Aporia:
Ellhnis apeviwse kai o suzhgos (amerikanos allodo3os) 8a kanei khdeia protestantikh.
Oi suggeneis dusaresthmenoi...
twra esu 8a mou peis "as prosexe na mhn ton pantreuontan".
etsi?
PS
Shmeiwsh:
O suzhgos exei olo to dikaiwma me ton nomo n apofasisei pws 8a khdepsei thn suzhgo tou.
9 Ιανουαρίου 2013 11:14 μ.μ.
P. MICHALOPOULOS είπε...
Αφού ο σύζυγος έχει το νόμο με το μέρος του, κι αφού η εκκλησία του, δέχεται να διαβάσει τη νεκρή σύζυγο του, τότε τι να κάνουν οι συγγενείς της; Ας πάνε μετά στον τάφο με ορθόδοξο ιερέα κι ας της κάνουν τρισάγιο, αν η θανούσα ήταν ορθόδοξη.
Στα ζητήματα καρδιάς, συναισθημάτων, ζευγαριών, δεν ρίχνουμε ποτέ το ανάθεμα. Δεν θα πούμε "ας πρόσεχε να μην τον παντρευόταν". Αν ήταν ζωντανή χριστιανή στην πίστη της, δεν παίζει κανένα ρόλο το τι κηδεία θα της κάνει ο σύζυγος.
Εμείς ξέρουμε, ότι με τον θάνατο περνάμε στην αιωνιότητα, στην πύλη του Δίκαιου Κριτή, στο σκαλί της Δεύτερης Παρουσίας Του, και ότι δεν μας αγγίζουν πια τα χρονικά όρια – τα πλαίσια, τα δρώμενα, της ζωής αυτής.
Όλα αυτά τα τελούμενα από τους ζωντανούς, οι κηδείες, κλπ θρησκευτικές εκδηλώσεις για το νεκρό, δεν επηρεάζουν την ψυχή του, και γίνονται από εμάς τους ζωντανούς, για εμάς, στη μνήμη του.
Έτσι, ο σύζυγος έκρινε ότι κάνει το καλύτερο με το να την πάει στην εκκλησία του, εκεί, με τους δικούς του ανθρώπους τους συγγενείς του, τους ανθρώπους της δικής του ομολογίας.
9 Ιανουαρίου 2013 11:36 μ.μ.
http://xairete.blogspot.gr/2013/01/d_3230.html
.jpg)
16 σχόλια:
So! thank you:)
Να είστε καλά! Καλό σας βράδυ! Χαίρετε! :D
Καλή ανάπαυση και καλή της Ανάσταση! :)
Συγγνώμη που εκμεταλλεύομαι το θέμα αλλά μπερδεύομαι με την προτελευταία παράγραφο.
Θα γράψω κάποια που έχω διαβάσει, και αν κάνω κάπου σφάλμα διορθώστε με: Η ψυχή είναι άτρεπτη εκεί που την ορίζει την 40η ημέρα από τη κοίμησή της ο Κύριος μέχρι τη Δεύτερη Παρουσία Του όπου θα Κρίνει. Η μνημόνευση όμως των κεκοιμηθέντων, και στην προσευχή μας αλλά πολύ περισσότερο στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας, δεν δίνει κάποια ωφέλεια και στη ψυχή;
Αμήν φίλτατε, «Σ»! Καλή ανάπαυση και καλή της Ανάσταση!
Στην παράγραφο αυτήν, που λέτε, στην προτελευταία, ήθελα κυρίως να τονίσω ότι δεν υφίσταται καμία ζημιά για την ορθόδοξη θανούσα, από την προτεσταντική κηδεία που της τέλεσε ο άντρας της.
Ζημιά, που να δικαιολογεί μια αγανάκτηση των συγγενών της του τύπου «ας πρόσεχε, να μην τον είχε παντρευτεί», για το γεγονός αυτό και μόνο.
Για τους συγκινείς, είπα ότι αυτοί μπορούν να τελέσουν ξεχωριστά από τη μεριά τους ό,τι τραβά η ψύχη τους, με πρώτο και κύριο το τρισάγιο στον τάφο, όπως ανάφερα.
Εκτός κι αν την αποτέφρωσαν, οπότε δεν υπάρχει τάφος.
