Ήτανε δυο, ήτανε τρεις…

Ο καλός μου φίλος ο γείτονας δίπλα, ο κ Μιχάλης, ήταν πολύ στενοχωρημένος σήμερα… Είχε πένθος για τον θάνατο στενού συγγενικού του προσώπου…

Ούτε κουβέντα λοιπόν, και καμιά διάθεση εκ μέρους του για να πιούμε μαζί σήμερα τον πρωινό μας καφέ, είτε στην αυλή του είτε στην αυλή μου…

Έτσι έφτιαξα καφέ μόνο για μένα, και άραξα στον κήπο (έχουμε και κήπο τώρα κ. Καρδάση) να τον απολαύσω, να σκοτώσω την μοναξιά μου, και κυρίως για να μαζέψω και λίγο ήλιο (και μαζί τη σχετική βιταμίνη D)…

Δεν πρόλαβα όμως να καθίσω - να αράξω, δεν πρόλαβα να πιω δυο γουλιές από τον ελληνικό μου τον καφέ, και είχα μια απροσδόκητη επίσκεψη… 

Ήτανε δυο, ήτανε τρεις…

Ήταν και οι τρεις τους άγνωστοι σε μένα… 

Ένα χαριτωμένο ζευγάρι, ένα αντρογύνο, νέοι άνθρωποι, η κ. Υβόννη με τον κ. Πέτρο (τεχνικό - ηλεκτρονικό), και μαζί τους το επίσης χαριτωμένο αγοράκι τους (πάει στο νηπιαγωγό), ο Κωνσταντίνος…

Πέρασαν στην αυλή για να μου κάνουν παρέα, και όχι κήρυγμα βεβαίως… Αντίθετα, έκατσαν με πολύ υπομονή και με άκουγαν αρκετή ώρα να τους εξιστορώ τα βάσανα μου… 

Στο μεταξύ ο Κωστάκης ασχολείτο ερασιτεχνικά με την βελτίωση της διακόσμησης του κήπου, αλλάζοντας με μεγάλη επιτυχία τη διάταξη από τα βότσαλα στα παρτέρια με τα φυτά μου…

Όταν έφυγαν, τους ευχήθηκα «ο Θεός μαζί σας». Μετά όμως σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να τους ευχηθώ «Ο Ιησούς Χριστός Γιαχβχέ, μαζί σας» (θα το κάνω την επόμενη φορά, παρά τον κίνδυνο να μου θυμόσουν…)

Πάντως μου υποσχέθηκαν (η κ. Ζανέτ, και ο κ. Πέτρος) ότι όταν θα πάνε σπίτι τους (στη Γλυφάδα), θα ανοίξουν το «χαίρετε» και θα το μελετήσουν για να με γνωρίσουν καλύτερα… 

Ελπίζω λοιπόν να διαβάσουν κι αυτήν την ανάρτηση μου, και να έχω κάποιο σχόλιο τους εδώ…