Είναι (κατά κανόνα) οι καριερίστες της θρησκευτικής εξουσίας, κάτι σαν τους ευνούχους των άλλοτε βασιλικών αυλών.
Φύονται και αυξάνονται, συνήθως, στην καμαρίλα επισκοπικών αυλών, μαθαίνουν να υπαλλάσσουν τη σεξουαλική στέρηση σε καριέρα με στόχο τον δεσποτικό "θρόνο", την εγωλαγνεία, θεσμοποιημένη:
Να εξουσιάζουν συνειδήσεις, να εκμεταλλεύονται την προβατώδη υποταγή του ποιμνίου, να θυμιάζονται ως είδωλα και να πολυχρονίζονται ακαταπαύστως στη λατρεία.
Μια τέτοια καριέρα γοητεύει τα νεαρά ΑΓΑΜΙΔΙΑ των επισκοπικών αυλών, τα θέλγει επιπλέον και η γυναικώδης ενασχόληση με κοσμήματα, αυτοκρατορικές μίτρες και σκήπτρα, χρυσοποίκιλτα ενδύματα.
http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2009/10/blog-post_5587.html
panagiotisandriopoulos.blogspot.com:
Τα ΑΓΑΜΙΔΙΑ, τα θέλγει η γυναικώδης ενασχόληση με κοσμήματα, αυτοκρατορικές μίτρες και σκήπτρα, χρυσοποίκιλτα ενδύματα.
.jpg)
6 σχόλια:
Gt? mhpws etsi dn parousiazontai oi perissoteroi?
Kanei la8os? Yparxoun e3ereseis?
H mallon einai o kanonas...
Το άρθρο δεν είναι δικό του, αλλά το φιλοξενεί στην ιστοσελίδα του και φαίνεται ότι το υιοθετεί…
Δεν διευκρινίζει, αφού δεν το σχολιάζει, αν υπάρχουν εξαιρέσεις!
Δεν εξαιρεί - για παράδειγμα - ούτε και αυτόν τον Βαρθολομαίο που τον γλύφει «εργολαβικά» - συστηματικά…
Πέμπτη, 29 Οκτωβρίου 2009
Η ΘΕΣΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΓΩΛΑΓΝΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΑΜΙΔΙΩΝ
Μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας έχουν κατατεθή πολλά και επιφανή "παρθενίας εγκώμια". Δίνουν την εντύπωση, ίσως στον ανώριμο αναγνώστη, ότι κυριαρχούνται απο έναν τυπικά ναρκισσιστικό πρωταθλητισμό. Και συνοδεύεται ο ναρκισσισμός κατά κανόνα (η κλινική ψυχολογία ερμηνεύει εμπεριστατωμένα το γιατί), απο τον χθόνιο τρόμο για τη σεξουαλικότητα, την άκρα ενοχοποίηση της σεξουαλικότητας.
Σήμερα, στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού της ατομοκεντρικής χρησιμοθηρίας, καταλαβαίνουμε και την παρθενία κυρίως ως αγαμία, δηλαδή ως αποφυγή του γάμου για χάρη της απερίσπαστης απο οικογενειακές μέριμνες στράτευσης στο έργο της Εκκλησίας. Και είναι φυσικό, γιατί ο σημερινός πολιτισμός γεννήθηκε απο το αναποδογύρισμα των προυποθέσεων του εκκλησιαστικού τρόπου ύπαρξης και ζωής- τον γέννησε η μεσαιωνική Δύση μετά την απόσχισή της απο το σώμα της Καθολικής Εκκλησίας.
Οι αυτονόητες στον πολιτισμό μας σήμερα προτεραιότητες, του ατομοκεντρισμού και της χρησιμοθηρίας, έχουν στρεβλώσει συνολικά την γλώσσα του εκκλησιαστικού ευ-αγγελίου: Καταλαβαίνουμε τη σωτηρία σαν ατομική επιδίωξη και νομική καταξίωση, την πίστη σαν πακέτο ατομικών πεποιθήσεων, τον πρεσβύτερο της Εκκλησίας σαν "ιερέα" θρησκείας, τον επίσκοπο σαν "δεσπότη", διοικητικό εξουσιαστή του ιδεολογικού και ιεροπρακτικού μηχανισμού της θρησκείας. Με τέτοιες προσλαμβάνουσες κατανοούμε και την αγαμία σαν τυπικό προαπαιτούμενο για τη "βαθμίδα" ιερωσύνης του πρεσβυτέρου και του επισκόπου στον Ρωμαιοκαθολικισμό, για τη "βαθμίδα" του επισκόπου στην Ορθοδοξία.
