Γράφει μεταξύ άλλων στο βιβλίο του ο Γιώργος Κοινούσης:
Τη σεζόν ’88-’89 έκανα τις τελευταίες μου εμφανίσεις με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Σάκη Μπουλά. Τότε αποφάσισα να εγκαταλείψω οριστικά τη νύχτα.
Ο χαρακτήρας ο δικός μου δεν ταίριαζε με τα υπόγεια ρεύματα της νύχτας, τις διασυνδέσεις, τα μυστήρια και τα πονηρά. Αλλά ούτε με συγκινούσαν πλέον τα λεφτά και τα χειροκροτήματα.
Ωσπου γνώρισα τον Χριστό και άλλαξε η ζωή μου...
ΠΗΓΗ: Εσπρέσο:
.jpg)
4 σχόλια:
Ta paidia ta paidia ta filarakia ta kalaaaaaa
Ta snompareis kai den dinoun shmasia pia kamiaaaaaaaa...
Koita3e pou eimastan mikra tote kai to 8umomaste.
Hey, ean den kanw la8os den ekane thn kariera tou tote epi xountas?
Όπως μαθαίνω από την Εσπρέσο που αναφέρεται στο βιβλίο του...
Το 1969 έγραψε το «Να ξαναγινόμαστε πάλι πιτσιρίκοι», το «Όλοι θα ζήσουμε» κ.ά. Το 1977 εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης και ανακηρύχτηκε ως ο δημοφιλέστερος Έλληνας τραγουδιστής. Μετά λέει του κήρυξαν πόλεμο, και μια μέρα αποφάσισε να τα βροντήξει ενώ βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του...
ΑΥΤΑ!
Λες "ean den kanw la8os den ekane thn kariera tou tote epi xountas?"
Λες Σταυρούλα, να ήταν πολιτικοί και όχι καλλιτεχνικοί οι λόγοι του πολέμου αυτού στον όποιον αναφέρεται;
Ποιος ξέρει!
Πάντως, έγινε χαμός με την μεταπολίτευση. Έχουμε παραδείγματα αυτοκτονίας καλλιτεχνών διότι «τους πολεμούσαν», όπως αυτή του άλλου Γιώργου, του κομφερασιέ, του Γιώργου Οικονομίδη!
Αν είναι έτσι, τότε καλύτερα που ο Κοινούσης το έριξε (ή έτσι ήθελε να φαίνεται) στα θρησκευτικά!
Πρόσφατα μάλιστα, επί Χριστοδούλου, έβγαζε δικές του κασέτες με τραγούδια θρησκευτικού και εθνικού περιεχομένου (δεν τον ήθελαν λέει σαν χριστιανό οι εταιρίες στα στούντιο) και τις πούλαγε ο ίδιος!
Ήταν η ίδια εποχή που ήταν και Ο κολλητός του θεολόγου (του Καντιώτη) κ. Νικόλαου Σωτηρόπουλου!
Τυχαίο;
Den gnwrizw leptomeries. To mono pou 8umamai ws mikrh einai ta tragoudia tou k pollous (megaluterous apo mena) na lene oti anadhxthke polu epi xountas.
Κι εγώ τον θυμάμαι που τραγουδούσε τότε στην κρατική τηλεόραση, τότε που δεν υπήρχε ακόμα ιδιωτική τηλεόραση, επί χούντας δηλαδή.
Βλέπεις, συνέπεσαν χρονικά η χούντα με την δημιουργία της τηλεόρασης στην Ελλάδα...
Aν θυμάσαι και την κινηματογραφική ταινία – κωμωδία «λούφα και παραλλαγή» που αυτά ακριβώς σατίριζε, στην μεταπολίτευση βέβαια.
Πάντως ο Κοινούσης, δεν πρέπει να είχε κανένα λόγο για να διώκεται από την χούντα. Είχε και κάποιους συγκινείς – ένα θείο - στην Αμερική.
Μη ξεχνάμε ότι αυτός έγραψε και τραγουδούσε και το «Αμερική – Αμερική, καλά μου λέγαν μερικοί ότι είσαι χώρα μαγική – τραγική»!
Καλλιτεχνικά τώρα, πέρα από το ότι είχε γνωριμία με τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον βοήθησε πολύ – όπως γράφει στο βιβλίο του – η Καίτη Γκρέυ.
Διαβάζω στην Εσπρέσο:
«Στα δεκάξι του η Καίτη Γκρέυ τον πήγε στην «Κολούμπια» και έπαιζε ακορντεόν σε δίσκους. Εκεί ηχογράφησε και το πρώτο του τραγούδι «Αχ, ας μπορούσα» το οποίο τραγούδησε πρώτα η Γιώτα Λύδια και ύστερα η Γλυκερία. Μετά ήρθε η σειρά του «Άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε» για τη Δούκισσα και «Στο σπίτι μου χαράματα» που είπε ο Μιχάλης Mενιδιάτης. Με παρότρυνση της Μαρινέλλας ο Γιώργος Κοινούσης άφησε το αρμόνιο. Ήταν εκείνη που του άναψε το «πράσινο φως» να τραγουδήσει...»
Δημοσίευση σχολίου