Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Η άποψή μας (και ό,τι μας κάνει εντύπωση), να λέγεται και να καταγράφεται
Χαίρετε!
Με την χαρά, νικούμε την θλίψη από τα κακώς κείμενα στον τόπο μας και στην τοπική μας εκκλησία και στην Εκκλησία γενικότερα!
Με χαρά εργαζόμαστε, και, προς την κατεύθυνση της ομολογίας της Πίστεώς μας, της ενίσχυσης του πλησίον μας, αλλά και προς την κατεύθυνση της κάθαρσης…
Ώστε, να απολαμβάνουμε τη χαρά της χριστιανικής ζωής μέσα σε μια καθαρή εκκλησία, και έτσι να δικαιούμαστε να ακούσουμε και το: «μακάριοι, άγιοι, είστε εσείς που αγαπάτε την ευπρέπεια του οίκου του Θεού»
Κινητό: 698. 098.04.06
Σταθερό: 210. 96.46.971
ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΝΗ
Και η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΝΗ όλων αυτών που εκμεταλλεύονται τον γέροντα Παΐσιο είναι ότι σε υποχρεώνουν να τον πιστέψεις σαν αλάθητο σε όσα είπε ή είπαν ότι είπε, διαφορετικά σε κατατάσσουν στους αιρετικούς, αφού λένε δεν παραδέχεσαι ΟΛΕΣ τις απόψεις ενός ΑΓΙΟΥ (;;;!!!) της Εκκλησίας μας..
Και ποιοι τα λένε αυτά (ότι «πας μη Παΐσιακός, είναι αιρετικός»);
Τα λένε κάποιες «ομάδες», λαϊκών κυρίως, ύποπτης προέλευσης, που εμφανίστηκαν πρόσφατα και δρουν με τις ευλογίες υψηλά ισταμένων εκκλησιαστικών προσώπων, ομάδες - σφουγγοκωλάριοι της Δεσποτοκρατίας αλλά και υποστηρικτές της ομοφυλοφιλίας στον εκκλησιαστικό χώρο!!!..
http://kalogeropaisios.blogspot.com/2008/07/blog-post_3715.html
...Στα Ιστολόγια του Παναγιώτη θα βρείτε την αντίσταση στις... «λεγεώνες» του κακού (εκκλησιαστικού και όχι μόνο) κατεστημένου.
Ο Παναγιώτης (του Νέου) προς τον κ. Άγγελο (Παλαιού):
Υπάρχει ένα κοσμικό ρητό επ' αυτού, το: «δεν μας χέζεις, ρε Νταλάρα!»..
Το χαβά σας εσείς! Είμαστε αιρετικοί εμείς, και ορθόδοξοι εσείς οι παλαιοημερολογίτες διότι δεν τρώτε και εσείς από την κρατική κουτάλα!
Αυτή είναι η «δογματική» σας σε τελική ανάλυση, αυτό και το πρόβλημα σας για το οποίο κατά βάθος κόπτεστε!
ΧΑΙΡΕΤΕ!
Με την χαρά, νικούμε την θλίψη από τα κακώς κείμενα στον τόπο μας και στην τοπική μας εκκλησία και στην Εκκλησία γενικότερα!
Με χαρά εργαζόμαστε, και, προς την κατεύθυνση της ομολογίας της Πίστεώς μας, της ενίσχυσης του πλησίον μας, αλλά και προς την κατεύθυνση της κάθαρσης…
Έτσι, ώστε να απολαμβάνουμε τη χαρά της χριστιανικής ζωής μέσα σε μια καθαρή εκκλησία, και έτσι να δικαιούμαστε να ακούσουμε και το:
«μακάριοι, άγιοι, είστε εσείς που αγαπάτε την ευπρέπεια του οίκου του Θεού»Τελείως απνευμάτιστη η τοπική μας εκκλησία, και πλήρως εκκοσμικευμένη, διατείνεται ότι επιτελεί… «μυστήρια» στις διάφορες τελετές «γάμου» και «βάφτισης» στις οποίες εντελώς θεατρικά παίρνει μέρος…
ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΧΑΙΡΕΤΕ»:
http://xairete.blogspot.com/2008/07/blog-post_3790.html
http://xairete.blogspot.com/2010/09/1-2010_25.html
Εκατοντάδες χρόνια, στις χιλιάδες ορθόδοξες εκκλησίες όλου του κόσμου, οι ιερείς έπαιρναν το Φως από την «ακοίμητη κανδήλα», η οποία βρίσκεται στην Αγία Τράπεζα του κάθε ιερού. Αυτό ήταν το θαύμα: η φλόγα στο αναμμένο καντήλι γινόταν αναστάσιμο Φως. Τώρα, η «ακοίμητη κανδήλα» δεν αρκεί. Για να είναι άγιο το Φως πρέπει να μεσολαβήσουν υπουργοί, αστυνομία, στρατός, η Ολυμπιακή και το κόκκινο χαλί.
