Η stavroula είπε...
wow...WOW!
E3eli3eis ap oti vlepw.
Isws, mporei na einai kalutera etsi. Aporousame gt den eixe sumvei nwritera. 8a eixate apofugei oloi sas olon auto ton
sunais8hmatiko "polemo".
13 Νοεμβρίου 2010 6:15 μ.μ.
P. MICHALOPOULOS είπε...
Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και για το σχόλιο, αγαπητή εν Χριστώ αδελφή Σταυρούλα. Κατά τη γνώμη μου, «ήρθε το πλήρωμα του χρόνου» που λένε.
Η κυρία, μετά από τις δυο τελευταίες επανωτές προσφυγές της εναντίον μου, δεν είχε άλλη δυνατότητα πάρα την νομική, και, στο μέλλον. Έτσι εξηγείται και η σιωπή της αυτή, τόσες μέρες. Σιωπή, και αποφυγή να με ενοχλήσει, να με στενοχωρήσει. Ίσως νόμιζε ότι θα φοβηθώ και θα πληρώνω τους λογαριασμούς μιας οικογένειας που με βασανίζει (εστί, σαν μαζοχιστής) για να την κρατήσω κοντά μου, για να αποφύγω τον πόλεμο τους.
Αλλά παρόμοια ήταν και η δική μου σιωπή.
Τι να έκανε λοιπόν; Να καθίσει εδώ και να πληρώνει; Να ζητήσει την οικονομική συνδρομή του γιου; Μπα!
Άλλωστε, εκείνη η συνομιλία (η ζωηρή) μεταξύ μητέρας και γιου πριν από ένα μήνα, συνομιλία που άκουσα από το δωμάτιο μου, ήταν αποκαλυπτική. Ο γιος, δεν της είπε μόνο ότι καταθέτει τώρα στην δουλειά του το πτυχίο του με αποτέλεσμα να διπλασιαστεί αμέσως ο μισθός του, αλλά και ότι αμέσως μετά, αφού θα έχει πια την οικονομική αυτή άνεση, θα πάει αλλού να μείνει. Προσπάθησε να τον μεταπείσει η μητέρα του («είσαι εγωιστής», και τέτοια) αλλά εκείνος πάτησε πόδι...
Έτσι, καθώς μαζεύτηκαν όλα αυτά, τις τελευταίες δυο εβδομάδες μητέρα και αδελφή αποφάσισαν να πάνε μαζί του. Το κατάλαβα αυτό, διότι άδειαζε σιγά – σιγά το σπίτι από τις βαλίτσες και τα ρούχα τους, δείγμα ότι είχαν ήδη βρει μέρος για μετεγκατάσταση.
Αγάπη είναι αυτή, βλέπεις!
Πώς «εγκαταλείπει» ο άντρας τη μητέρα και τον πατέρα για να «προσκολληθεί» στη σύζυγο; Έτσι κάπως, εγκαταλείπει μετά και η σύζυγος τον άντρα για να προσκολληθεί στον… γιο! Κάτι που συνέβαινε εδώ και πολλά χρόνια, αλλά τώρα – σήμερα - βγήκε όλο αυτό το πράγμα έξω. Αυτά!
Η κυρία, μετά από τις δυο τελευταίες επανωτές προσφυγές της εναντίον μου, δεν είχε άλλη δυνατότητα πάρα την νομική, και, στο μέλλον. Έτσι εξηγείται και η σιωπή της αυτή, τόσες μέρες. Σιωπή, και αποφυγή να με ενοχλήσει, να με στενοχωρήσει. Ίσως νόμιζε ότι θα φοβηθώ και θα πληρώνω τους λογαριασμούς μιας οικογένειας που με βασανίζει (εστί, σαν μαζοχιστής) για να την κρατήσω κοντά μου, για να αποφύγω τον πόλεμο τους.
Αλλά παρόμοια ήταν και η δική μου σιωπή.
Τι να έκανε λοιπόν; Να καθίσει εδώ και να πληρώνει; Να ζητήσει την οικονομική συνδρομή του γιου; Μπα!
