Μετά τιμής, Σταμάτης Φασουλής .

Αγιασθήτω το όχημά σου

Του Σταμάτη Φασουλή
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 20 Ιανουαρίου 2010

Αυτή η φωτογραφία στα «ΝΕΑ» της περασμένης βδομάδας, των αυτοκινήτων στη σειρά έξω από τον Άγιο Χριστόφορο στο Ναύπλιο, με τα καπό σηκωμένα στον αέρα σε άσεμνη στάση και σε στυλ «ράντισέ με παπά μου ν΄ αγιάσω», μ΄ έφτιαξε για καμιά δεκαριά μέρες.

Ήμουν έτοιμος να φτιάξω βαλίτσες για την πρώτη πρωτεύουσα των Νεοελλήνων (ουδεμία σχέση με τους αρχαίους Έλληνες. Πάσα ονομαστική ομοιότης είναι εντελώς συμπτωματική), αλλά το ρεπορτάζ με σταμάτησε καθώς με πληροφόρησε ότι εδώ, δίπλα μου, στα Σπάτα, ουρές τα αμάξια έξω από το ιερό προσκύνημα της Αναστάσεως του Χριστού, με τη μηχανή ξεβράκωτη και τα καπό τους τούρλα, περιμένουν την αγιαστούρα να τα καθαγιάσει.

Αργότερα βέβαια διαπίστωσα ότι δεν είμεθα οι μόνοι. Όχι, έχουμε και παρέα, και μάλιστα ενός πολιτισμένου κατά τα άλλα λαού, αυτού των Βρετανών. Στη διπλανή φωτογραφία λοιπόν κάτι φρεσκοπλυμένοι (έτσι περιέργως έδειχναν) Λονδρέζοι της ενορίας του St. Lawrence, βοήθειά μας, είχαν σηκώσει την δεξιάν με τα κινητά στον αέρα ωσάν λάβαρα και περίμεναν τον Αγγλικανό πάστορα να τους τα ευλογήσει. Στην Αγία Τράπεζα, δε, είχαν θρονιαστεί ωραιότατα μερικά λάπτοπ, ο Θεός να με συχωρέσει.
΄Όλα τα λεφτά όμως είναι η ευχή του ιερέως:

- «Είθε να είναι η γλώσσα μας ευγενική, τα e-mails απλά και τα sites εύκολα προσβάσιμα».
Είθε. Τι να πω κι εγώ ο Χριστιανός;

Τώρα για τα ζώα που πάνε για να τα ευλογήσει στη Νέα Φιλαδέλφεια ο γνωστός φιλόζωος και προστάτης Άγιος Μόδεστος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν ξέρω κανέναν να αποκαλούν Μόδεστο, ούτε καν σε ύφος «Κάτσε κάτω, ρε Μόδεστε, με τις μαλακίες σου». Θα μου πεις όμως, εδώ δεν ακούς το μόδιστρος πια, διότι όλοι γίναν από σχεδιαστές και πάνω, πολλούς δε αποκαλούν και Ιερείς, το Μόδεστος σε μάρανε; Ε, λέμε κι εμείς πού και πού καμιά μπαρούφα να περάσει η ώρα.

Στον Άγιο Μόδεστο λοιπόν, για να επανέλθω, δεν με εξέπληξε η ευλογία των μικρών τετραπόδων, ίσως γιατί έχω εξοικειωθεί με την ιδέα από τότε που η Μαριανίνα πήγαινε, πριν εφευρεθεί ο ορθόδοξος Άγιος, τα σκυλιά και τα παπαγαλάκια της στην καθολική εκκλησία ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου που, εκτός από προστάτης των ερωτευμένων, είναι και των ζώων. Είναι τυχαίο αυτό τώρα; Τέλος πάντων, δεν θέλω να επεκταθώ. Εκεί λοιπόν στον ιερό αυτό χώρο μέχρι και η Μαριανίνα, η πλέον ζωόφιλη που γνωρίζω εν Αθήναις, ήρθε και αγριεύτηκε η γυναίκα γιατί την ώρα της ευλογίας ανάμεσα σε σκύλους, γατιά, καναρίνια, χελώνες, χαμστεράκια και άλλα ευγενή οικόσιτα εισέβαλε στον ιερό τον χώρο κι ένα γαϊδούρι. Μάλιστα. Φέρανε στην εκκλησιά κοτζάμ γάιδαρο να τον αγιάσουνε. Οπότε, τι κινητά μου λες εσύ και αυτοκίνητα. Τουλάχιστον τα αυτοκίνητα δεν τα μπουκάρουνε στο Ιερό Προσκύνημα της Αναστάσεως του Χριστού. Προς το παρόν, δηλαδή. Διότι το μέλλον κανείς δεν ξέρει πια τι μας επιφυλάσσει.

