ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ: Άννα, μη κλαις! (Προς πονεμένους)

Τα θέματα («Άννα, μη κλαις!») με τη σειρά που δημοσιεύτηκαν, είναι τα ακόλουθα:

 

Σε καταλαβαίνω που είσαι συντετριμμένη

…Και μας κάνουν να πονούμε και να απελπιζόμαστε!

Ποιος λοιπόν, θα μας ενισχύσει – στηρίξει και παρηγορήσει στις θλίψεις μας ...

Πίστευε – ΠΡΟΣΜΕΝΕ, όσο θα ζεις...

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα;

Στο δρόμο προς τη γη της επαγγελίας…

Ο Χριστός, νίκησε τον «Άδη», διέλυσε το Βασίλειο του θανάτου!

Φυσικά, δεν ξέχασα και τον μεταστάντα αδελφό Νικόλα.

Αχ! Αχ! Αχ!

Anny: "Παναγιώτη, τα λόγια σου μου κάνουν πάρα πολύ καλό..."

«Εγώ ειμί η ανάσταση και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνει, ζήσεται»…

Ώστε όσοι πιστεύουμε σε Αυτόν να μη χαθούμε αλλά να έχουμε ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΑ!..

Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν και με προβλημάτισαν!

Η ανθρώπινη ζωή

Ψυχή!

Μη κοιτάς πίσω. Κοίτα ψηλά!

ΕΙΣΑΙ ο Κύριός μας και ο Θεός μας, ο Ιησούς Χριστός μας!

Γι αυτό ακριβώς πρέπει να χαίρεσαι…

ΑΝΝΑ: "Αυτό το κομμάτι είναι καταπληκτικό."

Παναγιώτη, σου το είπα και πριν, το μήνυμα ήταν θεόσταλτο.

ΕΝΑΣ «ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ» ΔΙΑΛΟΓΟΣ:

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ « “ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ” ΔΙΑΛΟΓΟΥ»

Παναγιώτη, είναι υπέροχα και παρηγορητικά τα κείμενά σου.

Όπως θα μας έλεγε και ο ιερός Χρυσόστομος αν σερφάριζε μαζί μας!…

Να και μια ακόμα, σχετική με το θέμα μας, χαριτωμένη εικόνα ...

Ο καλός Θεός σε στέλνει και μου γράφεις όλα αυτά τα λόγια την κατάλληλη στιγμή!

Άλλωστε, ούτε και εγώ τα γνώριζα αυτά τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου...

Για πάντα μαζί, σ' αυτό το ανηφόρι που το λένε ζωή...

"Και επειδή, και δια ταύτα… Όπως τα ‘παμε: Όλα σπάστα, όλα κάψ’ τα, και αγάπα με!"

Η Αγάπη...

«Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, Γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν».

Αχ, Αννούλα του χιονιά!

Αυτά τα ολίγα Αννούλα (…χωρίς «Αχ»!).

Τελευταίο : Άννα, μη κλαις!