Άλλωστε, εκείνη η συνομιλία (η ζωηρή) μεταξύ μητέρας και γιου πριν από ένα μήνα, συνομιλία που άκουσα από το δωμάτιο μου, ήταν αποκαλυπτική. Ο γιος, δεν της είπε μόνο ότι καταθέτει τώρα στην δουλειά του το πτυχίο του με αποτέλεσμα να διπλασιαστεί αμέσως ο μισθός του, αλλά και ότι αμέσως μετά, αφού θα έχει πια την οικονομική αυτή άνεση, θα πάει αλλού να μείνει. Προσπάθησε να τον μεταπείσει η μητέρα του («είσαι εγωιστής», και τέτοια) αλλά εκείνος πάτησε πόδι...
Έτσι, καθώς μαζεύτηκαν όλα αυτά, τις τελευταίες δυο εβδομάδες μητέρα και αδελφή αποφάσισαν να πάνε μαζί του. Το κατάλαβα αυτό, διότι άδειαζε σιγά – σιγά το σπίτι από τις βαλίτσες και τα ρούχα τους, δείγμα ότι είχαν ήδη βρει μέρος για μετεγκατάσταση.
Αγάπη είναι αυτή, βλέπεις!
Πώς «εγκαταλείπει» ο άντρας τη μητέρα και τον πατέρα για να «προσκολληθεί» στη σύζυγο; Έτσι κάπως, εγκαταλείπει μετά και η σύζυγος τον άντρα για να προσκολληθεί στον… γιο! Κάτι που συνέβαινε εδώ και πολλά χρόνια, αλλά τώρα – σήμερα - βγήκε όλο αυτό το πράγμα έξω. Αυτά!
.jpg)
10 σχόλια:
Only in Greek families
:DDDDDDD
Πληθυντικός, αγαπητή Σταυρούλα; Λες να συμβαίνει και σε άλλη ελληνική οικογένεια κάτι τέτοιο; Ή μόνο σε μένα; Κύριος είδε!:DDDDDDD
"Only in Greek families"...
...H suzhgos egataleipei ton antra gia na proskolh8ei ston gio...
ΚΑΤΑΛΑΒΑ - ΚΑΤΑΛΑΒΑ!:DDDDDDD
Το έργο αυτό, είχε αρχίσει να παίζεται από τότε που εργαζόμουν - με τον καλύτερο μισθό από όλους - στο νέο αεροδρόμιο, και ο γιος τέλειωνε το γυμνάσιο.
Του είχαν πει τότε στο σχολείο - βλέποντας την έφεση του στα ηλεκτρονικά, ότι αν εξακολουθήσει αυτό το επάγγελμα θα βγάζει τρία εκατομμύρια δραχμές το μήνα!..
...Καμάρωνε τότε και η μαμά, που ο γιος θα γίνει επιστήμονας και όχι ένας απλός σχεδιαστής σαν τον πάτερα με 600 ψωροχιλιάδες δραχμές το μήνα, μόνο!
Πάντως, αυτή η κατάσταση με αγρίεψε πάρα πολύ, οφείλω να σου εξομολογηθώ. Εγώ που είχα τακτικό ύπνο, όπως όλη νύχτα, λίγο προς το μεσημέρι και λίγο το απόγευμα, αγρίεψα τόσο μετα από την χθεσινή «αναγγελία» που δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα. Μου έκανε παρέα το δεύτερο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας, και με τα τραγουδάκια του ξημερώθηκα. Το πρωί, από τις 6 η ώρα άρχισε το γρούτσου – γρούτσου με το αμπαλάρισμα που είχαν ξεκινήσει να κάνουν. «Την έκανα κι εγώ», και πήγα στου κυρίου Νίκου και στης κυρίας Ρένας το σπίτι, για καφέ. Στο γυρισμό, ο γιος μετέφερε διάφορα προσωπικά του είδη με το αυτοκίνητο του, στο νέο τους σπιτικό. Το μεσημέρι, ήρθαν και οι μεταφορείς για τα έπιπλα και τις οικιακές συσκευές. Αγριεύτηκα πάλι! Δεν το μπορούσα το θέαμα, και έτσι προς το απομεσήμερο, «την έκανα» και πάλι. Είχα ένα μήνα να κάνω βόλτα (τι κέφια να μου είχαν αφήσει;) και ξεκίνησα την πεζοπορία. Πέρασα όλη την Μ. Γερουλάνου, δίνοντας με την ευκαιρία και «το παρών» στους φίλους μου που έχουν ταβέρνες στον