Διαβάζονται, τα… Agio-Grafika

Πέμπτη, 31 Ιούλιος 2008

Ιησούς Χριστός: Και τέλειος Θεός, και τέλειος άνθρωπος.

ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΝΙΚΟΣ: Η Εκκλησία δέχεται τον Ιησού Χριστό ως ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ. Όχι "ημίθεο". Ήταν πλήρης και τέλειος Θεός, και ταυτόχρονα πλήρης και τέλειος άνθρωπος. (Και είναι ακόμα).

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Να προσθέσω ότι, σύμφωνα με το «Πιστεύω», κάθε ορθόδοξος χριστιανός πιστεύει: Σε ένα Θεό, Πατέρα, Κυρίαρχο του παντός, που δημιούργησε από το μηδέν, και με απόλυτη ελευθερία, τον ουρανό και τη γη. Δημιούργησε δηλαδή τόσο τον ορατό και υλικό όσο και τον αόρατο και πνευματικό κόσμο. Πιστεύει, και σε έναν Κύριο, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, που είναι ο μονογενής Υιός του Θεού Πατέρα. Γεννήθηκε από Αυτόν προαιωνίως. Είναι φως, όπως και ο Πατέρας Του. Είναι αληθινός Θεός επειδή γεννήθηκε από τον αληθινό Θεό. Ο Υιός δεν είναι δημιούργημα ή κτίσμα του Θεού, όπως πίστευαν διάφοροι αιρετικοί, αλλά είναι ομοούσιος με τον Πατέρα (έχει δηλαδή την ίδια θεία ουσία με τον Πατέρα) και τα πάντα δημιουργήθηκαν δια του Υιού. Αυτός, για τη δική μας σωτηρία, κατέβηκε από την ουράνια δόξα Του στη γη και έλαβε σάρκα, όμοια με τη δική μας, από την Παρθένο Μαρία με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Έγινε δηλαδή άνθρωπος όμοιος σε όλα με εμάς, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ, και έζησε σε συγκεκριμένο χρόνο πάνω στη γη. Αλλά να μη σας κουράζω με όλο το «Σύμβολο της Πίστεως». Σας είναι γνωστά, και τα επόμενα, όπως και τα προηγούμενα, άρθρα του. Μια απλή υπενθύμιση έκανα, στο κομμάτι εκείνο που αναφέρεται στο θέμα μας.

ΑΝΩΝΥΜΟΣ: «ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ». Την ενδεχόμενη σεξουαλική πράξη εννοείς;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Με ρωτάς τι εννοώ με το «Έγινε δηλαδή άνθρωπος όμοιος σε όλα με εμάς, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ». Σου απαντώ, ευχαρίστως, ότι εννοώ το αυτονόητο! Ότι δηλαδή ο Χριστός, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, είναι ο μόνος αναμάρτητος. Δεν έκανε ποτέ, καμία αμαρτία. Κάποιοι βέβαια, ελέγχονται από την απόλυτη και μοναδική αυτή καθαρότητα, του Θεανθρώπου, και προκαλούν. Στην εποχή Του τον σταύρωσαν μη αντέχοντας τον έλεγχό Του. Σήμερα τον ξανασταυρώνουν με άλλο τρόπο: Σου υπενθυμίζω κάτι πρόσφατο, τον πίνακα της έκθεσης «Outlook», για να καταλάβεις μέχρι που μπορεί να φτάσει η νοσηρή φαντασία κάποιων συν«ανθρώπων» μας. Αλλά και σε ποιους δεν είναι γνωστά τα μυθεύματα του Καζαντζάκη, όσα κυρίως περιέχονται στο βιβλίο του «Ο τελευταίος πειρασμός»; Τελικά φίλε μου, όταν μιλάμε για αμαρτία, για ό,τι γενικά είναι αντίθετο με τη χριστιανική ηθική, όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοούμε. Έτσι δεν είναι;

Λ.Κ.: Μάλιστα. Ο Χριστός κήρυξε το χριστιανισμό. Ο Χριστός δεν έκανε καμία αμαρτία, δηλαδή δεν έκανε κάτι αντίθετο στην ηθική του χριστιανισμού. Τον οποίο κήρυξε ο ίδιος.
Δε μου φαίνεται και τόσο σπουδαίο. Βεβαίως, άλλοι λένε πως αμαρτία είναι η εναντίωση στο Θέλημα του Θεού. Όπου θεός είναι ο Χριστός. Πώς θα γινόταν λοιπόν ο Χριστός να πάει ενάντια στην ίδια του τη θέληση;

ΓΙΑΝΝΗΣ:Αν λες κάτι για να το λες, κινδυνεύεις να πέσεις σε λούμπα. Για Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα μιλάει ο Χριστιανισμός. Πατέρας=Θεός. Υιός=Χριστός=Θεάνθρωπος.
Αφού βρε Λ.Κ., τα ξέρεις! Προς τι τα άτοπα "μαθηματικά";;; Ή μήπως δεν τα ξέρεις;;;

Λ.Κ.: Διότι έχω πρόβλημα με την έννοια της αμαρτίας. Και μου φαίνεται τελείως εξωφρενική η ιδέα ενός θεού εκτός λογικής. Θα το αναπτύξω συντόμως...

