Ασώματος, η κεφαλή (του Ταξιάρχη, στο Μανταμάδο), …περάστε κόσμε! (ή, …η λατέρνα που μιλάει!)

Διαβάζω, και σε παρένθεση σχολιάζω:
Δευτέρα, 20 Μάιος 2013 11:17
desk Agioritikovima.gr
Του Ποσειδώνα Γ. Γιαννακή, για το "Αγιορείτικο Βήμα"
 
Ένας Ταξιάρχης ολοζώντανος (όχι μισοζώντανος) με δυο ασημοκέντητα φτερά (πώς τα κέντησαν;) σπεύδει (βραδέως;) να βγει (να περάσει μέσα από το τζάμι ασφαλείας των ταμάτων της εικόνας - λατέρνας), να σου πει (δυο λόγια βρε αδελφέ) , να σε αγκαλιάσει... (προσοχή, αν είσαι άγαμη κοπέλα, να μην μυρίσεις τον κρίνο που μπορεί να σου προσφέρει). 

Άλλοτε ροδοκόκκινος (από φυσικού του, χωρίς μακιγιάζ), φιλικός, χαμογελαστός (όπως στην περίπτωση με τον κρίνο που λέγαμε), άλλοτε μαυριδερός και απόμακρος... (αν π.χ. η πιστή που πάει να τον φιλήσει, είναι καμιά μουστόγρια).
 
Άλλοτε πάλι με δάκρυα στα μάτια (διότι δεν είναι πάντα καλής ποιότητας το λιβάνι στο ναό), με στάλες ιδρώτα σε όλο το πρόσωπο (ναι, σε όλο, μα την Παναγία, σου λέω), με ολάνοιχτες τις κόρες των ματιών (όπως της γάτας στο σκοτάδι), το στόμα… (σαν χάνος…)

Για (στύψτε το κεφάλι σας, να) θυμηθείτε παλαιότερα, πόσοι μα πόσοι επισκέπτες (πόσοι;) αποσπούσαν κομμάτια από το πρόσωπο του Αγίου (όχι ρε πούστη!), για να το αντικρίσουν την επομένη έκθαμβοι οι νεωκόροι με επουλωμένες τις «πληγές»; (είδες, ρε, τι κάνει το Μπεταντίν;) 

Πόσες φορές φιλώντας το, (και 100 φορές, μπορώ να σου πω) δεν ένοιωθες την θερμότητά του (όπως τότε το 1987 με τον φονικό καύσωνα), την ανθρωπίνη του υφή; (υφή... πώς π.χ. ακουμπάει ένας, μιαν από  πίσω, σε συνωστισμό, και το αισθάνονται αμφότεροι; Έτσι!) 

Και πόσα ακόμα θαυμαστά και υπέροχα. (πού να σου τα λέω όλα, τώρα!)

Πηγή:
http://www.agioritikovima.gr/diafora/theologikos-log/diafora/22020-o-oloz%CE%BFntanos-t