δρόμο αυτό, περνώντας δηλαδή από τα μαγαζιά τους για ένα «χαίρετε». Εκεί στην πλατεία αγίας Τριάδας, είπα να στύψω δεξιά εκεί στον κινηματογράφο Σοφία για να χαζέψω τις φωτογραφίες με τα έργα «προσεχώς». Ήταν 4:15, και κατά σύμπτωση θα ξεκινούσε ένα παιδικό θέατρο σε 15 λεπτά. Είπα μέσα μου ότι δεν βιαζόμουν να γυρίσω γρήγορα σπίτι (στο άλλο θέατρο, το κακό, αυτό «του παραλόγου») και έτσι έκοψα εισιτήριο και μπήκα. Πέρασα ωραία, μπορώ να σου πω, σε μια αίθουσα όπου δεν έπεφτε καρφίτσα από την κοσμοσυρροή. Μπόρεσα και κράτησα ανοιχτά τα μάτια μου (δεν κοιμήθηκα εντελώς στην καρέκλα μου, αν και «κουτούλαγα» από τη νύστα) και χειροκρότησα στο τέλος τα παιδιά, τους νέους καλλιτέχνες που παρουσίασαν μια τρελή εκδοχή του παραμυθιού «ο Πινόκιο». Στην επιστροφή προς το σπίτι, έκανα μια στάση. Μου έκαναν το τραπέζι στου «Νικήτα» όπου η κυρία του, η κ. Γεωργία είχε μαγειρέψει μακαρονάδα για την οικογένεια και με κέρασε και εμένα μια μερίδα. Γυρίζοντας σπίτι, είδα και το μήνυμα σου και σου απάντησα. Μετά, «την έκανα πάλι», για νέα βόλτα (ο γείτονας ο κύριος Νίκος πλήρωσε πάλι τη νύφη) και τώρα γύρισα πάλι σπίτι, και τα λέμε. Η οικογένεια μαζεύει πράγματα ακόμα… Αλλά εγώ δεν είμαι πια τόσο αγριεμένος και προβλέπω να κοιμηθώ απόψε. Αν δεν τα καταφέρω (στην απίθανη αυτή περίπτωση) θα «την κάνω» ξανά. Μπορεί να είμαι και ο πρώτος που θα ανάψω κερί το πρωί στην Αγία Βαρβάρα.
Διευκρίνιση: «δεν είμαι πια τόσο αγριεμένος» = όχι τόσο ταραγμένος, όχι τόσο σοκαρισμένος...
Kouragio, kalh arxh kai exei o
8eos!
Gia olous mas h zwh sunexizetai.
Mia kainouria arxh...
"Every day is a new beggining":)
Γεια σου Σταυρούλα! Είμαι καλά, και… «προσεχώς καλύτερα», ελπίζω, για να θυμηθούμε και τον παλιό – καλό - ελληνικό κινηματογράφο. :D
Το σχόλιο σου Σταυρούλα, το είδα μόλις τώρα, και να γιατί: Τη στιγμή που μου έγραφες εσύ το σχόλιο αυτό (χτες - αργά το βράδυ, για εμάς), εκείνη τη στιγμή έγραφα κι εγώ ένα σχόλιο εδώ, στην ανάρτηση αυτή, αλλά δεν πρόλαβα ούτε το δικό σου μήνυμα να δω, ούτε και δημοσιεύσω το δικό μου, διότι εκείνη τη στιγμή έμεινα χωρίς σύνδεση στο δίκτυο. Ερεύνησα αμέσως (στα διπλανά δωμάτια) και τότε είδα ότι εκείνη τη στιγμή είχαν αποχωρίσει τελικά οι φίλοι μου των διπλανών δωματίων. Εκείνη τη στιγμή δε, είχαν πάρει και το τελευταίο πράγμα τους που είχαν αφήσει, στο μέχρι τότε σπίτι τους. Είχαν δηλαδή ξηλώσει το τηλέφωνο τους (ήταν στο όνομα της κυρίας) πήραν και το μόντεμ μας από όπου έπαιρνα κι εγώ - ασύρματα - σήμα, και τέλος!
Έτσι, στην αποψινή βραδινή μου βόλτα, βρέθηκα στη γνωστή καφετερία της γειτονιάς μου, όπου απολαμβάνω έναν ελληνικό καφέ (στην υγεία σας) και είμαι αυτή τη στιγμή συνδεδεμένος στον λογαριασμό του μαγαζιού.
Αυτά, μέχρι να ξημερώσει αύριο ο Θεός την ημέρα, και να φροντίσω για δικό μου λογαριασμό στο δίκτυο. Να αμέσως – αμέσως μια πρώτη νέα αρχή, που λες στο σχόλιο σου.
