Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης:

Θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα τυχερό που γνώρισε κάποιους πριν από λίγα χρόνια κοιμηθέντες ρασοφόρους. Πρόκειται για τους πατέρες Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, Παΐσιο Αγιορείτη, Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη, Εφραίμ Κατουνακιώτη, Νικόλαο Μπεκατώρο και Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη, που μου έδωσε το μέγα σχήμα των μοναχών. Με βοήθησαν πολύ στη ζωή μου, ιδιαίτερα ο τελευταίος.

Μ' έμαθαν να ξέρω γιατί ζω, την ωραιότητα του Θεού, το μυστήριο της ελευθερίας του ανθρώπου και τον σεβασμό του κάθε προσώπου, να μη λέω ψέματα στον εαυτό μου, να προασπίζομαι την αλήθεια με αγάπη. Με απομάκρυναν με τρόπο και διάκριση από έναν τρόπο ζωής δίχως βαθύ νόημα και ιερό σκοπό. Έναν τρόπο που ζουν πολλοί σαν υπνωτισμένοι μπροστά στην τηλεόραση ή με το πώς βλέπουν και βιώνουν τη ζωή, την ίδια τη ζωή τους. Έχουν κλείσει τα μάτια της ψυχής τους, για να δουν και να χαρούν το αληθινό φως.

Μερικές φορές δημιουργείται ένας μύθος και μία υπερβολή από κάποιους για ορισμένους γέροντες. Αυτό είναι λάθος σοβαρό σε βάρος των τιμίων αυτών προσώπων. Θεωρούν ότι μεγεθύνοντας τους γεροντάδες τους ανεβαίνουν και των δικών τους πνευματικών μετοχών τα ποσοστά. Ούτε φυσικά πάλι επιτρέπεται οι ίδιοι οι γέροντες να παρασύρονται κάποτε σε προσωποπαγείς, συναισθηματικές και νοσηρές σχέσεις και καταστάσεις. Οι γέροντες να συνδέουν τους ανθρώπους τους πάντοτε με τον Χριστό και όχι με τα πρόσωπά τους. Στην πνευματική ζωή χρειάζεται υπέρβαση, γενναιότητα και θυσιαστικότητα.

Ένας γέροντας και κατ' επέκταση ένας πνευματικός-εξομολόγος δεν θα πρέπει να δεσμεύει ασφυκτικά τα πρόσωπα, αλλά να τα εμπνέει με το βιωμένο του παράδειγμα, με τη διακριτική νουθεσία του, τη σεμνότητα, την ταπείνωση και την προσευχή του, όπως οι παραπάνω αναφερθέντες. Αναγνωρίζονται για τη διάκριση, τη χαρισματιούχα ζωή τους, την προσευχή τους και την αγάπη τους. Αγαπούσαν πολύ τον Χριστό και τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Όλοι οι γέροντες δεν είναι όσιοι. Δεν είναι ορθό επίμονα και βιαστικά να θέλουμε να τους θέσουμε τα φωτοστέφανο της αγιότητας. Για να δοξαστούμε κι εμείς.

Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος από τη Μεσσηνία σπούδασε θεολογία αριστεύοντας. Υπήρξε πνευματικός πατέρας σπουδαίος πολλών πιστών που τον εκτιμούσαν βαθύτατα. Ο λόγος του είχε ακρίβεια, εγκυρότητα, τεκμηρίωση, σοβαρότητα, υπευθυνότητα, καθαρότητα και πιστότητα. Ο γνωστότατος γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε στα Φάρσαλα της Μ. Ασίας, μεγάλωσε στην Κόνιτσα της Ηπείρου και μόνασε για πολλά έτη στο Άγιον Όρος. Η μακρά του άσκηση του έδωσε εμπειρία και χαρίσματα, με τα οποία βοηθούσε πολλούς πολύ. Το ίδιο και ο μακαριστός Γέροντας Πορφύριος, που μικρός ήλθε από την Εύβοια στη σκήτη των Καυσοκαλυβίων, απ' όπου και το προσωνύμιό του, και λόγω σοβαρού κλονισμού της υγείας του πήγε στην Αθήνα, όπου επί σαράντα χρόνια παρέμεινε ασκητής, μοιράζοντας θεϊκά δώρα σε πολλούς θλιμμένους και πονεμένους.

