Λ.Κ.: Καθόλου άσχημο! Θα μπορούσε να είναι ύμνος στον Ήλιο!
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Πράγματι, η εικόνα του ήλιου, είναι ο πιο καλός συμβολισμός για τον «νοητό Ήλιο», όπως λέμε οι χριστιανοί για τον Θεάνθρωπο, το Χριστό, τον «Ήλιο της Δικαιοσύνης» όπως τον υμνεί η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Εκκλησία μου.
Αλλά και πραγματικά (αν και λανθασμένα), θα μπορούσε το τραγουδάκι να είναι ύμνος προς τον ήλιο!.. Συνέβη κάτι παρόμοιο, λένε, όταν κάποιος απομόνωσε το παιδί του από τότε που γεννήθηκε, ώστε να μην έχει καμία εξωτερική θρησκευτική επιρροή, και το παρακολουθούσε, το παρακολουθούσε, μέχρι που ένα πρωί, παιδάκι πια αυτό, το είδε να γονατίζει και να προσεύχεται... στον ήλιο!..
Γι αυτό λέω ότι η πίστη, το θρησκευτικό συναίσθημα, είναι έμφυτο στον άνθρωπο, που από μόνος του, χωρίς την Αποκάλυψη από το ίδιο το Θείο, χάνει τον προσανατολισμό του και προσκυνάει την κτίση αντί τον Δημιουργό Θεό!
Γ.Τ.: Εγώ θα απαντούσα: «Τριαδικός. Ποιητής ουρανού και γης. Άφθαρτος. Κύριος.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Πολύ ωραία όλα αυτά, φίλε! Και όσα μπορεί, να καταλάβει το παιδάκι, είναι κέρδος. Δεν γίνεται η μετάδοση της πίστης (και όχι μόνο της γνώσης) με τη μία, αλλά σιγά σιγά, με υπομονή και πολύ αγάπη, που σημαίνει ότι εσύ πρώτος πιστεύεις. Σαν βοήθεια δε, στην όσο το δυνατόν πληρέστερη κατανόηση των δύσκολων για πιτσιρίκι αυτών εννοιών, του μαθαίνεις να λέει και καμιά σχετική προσευχούλα. Μια τέτοια, πρωινή προσευχή, είναι και το ακόλουθο ποίημα, γνωστό παιδικό τραγουδάκι, που λέει «με τρόπο», πολλά από όσα μονολεκτικά προανέφερες.
ΑΚΟΥΣΕ:
Μεγάλη η δόξα Σου, Πατέρα,
που δίνεις την καινούργια μέρα.
Το κάθε πλάσμα ταπεινά
την ώρα αυτή Σε προσκυνά.
Μαζί με τ’ αλλά πλάσματά Σου
σου στέλνουν ύμνο τα παιδιά Σου.
Για Σένα ψάλλουνε γλυκά
τα χείλη μας τα παιδικά.
Δέξου, Θεέ, την προσευχή μας,
που βγαίνει μεσ’ απ’ την ψυχή μας.
Και σαν Πατέρας αγαθός,
το θείο χάρισε μας φως.
Διάλογοι στο θέμα:
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου