Έχουμε λοιπόν, δυο χαρακτηριστικούς τύπους σοβαρών βυζαντινών αγιογραφιών: 1. Αν είναι κάποια Αγία, τότε στην εικόνα της, φαίνεται να «ευλογεί» -σεμνά, με την παλάμη της… (σαν ένα απλό «γειαχαρντάν») …Ή φαίνεται –επίσης σεμνά, να κρατά μόνον έναν σταυρό, «ευλογίας» υποτίθεται -κι αυτός! 2. Αν όμως είναι κάποιος Άγιος (ή ο Χριστός, ή ο Πατέρας του), τότε χρειάζεται απαραίτητα το… «δάχτυλο»! Ένα σήμα, που παραπέμπει σε… σεξουαλική παρενόχληση! Σαν να υποδηλώνει δηλαδή -αυτή η «ευλογία», σα να υπονοεί, την σχετική αισχρή πράξη, αυτήν του γνωστού… «φυστικώματος»!

- Γειαχαρντάν, και γειασπασάν, και τα κουκιά μπαγλάν!