Μετά τιμής,

Σταμάτης Φασουλής
Βρυξελλών και πάσης Ελλάδος.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4556263

ΣΧΕΤΙΚΟ:

ΕΠΙΣΤΟΛΗ:

Πέμπτη, 14 Οκτωβρίου 2004

Σεβασμιώτατε, Άγιε Νέας Σμύρνης, κ.κ. Συμεών, ευλογείτε!

Είμαι ένας 60χρονος. Ενορίτης από το 1974 στην Αγία Βάρβαρα Αργυρουπόλεως, όπου διατέλεσα, τότε στην αρχή, και Κατηχητής. Είμαι δε και Αναγνώστης.
Σας έχω ενοχλήσει κατά καιρούς με παράπονα για τον συγκεκριμένο ναό, όπως είχα ενοχλήσει και τους δυο προκατόχους σας. Παράπονα, σχετικά με την απαξίωση εκ μέρους των ιερέων του ναού, τόσο του κηρύγματος όσο και αυτού του μυστηρίου της θ. Ευχαριστίας. Ίσως γίνομαι γραφικός με την στάση μου αυτή, ως φωνή μέσα στην έρημο, όμως τι να κάνουμε; Παρά ταύτα, βλέπετε, εξακολουθώ να μένω ορθόδοξος, να ενδιαφέρομαι και να ζω με το όνειρο ότι κάτι επιτέλους θα διορθωθεί. Με το πνεύμα αυτό, σας ενοχλώ και πάλι. Για ένα δευτερεύον θέμα, όπως είναι οι ακολουθίες του Εσπερινού, που ωστόσο αν και «όνυχας», χαρακτηρίζει και αυτό τον «λέοντα».

Τις δυο τελευταίες εβδομάδες, λοιπόν, είχα την δυνατότητα να παρακολουθήσω στην Αγ. Βάρβαρα τις ακολουθίες του Εσπερινού ή… των «παρατράγουδων», που τις έχουν αντικαταστήσει. Το πρώτο απόγευμα, είδα ότι στο αναλόγιο δεν υπήρχε ψάλτης, αλλά ο ίδιος και μοναδικός ιερουργών ιερέας, ο π. Κωνσταντίνος, έτοιμος να κάνει και τον ψάλτη. Θα γνωρίζετε βέβαια ότι η προφορά του (βαριά βλάχικη), είναι τέτοια που τον κάνει από δυσνόητο έως ακατάληπτο, πόσο μάλλον όταν έχει να διαβάσει και αρχαία τα οποία σημειωτέον (όσα δεν παπαγαλίζει), τα αγνοεί παντελώς. Πήγα λοιπόν δίπλα του στο αναλόγιο, για να του φιλήσω το χέρι (ήταν έτοιμος να αρχίσει), οπότε και μου παραχώρησε τη θέση του στο αναλόγιο (χωρίς να του το ζητήσω) λέγοντας «ποιος καλός θεός σε έστειλε;», και μπήκε στο ιερό για τα καθαρώς ιερατικά του καθήκοντα.

