ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΘΕΜΑ:
Αν μου επιτρέπετε θα καταθέσω κάποιες απόψεις περί εικόνων και ειδώλων χωρίς απαίτηση αλαθήτου, για προβληματισμό.
Ο μελαχρινός Χριστός είχε κοντά κουρεμένα μαλλιά όπως όλοι οι άντρες της φυλής του του πλην των αφιερωμένων,(π.χ. του Σαμψών που ήταν άκοπα). Μας παρουσιάζουν ενίοτε μια εικόνα του Χριστού με ξανθά μαλλιά, γαλάζια μάτια και μακρυά -σαν γυναικεία- μαλλιά. Εμείς για να μη σκανδαλίσουμε το εκκλησίασμα, προσκυνάμε την αυθαίρετη και αντιευαγγελική εικόνα, αλλά με τη συναίσθηση ότι ούτε καν Του μοιάζει, δηλ. δεν απεικονίζει το Χριστό και με την πεποίθηση ότι η λατρεία η τιμή και η προσκύνηση ανήκει και μεταβαίνει στο Χριστό, στο Θεό κι όχι στην εικόνα.
Είναι γνωστή η περίοδος της εικονολατρείας - εικονομαχίας. Ιστορικά είναι επίσης γνωστό ότι δεν είναι πάντοτε αλάνθαστες οι αποφάσεις εκκλησιαστικών συνόδων, αυτό αποδεικνύεται κι από το ότι, τότε, εναλλάξ η μια σύνοδος αλληλοαναιρούσε την άλλη. Επενέβαιναν κι είχαν τον πρώτο λόγο και εξωεκκλησιαστικοί, αυτοκράτορες, αυτοκρατόρισσες, στρατηγοί κ.α. Η ιστορία στο τέλος γράφτηκε από τους νικητές, τους εικονολάτρες με συνέπεια όλα τα συγγράμματα τα υπέρ των εικονομάχων και κατά των εικονολατρών να καταστραφούν ώστε να παραμείνουν μόνο τα "εικονολατρικά" και να μη γνωρίζουμε τι έπραττε και για ποιες αιτίες κατηγορούνταν η άλλη πλευρά, παρόλα αυτά γνωρίζουμε π.χ. ότι οι εικονολάτρες κοινωνούσαν με χρώματα από εικόνες!
Στην αρχαία εκκλησία, στις κατακόμβες, και στα πρώιμα χρόνια του Βυζαντίου, στους ναούς, π.χ. στην πρώτη Αγία Σοφία που έκτισε ο Μ.Κωνσταντίνος στην Κωνσταντινούπολη, δεν υπήρχε προσκύνηση εικόνων, δεν υπήρχαν καν εικόνες, ένας σταυρός κοσμεί τον τρούλο. Ούτε εικόνες του Χριστού, ούτε εικόνες της Παναγίας, ούτε εικόνες των Αποστόλων, ούτε εικόνες των αγίων. Στους επόμενους βυζαντινούς αιώνες, αναπτύχθηκε παράλληλα με την υπερβολική ανάπτυξη του μοναχισμού και η λατρεία των εικόνων, η οποία καταδικάστηκε μεν, αλλά μετά από πολλές διαμάχες και ανάλογες συνόδους, επικράτησε η ελευθερία κατασκευής και η προσκύνηση των εικόνων, με την προϋπόθεση ότι δεν θα είναι λατρεία, αλλά τιμή που μεταβαίνει στο εικονιζόμενο πρόσωπο.
Κι αν ορίζεται να καταδικάζονται όσοι χριστιανοί ονομάζουν τις εικόνες "είδωλα", η απάντηση είναι ότι μερικές φορές τις εικόνες τις αντιμετωπίζουν και τις λατρεύουν σαν "είδωλα" οι ίδιοι οι θρησκευόμενοι συνεπώς καλό θα είναι η καταδίκη να απευθυνθεί στους νεοειδωλολάτρες χριστιανούς κι όχι στους παραδοσιακούς πιστούς του "ου προσκυνήσεις ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς". Κι εκείνες οι μετριποαθείς αποφάσεις των υπέρ της αναστυλώσεως των εικόνων συνόδων, ενίοτε καταπατούνται όχι από εικονομάχους αλλά εκ των εικονολατρών, υπέρ ειδωλολατρικών συνηθειών.
Το να λατρεύουμε τον άνθρωπο ή την ζωγραφισμένη εικόνα του κι όχι το θεό, να θεωρούμε ότι κάποια εικόνα συγκεκριμένου αγίου σε συγκεκριμένο ναό, είναι "θαυματουργή" ενώ η εικόνα του ίδιου αγίου σε άλλο ναό δεν είναι θαυματουργή, να αποδίδουμε τιμές αρχηγού κράτους σε συγκεκριμένη εικόνα (όχι στο πρόσωπο) κάνοντας διακρίσεις ανάμεσα σε εικόνες, αποδίδοντας μάλιστα ιδιότητες του Θεού σε εικόνες λατρεύοντας συγκεκριμένες εικόνες, κάνοντας τάματα, λιτανείες και δεήσεις στην εικόνα ή στον άγιο κι όχι στο Θεό, τότε εκτρεπόμεθα σε μαριολατρεία, ειδωλολατρεία, ξοανολατρεία.