Όποτε, στην περίπτωση αυτή, τους μένει η προσευχή, και τα σχετικά μνημόσυνα που θα απαλύνουν τον πόνο τους, που θα τους κάνει να νοιώσουν την ματαιότητα αυτού του κόσμου, κλπ.
Αυτήν την αίσθηση έχω για τα μνημόσυνα.
Τα μνημόσυνα, που τόσο πολύ έχουν δαιμονοποιηθεί και εμπορευματοποιηθεί, σήμερα.
Σχετικά τώρα με αυτό που λέτε για την 40η ημέρα, έχω να σας πω ότι γενικά μου κάνουν φοβερή εντύπωση όλα αυτά που λένε για τις μέρες. Για την τρίτη μέρα, για την ένατη μέρα, κλπ… Ότι η ψύχη περιφέρεται εδώ κι εκεί, σε αυτόν τον κόσμο, σαν φάντασμα.
Κάτι τέτοια έχω ακούσει, για τις μέρες αυτές, μετά τον θάνατο του ανθρώπου, μέρες στις οποίες οι συγγενείς πρέπει να τρέχουν στους παπάδες…
Έχω την αίσθηση ότι αυτά με τις μέρες, είναι κατάλοιπα της ειδωλολατρικής θρησκείας, κατάλοιπα και πιστές αντιγραφές εκείνης της θρησκείας.
Εμείς οι ορθόδοξοι, πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει μετάνοια μετά θάνατον, δεν υπάρχει καθαρτήριο πυρ, όπως αυτό των παπικών...
...Και ότι δεν υπάρχουν παπικά συγχωροχάρτια στην ορθόδοξη Εκκλησία.
Συγχωροχάρτια του τύπου: αφήνω «υπέρ αναπαύσεως» γερό κομπόδεμα στο παγκάρι της εκκλησίας, ή καλοπληρώνω για τα μνημόσυνα τον παπά (με έξτρα παρουσία Δεσπότη κατά προτίμηση), ή πληρώνω για το συγχωρητικό κομποσκοίνι τον τάδε φημισμένο καλόγερο,...
...κι έχω έτσι την δυνατότητα να σώσω την ψύχη του δικού μου ανθρώπου.
Πρόκειται για εκμετάλλευση, για εμπόριο, για συναλλαγή –παπαδίστικης έμπνευσης- παρόμοια με αυτήν με τα τάματα.
Και τέλος, να επαναλάβω το ότι ο άνθρωπος με τον θάνατο, περνά στην αιωνιότητα. Ότι δεν τον αγγίζει πια ο χρόνος της παρούσας ζωής. Ότι δεν κάθεται κάπου να σκυλοβαριέται για αιώνες, μέχρι την Δευτέρα Παρουσία.
Διότι γι αυτόν που έφυγε από τον κόσμον αυτόν, ήρθε αμέσως, και, η Δευτέρα Παρουσία!
Ήρθε γι αυτόν η Δευτέρα Παρουσία, αμέσως μετά τον θάνατο του.
Ποιον θάνατο;
Τον ύπνο αυτόν τον «μεγάλο», όπου το σώμα το φθαρτό κοιμάται «αναπαυμένο» (αν δεν το ενοχλούν τα σκουλήκια) στο «κοιμητήριο», στον τάφο…
Βέβαια, όλα αυτά, τα περί ύπνου και ξάπλας και ανάπαυσης, με τα δικά μας πάντα τα χρονικά μέτρα.
Τα μέτρα ημών των ζωντανών…
Έξω δηλαδή από την αιωνιότητα που ο άνθρωπο μας, αυτός που έφυγε, βιώνει ήδη.
Το σώμα λοιπόν κοιμάται (και τιμάται με κηδείες, με τρισάγια, μνημόσυνα, εκταφές, περίτεχνα οστεοφυλάκια, κλπ), αλλά η ψύχη είναι ξύπνια…
Η ψύχη του ανθρώπου μας, που έφυγε, και σπεύδει να συναντήσει - πριν από εμάς τους ζωντανούς (κατά την γλαφυρή παράσταση του αποστόλου Παύλου), να συναντήσει τον Κύριο που έρχεται.