Εγώ πρόθυμα, διάβαζα τα αναγνώσματα, όχι ψόφια και σαν ακατάληπτη μουρμούρα, αλλά καθαρά και ζωηρά, και το χαιρόμουν τόσο για τον εαυτό μου όσο και για το εκκλησίασμα, έστω και αν αυτό μετριόταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αλλά επειδή δεν γνωρίζω την ψαλτική τέχνη, για τα ψαλτά μέρη, ερχόταν δίπλα μου ο π. Κωνσταντίνος και… έκανε ότι έψελνε, αφού τις λέξεις του κειμένου τις διάβαζε «άλλα αντί άλλων», και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να φαίνεται ότι τώρα ψάλουμε! Απέστρεφα το πρόσωπό μου κατά το νιαούρισμα αυτό, για να μη βλέπω την… σφαγή των λέξεων, την μετατροπή τους από αρχαία σε αλαμπουρνέζικα!..

Παρά ταύτα, εξακολουθούσα να πηγαίνω εκεί για τον Εσπερινό.

Μου έκανε όμως εντύπωση ότι υπήρχε στο χώρο του ναού, και ο άλλος ιερέας, ο (προϊστάμενος;) π. Θεόδωρος. Την ώρα όμως του εσπερινού, ασχολείτο με άλλα θέματα. Την μια φορά ήταν στον από κάτω του ναού χώρο (του «πνευματικού κέντρου»), με κάτι νεαρούς και νεαρές. Την άλλη, πάλι εκεί, μπροστά στην πόρτα. Ήταν και κάποιοι που χαριεντίζονταν, ήταν και ένας σοβαρός κατά τα άλλα επίτροπος που έκανε εκεί μπροστά, κύκλους με ένα παιδικό ποδήλατο… Την επόμενη, ήταν ο π. Θεόδωρος πάνω στο ναό στο γραφείο, και μάλλον εξομολογούσε.

Και πριν τρεις μέρες, εμφανίστηκε, ο π. Θεόδωρος, στο μέσον της ακολουθίας του εσπερινού, μπήκε στο ιερό, και μάζεψε τα απαραίτητα (λεκανάκι κλπ) για να τελέσει αγιασμό στο… πεζοδρόμιο σε ένα αυτοκίνητο.

Αυτά, με τον π. Θεόδωρο, τα καταθέτω προς δική σας «ορθή κρίση», διότι κάτι μου λέει ότι δεν πρέπει να είναι σωστά. Όταν μάλιστα τα «παράπλευρα» με τον Εσπερινό αυτά «καθήκοντα», παρασέρνουν και άλλους, όπως επιτρόπους, που δεν παρακολουθούν την ακολουθία, και όπως την νεαρή βοηθό την κ. Σταυρούλα που εκείνη την ώρα θα κάνει τη «λάτρα» μέσα και έξω από το ναό, ενώ η άλλη βοηθός, η ηλικιωμένη θα συζητά (όπως εχτές) με την… μοναδική εκκλησιαζομένη, αδιαφορώντας για το τι διαβάζεται ή ψέλνεται.

Αλλά και η νοοτροπία που μεταδίδεται από τους ιερείς είναι τέτοια ώστε ο Εσπερινός να θεωρείται πάρεργο και αγγαρεία. Τις προάλλες μάλιστα, που θα έπαιζε η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου με την Ουκρανία, είχαμε (εκτάκτως) και κάποιους πεπειραμένους στο αναλόγιο, οπότε ο π. Κωνσταντίνος τους είπε «να αρχίσουμε νωρίτερα και να τα πάμε γρήγορα, για να προλάβουμε τον αγώνα». Οπότε καταλαβαίνετε: ήταν στραβό το κλίμα… και τι «ακολουθία» έγινε! Του παπατρέχα και του ψαλτη-τρέχα…

Αλλά μπορεί μεν, να μην υπάρχει για το λαό καμιά ωφέλεια από τους λεγόμενους Εσπερινούς (για το λαό που αντίθετα σκανδαλίζεται και απομακρύνεται και από το ναό και από την Ορθοδοξία), για τους ιερείς όμως υπάρχει το κέρδος από τα τυχερά. Άλλος με το αυτοκίνητο, άλλοι με άλλα…