Στους ανθρώπους πρέπει να αποδίδουμε μόνο τιμή, αν την αξίζουν, ενώ η λατρεία ανήκει μόνο στο θεό, στην εικόνα δεν ανήκει η λατρεία, η προσκύνηση είναι τιμητική προς τον άγιο. Τα θαύματα και τη βοήθεια υπέρ ημών τα ποιεί μόνο ο Θεός, ο Χριστός, οι άγιοι ζώντες και κεκοιμημένοι και η Παναγία φυσικά μπορούν να δέονται υπέρ ημών προς τον Κύριο, μαζί με εμάς φυσικά που δεόμαστε στον Κύριο, κι επικουρικά, μπορούμε κατά το "πολύ ισχύει δέησις δικαίου παρά Κυρίω ενεργουμένη" να παρακαλέσουμε ζώντες και κεκοιμημένους αγίους (πιστούς χριστιανούς) να δέονται υπέρ ημών μαζί μας στον Κύριο.
Τα σημεία των Αποστόλων έγιναν στην τότε εποχή αλλά κι εκείνα ήταν με τη δύναμη του Θεού.
http://xairete.blogspot.gr/2014/12/blog-post_651.html
Αλλά και ο τρόπος ευλογίας, είναι βουδιστικός κι αυτός! Αυτός, με το… κωλοδάχτυλο! Ο τρόπος δηλαδη που ευλογούν οι παπάδες και οι δεσποτάδες, και που τον κόλλησαν –οι αθεόφοβοι, και, στον Χριστό!
Εκλεκτός συνεργάτης μας (ο "Επισκέπτης" μας, είπε...Αν μου επιτρέπετε θα καταθέσω κάποιες απόψεις περί εικόνων και ειδώλων χωρίς απαίτηση αλαθήτου, για προβληματισμό.
Ο μελαχρινός Χριστός είχε κοντά κουρεμένα μαλλιά όπως όλοι οι άντρες της φυλής του του πλην των αφιερωμένων,(π.χ. του Σαμψών που ήταν άκοπα). Μας παρουσιάζουν ενίοτε μια εικόνα του Χριστού με ξανθά μαλλιά, γαλάζια μάτια και μακρυά -σαν γυναικεία- μαλλιά. Εμείς για να μη σκανδαλίσουμε το εκκλησίασμα, προσκυνάμε την αυθαίρετη και αντιευαγγελική εικόνα, αλλά με τη συναίσθηση ότι ούτε καν Του μοιάζει, δηλ. δεν απεικονίζει το Χριστό και με την πεποίθηση ότι η λατρεία η τιμή και η προσκύνηση ανήκει και μεταβαίνει στο Χριστό, στο Θεό κι όχι στην εικόνα.
Είναι γνωστή η περίοδος της εικονολατρείας - εικονομαχίας. Ιστορικά είναι επίσης γνωστό ότι δεν είναι πάντοτε αλάνθαστες οι αποφάσεις εκκλησιαστικών συνόδων, αυτό αποδεικνύεται κι από το ότι, τότε, εναλλάξ η μια σύνοδος αλληλοαναιρούσε την άλλη. Επενέβαιναν κι είχαν τον πρώτο λόγο και εξωεκκλησιαστικοί, αυτοκράτορες, αυτοκρατόρισσες, στρατηγοί κ.α. Η ιστορία στο τέλος γράφτηκε από τους νικητές, τους εικονολάτρες με συνέπεια όλα τα συγγράμματα τα υπέρ των εικονομάχων και κατά των εικονολατρών να καταστραφούν ώστε να παραμείνουν μόνο τα "εικονολατρικά" και να μη γνωρίζουμε τι έπραττε και για ποιες αιτίες κατηγορούνταν η άλλη πλευρά, παρόλα αυτά γνωρίζουμε π.χ. ότι οι εικονολάτρες κοινωνούσαν με χρώματα από εικόνες!
Στην αρχαία εκκλησία, στις κατακόμβες, και στα πρώιμα χρόνια του Βυζαντίου, στους ναούς, π.χ. στην πρώτη Αγία Σοφία που έκτισε ο Μ.Κωνσταντίνος στην Κωνσταντινούπολη, δεν υπήρχε προσκύνηση εικόνων, δεν υπήρχαν καν εικόνες, ένας σταυρός κοσμεί τον τρούλο. Ούτε εικόνες του Χριστού, ούτε εικόνες της Παναγίας, ούτε εικόνες των Αποστόλων, ούτε εικόνες των αγίων. Στους επόμενους βυζαντινούς αιώνες, αναπτύχθηκε παράλληλα με την υπερβολική ανάπτυξη του μοναχισμού και η λατρεία των εικόνων, η οποία καταδικάστηκε μεν, αλλά μετά από πολλές διαμάχες και ανάλογες συνόδους, επικράτησε η ελευθερία κατασκευής και η προσκύνηση των εικόνων, με την προϋπόθεση ότι δεν θα είναι λατρεία, αλλά τιμή που μεταβαίνει στο εικονιζόμενο πρόσωπο.