http://xairete.blogspot.com/2010/04/blog-post_9259.html
Με όλα αυτά που βλέπουν τα μάτια μας, αναρωτιόμαστε αν τα 2.000 χρόνια αυτά, άλλαξε πράγματι η θρησκεία στην Ελλάδα, ή αν απλά άλλαξαν ρούχα εκείνοι οι ιερείς των ειδώλων και εμφανίζονται πλέον σαν ιερείς του Χριστού, χωρίς ωστόσο να έχουν απαρνηθεί τους θεούς εκείνους όπως τον Ερμή και την Αφροδίτη.
http://xairete.blogspot.com/2009/11/blog-post_2891.html
8 σχόλια:
ΨΗΦΙΣΜΑ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΖΟΝΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΠΕΡΓΑΜΟΥ κ. ΙΩ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ
Τὴν Κυριακὴ 11 Δεκεμβρίου 2011 στὴν αἴθουσα ἐκδηλώσεων τοῦ δημαρχείου τῆς πόλεως τοῦ Βόλου, πραγματοποιήθηκε ἀντιαιρετικὴ ὁμιλία ἀπὸ τὸν θεολόγο κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο, ποὺ ἀπὸ κοινοῦ διοργάνωσαν ὁ Χριστιανικὸς Ἀγωνιστικὸς Σύλλογος «Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης», καὶ ἡ Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος».
Στὸ τέλος τῆς ὁμιλίας ἀνακοινώθηκε ὅτι ἐστάλη στὴν Διοικοῦσα Ἐκκλησία, «Καταγγελία» ἐπὶ αἱρέσει, κατὰ τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα, ἡ ὁποία –ὡς φαίνεται– δὲν κατέστη δυνατὸν νὰ συζητηθεῖ κατὰ τὴν Συνεδρία τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου (7-9 Δεκεμβρίου 2011) ἢ τὸ θέμα τῆς δραστηριοποιήσεως ἑνὸς αἱρετίζοντος ἐπισκόπου στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν ἐκρίθη ὅτι ἐπείγει.
Ὡς ἐκ τούτου καὶ διὰ νὰ τονισθεῖ ἡ σοβαρότητα τοῦ θέματος καὶ νὰ μὴν ἀναβάλλεται ὡς παρωνυχίδα ἡ ἐξέτασή του, προτάθηκε νὰ ἀποσταλεῖ ἡ «Καταγγελία» αὐτὴ ὡς «Ψήφισμα» τῶν 300 περίπου μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἦσαν παρόντες στὴν ὁμιλία. Διαβάστηκαν τὰ κεντρικὰ σημεῖα τῆς δεκασέλιδης «Καταγγελίας» καὶ ψηφίστηκε ὁμόφωνα νὰ σταλεῖ στὴν Δ. Ἱ. Σύνοδο, ὥστε οἱ Ἱεράρχες ποὺ τὴν ἀποτελοῦν, ἀφοῦ δὲν κινήθηκαν καθηκόντως κατὰ τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ μνημονευθέντος ἐπισκόπου, νὰ τὴν ἐξετάσουν μετὰ τὸ αἴτημα τῶν ἑκατοντάδων πιστῶν ποὺ τὸ ζητοῦν.
Ἐλπίζουμε, πὼς ἡ καταγγελία αὐτή, δὲν θὰ ἔχει τὴν τύχη μιᾶς παρόμοιας καταγγελίας κατὰ τῶν αἱρετιζόντων θέσεων τοῦ μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, τὴν ὁποία ἡ Ἱ. Σύνοδος τὴν ἔθεσε στὸ Ἀρχεῖο, χωρὶς ὁ κ. Σαββᾶτος νὰ ἀναιρέσει δημοσίως τὶς αἱρετικές του θέσεις. Διότι μιὰ τέτοια στάση δὲν δείχνει ἁπλῶς περιφρόνηση πρὸς τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ κατασκανδαλίζεται ἀπὸ παρόμοιες θέσεις, ἀλλὰ ἐπιτρέπει στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ ἐγκαθίσταται προοδευτικὰ καὶ ἀνεμπόδιστα στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν καὶ γενικότερα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Χριστιανικὸς Ἀγωνιστικὸς Σύλλογος «Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης» καὶ Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος» Ἀκολουθοῦν ἀλφαβητικὰ οἱ ὑπογραφὲς τῶν διοργανωτῶν καὶ ἀντιπροσωπευτικὰ μερικῶν ἀπὸ ὅσους παρέστησαν στὴν ἐκδήλωση, στὴ συνέχεια δὲ παρατίθεται τὸ κείμενο τῆς «Καταγγελίας» ποὺ ψηφίστηκε.
Πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ι. Γενναδίου 14, ΑΘΗΝΑ
Κοινοποίηση: Σεβ/τους Μητροπολίτες, μέλη Δ. Ἱ. Συνόδου, Θεολογικές Σχολές, ἐκκλησιαστικὸ Τύπο.
ΘΕΜΑ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ γιὰ τὶς αἱρετικὲς θέσεις τοῦ Μητροπ. Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα Διευθυντοῦ τοῦ Γραφείου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν Ἀθήνα
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Στοὺς χαλεποὺς καιρούς μας πολλὰ εἶναι τὰ θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν ὅλους μας, ἰδιαίτερα δὲ ἐσᾶς ὡς πνευματικοὺς ταγοὺς καὶ τὰ ὁποῖα ζητοῦν ἐπειγόντως λύσεις.
Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ θὰ θίξουμε μὲ τὸ κείμενο αὐτό, ποὺ γιὰ τοὺς πολλοὺς στὴν παροῦσα συγκυρία θὰ ἐχαρακτηρίζετο ὡς δευτερεῦον, στὴν αὐτοσυνειδησία ὅμως κάθε πιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σημαντικότατο, ἀφοῦ ἅπτεται τῆς Πίστεως.
Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας μας διακινητῶν του.
Γνωρίζουμε ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν Ἱεραρχῶν τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀντιτίθενται σ’ αὐτὴ τὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, ὡς ἔχουν καθῆκον. Ἐν τούτοις, ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐξαπλοῦται ραγδαίως καὶ οὔτε κατονομάζονται ὅσοι τὸν προωθοῦν, ὥστε νὰ τοὺς γνωρίζουν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ τοὺς ἀποφεύγουν, οὔτε ἐμποδίζονται ὅσοι διακινοῦν οἰκουμενίζουσες ἰδέες ἀπὸ τὸ νὰ κατέχουν θέσεις κλειδιὰ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο. Μία τέτοια περίπτωση θέλουμε νὰ καταγγείλουμε μὲ τὸ παρὸν κείμενο, μὲ ἀφορμὴ Διεθνὲς Θεολογικὸ Συνέδριο ποὺ διοργανώθηκε ἀπὸ 28-30 Ὀκτωβρίου 2011 πρὸς τιμὴν τοῦ διδάσκοντος αἱρετικὲς ἰδέες μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα (ἐκπροσώπου τοῦ Φαναρίου στὴν Ἑλλάδα).
Τὸ Συνέδριο πραγματοποιήθηκε –ὑπὸ τὶς εὐλογίες τοῦ τοπικοῦ μητροπολίτη– στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, φωλιά, ὅπου ἐκκολάπτεται τὸ αὐγὸ τοῦ φαρμακεροῦ φιδιοῦ, ποὺ εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, καὶ ὅπου διδάσκεται ἡ καταγγελθεῖσα ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλου μετα-πατερικὴ θεολογία .
Παρατηροῦμε, λοιπόν, ὅτι ἐνῶ ἡ πλειονότης τῶν Ἐπισκόπων καταδικάζει τὴν μεταπατερικὴ θεολογία, στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου συνέβη τὸ ἑξῆς τραγελαφικό: ἀντὶ νὰ ἐλεχθεῖ ὁ Περγάμου γιὰ τὶς κακόδοξες θέσεις του, ἐβραβεύθη ἀπὸ τοὺς διοργανωτὲς τοῦ Συνεδρίου καὶ τὸν Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο, παρόλο ποὺ εἶναι γνωστὲς οἱ αἱρετίζουσες θέσεις ποὺ ὑποστηρίζει καὶ διακινεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας ὡς ὁ θεωρητικὸς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐν ἀγαστῇ συνεργασίᾳ μετὰ τοῦ Βατικανοῦ γιὰ τὴν περαιτέρω προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ὅμως, κατὰ τὸν καθηγητὴ Δογματικῆς κ. Μέγα Φαράντο «τὸ ὄργανον καὶ τὸ κριτήριον τοῦ θεολογεῖν διὰ τὸν κ. Ζηζιούλα εἶναι ἡ λογική, εἰδικώτερον δὲ ἡ ἐπιστημονικὴ λογική» καὶ ὄχι ἡ Ὀρθόδοξη Πατερικὴ Παράδοση. «Ὁ κ. Ζηζιούλας ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νὰ ἐργάζεται μὲ θεολογικὰς ἐννοίας, ὅπως Θ. ἀποκάλυψις, Ἁγ. Γραφή, Ἱ. Παράδοσις, ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμ. Συνόδων, αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας, πίστις κλπ.». Καὶ ὅταν χρησιμοποιεῖ αὐτὲς τὶς ἔννοιες, «οὐδένα, σχεδόν, ρόλον παίζουν εἰς τὸν θεολογικόν του στοχασμόν» καταλήγει ὁ Φαράντος. Δηλ., ὁ Περγάμου θεολογώντας, ἐπαναλαμβάνει σὲ ἄλλη συχνότητα τὴν θεολογικὴ μέθοδο τοῦ Βαρλαάμ, ποὺ ὡς γνωστὸν πολέμησε ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, δι’ αὐτῆς δὲ ναρκοθετεῖται καὶ διαβρώνεται ἡ ὀρθόδοξη Πίστη.
