Γι αυτό όταν πεθάνουμε μας θάβουν οριζόντια στο λάκκο… Διότι δεν είμαστε βολβοί να φυτρώσουμε κάθετα, ούτε βλήματα για να πεταχτούμε αμέσως προς τα πάνω με το πάτημα ενός κουμπιού… Είμαστε άνθρωποι, όπως ήταν και ο Χριστός, που όπως βλέπετε (αποκλειστική φωτο) κάνει μια μεγάλη προσπάθεια –πεθαμένος άνθρωπος, να σηκωθεί, να ανεγερθεί… Να φύγει σιγά- σιγά από τη μαρμάρινη πλάκα – μετά από την τριήμερη ξάπλα… Πιασμένος μεν –κατά κάποιον τρόπο… Αλλά τα καταφέρνει τελικά, βασισμένος στη γερή μέση του… Ώστε να αναστηθεί, να ανοίξει την πόρτα –το βράχο, και να βγει έξω!