Ο γέροντας Εφραίμ αγωνίστηκε επί δεκαετίες στα απαράκλητα Κατουνάκια, υπακούοντας, γηροκομώντας τους γεροντάδες του, εργαζόμενος σκληρά και προσευχόμενος ακατάπαυστα. Ο λόγος ήταν βιωματικός, πειστικός, κατανυκτικός και εγκάρδιος. Ο π. Νικόλαος Μπεκατώρος γεννήθηκε από έλληνες γονείς στη Ρωσία και πολλά υπέστη ως νέος ιερεύς από τους άθεους κυβερνώντες και τα όργανά τους. Πήγε στην Αθήνα και κατόπιν στην Αμερική, όπου έγινε στοργικός πνευματικός πατέρας Ελλήνων, Ρώσων, Αμερικανών και άλλων, τους οποίους σαγήνευε με τη γνήσια ειλικρίνεια, πραότητα και ταπείνωσή του. Ο γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, που ζει άρρωστος βαριά στο μοναστήρι της Ορμύλιας, που ίδρυσε ο ίδιος και έχει σήμερα 120 μοναχές, διακρίθηκε για τη σοφία, την εμπειρία, τη γνώση των ιερών θεσμών, την εμβάθυνση στ' άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, την ανάλυση θεμάτων υψηλών και σπουδαίων. Πρόκειται για μια σπάνια και εξαιρετική μορφή αληθινού ανθρώπου του Θεού.

Οι γέροντες απομυθοποιημένοι, αφτιασίδωτοι και γνήσιοι έχουν να καταθέσουν βαρυσήμαντο λόγο στις μεγάλες δυσκολίες των καιρών και των ανθρώπων.

http://www.makthes.gr/news/opinions/69221/


By Monk Moses the Athonite

I consider myself especially fortunate that I met not too many years ago men of the rason who have reposed. These fathers were Epiphanios Theodoropoulos, Paisios the Athonite, Porphyrios the Kafsokalivite, Ephraim the Katounakioti, Nicholas Bekatoros, and Aimilianos the Simonopetritis who gave me the Great Schema of monks. They helped me much in my life, especially the last one.

They helped me understand why I am alive, the beauty of God, the mystery of human freedom and respect for every individual, to not lie to myself, to defend the truth with love. With their way of life and discernment they separated me from a lifestyle without deep meaning and sacred purpose. This is a way of life lived by many, such as those hypnotized in front of the television how they see and live life similarly to their lives. They have closed the eyes of their soul to see and enjoy the true light.

Sometimes there are created myths and exaggerations by some for certain elders. This is a serious mistake against these precious people. They believe that by enlarging their elders they raise also their own spiritual value rates. Nor is it permissible for these elders to sometimes mislead in personal, emotional and unhealthy relationships and situations. Elders are to link their people always with Christ and not their person. In the spiritual life there is needed excess, bravery and sacrifice.

An elder and thus a spiritual-confessor should not bind tightly to people, but to inspire them by the example of their life, with discerning admonition, with modesty, humility and prayer, as those mentioned above. They are recognized for their discernment, their charismatic lives, their prayer and love. They loved Christ very much and suffered with their fellow man. All elders are not saints. It is not wise to rush with persistence to want to put the halo of sanctity on them. To thus glorify ourselves.

Father Epiphanios Theodoropoulos from Messinia excelled in his studies of theology. He was an important spiritual father of many believers who deeply appreciated him. His teachings were accurate, reliable, serious, responsible, clear and faithful.

The well-known elder Paisios the Athonite was born in Farsala of Asia Minor, raised in Konitsa of Epirus, and lived for many years as a monk on Mount Athos. His long asceticism gave him experiences and gifts with which he helped many people a lot.

The same with the blessed Elder Porphyrios, who came from Evia as a youngster to the Skete of Kafsokalivia, from where he received his nickname, and due to the severity of his health he went to Athens, where he lived for forty years as a hermit, distributing divine gifts to many who were afflicted and in pain.

Elder Ephraim struggled for decades in unwelcoming Katounakia, obeying his elderly elders, working hard and praying incessantly. His word was his life - persuasive, devout and heart-filled.

Father Nicholas Bekatoros was born of Greek parents in Russia and suffered much as a young priest from the godless rulers and their institutions. He went to Athens and then in America, where he became a loving spiritual father of the Greeks, Russians, Americans and others, and charmed with his genuine sincerity, meekness and humility.

Elder Aimilianos Simonopetritis, who lives with severe illness in Ormylia Monastery, which he founded by himself and now has 120 nuns, was distinguished for his wisdom, his experience, his knowledge of sacred institutions and the depth of the human soul, and his thematic analysis of high and important matters. This is a rare form of a truly great man of God.

Debunked, unmasked and genuine elders have to give a heavy account for the major difficulties of the times and the people.

(Translated by John Sanidopoulos)

4 σχόλια:

P. MICHALOPOULOS είπε...

Μαλακίας το Ανάγνωσμα:

Ο Γέροντας Παΐσιος διηγήθηκε σε πνευματικό του τέκνο το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός , το οποίο συνέβη στον ίδιο...

