Ο Γέροντας Παΐσιος, και το κακό το μάτι. (περάστε κόσμε!)

Διαβάζω
στο agioritikovima, στην ανάρτηση…
 
Ο Γέροντας Παΐσιος, για το κακό το μάτι:
 
Όταν κανείς λέει κάτι με φθόνο, τότε πιάνει το «μάτι».
 
Μια γυναίκα λ.χ. βλέπει ένα παιδάκι χαριτωμένο με την μάνα του και λέει: «Γιατί να μην το είχα εγώ αυτό το παιδί; Γιατί να το δώσει ο Θεός σ’ αύτη;» Τότε το παιδάκι εκείνο μπορεί να πάθει ζημιά- να μην κοιμάται, να κλαίει, να ταλαιπωρείται, γιατί εκείνη το είπε με μια κακότητα. Και αν αρρώσταινε και πέθαινε το παιδί, θα ένιωθε χαρά μέσα της. 

Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά, και αμέσως εκείνο ψοφάει.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α΄, Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998,σ. 109.

Διαβάζω
στο agioritikovima, σχετικό σχόλιο:

Τι να πούμε! 
Αυτό είναι το πνευματικό και μορφωτικό επίπεδο του γέροντα! 
Τόσα ξέρει, τόσα λέει! 
Είχε άλλωστε για δασκάλα μικρός, μια τουρκάλα, εκεί γειτόνισσα του, που τον έπαιρνε σπίτι της (σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία του Παΐσιου), που τον έπαιρνε λέει σπίτι της κάθε πρώτη του μήνα, ...για να της κάνει ποδαρικό!
 
Όλα αυτά λοιπόν που λέει ο και ξεμωραμένος πια γέροντας (ίσως να τον είχαν πειράξει από παλιά και τα καπνά που καλλιεργούσε όταν ασκούσε αυτό το επάγγελμα), όλα αυτά που λέει, θυμίζουν… βουντού! 
Θυμίζουν άγρια Αφρική, με τον λευκό και τον κακό τον μάγο, σε διπλανές καλύβες… 
Μαύρη μαγεία το μάτιασμα (κανείς δεν γλυτώνει για να μην το πάθει), και λεύκη μαγεία το ξεμάτιασμα (με το αζημίωτο για τον τυχερό παπά).
Η ορθόδοξη αλήθεια όμως είναι άλλη: 
Ματιάζει μόνον ο πονηρός άνθρωπος, έναν επίσης πονηρό άνθρωπο.
 Ή αλλιώς: Ο χριστιανός, ο πιστός, ο άνθρωπος της εκκλησίας, ούτε ματιάζει, ούτε ματιάζεται!
Αυτά, και για τα αθώα, τα αγνά, τα αγγελούδια τα μικρά παιδιά!

ΣΧΕΤΙΚΟ:

 καφεδάκι με τον Παΐσιο...

Στο σόου του, με... φίδια!

...στο αρχοντικό του στην Παναγούδα. 

(περάστε κόσμε!)