεντόνι, τότε οι παπάδες εργοδότες του, θα του την έβγαζαν ακατάλληλη την εικόνα του αυτή, και δεν θα την αγόραζαν. 
Αν φυσικά ήταν σεμνότυφοι κι αυτοί, σαν τους δικούς μας τους ορθόδοξους παπάδες. Αν πάλι ήταν παπικοί τοιούτοι, τότε δεν νομίζω να τους σόκαρε μια τέτοια εικόνα, δεδομένου ότι ακόμα και στον επίσημο ναό του πάπα των παπικών στο Βατικανό, έχουν αγιογραφήσει και τον ίδιο τον θεό Πατέρα… ξεβράκωτο! Με τουρλωμένο μάλιστα τον ποπό, σε στάση... ομοφυλοφιλική !
ΣΧΕΤΙΚΟ:
 - Μηηηη! Πέφτει το σεντόνι!

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω αν ο Καζαντζάκης είναι πράγματι αντίχριστος ή κάποιοι άλλοι, που φέρονται να είναι κοντά στο Χριστό. Το μόνο που ξέρω είναι, ότι έχει γράψει ένα θαυμάσιο ύμνο για τη Παναγία:
Εδώ κρίνεται σκόπιμο να παρατεθεί από την τραγωδία Χριστός του Νίκου Καζαντζάκη ένα συναρπαστικό ποίημα για την Παναγία - το καλύτερο που υπάρχει από σύγχρονο συγγραφέα-:

"- Παρθένα Μάνα, που σαν πνέμα επιάστη ο σπόρος
στο αφίλητο κορμί, κι’ ο Λόγος εσαρκώθη
το αμόλευτο τρυγώντας σπλάχνο σου σα βρέφος!
Ω Δέσποινά μου Υποταγή, τον πόνο δέξου τον
και συ, σαν το σταυρό, και γείρε το κεφάλι
με υπομονή, κατά γης χαμογελώντας -
να μην πνιγεί, Κυρά, στα κλάματά σου ο κόσμος!
Εσύ ’σαι η κιβωτός, που σαν αυγό στην άβυσσο
λάμπεις και στου Θεού τη σκοτεινιά αρμενίζεις,
βαθιά τα σπέρματα όλα μέσα σου φρουρώντας,
Το πράσινο δρεπανωτό πατάς φεγγάρι,
κι όλες στα χέρια σου κρατώντας τις ελπίδες μας
στον άγριον ουρανό κατάφορτη ανεβαίνεις.
κι αχνογελώντας στέκεσαι δεξά στο γιό σου,
Εσύ ’σαι το ανθισμένο κλαρί στην άβυσσο
της δύναμής του. εσύ ’σαι ο στοχασμός ο πράος
μες στο φλεγόμενο καμίνι της οργής του.
Αναμεσός στης Ζωής το δέντρο και της γνώσης,
στον κήπο του Θεού συ φύτεψες, Κυρά μου,
το αφράτο, της Καλοσύνης δέντρο.
κι ως πότιζές το με το κλάμα, επήρε μπόι,
πετάει κλαριά, σκεπάζει τ’ άλλα δέντρα, ανθίζει
ρίχνει καρπό, σαν την καλή ελιά, και φέγγει-
Κι ο Παντοδύναμος στον ίσκιο του αναπαύεται.
Κι η Δεύτερη φριχτή σαν έρθει Παρουσία
κι οι αρχάγγελοι άσπλαχνα τα ερίφια θα χωρίζουν
απ’ τ’ αρνιά, θα σκύψεις τότε εσύ στο γιό σου,
παρακλητικά, να μεσιτέψεις, Ελεούσα!
Τ’ αδάμαστα μεμιάς θα του μερώσουν φρένα
Κι οι τάξες θα χαλάσουν οι διπλές, και δίκαιοι
θ’ αγκαλιαστούν με αμαρτωλούς, κι αγνές παρθένες
με τις γυναίκες που πολύ στη γη αγάπησαν.
Νικάς τη Δικαιοσύνη Εσύ με την αγάπη.
κι όλοι μαζί θα σύρουμε χορό, και θα’ σαι
στον κάβο του χορού, Κυρά, και θα χορεύεις
στον αβασίλευτο ήλιο του Θεού χαρούμενη
και ταπεινή πολύ, σαν την καρδιά του ανθρώπου!

ΙΚ

P. MICHALOPOULOS είπε...

Δεν το διάβασα όλο…
Βλέπω μόνο στην αρχή…
«Παρθένα Μάνα, που σαν πνέμα επιάστη ο σπόρος
στο αφίλητο κορμί, κι’ ο Λόγος εσαρκώθη…»
Και ρωτώ:
Τι είναι το «σαν πνέμα»;
Τι θα πει «επιάστη ο σπόρος»;
Παπική θεολογία είναι αυτή; Μάθημα, που έμαθε στο παπικό σχολείο που σπούδαζε. Και το έκανε ποίημα;

Ανώνυμος είπε...