Κάποτε, ότα ήμουν στον Τίμιο Σταυρό, αρρώστησα βαριά. Ήταν χειμώνας βαρύς, είχε πέσει τόσο χιόνι που κανένα δέντρο δεν έμοιαζε για δέντρο. Όλα ήταν πνιγμένα στο λευκά, τα μονοπάτια είχαν χαθεί, τα πουλιά είχαν λουφάξει, τα σύννεφα και η ομίχλη σκέπαζαν τον Άθωνα.Δεν είχαν καμμία επικοινωνία με το μοναστήρι του Σταυρονικήτα , μού ήταν αδύνατο να ζήσω περισσότερο από λίγες μέρες, γιατί η αρρώστια με είχε παραλύσει τελείως.Περίμενα τον Κύριο να μού την ψυχή και να την οδηγήσει στο έλεος της ευσπλαγχνίας Του. Ούτε ένα τσάι δεν μπορούσα να φτιάξω, ούτε τη σόμπα να ανάψω, ούτε νερό να πιώ είχα.Η ζωή μου ήταν αφημένη στο έλεος τού Θεού. Έλεγα «Ιδού Κύριε, εις το έλεος Σου ελπίζω μη με εγκαταλέίψεις!»

Ύστερα από λίγη προσευχή που με πολύ κόπο ψέλλισα, είδα να εμφανίζονται στο κελλί μου μέσα άγγελοι και άγιοι, απεσταλμένοι τού Θεού. Ταχύ με προκατάλαβε η Χάρη τού Θεού. Ευχαριστούσα και δοξολογούσα τον Σωτήρα μου.Δάκρυσα. Ένας από τους αγγέλους φρόντιζε για τη σόμπα, άλλος ετοίμαζε φαγητό ζεστό,φέρνανε και ευωδιαστά ψωμιά.Βρέθηκα στον Παράδεισο. Τι άλλο ήθελα.

Οι άγιοι άρχισαν να με στηρίζουν με λόγους παρηγορίας και με παρακλήσεις. Και μόνο η θέα τους με ξεκούραζε, με ενίσχυε και μού έδινε ελπίδα.Καθίσανε μαζί μου ώσπου έγινα καλά και μπορούσα να οικονομήσω τον εαυτό μου. Μετά φύγανε. Μία βδομάδα καθίσανε.
Όταν μετά από καιρό σηκώθηκα βγήκα από το κελί και κοίταξα γύρω τη φύση με διαφορετικό βλέμμα. Όλα έλαμπαν μέσα στο άκτιστο φώς της χάρης τού Αγίου Πνεύματος.

Δεν ήμουν άξιος αλλά η άπειρη αγαθότητα τού Θεού και η αγάπη Του εκδηλώθηκαν με αυτό τον τρόπο.
Πάντως ένοιωθα τόση χάρη να με πληρώνει εσωτερικά που έλεγα «Φτάνει Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο. Θα σκάσω. Ή πάρε με κοντά Σου ή λιγόστεψε τη χάρη που μού έδωσες. Αν τόση χάρη μού δίνεις τώρα, φαντάζομαι στον Παράδεισο τι θα γίνεται.»

ΠΗΓΗ:
misha.pblogs.gr

P. MICHALOPOULOS είπε...

MALAKIAS TO ANAGNOSMA
(STA AGLIKA)

Elder Paisios, When Sick, Was Attended To By Angels and Saints For A Week

Elder Paisios told a spiritual child of a wondrous event, recorded below, which occurred in his life:

Once, when I was at Holy Cross [Hermitage], I became seriously ill. It was a harsh winter, and snow had fallen so that no tree looked like a tree. Everything was smothered in white, the trails were gone, the birds were quiet, clouds and fog obscured Athos. I had no contact with the Monastery of Stavronikita, and I could not live more than a few days since because of the illness I was completely paralyzed. I was expecting the Lord to take my soul and lead it to the mercy of His compassion. I could not even make one cup of tea, nor light the stove, no did I have water to drink. My life was at the mercy of God. I said: "Behold Lord, in Your mercy I hope. Do not forsake me!"

After a few prayers which I mumbled with great effort, I saw appear in my cell angels and saints, sent by God. The grace of God had visited quickly. I thanked and glorified my Savior. I cried. One of the angels took care of the stove, another was preparing warm food, they were also bringing fragrant breads. I was in Paradise. What else did I want.

The saints began to encourage me with words of consolation and prayers. And only their vision gave me rest, empowering me and giving me hope. They stayed with me until I was well and able to take care of myself. Then they left. They stayed with me for a week. When after a time I arose and went outside my cell I looked around at nature with different eyes. Everything was illumined with the uncreated light of the Holy Spirit. I was not worthy, but the infinite goodness of God and his love manifested in this way.

In all I felt such grace filling me within that I would say: "Enough Lord. I cannot take anymore. I will burst. Either take me with You or dwindle the grace You have given me. If You give me so much grace now, imagine what is given in Paradise."

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Μιχαλόπουλε Παναγιώτη,

μπλα μπλα μπλα μπλα….

μπλα μπλα μπλα μπλα….

μπλα μπλα μπλα μπλα….

μπλα μπλα μπλα μπλα….


Γ.Α.Πετρ.

P. MICHALOPOULOS είπε...

Μαλακίας το Ανάγνωσμα...

http://xairete.blogspot.com/2011/09/blog-post_3575.html