ΑΝΝΑ: Φίλε μου Λ.Κ., μέσα από τα γραπτά σου γενικά, έχω συμπεράνει ότι είσαι ένας εύστοχος και εύστροφος άνθρωπος με καλλιέργεια, ευγένεια, και ανήσυχο πνεύμα. Παραξενεύομαι όταν κάνεις ερωτήσεις που δεν κολλάνε με το όλο σου image! Γιατί το λέω αυτό; Μα τι νόημα θα είχε να πάει ο Χριστός ενάντια στη θέλησή του; Δεν το καταλαβαίνω ειλικρινά ούτε καν σαν λογοπαίγνιο! Η θέληση Του ήταν να γινόμαστε όλο και καλύτεροι, να μην κάνουμε μεγάλους σταυρούς και μετάνοιες για να μας δουν και να νομίζουμε ότι σωθήκαμε, αλλά κρυφά - κρυφά και με πολλή αγάπη να προσφέρουμε σε όσους μπορούμε ακόμα κι αν αυτή μας η πράξη δε μας "συμφέρει" και μας αδικεί. Το είπε, το έκανε ο ίδιος και δε ζήτησε ρέστα από κανέναν. Τι αντίθετο να κάνει; Για μένα πιο μάγκας θεός δεν υπάρχει. Και αμαρτία, δεν είναι η εναντίωση στο θέλημα του θεού έτσι απλά. Αμαρτία (εξ ορισμού) είναι η ξαστοχία. Κι ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ούτε ένας άν-θρωπος (πλην του Χριστού) που να πέτυχε με τη μία όλους τους άνω θρώσκοντες στόχους του, δεν υπάρχει ούτε ένας αναμάρτητος. Αμαρτία δεν είναι μόνο τα χοντρά - χοντρα "μην κλέβεις, μη σκοτώνεις". Είναι κυρίως τα ψιλά - ψιλά, καθημερινά με τα οποία βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας... Τι θέλω να πω με το παραπάνω; ότι η μεγαλύτερη αμαρτία όλων, η ασυγχώρητη είναι η αμετανοησία και η περηφάνια ότι εμείς, αφού δεν κλέβουμε και δε σκοτώνουμε είμαστε πάρα πολύ καλοί... Μα δεν είναι έτσι...

Λ.Κ.: Φίλοι, οι χριστιανοί ομιλούν περί Αγίας Τριάδας η οποία είναι ένα πρόσωπο, τρεις υποστάσεις. Ακατανόητο για μένα. Αλλά έστω. Ένα πρόσωπο, δε σημαίνει μία βούληση; Ή μήπως η κάθε υπόσταση έχει ανεξάρτητη βούληση; Διότι αν ο Πατέρας έχει την ίδια ακριβώς βούληση με τον Υιό, το άτοπο που έγραψα ισχύει. Αν τώρα έχουν ανεξάρτητη βούληση, πώς δεν έχει δημιουργηθεί πρόβλημα από τις διαφορετικές ουράνιες βουλήσεις; Αν ο Υιός έχει άλλη βούληση από τον Πατέρα, αυτό δε σημαίνει πως αμαρτάνει ο Υιός; Ή και οι τρεις υποστάσεις τυχαίνει να έχουν την ίδια βούληση; Εγώ απλές ερωτήσεις κάνω.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Πράγματι, αγαπητέ. Το μυστήριο του Τριαδικού Θεού είναι ασύλληπτο από την ανθρώπινη σκέψη. Επομένως, είναι αδύνατο να το διερευνήσουμε λογικά. Η μία και ενιαία φύση του Τριαδικού Θεού είναι άναρχη, αιώνια, άπειρη, άκτιστη και ακατάληπτη. Κάθε πρόσωπο του Τριαδικού Θεού είναι φορέας της θείας ουσίας και συγχρόνως είναι όλος ο Θεός. Η θεία ουσία «κατοικεί», υπάρχει «ασυγχύτως, ατρέπτως και αδιαιρέτως» ολόκληρη στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Οι σχέσεις μεταξύ τους είναι σχέσεις ουσιαστικής αγάπης και «ομοουσιότητας», που εκφράζονται με τον όρο «αλληλοπεριχώρηση». Ο ομοούσιος λοιπόν Τριαδικός Θεός, ενεργεί και εκδηλώνεται προς τον κόσμο, ενιαία και αδιαίρετα. Γράφει ο Μέγας Αθανάσιος: «Ο Πατήρ δι' Υιού εν Αγίω Πνεύματι ποιεί τα πάντα». Άρα...

