1. Άντε, και πάλι ξανά ...καλημέρα, και χρόνια πολλά!
Χρόνια πολλά –επίσης, και σε εμάς -τους εορτάζοντες, (ο Μιχάλης είναι, και, εορταζόμενος).
Χαίρετε!
2. Εορταζόμενοι συνολικά:
Μιχάλης, Μιχαέλα, Γαβριήλ, Γαβριέλα, Αγγελική, Άγγελος, Ταξιάρχης, Σταμάτης, Σταματίνα… Και… Στράτος! («τα στρατά», που έλεγε και ο τέως!)
3. Γιορτάζουν επίσης, όποιοι και όποιες ονομάζονται Πανορμίτης ή Πανορμίτισσα… Μανταμάδος ή Μανταμαδότισσα!
4. Εγώ, ως Μιχαλό-πουλος, δεν γιορτάζω σήμερα…
Εγώ,
γιορτάζω στις…
13 Νοεμβρίου!
ΣΧΕΤΙΚΟ:
Σάββατο, 13 Νοεμβρίου 2010
Χρόνια πολλά –επίσης, και σε εμάς -τους εορτάζοντες, (ο Μιχάλης είναι, και, εορταζόμενος).
Χαίρετε!
2. Εορταζόμενοι συνολικά:
Μιχάλης, Μιχαέλα, Γαβριήλ, Γαβριέλα, Αγγελική, Άγγελος, Ταξιάρχης, Σταμάτης, Σταματίνα… Και… Στράτος! («τα στρατά», που έλεγε και ο τέως!)
3. Γιορτάζουν επίσης, όποιοι και όποιες ονομάζονται Πανορμίτης ή Πανορμίτισσα… Μανταμάδος ή Μανταμαδότισσα!
4. Εγώ, ως Μιχαλό-πουλος, δεν γιορτάζω σήμερα…
Εγώ,
γιορτάζω στις…
13 Νοεμβρίου!
ΣΧΕΤΙΚΟ:
Σάββατο, 13 Νοεμβρίου 2010
Το «ρημάδι» της κυρίας Ελένης
Το «ρημάδι» της κυρίας Ελένης
Μιλάμε για το σπίτι του Παναγιώτη στο Ελληνικό.
Μια μονοκατοικία παλαιά αλλά αρχοντική, που αγόρασε το 1974, και η οποία είχε χτιστεί πολλά χρόνια πριν.
Μια μονοκατοικία παλατάκι, μέχρι το 2000. Τότε που το παλατάκι αυτό, για χάρη της υπερκείμενης οικοδομής (που έγινε «για τα παιδιά», και με τις οικονομίες του Παναγιώτη, και, με την αποζημίωση από το τέλος της εργασίας του στο αεροδρόμιο) το παλατάκι αυτό λοιπόν, έγινε… γιαπί!
Και σε όλη τη διάρκεια των εργασιών (μπετά δυο ακόμη ορόφων) η οικογένεια μετακόμισε προσωρινά στο διαμέρισμα της Ελένης στο Παγκράτι. Επέστρεψε μετά από πολλούς μήνες, αφού αποχώρησαν πια οι μπετατζήδες. Επέστρεψε αναγκαστικά αφού τα παιδιά πήγαιναν σχολείο στην περιοχή. Επέστρεψε όμως, σε ένα άθλιο - γιαπί - ισόγειο...
Η μονοκατοικία, είχε σκαφτεί περιμετρικά για να γίνουν τα θεμέλια (πέδιλα – πεδιλοδοκοί) και να στηθούν οι κολόνες της νέας οικοδομής. Είχε ακόμα και εσωτερικά σκαφτεί το σπίτι. Και, μέσα, στο χωλ του σπιτιού υπήρχε ένα χάσμα από ένα μεγάλο πέδιλο – θεμέλιο που είχε φυτευτεί εκεί, η δε οροφή του χωλ, είχε τρυπηθεί κι αυτή για μια εσωτερική κολόνα.
Η κατάσταση άθλια γενικά. Ακόμα και η ύδρευση και η αποχέτευση ήταν ανύπαρκτη. Από πού να αρχίσει κανείς, για να κάνει το γιαπί (το ισόγειο, το πρώην παλατάκι) κατοικήσιμο σπίτι και πάλι! Ήταν περίοδος ανεργίας για τον Παναγιώτη, ο οποίος με προσωπική εργασία προσπαθούσε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Μέχρι και μπάζα έπρεπε να καθαρίσει με τα χέρια του! Κατάφερε όμως, και, ύδρευση να συνδέσει, και, νέα αποχέτευση να εγκαταστήσει στο «γιαπί»...