Ἐδῶ παρουσιάζουμε συγκεντρωτικὰ κακόδοξες θέσεις τοῦ μητροπ. Περγάμου κ. Ἰω. Ζηζιούλα, ἐλπίζοντας ὅτι ἡ ἐπισήμανσή τους θὰ εὐαισθητοποιήσει τὰ μέλη τῆς Ἱ. Συνόδου, ὥστε νὰ ἐπιληφθοῦν τοῦ θέματος καὶ νὰ πράξουν ὅ,τι ἡ Ἐκκλησία ἀείποτε ἔπραττε, ὅταν τὴν ἀκεραιότητα τοῦ ποιμνίου ἐπιβουλεύοντο οἱ ἑκάστοτε αἱρετικοί.
1. ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Ξεκινᾶμε μὲ τὴν ἐξέταση μιᾶς θέσεως –θεμελιακῆς ἀξίας γιὰ τοὺς οἰκουμενιστές–, τὴ γνωστὴ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ποὺ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ αἵρεση καὶ τῆς ὁποίας διδάσκαλος εἶναι καὶ ὁ μητροπ. Περγάμου.
Ἡ αἵρεση αὐτὴ ἀνατρέπει ὁλοτελῶς τὴν θεμελιακὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, πὼς ὑπάρχει μόνο Μία Ἐκκλησία, «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» (Ἐφ. 4, 5). Κατὰ τὸν κ. Ζηζιούλα καὶ τὴν «Βαπτισματικὴ Θεολογία», καὶ τὸ ἐκτὸς Ἐκκλησίας βάπτισμα εἶναι ἔγκυρο, ἂν καὶ τελεῖται ἀπὸ αἱρετικό! Μόνη προϋπόθεση ποὺ θέτουν οἱ οἰκουμενιστές, εἶναι τὸ Βάπτισμα νὰ τελεῖται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γράφει σχετικὰ ὁ Περγάμου: «Τὸ Βάπτισμα δημιουργεῖ ἕνα ὅριον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τὸ Βάπτισμα, Ὀρθόδοξον ἢ μή, ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία περιλαμβάνει Ὀρθοδόξους καὶ ἑτεροδόξους... Ἐκτὸς βαπτίσματος δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία». Ἀντιθέτως, «ἐντός τοῦ βαπτίσματος, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχη μία διάσπασις, μία διαίρεσις, ἕνα σχίσμα, δυνάμεθα νὰ ὁμιλῶμεν διὰ Ἐκκλησίαν»!
Ἄρα, μέσα στὰ βαπτισματικὰ ὅρια ποὺ θέτει ὁ κ. Ζηζιούλας, στοιβάζονται Ὀρθοδόξοι καὶ αἱρετικοί, πολλὰ βαπτίσματα καὶ πολλὲς αἱρετικὲς “ἐκκλησίες”! Καὶ βέβαια δι’ αὐτῆς τῆς θεωρίας, παραβαίνονται κατάφορα πολλοὶ Ἱ. Κανόνες καὶ «διευκολύνεται» ἡ ἐπικράτηση καὶ στὸν ὀρθόδοξο χῶρο τῆς οἰκουμενιστικῆς ἰδεολογίας τῶν ἑτεροδόξων. Παραδείγματα: α) Ἡ περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας» αἱρετικὴ δοξασία ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ στὴν «Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ», ποὺ ἀποδέχτηκαν ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Στὸ κείμενο αὐτὸ διαβάζουμε περὶ τοῦ «κοινοῦ βαπτίσματος»: «Ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς (ΡΚαθολικοὺς καὶ Ὀρθόδοξους) ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ Χριστὸς ἐνεπιστεύθη στὴν Ἐκκλησία Του ...δὲν δύναται νὰ θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες μας. Στὰ πλαίσια αὐτὰ εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμὸς ἀποκλείεται».
β) Ἀλλὰ καὶ ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀποδέχτηκε τὴν αἵρεση αὐτὴ σὲ «Κοινὸ Ἀνακοινωθὲν» μετὰ τοῦ Πάπα Ἰωάννη-Παύλου (29//6/95), μὲ τὴν δήλωση: «Παρακινοῦμε τοὺς πιστούς μας, Καθολικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους, νὰ ἐνισχύσουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀδελφότητας, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ ἕνα βάπτισμα».