Στο σχόλιο σου αυτό, που ήταν και το πρώτο κείμενο που είδα, και χάρηκα πολύ. Σε ευχαριστώ λοιπόν Σταυρούλα για τα καλά σου λόγια και για την συμπαράσταση. Πράγματι πέρασα μια πολύ δύσκολη νύχτα χτες, και είναι ένα θαύμα κι αυτό, το ότι επιβίωσα! Σοβαρά μιλώ! Αλλά είπαμε: «Νέα αρχή»!
Και σήμερα, δεν με είδε το δωμάτιο μου, η πρώην φυλακή μου! Ήμουν στο υπόλοιπο σπίτι και προσπαθούσα για πολλές ώρες να ελευθερώσω τα δυο δωμάτια (σαλόνι και τραπεζαρία) που ήταν τα υπνοδωμάτια των τριών φίλων (αμίγκος) από την φοβερή σαβούρα που τους έμεινε πίσω. Να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω μετά, και να αρχίσω να ελευθερώνω το δωμάτιο μου (τη κανονική κρεβατοκάμαρα) μεταφέροντας κάποια πράγματα στο δωμάτια που καθάρισα. Υπενθυμίζω ότι στο δωμάτιο μου υπήρχε ένα ολόκληρο νοικοκυριό ικανό να γεμίσει ένα μεγάλο τριάρι. Ήταν τα πράγματα που αγόρασα σιγά – σιγά με την σύνταξη μου ώστε να μπορώ να έχω επάρκεια να αναπληρώσω Άσα μου στερούσαν, και να αντιμετωπίζω δηλαδή λειτουργικά εκείνη την «έξωση» μου! Μιλάμε για ένα δωμάτιο στο οποίο δεν έπεφτε καρφίτσα (εκεί είχα όλα τα δικά μου πράγματα), και το οποίο με δυσκόλευε έτσι και στον καθαρισμό του.
Έτσι, στην «πρώτη» μου αυτή μέρα, άρχισα να παίρνω μια ανάσα. Άνοιξα και τα παράθυρα των δωματίων της πρόσοψης (εμένα το δωμάτιο-«κελί» μου, ήταν πίσω, στα βορινά) και είδα φως, και είδα δέντρα, είδα κόσμο να περνάει, «είδα Θεού πρόσωπο», γενικά, στην νέα αυτή αρχή.
Ήταν που αν και δεν είχα διαβάσει το μήνυμα σου, η ευχή σου που είχε εισακουστεί από τον Κύριο! Και πάλι σε ευχαριστώ για όλα! Να είσαι καλά παντοτινή μου καλή φίλη!
Θα τα λέμε... :D
Στο σπίτι, με τις δουλείες - αγαπητή Σταυρούλα, δεν ευκαιρώ πια ούτε έναν καφέ να φτιάξω.
Έτσι, μια και τις δυο προηγούμενες μέρες τέλειωσα με σαλόνι και τραπεζαρία, σήμερα από το πρωί έχω μπει και στην κουζίνα. Όχι για καφέ, αλλά για να την τακτοποιήσω, και να την κάνω λειτουργική κι αυτή.
Έκανα όμως τώρα ένα μικρό διάλλειμα, για μια βόλτα, για έναν καφέ - μαζί και με μια Ίντερνετ επικοινωνία μαζί σας.
Έτσι, είμαι πάλι στο γνωστό φιλικό μαγαζί, και πίνω πάλι έναν ελληνικό καφέ - στην υγεία σας βέβαια.
Χτες, η μέρα μου ξεκίνησε με την επίσκεψη μου στη ΔΕΗ, όπου πλήρωσα τον σχετικό λογαριασμό, εκείνον που λέγαμε, και μετά επισκέφτηκα τον «Γερμανό» της περιοχής μου, όπου και έκανα την αίτηση για σταθερό τηλέφωνο και για σύνδεση στο Δίκτυο φυσικά.
Οπότε, σε μια εβδομάδα θα έρθει το τηλέφωνο, και θα πρέπει μετά να περιμένω και 5 μέρες ακόμα για το Ίντερνετ. Σε δυο εβδομάδες λοιπόν, θα τα λέμε και από το σπίτι.
Χαίρετε, και πάλι χαίρετε!
geia sou kyrie michalopoule
Δημοσίευση σχολίου