By Elder Paisios the Athonite
Every Christmas, the elder would get a herring for the joyous Twelve Days of Christmas, since there is a dispensation for fish for the feast. He did not, however, throw away the backbone of the fish, but hung it by thread on a nail. On feast days of the Lord or the Mother of God, he would boil a little water in a tin can, dip the fishbone two or three times in the water so that it took on a bit of a smell, and then throw in a little rice. In this way, he observed the dispensation for fish but also condemned himself for eating fish soup in the desert! Then, he would hang the backbone on the nail again for the next dispensation, until it became quite white and only then would he throw it away.
(From Athonite Fathers and Athonite Matters, p.33.)
ΣΧΕΤΙΚΟ:
«Την δε ραχοκοκαλιά της ρέγκας δεν την πετούσε, αλλά την κρεμούσε με μια κλωστή και, όποτε ήταν καμιά Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή και είχε κατάλυση ιχθύος, έβραζε λίγο νερό σ' ένα κονσερβοκούτι, βουτούσε την ραχοκοκαλιά δυο -τρεις φορές στο νερό, για να πάρη λίγη μυρωδιά, και μετά έριχνε λίγο ρύζι. Έτσι έκανε κατάλυση και κατηγορούσε και τον εαυτό του ότι τρώει και ψαρόσουπες στην έρημο! Την ραχοκοκαλιά αυτή την κρεμούσε πάλι στο καρφί και για άλλη κατάλυση, μέχρι πού άσπριζε πια και τότε την πετούσε.»
http://kalogeropaisios.blogspot.com/2008/07/blog-post_8844.html
2 σχόλια:
Αυτά όλα και άλλα πολλά (π.χ. το Πάσχα να τρώει ψωμί και νερό μόνο) γίνονται από φωτισμένους μοναχούς- ασκητές, με τη διαφορά, ότι γίνονται όταν είναι εντελώς μόνοι.
Όταν βρίσκεται και άλλο πρόσωπο παρόν, τότε ο μοναχός-ασκητής ακολουθεί επακριβώς τις νηστείες ή την κατάλυση της Εκκλησίας.
Το να κάνει αυτό ο γέροντας αυτός σημαίνει, ότι κάποιος ήταν παρών, το είδε και το διηγήθηκε, γιατί ο μοναχός δεν επιτρέπεται να κοινοποιεί την τακτική του σχετικά με τα βρώματα.
ΙΚ
Πολύ σωστός ο συλλογισμός σας.
Δημοσίευση σχολίου