γ) Τὸν Μάϊο τοῦ 2002 μὲ πρωτοβουλία τοῦ καρδινάλιου Βάλτερ Κάσπερ καὶ μὲ συμμετοχὴ ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἕνωσης τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὴ Γερμανία (KOKiD) ὑπογράφτηκε κείμενο ἀμοιβαίας ἀναγνώρισης τοῦ βαπτίσματος ἑτεροδόξων-Ὀρθοδόξων: «Παρ’ ὅλες τὶς διαφορὲς στὴν ἀντίληψη γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὑφίσταται μεταξύ μας μία βασικὴ συμφωνία ὡς πρὸς τὸ βάπτισμα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναγνωρίζουμε κάθε βάπτισμα ποὺ ἔχει τελεστεῖ ...μὲ τὴν συμβολικὴ πράξη τῆς κατάδυσης στὸ νερὸ ἢ τῆς ἐπίχυσης μὲ νερό... Αὐτὴ ἡ ἀμφίδρομη ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος ἐκφράζει τὸν θεμελιωμένο στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ δεσμὸ τῆς ἑνότητας»! Ἄρα κι ἐδῶ ἔχουμε πλήρη ἀποδοχὴ τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν!
Ἔτσι ὁ κ. Ζηζιούλας, ἀντὶ «νὰ ἐλέγχει τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ τοὺς νουθετεῖ, μήπως ἐπιστρέψουν ἀπὸ τὴν πλάνην των» (ὅπως συνιστοῦν οἱ Πατέρες καὶ γράφει ὁ ἅγ. Νικόδημος), ἀντὶ νὰ ἀποφεύγει τὶς συμπροσευχὲς (ὅπως οἱ Οἰκουμ. Σύνοδοι ἔχουν νομοθετήσει), τολμᾶ ἀπὸ καθέδρας διδασκαλικῆς νὰ «ἐπικυρώνει» τὸ αἱρετικὸ βάπτισμα, ἀναβαθμίζοντας ἔτσι τὶς αἱρετικὲς κοινότητες σὲ «ἐκκλησίες»!
Ὁ Ἅγ. Ἀθανάσιος, ὅμως, (ἂν ἀκόμα πιστεύουμε κι ἀκολουθοῦμε τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας) θεωροῦσε τὴν ὀρθὴ πίστη ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ βαπτίσματος: «Ὁ Σωτὴρ οὐκ ἁπλῶς ἐνετείλατο βαπτίζειν», ἀλλὰ πρῶτα εἶπε «μαθη-τεύσατε» καὶ ὕστερα «βαπτίζετε..., ἵν’ ἐκ τῆς μαθήσεως ἡ πίστις ὀρθὴ γένηται, καὶ μετὰ πίστεως ἡ τοῦ βαπτίσματος τελείωσις προστεθῇ. Πολλαὶ γοῦν καὶ ἄλλαι αἱρέσεις λέγου-σαι τὰ ὀνόματα μόνον, μὴ φρονοῦσαι δὲ ὀρθῶς, ὡς εἴρηται, μηδὲ τὴν πίστιν ὑγιαίνουσα ἔχουσαι, ἀλυσιτελὲς (=χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα) ἔχουσι καὶ τὸ παρ' αὐτῶν διδόμενον ὕδωρ, λειπόμενον εὐσεβείᾳ ὥστε καὶ τὸν ραντιζόμενον παρ' αὐτῶν ρυπαίνεσθαι μᾶλλον ἐν ἀσεβείᾳ ἢ λυτροῦσθαι» (Μ. Ἀθανασίου, Κατὰ Ἀρειανῶν 2, 42-43, PG 26, 237B).
Γι’ αὐτὴν κι ἄλλες παρόμοιες κακοδοξίες τίμησε ἡ Ἀκαδημία Βόλου καὶ ὁ κ. Ἰγνάτιος, «τὸν βετεράνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Ζηζιούλα, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ κλασσικὸν παράδειγμα ὀρθοδόξου ἐκφυλισθέντος ἐκκλησιολογικῶς, διὰ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν» (Καθηγητὴς Ἰω. Κορναράκης).
Οἱ Ἅγιοι, ὅμως, ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν διατήρηση τῆς Πίστεως, ἐθλίβησαν βλέποντας νὰ τιμᾶται ὁ αἱρετίζων κ. Ζηζιούλας, ὄχι μόνον στὴν Ἀκαδημία μὰ καὶ μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ. Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καὶ ὅσα ἀκολουθοῦν, γίνεται κατανοητὸ γιατὶ τολμοῦμε νὰ χαρακτηρίζουμε ἕνα μητροπολίτη ὡς αἱρετικό· διότι, παρόλο ποὺ οἱ θέσεις του ἔχουν κατηγορηθεῖ ἐπὶ αἱρέσει, συνεχίζει νὰ τὶς κηρύττει, μὴ δεχόμενος ἀντιρρήσεις καὶ διάλογο γι’ αὐτές.
