Πιστεύω στον Θεό αλλά δεν πηγαίνω στην «εκκλησία».

 

Διαβάζω, και σε παρένθεση σχολιάζω:

Πιστεύω στον Θεό αλλά δεν πηγαίνω στην «εκκλησία».
Την παραπάνω φράση την ακούμε συχνά πυκνά από γνωστούς, φίλους, συγγενείς καθώς η συζήτησή μας (ο μονόλογος μου) θα στραφεί λίγο σε πιο πνευματικά (που λέει ο λόγος) ζητήματα.
 
Το βασικό λοιπόν επιχείρημα των ανθρώπων που λένε ότι από την μία πιστεύουν στον Θεό (και όχι σε εμάς τους παπάδες, οι αντίχριστοι!) και από την άλλη δεν πηγαίνουν στον Ιερό Ναό...  
(«στο γωνιακό μας το μαγαζί», όπως εύστοχα έχει χαρακτηρίσει την Εκκλησία, τόσο ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας, όσο και ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, -που και τους δυο, τους έχουν φάει τα σκουλήκια…)

Πιστεύω στον Θεό αλλά δεν πηγαίνω στην «εκκλησία».
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι χριστιανοί, τουλάχιστον ορθόδοξοι, διότι ενώ -δήθεν- πιστεύουν, δεν ακολουθούν κανένα λόγο του Χριστού... 
(όπως π.χ. το να πάρουν το φραγγέλιο στο χέρι τους, και να μας διώξουν από το ναό που τον καταντήσαμε όχι απλά οίκο εμπορίου, αλλά ΚΑΙ οίκο ανοχής!)

Το τρελό είναι ότι μερικοί άνθρωποι αποδέχονται σαν αγίους: τον γέροντα Παΐσιο, τον γέροντα Πορφύριο κ.α. όμως δεν αποδέχονται την ζωή τους!!! 
(Δηλαδή, όλοι αποδέχονται τον κάθε τρελό, -είναι μέσα στις πλάκες της ζωής, αυτά… Δεν τρελαίνονται όμως, και, αυτοί οι "μερικοί" άνθρωποι... Για να μοιάσουν δηλαδή στους τοιούτους Παΐσιους και στους τοιούτους Πορφύριους... Να αποδεχθούν π.χ. την κάθε μαλακοφέρνουσα γεροντική - δογματική - δαιμονική, ...κωλοφαρδία τους!)

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
πηγή:
ιστολόγιο μητρόπολης Βεροίας