Pater Ioannis Ikonomoy
Pater Ioannis Ikonomoy
Η απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα είναι η εξής: Η ψυχή δημιουργείται ταυτόχρονα με το σώμα απ' το Θεό. Ο Θεός παίρνει το σπέρμα του άντρα και το ωάριο της γυναίκας και εμφυσά αμέσως σ' αυτά ζωή.
(9 ώρες πριν)
Pater Ioannis Ikonomoy
(9 ώρες πριν)
Panagiotis Michalopoulos
Γιατί τα λένε Τελώνια; Επειδή ελέγχουν σαν τελωνιακοί υπάλληλοι τις ψυχές των πεθαμένων;
(Πριν από 15 λεπτά)
.jpg)
12 σχόλια:
ΔΙΑΒΑΖΩ:
Κατά τις δοξασίες των ανατολικών λαών τα τελώνια είναι δαιμονικά όντα προικισμένα με πολύ μεταμορφωτική δύναμη, όχι πάντα επιβλαβή για τους ανθρώπους, αλλά κυρίως με διάθεση να πειράζουν, να ενοχλούν και να φοβίζουν.
Κατά τις δοξασίες εισέρχονται νύκτα στις οικίες και παραλαμβάνουν τους κοιμώμενους (επί τω πλείστον) παιδιά και τους μεταφέρουν σε απόμακρα μέρη για να διασκεδάσουν από την έκπληξη που θα αισθανθούν οι αφυπνιζόμενοι ή ακόμη αντ΄ αυτών κρύβουν αντικείμενα της οικίας για να εκνευρίσουν τους κατόχους αυτών.
Παρουσιάζονται με μορφή γάτας, σκύλου, πιθήκου αλλά και ως άνθρωποι πελώριοι και τρομεροί ή σαν όμορφες κοπέλες.
Ζουν συνήθως σε φρεάτια, πηγάδια, σπήλαια, γεφύρια, ανεμόμυλους και σε ερείπια.
Γενικά έχουν πολλές ομοιότητες με τα αερικά, τα τζίνια, τους βρυκόλακες, τους καλικάντζαρους, τα χαμοδράκια, τους ανασκελάδες κλπ.
Στην εκκλησιαστική γλώσσα αποτελούν πονηρά πνεύματα που συναντούν καθ΄ οδό οι ψυχές όταν αποδημούν:
«Τα πνεύματα αυτά ανακρίνουν τις ψυχές και των μεν δικαίων παραδίδουν στους αγγέλους οι οποίοι και θα τις οδηγήσουν στη συνέχεια στο Παράδεισο, ενώ των αδίκων τις οδηγούν τα ίδια αυτά στον Άδη».
Ως αντίστοιχα τέτοια τελώνια οι Έλληνες ναυτικοί αναγνωρίζουν μόνο τους Άγιους Νικόληδες ή Νικολήδες και τη Γοργόνα, την αδελφή του Μεγαλέξανδρου.
(Από τη Βικιπαίδεια)
ΔΙΑΒΑΖΩ:
ΑΡΘΡΟ του Κωνσταντίνου Ν. Φιλιππακόπουλου
Φοιτητή Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Γεν. Γραμματέα Ένωσης Επιστημόνων Αθηνών)
Στην Ορθόδοξη Παράδοση έχουμε τέσσερα μνημόσυνα. Το τριήμερο, το εννιαήμερο, το σαρανταήμερο και το ετήσιο μνημόσυνο.
Όλα δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν στο ταξίδι της ψυχής από τη γη στον ουρανό. […]
Την τρίτη ημέρα από το θάνατο η ψυχή αρχίζει τη πορεία προς τον ουρανό για να κριθεί από το Θεό.
Την ημέρα αυτή οι συγγενείς τελούν το τριήμερο μνημόσυνο για δύο λόγους...
Πρώτος λόγος είναι, επειδή όπως αναφέραμε νοιώθει η ψυχή λύπη που αφήνει τα εγκόσμια, αυτή τη μέρα οι άγγελοι την ανακουφίζουν από αυτήν.
Δεύτερος λόγος και σημαντικότερος είναι ότι η ψυχή στην πορεία της προς τις ουράνιες μονές θα συναντήσει τα φοβερά τελώνια.
