«Μια φάτσα, και μια ράτσα», λένε για εμάς και τους ιταλούς, για την φυσιογνωμική μας ομοιότητα. Έχουμε όμως εκκλησιαστικά, μέγα χάσμα μεταξύ μας, δογματικό, πίστεως, παπικοί αυτοί και ορθόδοξοι εμείς. Ως προς την λατρεία όμως, στα τελετουργικά μας, έχουμε ταυτιστεί πλήρως με την Άπω Ανατολή, με πιστή αντιγραφή βουδιστικών στοιχείων! Είμαστε η εξέλιξη του «ελληνικού βουδισμού» της αρχαιότητας, σε «ελληνοχριστιανικό πολιτισμό» του βυζάντιου, που κρατά μέχρι και σήμερα. Μας το ξαναθύμισε αυτό χθες, μια σκηνή από την ταινία «Γκιούλβερη», που πρόβαλε το ΣΤΑΡ.

Την ξένη ταινία «Γκιούλβερη», πρόβαλε αργά χθες το βράδυ η τηλεόραση του ΣΤΑΡ. 
Ο πρωταγωνιστής είναι ένας αμερικανός που βρίσκεται στη σύγχρονη Ιαπωνία. 
Στο εστιατόριο προσπαθεί να φάει με τα ξυλάκια, και η κοκκινομάλλα φίλη του, του κάνει παρατήρηση όταν τον βλέπει να τα κρατά όρθια, όταν δεν τρώει. 
Του λέει, ότι αυτό είναι μεγάλη γρουσουζιά, κακός οιωνός, διότι συμβολίζει το λιβάνι που πάει κάθετα προς τα πάνω στην τελετουργία της κηδείας! 

Με τη σκηνή αυτή, θυμηθήκαμε για μια ακόμα φορά τα στοιχεία του βουδισμού που έχει αντιγράψει ο χριστιανισμός, όπως κεριά, λιβάνια, καντήλια, φωτοστέφανο, προσκύνηση, το κωλοδάχτυλο ευλογίας του Βούδα, το κομποσκοίνι, οι δεσποτικές στολές που θυμίζουν σαμουράι, και ένα σωρό ακόμα!