2. Η ΘΕΩΡΙΑ τῶν ΚΛΑΔΩΝ, τῶν ΑΔΕΛΦΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ καὶ τῶν ΔΥΟ ΠΝΕΥΜΟΝΩΝ
Ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία», ὅμως, συμπλέκεται καὶ μὲ ἄλλες αἱρετικὲς θωρίες: «τῶν κλάδων», τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων. Τοῦτο φαίνεται ἀπὸ τὴν Συμφωνία στὸ Μπάλαμαντ, στὴν ὁποία ἐπανειλημμένως ὑποστηρίζεται ἡ θέση: «Θεωροῦμεν τὴν ἀμοιβαίαν ταύτην ἀναγνώρισιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀντότητος τοῦ βαπτίσματος, παρὰ τὰς διαιρέσεις ἡμῶν, πλήρως σύμφωνον πρὸς τὴν ἀέναον διδασκαλίαν ἀμφοτέρων τῶν ἐκκλησιῶν»!
Ἀλλ’ αὐτὰ «τὰ συμπεράσματα καὶ τὸ ὅλον Συμφωνηθὲν Κείμενον, ἀντιπροσωπεύουν Δυτικὸν σκεπτικισμόν» γράφει ὁ καθηγητὴς π. Γεώργιος Δράγας, καὶ ἡ «ἀποδοχή των ὑπὸ Ὀρθοδόξων θεολόγων σημαίνει μᾶλλον σκόπιμον προδοσίαν τῶν ὀρθοδόξων θέσεων καὶ ὑποταγὴν εἰς τὰς δυτικὰς οἰκουμενιστικὰς προοπτικάς!» .
Ὁ μητροπολίτης Περγάμου, ἐπίσης, θεωρεῖ ὅτι «ἡ Ἐκκλησία, περιλαμβάνουσα Χριστιανοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, εἶναι ”ἀοράτως ἡνωμένη” (Ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοί), καὶ ἀποδέχεται τὸ ἐφεύρημα τοῦ Βατικανοῦ, τὴν θεωρία τῶν “δύο πνευμόνων”», πρὸς ἅλωσιν τῆς ὀρθοδοξίας.
Ἀπευθυνόμενος, λοιπόν, ὁ κ. Ζηζιούλας «πρὸς τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο B' (τὸ 1998), ἐτόνιζε τὴν ἀνάγκη ”ἐπιταχύνσεως τῆς διαδικασίας ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας ἡμῶν [ὀρθοδόξων-παπικῶν]...
Ὡς εὐστόχως ἐξέφρασε τοῦτο ἡ Ὑμετέρα Ἁγιότης (συνέχιζε τότε ὁ κ. Ζηζιούλας), ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις ἀποτελοῦν τοὺς δύο πνεύμονας διὰ τῶν ὁποιων ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία» (περ. «᾿Επίσκεψις», ἀριθ. 559/31.7.1998).
Ὥστε ἡ Μία, Ἁγία καὶ ἄσπιλος νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἔχει «δύο πνεύμονες» καὶ ἀσφαλῶς δύο καρδιές.
Ὁ ἕνας πνεύμων –θὰ σκεπτόταν κάθε ὀρθόδοξος– εἶναι ὑγιής, καθότι ὀρθόδοξος, τὸ ἴδιο καὶ ἡ μία καρδιά, ἐνῶ ἀντιθέτως τὰ ἀντίστοιχα ζωτικὰ ὄργανα τῶν παπικῶν θὰ εἶναι ἄρρωστα, καθόσον αἱρετικά. Ὄχι, λέγει ὁ κ. Ζηζιούλας. Ὅλα τὰ ὄργανα, καὶ αὐτὰ τῆς ἀσπίλου Ἐκκλησίας ἔχουν πρόβλημα. Καὶ τὸ πρόβλημα θὰ λυθεῖ, ὄχι ὅταν ἀποκηρύξουν τὶς πλάνες τους οἱ αἱρετικοί, ὄχι ὅταν ἐπιστρέψουν στὴν Μία Ἐκκλησία καὶ ἀποδεχθοῦν νὰ ἀρδεύεται ἡ ἄρρωστη καρδιά καὶ ὁ ἄρρωστος πνεύμων ἀπὸ τὰ ὑγιῆ, ἀλλὰ ὅταν ἐπιτευχθεῖ «ἑνότης» διὰ συμβιβασμῶν!!! Πουθενὰ ἡ λέξις «μετάνοια».
