Εκεί γλυκά, να κελαηδούν, ακούω τα πουλάκια,
με χάρη παίζουν και πηδούν στα πράσινα δεντράκια,
στα πράσινα δεντράκια!
Και τ’ αηδονάκι αρχινά, γλυκά μουσική του,
σωπάστε δάση και βουνά, ν’ ακούσω τη φωνή του,
ν’ ακούσω τη φωνή του!
Το δάσος έχει για ναό, και κάνει λειτουργία,
και αναπέμπει στο Θεό, χαράς δοξολογία,
χαράς δοξολογία!
Αηδόνι μου, θέλω κι εγώ, με σε να τραγουδήσω,
τον Πλάστη να δοξολογώ στον κόσμο όσο ζήσω,
στον κόσμο όσο ζήσω!
με χάρη παίζουν και πηδούν στα πράσινα δεντράκια,
στα πράσινα δεντράκια!
Και τ’ αηδονάκι αρχινά, γλυκά μουσική του,
σωπάστε δάση και βουνά, ν’ ακούσω τη φωνή του,
ν’ ακούσω τη φωνή του!
Το δάσος έχει για ναό, και κάνει λειτουργία,
και αναπέμπει στο Θεό, χαράς δοξολογία,
χαράς δοξολογία!
Αηδόνι μου, θέλω κι εγώ, με σε να τραγουδήσω,
τον Πλάστη να δοξολογώ στον κόσμο όσο ζήσω,
στον κόσμο όσο ζήσω!
.jpg)
1 σχόλιο:
Το τραγούδι αυτό, το άκουσα για πρώτη φόρα το 1966 (νεαρός σπουδαστής στη Σιβιτανίδειο τότε, και εργαζόμενος σαν σχεδιαστής στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά), και τότε το έμαθα...
Πώς και πού;
Ήταν στο πρώτο μάθημα που έκανα σαν κατηχητής, στην αίθουσα ενός σχολείου, στο κατηχητικό της ενορίας Εσταυρωμένου Αιγάλεω...
...όταν πριν από το μάθημα ρώτησα τα παιδιά τι τραγούδι θέλουν να πούμε, και αυτά ήξεραν και αγαπούσαν αυτό το τραγούδι, και αυτό πρότειναν!
Δεν χρειάστηκε να το διευθύνω, το τραγούδησαν χαρούμενα - ζωηρά και άνετα - τα παιδιά, και εγώ το άκουσα για πρώτη φόρα τότε, και έτσι το έμαθα κι εγώ!..
Δημοσίευση σχολίου