Όπως την επόμενη του ποδοσφαιρικού αγώνα, όταν μόλις τελείωσε ο Εσπερινός, ένα μεσόκοπο ζευγάρι ζήτησε από τον π. Κωνσταντίνο να του διαβάσει μια ευχή «υπέρ υγείας», όπως και έγινε. Στο τέλος, ο ιερέας τους ρώτησε τι έχουν, για να πάρει την απάντηση ότι βλέπουν άσχημα όνειρα. Τους εξήγησε λοιπόν ότι φταίει που είναι φθινόπωρο και πέφτουν τα φύλλα, και ότι ίσως και να τρώνε πολύ το βράδυ! Ούτε κουβέντα για πνευματική και μυστηριακή ζωή. Στο σημείο αυτό, έκανα μια παρέμβαση και είπα ότι μπορεί να φταίει και η τηλεόραση. «Ναι», είπε το ζευγάρι, «βλέπουμε το βράδυ τηλεόραση»… «Και εγώ», συμπληρώνει ο π. Κωνσταντίνος, «που έβλεπα το ποδόσφαιρο, και με ενοχλούσε η ακτινοβολία»… Οπότε και εγώ συμπλήρωσα ότι δεν είναι μόνο η ακτινοβολία, αλλά και τα σατανικά έργα του ενός καναλιού, τα πορνό του άλλου, κλπ. Και ανάφερα και την σχετική προφητεία του αγ. Κοσμά του Αιτωλού.

Και το τελευταίο ενδεικτικό στοιχείο: Προχτές, πρότεινα στον π. Κωνσταντίνο, να ερμηνεύεται στον Εσπερινό, την κατάλληλη ώρα (κήρυγμα δεν γίνεται, αγιαζόμαστε με το λιβάνισμα και… «πολύ μας πάει»), ο 103ος ψαλμός με τον οποίο αρχίζουμε (αυτόν που τον τρώει η μουρμούρα, και αυτόν), έστω και ένα στίχο κάθε φορά, και του έδειξα και μια σχετική εργασία μου βασισμένη στην μετάφραση του Τρεμπέλα (από τα αρχαία στην καθαρεύουσα), με δική μου απόδοση στην δημοτική γλώσσα. Η αντίδραση του ιερέα ήταν η ακόλουθη: «Τι λες; Θα το κάνουμε εδώ όπως με το Χριστόδουλο; Τα ιερά κείμενα δεν μεταφράζονται. Ούτε και στο κήρυγμα επιτρέπεται. Παίρνουμε μια φράση μόνο και κάνουμε κήρυγμα!»…

Είναι προφανές ότι όπως για την αλεπού του μύθου, τα σταφύλια που δεν έφτανε, ήταν «άγουρα», έτσι και για τον ιερέα, τα λόγια τα ιερά. Έλεγε ό,τι ήθελε, ακατάληπτα, και τάχα ψαλτά, κανένας δεν καταλάβαινε αν τα έλεγε σωστά ή όχι, και περνιόταν και για μορφωμένος!
Οργισμένος δε, για να με αποστομώσει, μου ανοίγει το ψαλτήριο και μου δείχνει την αρχή «Μακάριος ανήρ», και μου λέει: «Μεταφράζεται; Δεν μεταφράζεται! Τι θα πει “Μακάριος ανήρ”;». Και όταν του εξήγησα τι θα πει μακάριος και τι θα πει ανήρ, πήγε πιο κάτω, και πιο κάτω, και αφού είδε ότι δεν είναι μαγικές λέξεις αλλά απλώς άγνωστες που μεταφράζονται και μπορούν να εξηγηθούν στον κόσμο, έκλεισε το βιβλίο και είπε: «Εμένα έτσι μου αρέσουν, και δεν θέλω εξήγηση. Έτσι μας είπαν στην ιερατική σχολή»!!!..

