«Δριμύς ο χειμών αλλά γλυκύς ο Παράδεισος»!..

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ(του Γ. Δροσίνη):

Τι λοιπόν;
Της ζωής μας το σύνορο,
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ότι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε,
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο «ζωή μας» το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε,
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα,
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανήκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει;
…Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως περ’ απ’ τον τάφο αρχίζει;

Η ψυχή, ταξιδεύτρα μεσ’ τ’ άπειρο,
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει,
που ανεβαίνει στα νέφη απ’ τα πέλαγα
κι απ’ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα;
…Κι αντί να ’ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη
ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο,
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως «ζει» μήπως πέθανε
κι είναι αθάνατο ότι έχει «πεθάνει»;



…ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (του Κατηχητικού Σχολείου):

«Πίστευε – ΠΡΟΣΜΕΝΕ, όσο θα ζεις,
τον Ιησού μας μια μέρα θα δεις,
εκεί ψηλά – εκεί ψηλά,
να σου χαμογελά»!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ



ΤΑ ΚΑΤΗΧΗΤΟΠΟΥΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ

Βγήκαν απ΄ τη χώρα της δουλείας
ψάχνοντας τη γη της λευτεριάς…
Δίψασαν στην έρημο του πόνου,
λύγισαν στη θλίψη της σκλαβιάς.

Πέρασαν έρημους και ποτάμια
νικήσαν λαούς πολεμικούς…
Έφαγαν ορτύκια, χόρτασαν με μάννα
λάτρεψαν και άλλους, ψεύτικους θεούς!

Επωδός:

Στο δρόμο προς τη γη της επαγγελίας
σε τούτο το στρατί το μαρτυρικό,
βάδισε Εκείνος κι όλα τα παιδιά Του
πορεύονται μαζί Του προς τον ουρανό. (δις)

Η γη της Χαναάν δεν μας περιμένει,
μα κάποια άλλη γη μας καρτερεί…
Έχει ετοιμαστεί κι άλλο δεν μας μένει
παρά μόνο η υπόσχεση αυτή!

Στο δρόμο προς τη γη της επαγγελίας…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Η επέλαση του χιονιά, μας κάνει να θυμηθούμε το ρητό:
«Δριμύς ο χειμών αλλά γλυκύς ο Παράδεισος»!..

…Και το τραγούδι:
Η ψυχή μας στον αγώνα,
γρανιτένια θα γενεί,
και απ’ τον πιο βαρύ χειμώνα…
άνοιξη γοργά θα ’ρθεί!

Του Χριστού μας χελιδόνια,
δεν λυγίζουμε ποτέ,
κι απ’ τα πρώτα μας τα χρόνια…
μέχρι τέλους νικηταί…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

http://athos.edo.gr/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&p=1391

Δημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 26, 2006 7:17 pm

Ψυχή!
Φτερούγιζες, πολύ παλιά, στις φυλλωσιές του παραδείσου.
Ήλθε ο χειμώνας ο βαρύς της αμαρτίας και του κακού.
Σε ξεσπίτωσε. Σ’ έφερε σε τούτη τη ζωή της θλίψης και του τρόμου.
Σ’ οποίο κλαρί κι αν πέταξες, παντού σε βρήκε ο πόνος.
Άκου! Μη σκιάζεσαι! Έρχεται όπου νάναι η άνοιξη.
Σαν το πούλι τ’ αποδημητικό πάλι θέ να γυρίσεις.
Σε περιμένει ο τόπος σου.
Είν’ η φωλιά από όπου σ’ έβγαλε τ’ αγριοπούλι του κακού.
Στην αγκαλιά του Ιησού, εκεί θ’ αποδημήσεις.
Μ’ άγιες ψυχές, μαζί, και συ θα τραγουδήσεις ωδή Αγαπητού.
Μην αποκάμεις στη ζωή.
Μα προπαντός, να μη το λησμονήσεις.
Ετοίμαζε τις φτερούγες σου, γιατί θα αποδημήσεις.

(π. Δανιήλ Αεράκης)