Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Βράδυ… (Όχι με τον Πέτρο Κωστόπουλο, αλλά με τον γέροντα Παΐσιο...)

Βράδυ… 
 Όχι με τον Πέτρο Κωστόπουλο, αλλά με τον γέροντα Παΐσιο…

Διαβάζω, και σε παρένθεση σχολιάζω:

Διηγήθηκε ὁ Γέροντας στόν ἱεροµόναχο Γ.:

Βράδυ…
Νιώθω ἀνάλαφρος, πούπουλο (χωρίς πολύ φαγητό που φέρνει βάρος στο στομάχι).
Καµµιά ὄρεξη νά κοιµηθῶ. (εμείς οι γέροι, δεν θέλουμε και πολύ ύπνο)
Σκέφτοµαι: «Ἄς καθήσω νά γράψω κάτι γιά τόν παπα-Τύχωνα νά τό στείλω στίς ἀδελφές». (εγώ, κάθομαι και γράφω στο μπλογκ μου, όταν έχω αϋπνίες)
Έγραψα ὥς τριάντα σελίδες.
Ἄν καί δέν νύσταζα, εἶπα νά ξαπλώσω, γιατί ἔνιωθα λίγη κούραση στά πόδια. (εγώ γράφω με τα πόδια ακουμπισμένα σε σκαμπό)
 

Παίρνει νά φωτίζη.
Στίς 6 ἡ ὥρα τό πρωί (ώρα που εγώ συνήθως λέω καλημέρα στους αναγνώστες του μπλογκ μου) δέν εἶχα κοιµηθῆ.
 

Σέ µιά στιγµή σάν νά χάθηκε ὁ τοῖχος τοῦ Κελλιοῦ µου (περίπου εκείνη την ώρα, ανοίγουν όλα και για μένα. Ανοίγω όλα τα παράθυρα –κουζίνας –μπάνιου – σαλονιού – τραπεζαρίας –κρεβατοκάμαρας - να φωτιστεί το σπίτι, να ακούσω το πρώτο κελάηδισμα των πουλιών στα δέντρα γύρω  μας…)

Βλέπω τόν Χριστό µέσα στό φῶς, σέ ἀπόσταση ἕξι µέτρα περίπου (τι πίνει ο γέροντας, και εμάς δεν μας δίνει;).
Τόν ἔβλεπα ἀπό τό πλάϊ (σεμνά και ταπεινά, όχι κατάματα).


Τά µαλλιά του ἦταν ξανθά (αμερικανικού τύπου, όπως ο ηθοποιός στη σχετική ταινία) καί τά µάτια του γαλανά (είχε παραστάσεις από αμερικανικές ταινίες ο γέροντας;).

Δέν µοῦ µίλησε (αν του μίλαγε αμερικανικά, τι θα καταλάβαινε;). 
Κοίταξε λίγο δίπλα (έτσι, στο αδιάφορο να πούμε), ὄχι ἀκριβῶς ἐµένα. (αφού δεν του μίλαγε, γιατί να τον κοιτάξει ο Χριστός;)
 

Ἀπόµεινα! Τί γλυκύτητα ἔνιωθα! Τί ἀγαλλίαση! Δέν µπορῶ νά ἐκφράσω µέ δικά µου λόγια τήν ὀµορφιά αὐτή. 
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyZKyn9ED1wQnj75TNYyUMic7MNUZ8XRr5OuRPgGnozMT0o8fCizJw9WmZzx5d3gFY1Izrcw2ZKYjC4pWLjARdJTLY1wRAhLXpT7tmpRjMq8sSjQcsPyTa0aWpraxEjBfGTnRH1sVGHRdE/s1600/cincam.jpg
Δέν ἔχω δεῖ ποτέ τέτοια εἰκόνα του. (στις βυζαντινές αγιογραφίες, δεν βάζουν αμερικανούς ηθοποιούς για μοντέλα)

Πιστεύω πώς εἶναι ἕνα δῶρο πού µοῦ ἔκανε ὁ παπα-Τύχων. (ο γέροντας του ο πεθαμένος, επειδή θα τον διαφήμιζε με σχετικό βιβλίο)
Νά µήν τό πῆς σέ κανέναν. (τάχαμου – τάχαμου)
Πολύ τό σκέφθηκα νά τό πῶ καί σέ σένα. (χα, χα)

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΙΣΑΑΚ «ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ».


Σχολιασμός βιβλίου Παΐσιου για τον γέροντά του «Παπα-Τυχώνα»

Δεν υπάρχουν σχόλια: