Χαίρε! : D

[...] Όσο για τον Σταυρό, τον κάθε Σταυρό, αυτόν ή αυτούς (μικρούς ή μεγάλους) που λες ότι σηκώνουμε, τι να πω; Είναι άραγε πάντα δοκιμασία από τον Θεό; Ή να είναι και δικά μας λάθη; Ίσως να είναι κάτι σαν συνδυασμός.

Να επιτρέπει δηλαδή ο Θεός κάποια λάθη μας. Λάθη από ανθρώπινη αδυναμία, ή ακόμα και από αστοχία, λάθη από καλή πρόθεση δηλαδή, όταν κάποτε δεν επιτυγχάνουμε απόλυτα στο στόχο μας, σε αυτό που με τόση μεγάλη προσδοκία επιδιώκαμε.

Να τα επιτρέπει αυτά ο Θεός, ώστε να ταπεινωνόμαστε λίγο, μετά από όλες τις δυσμενείς συνέπειες που σχετίζονται με τα λάθη μας αυτά. Και έτσι, να στρέφουμε με περισσότερη πίστη και ελπίδα το βλέμμα μας ψηλά, σε Εκείνον. Για βοήθεια, λύτρωση, παρηγοριά. Και μαζί με το μεγάλο αυτό συναίσθημα, έρχεται και η κάθαρση της συνείδησης που λες.

Δεν είμαστε θεοί! Δεν γράφουμε εμείς την ιστορία του κόσμου! Ούτε ένα πουλάκι δεν πέφτει χωρίς να το επιτρέψει ο Θεός. Εμείς, αδύναμοι, πολύ αδύναμοι - μόνοι μας, γινόμαστε δυνατοί, πολύ δυνατοί, στη σκέψη αυτή του Ουράνιου Πατέρα που ποτέ δεν μας ξεχνά, και που πάντα μας αγαπά, είτε επιτυγχάνουμε σε κάτι, είτε αποτυγχάνουμε.

Ας είμαστε λοιπόν (έτσι ή αλλιώς), με τη σκέψη σε Εκείνον. Σε Εκείνον, που θέλει να είμαστε πάντα χαρούμενοι, γαλήνιοι και δυνατοί. Ας είμαστε σίγουροι, ότι είναι ο Θεός μαζί μας. Είτε περπατάμε σε μια έρημο δυσκολιών, είτε μέσα σε ένα παραδεισένιο περιβάλλον ξενοιασιάς στη ζωή μας αυτή.

[...] Βέβαια, τα όποια λάθη μας, είναι μαθήματα για το μέλλον, αλλά μέχρι εκεί. Διότι, «τι είναι αυτή η ζωή μας»; «Είναι ένας μικρός ατμός», λέει το Ευαγγέλιο. Ατμός, που την μια στιγμή τον βλέπουμε και την άλλη στιγμή γίνεται άφαντος.

Δεν χανόμαστε όμως! Αυτή, δεν είναι η πίστη μας και η ελπίδα μας; Από αυτήν την ψεύτικη και σύντομη ζωή, μεταβαίνουμε στην αληθινή και αιωνία. [...]

Χαίρε! : D

Παναγιώτης

Άννα, μη κλαις! (Προς πονεμένους)

http://pros-ponemenous.blogspot.com/

ΣΧΕΤΙΚΟ:

Ζω λοιπόν μια απέραντη μοναξιά, σαν εξόριστος… στον τόπο μου! Αλλά την «γλεντάω» τη μοναξιά αυτή!