Ξυπνώ με ένα γέλιο γλυκό χαρωπό...

Φτιάχνοντας τον πρωινό μου καφέ πριν από λίγο, μου ήρθε στη σκέψη και στα χείλη (ηλικιωμένος, πια), ένα τραγούδι που είχα να το πω (από νεαρός – κατηχητής, μαζί με τα παιδιά μου, στην κατασκήνωση) πριν από πολλές δεκαετίες. 

Το τραγούδι που έπαιζα και στο αρμόνιο, και που λέει…

Ξυπνώ με ένα γέλιο γλυκό χαρωπό,

κι ευθείς το τραγούδι αρχίζω!

Σε φίλους σε ξένους το κέφι σκορπώ,

το γέλιο μου σ’ όλους χαρίζω!

Ω, ω, ω, ω! φα – μι – ρε – ντο! 

Σολ , σολ, σολ - φα – μι – ρε – ντο!

Την ίδια την ώρα στον ίδιο σκοπό,

ακούγονται κι άλλες φωνούλες!

Τις φέρνει τ’ αγέρι μακριά απ τις πήγες,

μακριά απ’ των βουνών τις ραχούλες!

Ω, ω, ω, ω! φα – μι – ρε – ντο! 

Σολ , σολ, σολ - φα – μι – ρε – ντο!

Στην υγειά σας, βρε παιδιά!

«…εσείς οι "άλλες φωνούλες", που τις ακούω ΚΑΙ αυτήν την ώρα. Φωνούλες φίλων, απ’ τις "ραχούλες" του Facebook!

http://www.facebook.com/panagiotis.michalopoulos1