Να τον συναντήσει, όχι σαν φάντασμα, αλλά σαν ψύχη με νέο «αναστημένο» σώμα, άφθαρτο σώμα.
Όλα αυτά, στο τσακ, με το θάνατο! Αμέσως μετά από τον οποίον, έρχεται η Κρίση του θεού....
Χωρίς μεσάζοντες από τριήμερα, εννιάμερα, σαραντάμερα, κλπ. παπαδικά – καλογερικά τρικ.
Ετικέτα «Μνημόσυνα»: Μια ομάδα αναρτήσεων του ιστολογίου «χαίρετε».
http://xairete.blogspot.gr/2013/01/blog-post_5195.html
Ευχαριστώ για την απάντησή σας!
Θα ήταν ευτυχές αν δεν εμποροποιούνταν ποτέ, αλλά γίνονταν πάντοτε αφετηρία πνευματικής αφύπνισης και μνήμης θανάτου για όσους παραμένουν πίσω, συνειδητοποίησης της ματαιότητας αυτού του κόσμου όπως γράψατε. Και όχι να μας κάνει πιο αργούς, πιο αιχμάλωτους, αφού "θα προσευχηθεί άλλος για εμάς", αλλά λόγω ακριβώς της συνειδητοποίησης της ματαιότητας πιο ελεύθερους, πιο ζωντανούς και πιο δραστήριους.
Σχετικά με τις μέρες, ίσως τότε εξυπηρετούσαν κι αυτόν το σκοπό μεταξύ άλλων, για να δουλευτεί ο "μέσα άνθρωπος" πέρα από την προσαρμογή της τότε θρησκείας. Πολύ με προβλημάτησε η παρατήρηση για το παπικής έμπνευσης καθαρτήριο. Ίσως κάπως έτσι σήκωσαν αυτοί αυτήν την αίρεση, πιστεύοντας σε μεταθανάτιες μετάνοιες. Οι οποίες προβληματίζουν ως ιδεολόγημα αφού ο Χριστός είναι ο Ων, γνωρίζει τα πάντα και προφανώς το μέλλον των πάντων.
Όπως το καταλαβαίνω χονδροειδώς το χωρισμό ψυχής-σώματος σε αυτόν τον κόσμο, είναι σαν έναν οδηγό με το αμάξι του. Αν κοιμάται (αν δούμε ρήση του Αγίου Κοσμά ότι ο ύπνος μοιάζει με μικρό θάνατο), έχει ρελαντί, ξεκουράζεται στην πορεία του. Όταν πια βγαίνει από το αμάξι, αυτό έχει σβήσει. Γι'αυτό αν είναι να ζει κανείς στο ωραιότερο μέρος, πόση σημασία έχει πώς έφτασε εκεί; πόσο μάλλον αν σε ολο το ταξίδι ήταν προσηλωμένος εκεί (κατά το "η βασιλεία Του εντός ημών εστί") και ασχολιόταν με το αμάξι μόνο για να ελέγξει αν βρισκόταν στο δρόμο του Θεού. Φυσικά πολύ χονδροειδώς το παραλληλίζω και με πολλές εξιδανικεύσεις και παραλήψεις.
Παράλληλα μου φαίνονται τόσο δύσκολες έννοιες αλλά που πονηρά τις διαστρεβλώνει (καθαρτήρια παπικών, μετενσαρκώσεις ινδουιστών, ταοϊστών κ.α.) ο απατεώνας του αιώνα αυτού για να μπερδεύει τις ψυχές, τους εν δυνάμει αδελφούς που λένε, από το να μάθουν την αλήθεια και να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι. Πρακτικά μου φαίνεται σαν να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αλλά ήδη πολύ μίλησα ως εδώ. :D
Μακάρι να μας μιλάτε «πολύ», κάθε μέρα. Ή έστω και «λίγο», και σε όσο το δυνατόν περισσότερες αναρτήσεις μας! Χαίρετε! :D
Προς τον σχολιαστή μας, τον «Σ»: Μακάρι να μας μιλάτε «πολύ», κάθε μέρα. Ή έστω και «λίγο», και σε όσο το δυνατόν περισσότερες αναρτήσεις μας! Χαίρετε! :D
http://xairete.blogspot.gr/2013/01/d_4323.html
Δημοσίευση σχολίου