"Σαν πνέμα επιάστη ο σπόρος"

Το άγιο Πνεύμα έστειλε τον σπόρο στην Μαρία, με τον αρχάγγελο Γαβριήλ.

ΙΚ

P. MICHALOPOULOS είπε...

Δεν το πιστεύω ότι είναι δικό σας, αυτό το σχόλιο!
Εσείς τα λέτε αυτά, κ. Καρδάση;
Μήπως είναι πλαστό, το μήνυμα αυτό;
Διότι δεν μπορώ να το φανταστώ ότι προσχωρήσατε και εσείς -ο αντιπαπικός, στην παπική ποιητική ορολογία του Καζαντζάκη.
Ποιο σπόρο έστειλε το άγιο πνεύμα με τον Άγγελο; Τον σπόρο, από τον... κρίνο;
Διαβάζω:
«Μόνον ο Χριστός εγεννήθη ασπίλως, διέκοψε την δια της φυσικής γεννήσεως διαδοχική μετάδοση του προπατορικού αμαρτήματος, διότι η ιδική του σύλληψη δεν ήταν φυσική, αλλά υπερφυσική, δεν συνελήφθη εκ θελήματος και εκ της συναφείας ανδρός και γυναικός, αλλά ασπόρως "εκ Πνεύματος ῾Αγίου και Μαρίας της Παρθένου".»

P. MICHALOPOULOS είπε...

Διαβάζω:
Ο Αρχάγγελος, της είπε:
«Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε, και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι».
(Λουκ. Α’ 35).

Ανώνυμος είπε...

Σωστά τα παραθέτετε αυτά, που είναι όντως ορθόδοξα, ενώ ο κρίνος είναι παπικό σύμβολο.

Μην ξεχνάτε, ότι κατά βάση ο Καζαντάκης δεν ήταν ούτε ορθόδοξος, ούτε παπικός. Μάλλον έκλεινε
προς το Μονοφυσιτισμό, δηλ. ότι ο Χριστός είναι μόνο Θεός και όχι άνθρωπος.

ΙΚ

P. MICHALOPOULOS είπε...

Άρα λοιπόν, δικαιολογείται για όλα!
Ούτε καν βλάσφημος ήταν στο αντιχριστιανικό του βιβλίο «ο τελευταίος πειρασμός»! Αφού μάλιστα ήταν και βουδιστής και μασόνος, ...αθώος ο κατηγορούμενος!
Ήταν όμως κατά κάποιον τρόπον και άνθρωπος της χριστιανικής θρησκείας, της ορθοδοξίας ειδικά, λένε δικοί του άνθρωποι...
Και για να το αποδείξουν αυτό, δημοσιεύουν προσωπικές του επιστολές, την ερωτική αλληλογραφία του με έναν παπά, όπου μεταξύ άλλων του γράφει ότι τον έχει επιθυμήσει, ο Καζαντζάκης τον παπά, ότι δεν ξαχνάει τις ονειρεμένες νύχτες που πέρασαν μαζί οι δυο τους σε εκείνη τη βίλα στην Κηφισιά, τις αναπολεί και εύχεται να επαναληφτούν, να συνεχιστούν, ώστε να ξανακοινωνήσει, ο Καζαντζάκης, τα άχραντα μυστήρια του σώματος του παπά!
Τοιούτος λοιπόν ήταν ο Καζαντζάκης σας:
Και μεγάλος ποιητής, και μεγάλος συγγραφέας, και μεγάλος… άντρας! Χα!

Ανώνυμος είπε...

Πρώτον ο Καζαντζάκης δεν είναι ΜΑΣ.
Δεύτερον, ο Καζαντζάκης δεν έγινε βουδιστής.
Τρίτον, ο Καζαντζάκης υπήρξε μασόνος, καθ΄ ότι αναγράφεται στον κατάλογο της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος.
Το, ότι υπήρξε μασόνος δεν τον βγάζει αθώο. Τον βγάζει εκτός Ορθοδόξου Εκκλησίας. Παρόλα αυτά υπήρξε αφορισμός του, ο οποίος δεν διαβάστηκε στην Εκκλησία, άρα θεωρείται άκυρος. Η ταφή του έγινε Ορθόδοξα με Επίσκοπο και Ιερείς και όλη την Κρήτη, της οποίας οι κάτοικοι πρωτοστάτησαν στον μη αφορισμό και την ορθόδοξη ταφή.
Φωνή λαού, οργή Θεού.

ΙΚ