Ως τυπικό προσόν η αγαμία διαστέλλεται σιωπηρά, αλλά σαφώς απο την παρθενία των παραδοσιακών "εγκωμίων"- καταξιώνεται με κριτήρια χρησιμοθηρικής αποτελεσματικότητας: απερίσπαστης απο συζυγικές μέριμνες στράτευσης. Στην "ορθόδοξη" πρακτική, όταν η ανάληψη της ιερωσύνης προηγείται χρονικά, το εκκλησιαστικό μυστήριο του γάμου αποκλείεται- άν ο έγγαμος κληρικός χηρέψει, πρέπει στανικά να μεταταχθή στις τάξεις του άγαμου κλήρου. Ο " άγαμος κλήρος" είναι μια τρίτη κατηγορία: ούτε μοναχοί, στην άσκηση του κοινοβίου ή της αναχώρησης, ούτε οικογενειάρχες, στο άθλημα μοιρασιάς του εαυτού. Είναι (κατά κανόνα) οι καριερίστες της θρησκευτικής εξουσίας, κάτι σαν τους ευνούχους των άλλοτε βασιλικών αυλών. Φύονται και αυξάνονται, συνήθως, στην καμαρίλα επισκοπικών αυλών, μαθαίνουν να υπαλλάσσουν τη σεξουαλική στέρηση σε καριέρα με στόχο τον δεσποτικό "θρόνο", την εγωλαγνεία, θεσμοποιημένη: Να εξουσιάζουν συνειδήσεις, να εκμεταλλεύονται την προβατώδη υποταγή του ποιμνίου, να θυμιάζονται ως είδωλα και να πολυχρονίζονται ακαταπαύστως στη λατρεία. Μια τέτοια καριέρα γοητεύει τα νεαρά ΑΓΑΜΙΔΙΑ των επισκοπικών αυλών, τα θέλγει επιπλέον και η γυναικώδης ενασχόληση με κοσμήματα, αυτοκρατορικές μίτρες και σκήπτρα, χρυσοποίκιλτα ενδύματα. Στην ιεράρχηση ευθυνών, αξιωμάτων και προβαδισμάτων τα ΑΓΑΜΙΔΙΑ υποσκελίζουν αυτονοήτως πολιούς πρεσβυτέρους, μόνο επειδή "μετά γυναικός ουκ εμολύνθησαν"- διέσωσαν τη ναρκισσιστική αυτονομία τους ανυπότακτοι σε συζυγία.
"Συζυγίας εγκώμιον- υπο ανωνύμου τινός εγγάμου". Περιοδικό ΕΠΙΓΝΩΣΗ,τχ. 109.
http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2009/10/blog-post_5587.html
«Μια τέτοια καριέρα γοητεύει τα νεαρά ΑΓΑΜΙΔΙΑ των επισκοπικών αυλών, τα θέλγει επιπλέον και η γυναικώδης ενασχόληση με κοσμήματα, αυτοκρατορικές μίτρες και σκήπτρα, χρυσοποίκιλτα ενδύματα».
(panagiotisandriopoulos.blogspot.com)
Είναι λοιπόν κανόνας τα πουσταριά, σαν υποψήφια να ενταχτούν – ως «παθητικοί» ομοφυλόφιλοι - στον άγαμο κλήρο;
Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις για τον «θεολόγο» Παναγιώτη Ανδριόπουλο;
Και τότε, όλοι αυτοί (στις επισκοπικές αυλές) που βολεύουν (έτσι δεν πρέπει να υποθέσουμε;) «ενεργητικά» αυτά τα πουσταριά, σε ποια κατηγορία ομοφυλοφίλων ανήκουν;
Το αφεντικό δε του «θεολόγου» Παναγιώτη Ανδριόπουλου, ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, πού ανήκει; Σε μια άλλη- τρίτη - κατηγορία «ΑΓΑΜΙΔΙΩΝ» που δεν πάνε με γυναίκες;
Το αφεντικό δε του «θεολόγου» Παναγιώτη Ανδριόπουλου, ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, πού ανήκει; Σε μια άλλη- τρίτη - κατηγορία «ΑΓΑΜΙΔΙΩΝ» που δεν πάνε με γυναίκες;
http://xairete.blogspot.com/2009/11/blog-post_7593.html
sas stelno to neo site tis epignosis
www.epignosi.eu
Δημοσίευση σχολίου