Πού βρίσκονται (μαντρωμένες) οι ψυχές, είτε δίκαιες, είτε αμαρτωλές;

Διαβάζω, και (σε παρένθεση) σχολιάζω:
 

Αμέσως μετά το σωματικό θάνατο του ανθρώπου, η ψυχή του υφίσταται τη λεγόμενη μερική-ατομική κρίση. Κρίνεται, δηλαδή, σε μια πρώτη φάση (πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που λέμε) από το Θεό, και στη συνέχεια τοποθετείται σ’ έναν χώρο... 

...(μαντρωμένη σαν λαθρομετανάστης), όπου, περιμένοντας την τελική και καθολική Κρίση (την τελεσίδικη),

...προγεύεται είτε την ευφροσύνη του παραδείσου, αν ήταν δίκαιη, είτε το βασανισμό της κολάσεως, αν ήταν αμαρτωλή και δεν μετανόησε ως την ώρα της εξόδου της από το σώμα. 

Περιορισμένες, λοιπόν, σ’ αυτόν το χώρο, τον καθορισμένο από τον Κύριο και γνωστό μόνο σ’ Αυτόν, οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών περιμένουν με τρόμο, φρίκη και οδύνη τη στιγμή της οριστικής τους καταδίκης... 

(κι εδώ ακριβώς έρχεται το γωνιακό μας μαγαζί, για να πουλήσει σωτηρία: η αιρετική μας εκκλησία, αυτή των παπαδικών μνημοσύνων, και των κωλοκαλογερικών κομποσκοινιών, για να συνηγορήσει – με το αζημίωτο – προς τον Ύψιστο, ώστε να την γλυτώσουν, και, οι αμαρτωλοί, και να πάνε κι αυτοί –όλο το τσούρμο, όλοι οι μαντρωμένοι- μαζί με τους δικαίους στον παράδεισο! Χα!)

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
«Χειραγωγία στην πνευματική ζωή»

ΠΗΓΗ:
pentapostagma.gr

Ανώνυμος

23 Ιανουαρίου 2013 - 12:12 μ.μ.

Τι να πώ ελπίζω να την γλυτώσουμε...