Θαύμα
– θαύμα!
Ο Άγιος Γεώργιος και ο καταραμένος δράκος, πέταξαν σε υψόμετρο
1.100 μέτρων στην ορεινή Κορινθία…
Όπου βρέθηκε και η γιαγιά Ιωάννα που
πρόλαβε και φίλησε τον κώλο του αλόγου…
Και τότε, έγινε… της Πόπης το
κάγκελο!!!..
Μου πρότειναν αντί για δεύτερο καφέ στο σπίτι, να πάμε μια βόλτα σε μια λίμνη.
Μια και η γειτονιά είχε αδειάσει λόγω του τριημέρου του αγίου πνεύματος, και αισθανόμουν μοναξιά, είπα να πάω μαζί τους!
Σκέφτηκα ότι δεν θα μου τη σκάσουν κι αυτή τη φορά όπως πριν δυο εβδομάδες που μου είπαν ξανά για λίμνη και τελικά ήταν μια καφετερια με μια πισίνα σε μορφή λίμνης, μισό μέτρο βάθος, στο όρος Ελικώνας του νομού Βοιωτίας.
Αυτή τη φορά βρεθήκαμε στην ορεινή Κορινθία…
Περάσαμε την πάλαι ποτέ λίμνη της Στυμφαλίας, όπου τώρα δεν υπάρχουν εκείνες οι μυθικές όρνιθες άλλα κάποια βατράχια που σε λίγο ούτε κι αυτά θα έχουν το λίγο νερό που χρειάζονται…
Και φτάσαμε εκεί, στην κανονική λίμνη να πούμε.
Περιοχή Αρχαία Φενεός.
Έχουμε λοιπόν το εκκλησάκι, έχουμε δίπλα τα έλατα, και όλα αυτά κολλητά στο νερό της λίμνης με κυπρίνους να κολυμπάνε στα κατακάθαρα νερά της.
Μια κατασκευή –ένα φράγμα, που αρχικά είχε λέει αρδευτικούς σκοπούς που ποτέ όμως δεν ολοκληρώθηκαν, κι έτσι έμεινε όλο αυτό σαν τουριστικός προορισμός. 1. Χρήματα για το παγκάρι, και 2. ντόπιοι κατά μήκος του δρόμου αυτού, που πουλούσαν βαζάκια με τοπικό μελί και άλλα προϊόντα.
Σε ένα ψήλο σημείο, πάνω από τη λίμνη, δέσποζε ένα κτήριο. Υποψιάστηκα ότι θα είναι κάποιο μοναστήρι, και τότε άκουσα με έκπληξη ότι τώρα θα πάμε όλη η παρέα εκεί, και ότι θα μας κεράσουν οι μοναχοί γλυκό του κουταλιού δικής τους παραγωγής από τοπικά τριαντάφυλλα. Άντε πάλι, την πάτησα ξανά, σκέφτηκα –ότι δηλαδη μου την είχαν για μια ακόμα φορά στημένη τη δουλειά!
Σε λίγο βρισκόμασταν εκεί, στο μοναστήρι του αγίου Γεωργίου, σε υψόμετρο 1.100 μέτρα. Ένα μοναστήρι τουριστικός προορισμός και αυτό, με τους ντόπιους να έχουν στήσει και εκεί (από έξω) τους πάγκους τους με τοπικά προϊόντα, όπως το μέλι κυρίως, και το γλυκό τριαντάφυλλο.
Δεν φαίνεται δηλαδη να έχει μοναχούς. Εκεί, μας ξενάγησε ένας γέροντας μοναχός, ο πάτερ Γεννάδιος, και έμαθα ότι υπάρχουν και δυο δόκιμοι μοναχοί. Εγώ είδα μόνον έναν… Ένα νεαρό κύριο -με λίγα γένια, που μας κέρασε από αυτό το γλυκό... Στο αρχονταρίκι, από το οποίο βλέπαμε κάτω μια ολοκληρωμένη άποψη της λίμνης.
Μπαίνοντας στο ναό, του 18ου αιώνα λέει, βλέπουμε στην ξύλινη πόρτα του μια σύγχρονη κατασκευή, μια ανάγλυφη μεταλλική παράσταση του έφιππου αγίου Γεωργίου να σκοτώνει το δράκο. Το ακόντιο του μάλιστα, ήταν και τρισδιάστατο -ήταν πρόσθετο δηλαδη, σαν ξεχωριστό αντικείμενο.
Ρώτησα τότε δημόσια τον γέροντα Γεννάδιο να μου πει, ποια ιστορία τον διασκεδάζει περισσότερο. "Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι", ή "ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνει το δράκο" και σώζει τη βασιλοπούλα που ήταν η σειρά της να τη φάει εκείνη τη φορά… Αλλά ο πάτερ Γεννάδιος χαμογέλασε αμήχανα, και δεν απάντησε.