ΓΙΑΝΝΗΣ:Όμως, ανθρώπινες εκδηλώσεις αδυναμίας του Θεανθρώπου Χριστού έχουμε. Όπως την παράκλησή Του στον Πατέρα Του, λίγο πριν την προδοσία του Ιούδα, να απέλθει από Αυτόν το πικρό ποτήρι του μαρτυρίου, πράγμα το οποίο ανακάλεσε αμέσως και δε μπορούμε να μιλάμε για αμαρτία!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Που λες Γιάννη μου... Ο Χριστός είναι πράγματι αναμάρτητος. Και δεν είχε αδυναμίες αλλά ευαισθησίες, όπως φάνηκε και τότε, που δάκρυσε στο θάνατο του φίλου Του, του Λάζαρου. Το ίδιο λοιπόν και στη Γεσθημανή, όταν είπε «Πατέρα μου ... ας μην πιω το ποτήρι», εξέφραζε όσα αισθανόταν ως απόλυτα αθώος άνθρωπος που υποφέρει όσο κανένας άλλος, για όσα απάνθρωπα του ετοιμάζουν. Αλλά πέρα από αυτούς τους συναισθηματισμούς, στην προκείμενη περίπτωση ο Χριστός εξέφραζε κυρίως κάτι άλλο: Τον αποτροπιασμό Του για όλες τις αμαρτίες που είχαν ήδη διαπραχθεί από τους ανθρώπους και για αυτές που έμελλε να διαπραχτούν μέχρι το τέλος του κόσμου, διότι Αυτός ο απόλυτα καθαρός έπρεπε «να τις πάρει απάνω Του», για να μας ξεπλύνει με τη θυσία Του, από αυτές. ..Και γι αυτό ήταν τόσο πικρό, απαίσιο, αποκρουστικό, το ποτήρι. Και γι αυτό ο δικός Του Σταυρός ήταν τεράστιος και ασήκωτος, με μέτρα και σταθμά ανθρώπινα! Και όπως σωστά επισημαίνεις, μετά την επικοινωνία αυτή του Χριστού, εκείνη τη νύχτα στο «Όρος των Ελαιών», ενισχύεται και είναι έτοιμος αμέσως μετά να θυσιαστεί για χάρη δική μου, για χάρη δική σου.. Είδες τι κάνει η προσευχή;

Π.Κ.: ..Όμως μαθαίνω να παίρνω κάποια πράγματα ως δεδομένα και δεν προσπαθώ να τα εξηγήσω. Αυτό έρχεται κόντρα στην επιστημονική μου κουλτούρα, αλλά ίσως να με βοηθήσει στο να κατανοήσω κάποιους ανθρώπους.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Και που λες φίλε μου, «Άκου να δεις» τι γίνεται: Η πίστη και η επιστήμη, είναι δυο μεγάλα και σημαντικά πνευματικά μεγέθη, τα οποία συνθέτουν την ουσία του πολιτισμού. Θρησκεία και επιστήμη, πίστη και γνώση, είναι δυο βασικές ουσιαστικές εκφάνσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, που κινούνται σε διαφορετικά επίπεδα, παράλληλα ή τεμνόμενα, αλλά όχι ταυτιζόμενα. Εγώ λοιπόν φρονώ, ότι η πίστη και η επιστήμη είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες και απαραίτητες για κάθε άνθρωπο. Και όταν μιλάμε για πίστη, εννοούμε εδώ τα «δόγματα», δηλαδή τις «υπέρ λόγον αλήθειες», που πηγάζουν από την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Είναι οι αλήθειες που περιέχονται συνοπτικά στο «Σύμβολο της Πίστεως». Αλλά είτε πρόκειται για αγράμματη γριούλα, είτε πρόκειται για διάσημο επιστήμονα, είναι ευνόητο ότι η χριστιανική πίστη προϋποθέτει την ανθρώπινη ελευθερία στην οποία και απευθύνεται ο Χριστός: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».