Σημείωση: Με την ίδια παράλογη «λογική», αγιογραφείται ο Χριστός να ευλογεί με το κωλοδάχτυλο, όπως ευλογούν και οι μητροπολίτες… Με την ίδια παράλογη «λογική», αγιογραφείται ο Χριστός να φοράει και εκείνο το αδαμαντοστόλιστο χρυσό καθίκι στο κεφάλι -την Μίτρα, όπως κάνουν και οι Δεσποτάδες μας μιμούμενοι στα (μη χέσω) «ιερά» άμφια τους τη στολή του βυζαντινού αυτοκράτορα

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...

http://xairete.blogspot.gr/2016/01/blog-post_42.html

ΔΙΑΒΑΖΩ:
Ο Αγιος Παντελεημων κοινοποίησε τη φωτογραφία του Rostyk Zacharczuk.

ΣΧΟΛΙΑ:
Panagiotis Michalopoulos
Δεν λέει πουθενά ότι όταν αναστήθηκε ο Χριστός, ...
κρατούσε μια σημαία, ήταν τυλιγμένος με ένα σεντόνι, ...
και είχε και δυο αγγέλους για παραστάτες!
Γιαννης Ιωαννου 
Θελοντας ο Βλαχος και μη θελοντας ο Ζωγραφος, φορεσε ο Χριστος τσαρουχια .
Panagiotis Michalopoulos
ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ !

Σχετικά με το πιο πάνω σχόλιο:
Υπάρχει μια λαϊκή παροιμία που λέει… 
«θέλοντας ο βλάχος και μη θέλοντας ο ζωγράφος, φόρεσε κι εσύ χριστέ μου κόκκινα τσαρούχια»
Πώς προήλθε:
Κάποτε ένας βλάχος κτηνοτρόφος παράγγειλε σε αγιογράφο να του ζωγραφίσει τον Χριστό, αλλά να τον παραστήσει με κόκκινα τσαρούχια. Ο αγιογράφος είχε αντίρρηση, αλλά ο βλάχος επέμενε. Τότε ο ζωγράφος σημείωσε στο κάτω μέρος της εικόνας τη φράση: 
Μη θέλοντας του ζωγράφου και θέλοντος του χωριάτου, φόρεσε, Χριστέ μου, κόκκινα παπούτσια …
με την ερμηνεία: Έγινε η παράλογη θέληση του ανόητου μεν, δυνατού δε... Έγινε κάτι με το έτσι θέλω, παρά τις αντιρρήσεις της άλλης πλευράς. (Συνώνυμο του «καλά και σώνει» ή του «αμέτι μουχαμέτι». Διαφώνησα μαζί τους, αυτοί επέμεναν «ντε και καλά»!
Σημείωση:
Με την ίδια παράλογη «λογική», αγιογραφείται ο Χριστός να ευλογεί με το κωλοδάχτυλο, όπως ευλογούν και οι μητροπολίτες…
Με την  ίδια παράλογη «λογική», αγιογραφείται ο Χριστός να φοράει και εκείνο το αδαμαντοστόλιστο χρυσό καθίκι στο κεφάλι -την Μίτρα, όπως κάνουν και οι Δεσποτάδες μας μιμούμενοι στα (μη χέσω) «ιερά» άμφια τους τη στολή του βυζαντινού αυτοκράτορα!

ΝΕΟ ΣΧΟΛΙΟ:
ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ, είπε...
Άσε δηλαδή τον απόστολο Πέτρο να λέει όχι μόνο στους συγχρόνους του Χριστιανούς αλλά και σε όλους τους Χριστιανούς στους αιώνες των αιώνων και σε εμάς, ότι, αν και ΔΕΝ είδαν τον Χριστό, στην όψη, τον αγαπούν (Α' Πέτρου α΄8) "ὃν οὐκ εἰδότες ἀγαπᾶτε", "εἰς ὃν ἄρτι μὴ ὁρῶντες"... "Τον Χριστόν, καίτοι δεν τον εγνωρίσατε και δεν τον είδατε προσωπικώς, όμως τον αγαπάτε, αν και τώρα δεν τον βλέπετε"...
Εκτός από την "ακριβή ερμηνεία", ας κάνουμε και την υπόθεση: Άσε επίσης και τους πρώτους Χριστιανούς να αγαπούν και να Πιστεύουν στον Χριστό χωρίς όμως να τον έχουν δει στην όψη (ούτε όσο ζούσε, ούτε φυσικά και σε εικόνες, επειδή στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, δεν υπήρχαν εικόνες) αλλά επειδή πιστεύουν σ' Αυτόν αγάλλονται, με χαρά ανεκλάλητη και τιμημένη γιατί από τώρα απολαμβάνουν το αποτέλεσμα της πίστης, την σωτηρία των ψυχών τους "πιστεύοντες δὲ ἀγαλλιᾶσθε χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καὶ δεδοξασμένῃ κομιζόμενοι τὸ τέλος τῆς πίστεως ὑμῶν, σωτηρίαν ψυχῶν".
Εμείς οι ταλαίπωροι παρεπίδημοι στη Γη, χριστιανοί αυτοαποκαλούμενοι, 20 αιώνες μετά την επίγεια παρουσία του Χριστού και την Ανάστασή Του, "τον βλέπουμε"! στις εικόνες! με χίλιες δυο διαφορετικές και σαφώς όλες πλαστές, όψεις, δηλ. με ξανθά ή κόκκινα μακρυά σαν γυναικεία μαλλιά, γυριστά στους ώμους, με ξανθά γένια, με φωτοστέφανο, με γαλάζια μάτια, με στέμματα στο κεφάλι και με πολυτελή άμφια, με την ευλογία αυτή των δακτύλων που δεν ξέρω πως προήλθε...
Και μάλιστα όπως "τον βλέπουμε" να απεικονίζεται με χίλιες δυο διαφορετικές και ασφαλώς πλαστές μορφές πολύ πιθανώς το υποσυνείδητό μας που λειτουργεί σαν κομπιούτερ ακριβείας να βάζει θέμα αξιοπιστίας. Δεν είναι δυνατόν να είναι μια με κόκκινα, μια με μαύρα μαλλιά, μια με μπλε μάτια, μια με μαύρα, και να είναι αληθινός και όχι δημιούργημα φαντασίας. Και η αμφιβολία και η σοβαρότητα, να πηγαίνει στο εικονιζόμενο πρόσωπο! Του οποίου την εικόνα όχι μόνο "βλέπουμε" αλλά και φιλάμε και προσκυνούμε τιμητικά, και αγκαλιάζουμε και απονέμουμε τάματα, κεριά και καντήλια και χαιρετισμούς και παρακλήσεις και ακαθίστους ύμνους ("ε όχι όμως και στο βαθμό που τα κάνουμε αυτά στη μητέρα Του, αυτό έλειπε").
Πώς να χαρούμε λοιπόν τη χαρά που αναφέρει ο Απ. Πέτρος, όταν λείπει μερικώς η προϋπόθεση ότι δεν Τον είδαμε κατ΄όψη, εμείς τον είδαμε σε εικόνες, πολλές και με διαφορετικές πλαστές μορφές. Μήπως, ερωτώ μήπως, μήπως μας στερούν με τα πλαστά τους μπιχλιμπίδια ολοκληρωμένη την ανεκλάλητη αυτή χαρά; Ο Κύριος να τους ελεήσει! Κι εμάς.
    23 Ιανουαρίου 2016 - 10:56 μ.μ.  
http://xairete.blogspot.gr/2016/01/blog-post_42.html