Κι αν ορίζεται να καταδικάζονται όσοι χριστιανοί ονομάζουν τις εικόνες "είδωλα", η απάντηση είναι ότι μερικές φορές τις εικόνες τις αντιμετωπίζουν και τις λατρεύουν σαν "είδωλα" οι ίδιοι οι θρησκευόμενοι συνεπώς καλό θα είναι η καταδίκη να απευθυνθεί στους νεοειδωλολάτρες χριστιανούς κι όχι στους παραδοσιακούς πιστούς του "ου προσκυνήσεις ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς". Κι εκείνες οι μετριποαθείς αποφάσεις των υπέρ της αναστυλώσεως των εικόνων συνόδων, ενίοτε καταπατούνται όχι από εικονομάχους αλλά εκ των εικονολατρών, υπέρ ειδωλολατρικών συνηθειών.
Το να λατρεύουμε τον άνθρωπο ή την ζωγραφισμένη εικόνα του κι όχι το θεό, να θεωρούμε ότι κάποια εικόνα συγκεκριμένου αγίου σε συγκεκριμένο ναό, είναι "θαυματουργή" ενώ η εικόνα του ίδιου αγίου σε άλλο ναό δεν είναι θαυματουργή, να αποδίδουμε τιμές αρχηγού κράτους σε συγκεκριμένη εικόνα (όχι στο πρόσωπο) κάνοντας διακρίσεις ανάμεσα σε εικόνες, αποδίδοντας μάλιστα ιδιότητες του Θεού σε εικόνες λατρεύοντας συγκεκριμένες εικόνες, κάνοντας τάματα, λιτανείες και δεήσεις στην εικόνα ή στον άγιο κι όχι στο Θεό, τότε εκτρεπόμεθα σε μαριολατρεία, ειδωλολατρεία, ξοανολατρεία.
Στους ανθρώπους πρέπει να αποδίδουμε μόνο τιμή, αν την αξίζουν, ενώ η λατρεία ανήκει μόνο στο θεό, στην εικόνα δεν ανήκει η λατρεία, η προσκύνηση είναι τιμητική προς τον άγιο. Τα θαύματα και τη βοήθεια υπέρ ημών τα ποιεί μόνο ο Θεός, ο Χριστός, οι άγιοι ζώντες και κεκοιμημένοι και η Παναγία φυσικά μπορούν να δέονται υπέρ ημών προς τον Κύριο, μαζί με εμάς φυσικά που δεόμαστε στον Κύριο, κι επικουρικά, μπορούμε κατά το "πολύ ισχύει δέησις δικαίου παρά Κυρίω ενεργουμένη" να παρακαλέσουμε ζώντες και κεκοιμημένους αγίους (πιστούς χριστιανούς) να δέονται υπέρ ημών μαζί μας στον Κύριο.
Τα σημεία των Αποστόλων έγιναν στην τότε εποχή αλλά κι εκείνα ήταν με τη δύναμη του Θεού.
http://xairete.blogspot.gr/2014/12/blog-post_651.html
.jpg)
«Ἡ ἀντίστασις ἥν το πρῶτον ἀπήντησεν ἡ εἰσαγωγή τῶν εἰκόνων εἰς τήν χριστιανικήν λατρείαν ἐξέλιπεν, μετά τήν παντελῆ πτῶσιν τῆς ἐθνικῆς θρησκείας»
ΣΧΟΛΙΟ:
Δηλαδή κατά τους πρώτους αιώνες της εκκλησίας, των συνειδητών πιστών, όταν παράλληλα με το χριστιανισμό ανθούσε ή επιζούσε, η εθνική θρησκεία των ειδωλολατρών, οι πιστοί χριστιανοί αντιστέκοντο στην εισαγωγή των εικόνων στην λατρεία και στους ναούς, κατά το «ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω, ου προσκυνήσεις ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς».
Όταν όμως (μετά την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου) κατέπεσε πλέον η ειδωλολατρική θρησκεία, προφανώς τα μέλη της, οι ειδωλολάτρες μαζικά για διάφορους λόγους εισήλθαν ακατήχητοι ως μέλη στην χριστιανική εκκλησία, και οι ίδιοι μετέφεραν συνυπουργούντων των αυτοκρατόρων, αυτοκρατορισσών, βασιλομητόρων από την ειδωλολατρεία στην εκκλησία την ειδωλολατρική ηρωολατρεία - αγιολατρεία, εικονολατρεία, λειψανοαντικειμενολατρεία, θεομητρολατρικό μοναχισμό και μυθοπλασία.
(30 Δεκεμβρίου 2015 - 6:48 π.μ.)
(Τρίτη, 30 Δεκεμβρίου 2014)