Είδα μετά και τη μικρή Ιωάννα (μαθήτρια δευτέρας τάξης του Δημοτικού σχολείου) να γράφει κάτι στο «βιβλίο εντυπώσεων» του μοναστηρίου, και έγραψα τότε κάτι κι εγώ.
Έγραψα:
«Όλα όμορφα εδώ, και η φύση, και το παλιό μοναστήρι. Καλός και ο γέροντας Γεννάδιος, καλό παιδί και ο δόκιμος...
Το μόνο κακό είναι αυτή η ιστορία με τον άγιο Γεώργιο και το δράκο.
Μας σκανδαλίζει, και μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν είναι τελικά ένα ψέμα -μια απάτη, και όλη η θρησκεία μας… Ένα κατασκεύασμα δηλαδή -σαν αυτό το παραμύθι (κατάλληλο μόνο για κουτά -καθυστερημένα παιδιά), σαν αυτό με το τρίο: Με τον άγιο, με τον δράκο και με την πριγκίπισσα! Υπογραφή: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος. Ξάνθου 66 – Ελληνικό –Αθήνα»
Τρίτη, 22 Μαΐου 2012
.jpg)
2 σχόλια:
Πριν από χρόνια είχα επισκεφθεί τη λίμνη του Φενεού και το μοναστήρι του αγίου Γεωργίου, σε εκδρομή της ενορίας μου. Τότε είχε αρκετούς μοναχούς και ο εφημέριος θέλησε να μου δείξει τα κελιά των μοναχών. Όταν μου τα έδειξε, έπεσαν κυριολεκτικά τα μούτρα του! Όλα τα κελιά είχαν και από μια τηλεόραση!
ΙΚ
Δεν ξέρω αν πρόκειται για τον ίδιο χώρο που επισκέφτηκα και εγώ. Ο Άγιος Γεώργιος που πήγαμε εμείς είναι πολύ πιο ψηλά από τη λίμνη. Στην κάτω φωτογραφία της ανάρτησης μου (που δείχνω τη λίμνη) φαίνεται ψηλά στο δεύτερο ύψωμα σαν ένα άσπρο σημαδάκι. Είναι σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, όπως μου είπε ο κύριος που ήταν αρχικά εκεί στο παγκάρι, και που φρόντιζε μετά επάνω στο αρχονταρίκι και τα σχετικά για τα κεράσματα.
Φαίνεται ότι υπήρχε και άλλος Άγιος Γεώργιος, χαμηλά, κοντά στη λίμνη, και κάποια περιγραφή μας έδωσε στο δρόμο η ξεναγός μας, και κάτι είπε σχετικά μετά και ο πατέρας Γεννάδιος, ο μοναδικός ρασοφόρος της μονής εκεί ψηλά. Ότι δηλαδη γίνονται τακτικά πλημύρες εκεί κάτω, κοντά στη λίμνη, και καταστροφές (λόγω του φράγματος ίσως), και ότι γι αυτό αναγκάστηκαν να μετακομίσουν και να ανέβουν για να μονάσουν εκεί πια, τόσο ψηλά, πριν από κάποια χρόνια.
Ίσως λοιπόν αυτή η μεγάλη ανύψωση να δυσκόλεψε κάποιους να μη μπορούσαν να επιβιώσουν σε τέτοιο μεγαλύτερο ύψος -και μάλιστα το χειμώνα, και έτσι διαλύθηκε σιγά – σιγά η μονή.
Αν θυμάμαι καλά μάλιστα από το σύντομο λόγο που μας έβγαλε εκεί στο ναό ο πάτερ Γεννάδιος, η μονή είχε και πολλά κειμήλια, τα οποία όμως τα έχει πάρει τώρα μια υπηρεσία αρχαιοτήτων για φύλαξη, όπως μας είπε. Φαίνεται λοιπόν ότι υπήρχε τέτοιο πρόβλημα –φύλαξης στη μονή, όταν άρχισε να μην κατοικείται.
Πάντως όταν ρώτησα το παιδί που μας σέρβιρε το γλυκό, τον δόκιμο μονάχο, αν είναι βαριά η δοκιμασία, αν έχουν πρόβλημα το χειμώνα εκεί, αυτός δεν είπε ούτε ότι μένουν εκεί το χειμώνα ούτε ότι φεύγουν από το μοναστήρι. Απάντησε διπλωματικά: «δύσκολα είναι το χειμώνα εδώ, για όλους τους κατοίκους της περιοχής του αρχαίου Φενεού»!
Δημοσίευση σχολίου