Αυτό το «ρημάδι», αυτό το βαθειά πληγωμένο σπίτι (που θαύμα ήταν που δεν κατέρρευσε κιόλας με όσα οικοδομικά έγιναν μέσα του, γύρω του, και από πάνω του) προσπαθούσε όλα τα υπόλοιπα χρόνια να το συνεφέρει, ο Παναγιώτης, αλλά χωρίς τη βοήθεια της οικογένειας που το θεωρούσε… ξένο σπίτι («πίτα που δεν τρώνε, και που την άφηναν να καεί») αφού δεν τους το έγραφε, αφού δεν τους άφηνε να τον ξεσπιτώσουν τώρα στα γεράματα του!
...Αυτό το ρημάδι της λοιπόν η κυρία Ελένη, δήλωσε χθες ότι ΣΗΜΕΡΑ το εγκαταλείπει! Είχε έρθει ο κύριος Νίκος ο γείτονας να με δει, και σε εκείνον το ανακοινώσε, για να το ακούσω εγώ!
Μιλάμε για το σπίτι του Παναγιώτη στο Ελληνικό.
Μια μονοκατοικία παλαιά αλλά αρχοντική, που αγόρασε το 1974, και η οποία είχε χτιστεί πολλά χρόνια πριν.
Μια μονοκατοικία παλατάκι, μέχρι το 2000. Τότε που το παλατάκι αυτό, για χάρη της υπερκείμενης οικοδομής (που έγινε «για τα παιδιά», και με τις οικονομίες του Παναγιώτη, και, με την αποζημίωση από το τέλος της εργασίας του στο αεροδρόμιο) το παλατάκι αυτό λοιπόν, έγινε… γιαπί!
Και σε όλη τη διάρκεια των εργασιών (μπετά δυο ακόμη ορόφων) η οικογένεια μετακόμισε προσωρινά στο διαμέρισμα της Ελένης στο Παγκράτι. Επέστρεψε μετά από πολλούς μήνες, αφού αποχώρησαν πια οι μπετατζήδες. Επέστρεψε αναγκαστικά αφού τα παιδιά πήγαιναν σχολείο στην περιοχή. Επέστρεψε όμως, σε ένα άθλιο - γιαπί - ισόγειο...
Η μονοκατοικία, είχε σκαφτεί περιμετρικά για να γίνουν τα θεμέλια (πέδιλα – πεδιλοδοκοί) και να στηθούν οι κολόνες της νέας οικοδομής. Είχε ακόμα και εσωτερικά σκαφτεί το σπίτι. Και, μέσα, στο χωλ του σπιτιού υπήρχε ένα χάσμα από ένα μεγάλο πέδιλο – θεμέλιο που είχε φυτευτεί εκεί, η δε οροφή του χωλ, είχε τρυπηθεί κι αυτή για μια εσωτερική κολόνα.
Η κατάσταση άθλια γενικά. Ακόμα και η ύδρευση και η αποχέτευση ήταν ανύπαρκτη. Από πού να αρχίσει κανείς, για να κάνει το γιαπί (το ισόγειο, το πρώην παλατάκι) κατοικήσιμο σπίτι και πάλι! Ήταν περίοδος ανεργίας για τον Παναγιώτη, ο οποίος με προσωπική εργασία προσπαθούσε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Μέχρι και μπάζα έπρεπε να καθαρίσει με τα χέρια του! Κατάφερε όμως, και, ύδρευση να συνδέσει, και, νέα αποχέτευση να εγκαταστήσει στο «γιαπί»...
Αυτό το «ρημάδι», αυτό το βαθειά πληγωμένο σπίτι (που θαύμα ήταν που δεν κατέρρευσε κιόλας με όσα οικοδομικά έγιναν μέσα του, γύρω του, και από πάνω του) προσπαθούσε όλα τα υπόλοιπα χρόνια να το συνεφέρει, ο Παναγιώτης, αλλά χωρίς τη βοήθεια της οικογένειας που το θεωρούσε… ξένο σπίτι («πίτα που δεν τρώνε, και που την άφηναν να καεί») αφού δεν τους το έγραφε, αφού δεν τους άφηνε να τον ξεσπιτώσουν τώρα στα γεράματα του!
...Αυτό το ρημάδι της λοιπόν η κυρία Ελένη, δήλωσε χθες ότι ΣΗΜΕΡΑ το εγκαταλείπει! Είχε έρθει ο κύριος Νίκος ο γείτονας να με δει, και σε εκείνον το ανακοινώσε, για να το ακούσω εγώ!
