Με τέτοιον καλό καιρό λοιπόν, και με τέτοια καλή διάθεση, πώς να κλειστώ στο δωμάτιο μου, στην κρεβατοκάμαρα, όπου και το στούντιο εκπομπής του μπλογκ «χαίρετε»;
[...]Δεν τα έλαβα τα μέηλ, ή μήπως τα έσβησα κατά λάθος;
Διότι, ναι μεν, δεν είχα σύνδεση από την «επομένη μέρα» (Κυριακή 14/11), αλλά από την Δευτέρα επισκεπτόμουν κατά διαστήματα το «Παγωτό» την καφετέρια της γειτονιάς μου, από όπου και συνδεόμουν μαζί σας, με το laptop μου. Είχα όμως πρόβλημα. Άλλοτε δεν έβλεπα καλά, διότι ήταν μέρα και το φως με έκανε να μην μπορώ να διαβάσω την οθόνη, άλλοτε είχα ξεχάσει τα γυαλιά μου στο σπίτι, κλπ, κλπ. Φαίνεται λοιπόν, ότι κάποια μέηλ τα έσβησα κατά λάθος και δεν τα διάβασα.
Και μια και μου μιλάτε (συμπαραστεκόμενοι στην περιπέτεια μου) για «άδειο σπίτι», έχω να πω ότι:
Πράγματι, αν και την εξέλιξη αυτήν την περίμενα σαν θείο δώρο (έλεγα: ή να με πάρει ο Θεός, ή να απομακρύνει το «τρίο» από εμένα), εντούτοις, το σοκ ήταν μεγάλο για μένα - αρχικά. Τις δυο – τρεις πρώτες μέρες (μέχρι να συνειδητοποιήσω τι έγινε), δεν με χωρούσε το σπίτι, και έπαιρνα τους δρόμους - όπως σας έγραφα και στα σχόλια στο μπλογκ, στο σχετικό με την υπόθεση θέμα.
Τώρα όμως (15 ακριβώς μέρες μετά) συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: δεν μου κάνει καρδιά να βγω από το σπίτι μου, από το σπίτι μου που το αναμορφώνω ριζικά μέσα και έξω…
Για να πάψει πια να είναι «ρημάδι», για να ξαναγίνει εκείνο το παλατάκι που ήταν παλιά, πριν την «φαμίλια», πριν από δυο – τρεις δεκαετίες δηλαδή. Και έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να το καταφέρω.
Έτσι, δεν είμαι πια στάσιμος, κλεισμένος, σαν σε φυλακή, στο δωμάτιο μου έχοντας σαν μόνη διαφυγή τον υπολογιστή μου.
Είμαι σε διαρκή κίνηση μέσα σε όλα τα δωμάτια (έτσι τα γεμίζω, δεν είναι άδεια) στα οποία δωμάτια προσπαθώ με προσωπική εργασία και με την βοήθεια φίλων τεχνητών, προσπαθώ να κλείσω τις πολλές πληγές τους, κάνοντας δηλαδή διάφορες επισκευές και μετατροπές… Ώστε το σπίτι να γίνει λειτουργικό και πάλι: Όχι γιουσουρούμ μέσα, αλλά κανονικό σπιτικό. Όχι ζούγκλα ο κήπος (μπροστά και πίσω αυλή) αλλά παράδεισος.
Έχω βέβαια μέλλον - όπως σας είπα - για να ολοκληρωθούν όλα αυτά, αλλά όλη αυτή η διαδικασία είναι κάτι που με γεμίζει, κάτι που καλύπτει πολύ ευχάριστα τον χρόνο μου. Έτσι, η κύρια ασχολία μου τώρα, δεν είναι η παρουσία μου στο Ίντερνετ. Αυτή, είναι πια ο καφές μου, είναι η ανάσα μου στα διαλείμματα από όλες αυτές τις κοπιαστικές εργασίες μου.
Άλλωστε, ζω και ένα άλλο θαύμα, και αυτό είναι η πρωτοφανής καλοκαιρία για τέτοια εποχή. Θυμάμαι ότι πέρσι δεν είχα βγει από το σπίτι από το φθινόπωρο, και τώρα (Δεκέμβριος από μεθαύριο) τρώω το μεσημέρι στο μπαλκόνι, απολαμβάνοντας την λιακάδα.
Έτσι, δεν γνώρισα ψύχρα στη ζωή μου στα τελευταία γεγονότα. Ούτε συναισθηματικά (με τη βοήθεια από τις προσευχές σας), αλλά ούτε και σωματικά λόγω του θαύματος αυτού (για μένα) του κλιματολογικού.
Με τέτοιον καλό καιρό λοιπόν, και με τέτοια καλή διάθεση, πώς να κλειστώ στο δωμάτιο μου, στην κρεβατοκάμαρα, όπου και το στούντιο εκπομπής του μπλογκ «χαίρετε»;
Χαίρετε! :D
Ώστε το σπίτι να γίνει λειτουργικό και πάλι: Όχι γιουσουρούμ μέσα, αλλά κανονικό σπιτικό. Όχι ζούγκλα ο κήπος (μπροστά και πίσω αυλή) αλλά παράδεισος.
![[panagiatinos.jpg]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjszz3ze0QptyRlsMlSPVqWyk64q22TYMrd5zwTzdnsYsEVuYydz_VrTrJbLZjvI5e_tzi5-TNAEqMmgcMxJhMktMnTQt9BTaZBBTnkkp0xNVhAFLeTFspQk6yYX-VU_jl0II8ajc9aVCs5/s200/panagiatinos.jpg)
.jpg)