Γράφει: «Ἡ ἑνότης αὐτῶν εἶναι οὐσιώδης διὰ τὴν ὑγιᾶ ζωὴν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας“»! (περ. «᾿Επίσκεψις», ὅπ. παρ.). Καί: «Ἡ ἑνότητα θὰ ἀπαιτήσει ἀλλαγὲς καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές..., “μιὰ προσαρμογὴ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές”. Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, εἶπε (ὁ κ. Ζηζιούλας), αὐτὸ σημαίνει ἀναγνώριση, ὅτι ὑπάρχει μιὰ καθολικὴ χριστιανικὴ ἐκκλησία σὲ ἕνα ἐπίπεδο ὑψηλότερο ἀπὸ ἐκεῖνο τῶν ἐθνικῶν τους ἐκκλησιῶν καὶ ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης εἶναι ἡ παραδοσιακή της κεφαλή”»! (orthodoxia-pateriki.blogspot.com). Καὶ ἄρα, τὸν ρόλο τῆς κεφαλῆς σ’ αὐτὸ τὸ ἀλλόκοτο «ἐκκλησιαστικὸ» σῶμα τῶν οἰκουμενιστῶν, θὰ τὸν παίξει ὁ αἱρετικὸς Πάπας!
Ποιός δὲν κατανοεῖ ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ κ. Ζηζιούλας κηρύσσει «ἕτερον Εὐαγγέλιον»; Ποιός δὲν θλίβεται, συνειδητοποιώντας ὅτι μὲ τὴν υἱοθέτηση ἀπὸ αὐτόν, τὸν (καθ’ ὑπόθεσιν) ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν τῆς «Βαπτισματικῆς Θεολογίας», τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων» ρίπτονται εἰς τὸν κάλαθον τῶν ἀχρήστων χιλιάδες σελίδες ἀπὸ τὰ Πατερικὰ κείμενα, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Πατέρες καταπολέμησαν τὶς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν;
Ποιός δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀπροκάλυπτα ὁ Περγάμου ἀποδέχεται ὅτι ἡ μάνα του ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἄρρωστη, συκοφαντώντας την ἀσπλάχνως, ἀφοῦ προϋπόθεση νὰ καταστεῖ ὑγιὴς εἶναι ἡ ἕνωσή της διὰ συμβιβασμῶν μὲ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία; Οἱ ἐπίσκοποι (κι ὄχι μόνο αὐτοὶ) ποὺ βλέπουν τοὺς διπλωματούχους οἰκουμενιστὲς νὰ διαλύουν τὴν Ἐκκλησία θὰ μείνουν ἀπαθεῖς;
3. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
Μέχρι σήμερα οἱ πολλοὶ γνώριζαν ὅτι ὁ μητρ. Περγάμου εἶναι ὑποστηρικτὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων». Οἱ καθηγητὲς ὅμως, Μ. Φαράντος, Ἰω. Κορναράκης, π. Δημ. Μπαθρέλλος, π. Νικ. Λουδοβίκος, Χρ. Σταμούλης κ.ἄ., διακρίνουν ὑπερβολές, ὄχι μόνο στὶς ἄλλες πλευρὲς τοῦ ἔργου του, ἀλλὰ καὶ σ’ ἐκεῖνο, ποὺ διαπραγματεύεται περὶ τῆς «εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας», χρεώνοντάς του δηλαδὴ μιὰ ἀκόμα δεινὴ αἵρεση!
Γράφει ὁ καθηγ. Δογματικῆς Χρ. Σταμούλης στὸ «Ἄσκηση καὶ Εὐχαριστία»: Γιὰ τὴν «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» ἡ προτεραιότητα βρίσκεται στὴν Εὐχαριστία, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς ἡ μοναδικὴ ἔκφραση ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὴν θεωρία (ὅπως τὴν διδάσκει ὁ κ. Ἰω. Ζηζιούλας), «φθάσαμε σὲ μία ἐκκλησιολογία ὅπου δὲν ὑπάρχει θέση οὔτε γιὰ ἱερέα, ἀλλὰ οὔτε καὶ γιὰ λαϊκό..., ὅπου ἀγνοεῖται ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα..., παρόλο τὸν λεκτικὸ ὑπερτονισμό τους... Τούτη ἡ ἐκστατικότητα, ἄλλωστε, ἐμφανίζεται σὲ ὅλο σχεδὸν τὸ ἔργο τοῦ Ἰω. Ζηζιούλα, καθὼς διατρέχει μὲ τὴν ἴδια ἔνταση τὴν Τριαδολογία (ὀντολογικὴ προτεραιότητα τοῦ Πατέρα)... Ἄμεσο ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν παραπάνω ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς πίστης».
Αὐτὴ ἡ θέση «ἀποτελεῖ πράξη ἀποδόμησης τῆς Ἐκκλησίας, πράξη διαίρεσης τοῦ κοινοῦ σώματος... Ὑποδηλοῦν ὅτι ἡ Εὐχαριστία τῶν Ἐνοριῶν δὲν εἶναι αὐτοτελὴς καὶ αὐτόνομος, ἀλλὰ προέκταση τῆς εὐχαριστίας τοῦ Ἐπισκόπου, καὶ ὅτι συνεπῶς ἡ ἐνορία δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ “καθολικὴ ἐκκλησία”» (Χρ. Σταμούλη).
Ἡ κατάστρωση τοῦ μακρόπνοου σχεδίου γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀνήκει στὸ Βατικανό, ἀλλ’ ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» καὶ ἡ κατασκευὴ ἑνὸς Πρωτείου μὲ ὀρθόδοξα ὑλικά, ποὺ ἀποδέχτηκε νὰ κατασκευάσει ὁ κ. Ζηζιούλας, ἔχουν σκοπὸν νὰ παραπλανήσουν τοὺς Ὀρθοδόξους γιὰ νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
5. Εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία καὶ στὸ βάθος τὸ ΠΡΩΤΕΙΟ.
Μὲ διάφορα κείμενα, λοιπόν, ὁ Περγάμου κηρύσσει τὴν κακόδοξη «Εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία». Ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα ἀποτελοῦν τὸ βιβλίο του «Ἡ Κτίση ὡς Εὐχαριστία» καὶ τὸ ἄρθρο-ὁμιλία: «Ὁ ἐπίσκοπος ὡς προεστὼς τῆς Θείας Εὐχαριστίας».
Στὸ βιβλίο αὐτὸ –κατὰ τὸν Φαράντο– «ὁ κ. Ζ. ἐξαίρει τὴν θ. Εὐχαριστία μονομερῶς ὡς ἀναφορὰ δώρων πρὸς τὸν Θεό, παραθεωρεῖ δὲ ἢ καὶ στηλιτεύει τὸν χαρακτῆρα αὐτῆς ὡς θυσίας...». Στὸ συγκεκριμένο ἔργο τοῦ κ. Ζηζιούλα παρατηρεῖται «ὁ τέλειος παρα-μερισμὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Ἐκκλησίας, –ὁ κ. Ζ. ὁμιλεῖ διαρκῶς (σ.σ. γενικὰ) περὶ Ἐκκλησίας ἢ χριστιανικῆς Ἐκκλησίας–, ἡ ἀποψίλωσις τῆς θ. Εὐχαριστίας ὡς ἁπλῆς εὐχαριστιακῆς ἀναφορᾶς –ἓν στοιχεῖον ἀποδεκτὸν ἐπὶ οἰκουμενικῆς βάσεως–, μὲ σύγχρονον ἀπόρριψιν τοῦ ἰδίου –διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους– χαρακτῆρος αὐτῆς ὡς θυσίας, ἡ τελεία περιφρόνησις τῆς παραδόσεως..., ἡ τελεία ἀποσιώπησις τῶν Οἰκουμ. συνόδων»!
Ἀλλ’ καὶ ὁ καθηγητὴς Κορναράκης ἐξασκεῖ κριτικὴ στὸ ἴδιο ἄρθρο καὶ εἰδικὰ στὸ ἑξῆς σημεῖο: «Τὸ κατεξοχὴν ἔργον τοῦ Ἐπισκόπου (γράφει ἐκεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας) εἶναι ἡ προεδρία τῆς Θ. Εὐχαριστίας. ...Ὅλα τὰ ἄλλα ἔργα του εἶναι δευτερεύοντα γιατὶ ὅλα τὰ ἄλλα νοηματίζονται ἀπὸ τὴ σχέση τοὺς μὲ τὴ Θ. Εὐχαριστία.
Ὁ Ἐπίσκοπος στὴν οὐσία δὲν εἶναι διοικητής, εἶναι λειτουργός, εἶναι εἰκὼν Χριστοῦ, ...δὲν μποροῦμε νὰ παρακάμψουμε τὴν εἰκόνα καὶ νὰ φθάσουμε ἀπευθείας στὸ πρωτότυπο. Μὲ ἄλλα λόγια δὲν μποροῦμε νὰ προσευχόμεθα ἀπευθείας στὸ Χριστό, ἀλλὰ πρέπει νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα του, ὁ Ἐπίσκοπος»! Διαφορετικὰ «ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸ Θεὸ παρακάμπτει τὸν ἀνθρωπο καὶ πραγματοποιεῖται μέσῳ τῆς φαντασίας»!!!
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ γιὰ τὶς αἱρετικὲς θέσεις τοῦ Μητροπ. Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα (ολόκληρο το κείμενο)
ολο το κειμαενο ειναι εδω
http://amethystosbooks.blogspot.com/2011/12/blog-post_15.html
Δημοσίευση σχολίου