Πού είναι όμως ο σεβασμός προς τον Θεό; Αυτόν τον κοροϊδεύει αλλάζοντας πάνω στον εγωισμό και στην αμάθειά του τα ιερά λόγια; Πού είναι η αγάπη στον πιστό λαό που θέλει κάποιον να του εξηγήσει τι σημαίνουν αυτά που (κανονικά, έστω και αρχαία πρέπει να) ακούει;

Οι αιρετικοί δίνουν σημασία στην επικοινωνία με τους πιστούς τους και κερδίζουν ψυχές για την απώλεια… Οι «δικοί μας» όμως, τι έχουν να χάσουν; Τίποτα! Ο μισθός τρέχει είτε εκκλησιαζόμαστε είτε όχι. Και τα τυχερά – τυχερά, είτε γεννιόμαστε είτε μεγαλώνουμε. Είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε… Αυτοί και από το θάνατο μας, κέρδος έχουν, με τις κηδείες, τα μνημόσυνα (ακόμα και Κυριακή!), και με τις «βάρδιές» τους στα κοιμητήρια!..

Αυτή είναι η Εκκλησία στην οποία πρέπει να είστε ο ανυποψίαστος Επίσκοπος;
«Αυτή είναι η Ελλάδα!» είχε πει κάποτε ο κ. Σημίτης ως πρωθυπουργός. Ποια Ελλάδα; Η Ελλάδα των «προστατών» όπως είπε κάπως πιο ελευθερόστομα ο σημερινός πρωθυπουργός.

Και «καλά» στο κράτος που «δεν έχει το Θεό του», αλλά και στη Εκκλησία η ίδια απαξίωση των πάντων πρέπει να επικρατεί; Ούτε ιερό ούτε όσιο από τους… «ιερείς»;

Αίσχος και ντροπή!..

Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Υ.Γ.
Απόψε, είπα να αποφύγω το ναό αυτό. Πήγα λίγο πιο κάτω, στην Αγ. Τριάδα Αργυρουπόλεως. Ήμουν εκεί 15 λεπτά πριν τον Εσπερινό. Έπεσα όμως σε… έργα! Ένα συνεργείο από έναν επίτροπο και 4 ή 5 γυναίκες (της εκκλησίας), σκούπιζαν και ξεσκόνιζαν μανιωδώς (είχαν τραβήξει όλα τα καθίσματα) διότι λέει είχαν εργάτες για την οροφή που έσταζε, και είχαν λερώσει. Ρώτησα τον ιερέα αν θα γίνει Εσπερινός, και μου είπε ότι θα γίνει κανονικά στις 6 η ώρα.
Αφού έμπαινα και έβγαινα στον ναό (έξω κρύο, μέσα ντουμάνι η σκόνη και το χώμα και τα υλικά από τα μαστορέματα), άρχισε επιτέλους με μικρή καθυστερήσει ο Εσπερινός…
Ο ιερέας, πέρασε ανάμεσα από το «συνεργείο καθαρισμού» που συνέχιζε με ζήλο το έργο του, μπήκε στο ιερό, άρχισε, άρχισε και ο ψαλτής το «Δεύτε προσκυνήσωμεν», αλλά από λάθος «μετάφραση», το συνεργείο το εξέλαβε ως «Δεύτε σκουπίσουμε, και συνεχίσομε να γεμίζουμε με σκόνη τα πνευμόνια και τα μάτια του ενός και μοναδικού χριστιανού που ήταν εκεί στον Εσπερινό!».
Όχι, δεν έμεινα άλλο εκεί. Έχω καταλάβει πόσο ζώα τους περνάνε οι ιερείς όσους είναι στο ναό, είτε ως εργαζόμενοι είτε ως εκκλησιαζόμενοι…
Ασέβεια προς τον Θεό, περιφρόνηση προς το «ποίμνιο»!!!..

«Ιδία γεύση», «μια από τα ιδία», «…ιδία μούρη», που λένε, «πουλάνε» σε όλους τους ναούς τελικά;

Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Ενοριακά: Η ετικέτα μας

Αριστερό κλικ στη φωτογραφία, σας πάει στο θέμα..