Διαδρομή με ταξί

Κύριε διευθυντά

Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσουν και άλλοι μαζί μου, νομίζω όμως ότι μια διαδρομή σε αθηναϊκό ταξί μπορεί να έχει αύρα πολιτικού καφενείου ή ακόμα και να μοιάζει με συνεδρία ομαδικής ψυχοθεραπείας.

Ο χώρος και ο χρόνος περιορισμένος... Τα πρόσωπα άγνωστα μεταξύ τους χωρίς να έχουν να κερδίσουν τίποτα το ένα από το άλλο... Και ίσως να μην ξανασυναντηθούν ποτέ. Μήπως επειδή πιάνοντας κουβέντα με τον οδηγό, σου λέει τα εσώψυχά του; ΄Η την έγκυρη γνώμη του επί παντός επιστητού διανθισμένη με καυστικότατα σχόλια; Χωρίς λογοκρισία, υπό τον μανδύα της ανωνυμίας; Οταν δε, υπάρχουν συνεπιβάτες που δεν παραμένουν αμίλητοι, η κουβέντα μπορεί να ανάψει και να εξελιχθεί. Σε μια πόλη όπου δεν λέμε ούτε καλημέρα, παραμένει ολοζώντανη και ατόφια αυτή η μορφή επικοινωνίας και ανταλλαγής ανυπόκριτων απόψεων και γιατί όχι, εξομολογήσεων...

Μαρια Κουρακου / Αθήνα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