Τα τελώνια είναι «εξειδικευμένοι» δαίμονες θα τους ονομάζαμε που έχουν ως στόχο τους να εμποδίσουν την ψυχή να φτάσει στον ουρανό....
http://www.enoriaka.gr/index.php?option=content&task=view&id=600&Itemid=58
Αυτά όλα είναι ευσεβείς δοξασίες και όχι διδασκαλία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας.
Παράδειγμα: "Ως αι ψυχαί των δικαίων ΕΥΘΥΣ μετά θάνατον και την μερικήν κρίσιν ανέρχονται εις τον Ουρανόν και τίθενται (εν ευδαιμονία) εν τόπω αναπαύσεως, ούτω και αι ψυχαί των αμαρτωλών μεταβαίνουσιν εν τω Άδει, κατοικία θλίψεων και οδυνών (αγ. Νεκταρίου. Περί αθανασίας ψυχής και ιερών μνημοσύνων, σελ. 185).
Πουθενά δεν αναφέρει για τελώνια ή τελωνισμό (ή εκ-), που είναι πρότυπα φερμένα από τη Δύση, για εξάσκηση τρομοκρατίας, η δε ψυχή αμέσως πηγαίνει στον Ουρανό ή στον Άδη.
Αλλά και οι ψυχές των δικαίων δεν λυπούνται, αλλά "θαυμασίαν τινά ηδονήν είδεται και αγάλλεται, και ίλεως χωρεί προς τον εαυτής δεσπότην, ώσπερ τι δεσμωτήριον χαλεπόν, τον ενταύθα βίον αποφυγούσα" (Γρηγορίου Θεολόγου, εις Καισάριν τον αδελφόν αυτού).
ΙΚ
Μετά τον θάνατο λοιπόν, έχουμε μια «μερική κρίση», λέτε, αφού κανείς δεν πάει ούτε σε παράδεισο ούτε και σε κόλαση.
Σωστά;
Οι ψυχές των δικαίων, λέτε, πάνε ψηλά στον Ουρανό και εκεί πάνω ευχαρίστιουνται σε χώρο αναπαύσεως (υπάρχει και οδός με το όνομα αυτό, στο Α΄ νεκροταφείο της Αθήνας αν θυμάμαι καλά), ενώ – αντίθετα - οι ψυχές των αμαρτωλών πάνε κάτω στον Άδη, όπου και δεινοπαθούν.
Σωστά κατάλαβα μέχρι εδώ;
Η ερώτηση μου, μετά από όλα αυτά είναι:
Αφού αλλού πανηγυρίζουν (πάνω), και αλλού κλαίνε με μαύρο δάκρυ (κάτω), τότε για ποια «κοίμηση» μιλάμε;
Και αφού όλοι (οι μεν και οι δε) είναι «στο πόδι», τότε για ποια «έγερση» μιλάμε ότι θα γίνει στη Δευτέρα Παρουσία;
Η κοίμηση αφορά το σώμα και όχι την ψυχή.
Η ψυχή δεν υφίσταται κοίμηση, αλλά θάνατο, δηλ. απομάκρυνση από το Θεό και αυτό το τελευταίο το υφίσταται εν ζωή, οπότε τότε (εν ζωή), μπορεί να γίνει και Ανάσταση της ψυχής.
Η έγερση στη β΄ παρουσία είναι του σώματος και όχι της ψυχής, η οποία, όσο το σώμα βρίσκεται σε κοίμηση, αυτή είναι ακοίμητη και τότε ενώνεται με το αναστημένο σώμα.
ΙΚ
Άρα λοιπόν τα «κοιμητήρια», είναι τόπος «αναπαύσεως» των σωμάτων…
Τα οποία «κοιμούνται», αν και «εξαφανίζονται» από τη σήψη, από τα σκουλήκια κλπ.
Αλλά αυτά τα σώματα θα παύσουν κάποτε να είναι αραχτά, να «ξεκουράζονται» στη μοναξιά τους εκεί στα νεκροταφεία…
Θα ανασυνταχτούν, θα σηκωθούν επάνω, και θα ενωθούν με την ψυχή που είχαν…
Η οποία ψυχή στο μεταξύ (όσο τα σώματα αυτά κοιμούνταν), είτε πανηγύριζε είτε δεινοπαθούσε, ανάλογα με το πού βρισκόταν…
Θα ενωθούν λοιπόν, για να συνεχίσουν μαζί (σώμα και ψυχή), την ιστορία αυτή…
Δηλαδή, στα ενδότερα του ουρανού – στον παράδεισο, ή στα κατώτατα του Άδη, στην κόλαση.
Σωστά;
Σωστά
ΙΚ
Σωστά
ΙΚ
Me liga logia 8a 3eroume kalhtera otan kleisoume ta matia mas?
:D
Έλα Σταυρούλα! :D
Καλησπέρα στη Βιρτζίνια! Τι κάνετε; Εύχομαι να είστε όλοι καλά! :D
Μόλις τώρα είδα τα σχόλια σας, και τα δημοσίευσα.
Και όπως βλέπεις, έχει προηγηθεί της δικής σου διαπίστωσης, το σχόλιο με την έγκριση του κ. Καρδάση, στο τελευταίο μου συμπέρασμα. Ότι δηλαδή η δήθεν «ανάπαυση» του σώματος είναι τα… σκουλήκια που θα το φάνε (μπρρρρρ)...
και η (ο Θεός να την κάνει) «κοίμηση» του ανθρώπου, είναι μια μεταθανάτια κατάσταση όπου γίνεται το έλα να δεις... Της κακομοίρας δηλαδή, ή της καλομοίρας, ...ανάλογα με το σε τι πάτωμα μετακομίζεις άμα τα κακαρώσεις: σε ρετιρέ με θέα, ή σε υπόγειο με υγρασία!
Γι αυτό, ας περάσουμε καλά τώρα που το έχουμε το σωματάκι μας (το ένα το κρατούμενο που λένε), ας περάσουμε καλά στην όμορφη ημέρα που μας χάρισε ο Θεός... Ας ρίξουμε και τους πραγματικά αναπαυτικούς ύπνους μας - με καθαρή συνείδηση - στο γλυκό και ήσυχο βράδυ…
Και όσο για τα «επέκεινα», έχει ο Θεός, πάλι!
Γι αυτό: Καληνύχτα Σταυρούλα μου! Χαίρε! :D
φιλικότατα,
Ο νυσταγμένος, αλλά πάντα κεφάτος φίλος σας.
Παναγιώτης
ΥΓ
Βέβαια, όλα αυτά για τα φαντάσματα που γυρίζουν εδώ πέρα στις 3 μέρες, εκεί πιο κάτω στις 9, ακόμα πιο πέρα μακριά στα 40, και τρέχα γύρευε πού - στο έτος… Είναι εφευρήματα για την τσέπη των γραφείων τελετών – μνημοσύνων, και των συνεταίρων τους παπάδων… Υπέρ αυτών, και μόνον αυτών!
Διότι η ψυχή στην αιωνιότητα, δεν κτυπάει κάρτα, δεν κάθεται να μετράει τα δικά μας τα ημερόνυχτα! Ζει, για ένα βράδυ… ξύπνιου – ύπνου.
Κάτι δηλαδή σαν έμενα τώρα που δεν σας βλέπω από τη νύστααααα. Μεταξύ ενυπνίου και εγρήγορσης που λένε!
Δεν προλαβαίνει η ψυχή να δει το σώμα της να διαλύεται!
Και αφού σαν σε όνειρο της στιγμής περνάει - βιώνει όλα τα γεγονότα της ανθρώπινης ιστορίας που ακολουθεί, ξυπνάει («σηκώνεται») ενωμένη ξανά με το σώμα της…
Με ένα άλλο σώμα - ανακαινισμένο και άφθαρτο…
Και ο άνθρωπος, ένας νέος άνθρωπος (αιώνιος - νέος, σαν τον Χριστό) σπεύδει προς υπάντηση του Κυρίου που ήρθε!
Αυτά για τους νεκρούς εκείνη τη στιγμή της Δευτέρας Παρουσίας… Τα ίδια δε (παρόμοια μάλλον) με όσους ζουν, οι οποίοι θα αφθαρτοποιηθούν κι αυτοί στη στιγμή!
Και πάλι καληνύχτα, Σταυρούλα μας! Και όνειρα γλυκά!
(λίγο ουίσκι, λένε ότι βοηθάει)
Χαίρετε! :D
"φιλικότατα,
Ο νυσταγμένος, αλλά πάντα κεφάτος φίλος σας,
Παναγιώτης"
http://xairete.blogspot.com/2011/10/blog-post_19.html
Dld na mhn mnhmoneuoume agaphmena mas prosopa? Asxeta an ta pernoun oi papades.
:D
Δημοσίευση σχολίου