Όσοι έχουν παρακολουθήσει την ιστορία μου αυτή, θα θυμούνται ότι πρόσφατα, η κυρία, με έτρεχε εκβιαστικά σε εισαγγελίες και αστυνομίες για την συκοφάντηση μου, για τον διασυρμό μου. Εγώ όμως ανασκεύασα τα επιχειρήματα της κυρίας μέσα από το μπλόγκ μου στο Ιντερνετ, και επίσης αντέκρουσα και τα κουτσομπολιά της, με σχετικό φυλλάδιο μου προς τους γείτονες...
Πέρασε από τότε ένας μήνας σιωπής από την κυρία.
Δεν καταδέχτηκε να συζητήσει μαζί μου το θέμα της συμμετοχής της (έστω και συμβολικής) στην πληρωμή των λογαριασμών του σπιτιού. Είχε άλλωστε όπως πίστευε, …τον άσσο στο μανίκι: Τις καταγγελίες της με την απειλή να με σέρνει στα δικαστήρια...
Και εκεί που έλεγε ότι είχε οικονομικά προβλήματα (παρά την μεγάλη περιουσία της στο χωριό, παρά τη σύνταξη της, παρά το νοίκι του διαμερίσματος της, παρά τον μισθό του γιου, παρά την έξτρα εργασία της), ξαφνικά χτες, εμφανίστηκε… οικονομικά αεράτη στον κ. Νίκο, αφού δήλωσε ότι βρήκε νέο σπίτι (το οποίο θα το έχει κρυφό λέει), και θα πάει εκεί με τα παιδιά της.
Εγκαταλείπει το σπιτικό, αυτό το «ρημάδι σπιτικό» που έτσι το κατάντησε με την αντικάμαρα που είχε στήσει τα τελευταία χρόνια... Εγκαταλείπει και αυτό το σπίτι, στο οποίο αν και παρέμενε, με είχε ουσιαστικά από τότε εγκαταλείψει. Με την αντικάμαρα στα υπόλοιπα (από την κρεβατοκάμαρα που είχε εγκαταλείψει) δωμάτια του σπιτιού, από όπου με πολεμούσε με σκοπό να με διώξει από το σπίτι μου.
Αυτήν την αντικάμαρα λοιπόν, σήμερα την αδειάζει η κυρία, και μετακομίζει... Φεύγει με τα παιδιά... Φεύγει, αφήνοντας μου - σαν φέσι - φουσκωμένους λογαριασμούς, και κοινή οφειλή προς την εφορία (σήμερα τα βρήκα παραπεταμένα στο κουτί, τα φακελάκια) αξίας 2000 ευρώ σχεδόν!
Φεύγει, προς άγνωστη κατεύθυνση.... Ας πάει στο καλό!
Πέρασε από τότε ένας μήνας σιωπής από την κυρία.
Δεν καταδέχτηκε να συζητήσει μαζί μου το θέμα της συμμετοχής της (έστω και συμβολικής) στην πληρωμή των λογαριασμών του σπιτιού. Είχε άλλωστε όπως πίστευε, …τον άσσο στο μανίκι: Τις καταγγελίες της με την απειλή να με σέρνει στα δικαστήρια...
Και εκεί που έλεγε ότι είχε οικονομικά προβλήματα (παρά την μεγάλη περιουσία της στο χωριό, παρά τη σύνταξη της, παρά το νοίκι του διαμερίσματος της, παρά τον μισθό του γιου, παρά την έξτρα εργασία της), ξαφνικά χτες, εμφανίστηκε… οικονομικά αεράτη στον κ. Νίκο, αφού δήλωσε ότι βρήκε νέο σπίτι (το οποίο θα το έχει κρυφό λέει), και θα πάει εκεί με τα παιδιά της.
Εγκαταλείπει το σπιτικό, αυτό το «ρημάδι σπιτικό» που έτσι το κατάντησε με την αντικάμαρα που είχε στήσει τα τελευταία χρόνια... Εγκαταλείπει και αυτό το σπίτι, στο οποίο αν και παρέμενε, με είχε ουσιαστικά από τότε εγκαταλείψει. Με την αντικάμαρα στα υπόλοιπα (από την κρεβατοκάμαρα που είχε εγκαταλείψει) δωμάτια του σπιτιού, από όπου με πολεμούσε με σκοπό να με διώξει από το σπίτι μου.
Αυτήν την αντικάμαρα λοιπόν, σήμερα την αδειάζει η κυρία, και μετακομίζει... Φεύγει με τα παιδιά... Φεύγει, αφήνοντας μου - σαν φέσι - φουσκωμένους λογαριασμούς, και κοινή οφειλή προς την εφορία (σήμερα τα βρήκα παραπεταμένα στο κουτί, τα φακελάκια) αξίας 2000 ευρώ σχεδόν!
Φεύγει, προς άγνωστη κατεύθυνση.... Ας πάει στο καλό!
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου