Πέρασαν 15 χρόνια από τότε που αυτές οι τσιμεντοκολόνες πάνω από το σπιτάκι μου, μου είχαν στερήσει την καλή μου την ταράτσα, της -τότε- μονοκατοικίας μου.
Έτσι -από τότε, για να δω ουρανό, έπρεπε να ανεβώ τρεις ορόφους στο γιαπί… Εκεί δηλαδή, στο τέρμα, που μόνο ένας τεχνίτης είχε ανεβεί τότε, όταν τέλειωσε η τσιμεντο-οικοδομή, για να τοποθετήσει την κεραία της τηλεόρασης.
Εγώ, τίποτε! Ήταν άβατο για εμένα αυτά τα ύψη… Είχα και μια σκουριασμένη σκάλα της κακιάς ώρας, και δεν τολμούσα να την χρησιμοποιήσω.
Φέτος όμως, την έδωσα στον παλιατζή και την αντικατέστησα με κάτι πιο αξιόπιστο, με κάτι το ασφαλές! Είπα μέσα μου: «Τώρα, οι ουρανοί, είναι δικοί σου, Παναγιώτη!» Χα!
Έτσι, πριν από ένα μήνα περίπου, έκανα το προσχέδιο για αυτήν την επιχείρηση.
Ήρθα λοιπόν, εκεί στη γειτονιά σας -κοντά στο μετρό σας, σε ένα εξεταστικό κέντρο και επανέλαβα όλες τις ιατρικές εξετάσεις που είχα κάνει εδώ και μερικά χρόνια (καλοκαίρι του 2010). Καρδιολογικές, αιματολογικές, τα πάντα!
Όλα ήταν φυσιολογικά. Η καρδιά απολύτως εντάξει – το πρώτο από όλα… Όσο για τις τιμές των αιματολογικών εξετάσεων, ο γιατρός που τις είδε απόρησε για το πόσο καλές είναι και με ρώτησε τι φάρμακα παίρνω και έχω τόσο καλά αποτελέσματα. Έμεινε δε εκστατικός όταν του είπα ότι δεν παίρνω ποτέ κανένα φάρμακο, ούτε καν ασπιρίνη!
Έχουμε λοιπόν και καλή πίεση -8.3 με 13, και μάλιστα μετρημένη μετά από σκληρή κόπωση , ...
...οπότε, μετά από όλα αυτά, πήρα το θάρρος να ανέβω λίγο πιο ψηλά στην οικοδομή, πιο ψηλά δηλαδή από το επίπεδο της μπετον-πέργκολας του γιαπιού, που είχα ανεβεί πρόσφατα (εκεί που σας καλούσα για καφέ), από εκεί δηλαδή που μπορούσα και έβλεπα τις προάλλες και ένα μικρό κομμάτι του Υμηττού, εκείνη την άκρη του, ψηλά -εκεί στην Τερψιθέα Σουρμένων – Άνω Γλυφάδας.
Σήμερα λοιπόν το απομεσήμερο, μετά από εκείνη την εκδρομή αστραπής που σας έλεγα νωρίτερα, αποφάσισα να σκαρφαλώσω για λίγο και στην κορυφή του γιαπιού μου, εκεί δηλαδή που είναι η κεραία της τηλεόρασης μου.
Κρατήθηκα από αυτήν, έσκυψα προς την οδό Σοφοκλέους, και δεν πίστευα στα μάτια μου όταν από εκεί μπόρεσα και είδα τη θάλασσα, τον Σαρωνικό…
Μετά, γύρισα και προς τη δική σας την πλευρά, προς τον Άλιμο και –άλλη έκπληξη κι αυτή: Είδα και το λόφο σας με τον εντυπωσιακό βράχο, το "ύψωμα Πανί", της γειτονιάς σας!
Λέω λοιπόν εγώ τώρα: Εσείς που αν και με περνάτε 5 χρόνια μοιάζετε αφάνταστα πιο κοτσονάτος (φαίνεται εσάς δεν σας έφαγε καμιά…), να έρθετε την επομένη φορά που θα ανέβω κι εγώ τόσο ψηλά, μια μέρα που δεν θα προσέχετε τον Γιαννάκη, και να ανέβουμε μαζί εκεί…
Θα τηλεφωνήσουμε δε, να μας φέρουν -εκεί ψηλά, και τον καφέ μας! Χα!
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου