Στο ναό του Αγ. Νικολάου Ρηγίλλης

Πέμπτη, 16 Ιουνίου 2005

Ο εκκλησιασμός μου, πρόσφατα, στο ναό του Αγ. Νικολάου Ρηγίλλης, μου θύμισε τα λόγια του μητροπολίτη Βόλου κ. Ιγνάτιου σε μια συνέντευξή του στην κ. Παναγιωταρέα που της έλεγε ότι… «τέτοιος που είναι ο λαός, τέτοιοι ανάξιοι ποιμένες του αναλογούν»!..

Είναι λοιπόν Κυριακή, ημέρα χαράς αναστάσιμης, αλλά ο ναός έχει μεταβληθεί σε «πεθαμενατζίδικο» με τα δυο μνημόσυνα (στολισμοί κλπ) που είναι στημένα μπροστά στο Ιερό…

Στο τέλος της λειτουργίας και ενώ οι εκκλησιαζόμενοι αποχωρούσαν, έρχεται μια κυρία που ήταν η χήρα που τελούσε το ένα από τα δυο μνημόσυνα, και κατευθύνεται προς την είσοδο του ναού. Ρωτάει κάποιον έξω στο προαύλιο αν άρχισε το μνημόσυνο και… αν έχουν γράψει το όνομα του άντρα της πάνω στον δίσκο! Ακούγεται ακόμη να παραπονιέται ότι άλλη μέρα είχε ζητήσει για μνημόσυνο, την ημέρα που είχε (όταν ζούσε) γενέθλια ο μακαρίτης αλλά ο παπάς αυτή τη μέρα (Κυριακή!) της όρισε…

Στο μεταξύ, είχε δέσει και το σκυλάκι της έξω από το ναό, στον κήπο, και προσπαθούσε να το… παρηγορήσει για τα λίγα λεπτά της ώρας που θα το άφηνε μόνο του, όσο θα διαρκούσε δηλαδή το μνημόσυνο! Ακούστηκε δε να το αποκαλεί… «παιδί» της και «γιο» της (το σκυλάκι της)!..

Μέσα στο χαμό αυτό, κάποιο αναξιοπαθές άτομο την πλησίασε και της ζήτησε μια μικρή οικονομική βοήθεια (να «κόψει» κάτι από τον παπά) αλλά η πενθούσα κυρία απάντησε ότι πρέπει να τα δώσει όλα στον τελούντα το μνημόσυνο ιερέα με την δικαιολογία ότι… «πώς θα ζήσουν οι παπάδες;»…

Μετά από αυτά, μπήκε στον ναό, τον γνωστό… όχι ως «σκυλάδικο», αλλά ως ναό πολυτελείας, για το μνημόσυνο βεβαίως – βεβαίως!..


Μετά τιμής,
Παναγιώτης Μιχαλόπουλος