Συμπέρασμα: Αν η Παναγία δεν είναι λατέρνα, δεν έχει καμιά αξία!

Σε αυτό το μεγαθήριο βρέθηκα σήμερα το απόγευμα. Είναι το γυναικείο μοναστήρι Παναγία η Γοργοεπήκοος στη Μάνδρα Αττικής. Όπως βλέπετε, είναι σε τέτοιο υψόμετρο που από κάτω φαίνεται πιάτο -σαν από αεροπλάνο, η θάλασσα της Ελευσίνας.
Το ιστορικό:
Η φιλακόλουθη παρέα εδώ της περιοχής μου στην Αργυρούπολη, δεν είχε ενημερωθεί ότι δεν θέλω πια να έχω καμιά στενή επαφή με την Εκκλησία αυτή έτσι όπως τόσο ανεπανόρθωτα έχει ξεφτιλιστεί μετά την αγιοποίηση του καραγκιόζη καλόγερου, και με περιέλαβε στον σημερινό της περίπατο.
Ήταν μεσημέρι ακόμα, έπινα ακόμα τον πρωινό καφέ όταν πέρασαν να με πάρουν για τη σημερινή τους βόλτα. Η κατάληξη θα ήταν για κανένα ούζο στον γραφικό κόλπο της Πάχης Μεγάρων, αφού πρώτα επισκεπτόμαστε το πιο πάνω μοναστήρι που είναι λέει ανοιχτό μέχρι της 5 το απόγευμα, οπότε έπρεπε να φύγουμε νωρίς για να το προλάβουμε ανοιχτό

Πράγματι φτάσαμε εκεί (στο... "κάστρο") στις 4 η ώρα, και παρκάραμε σε έναν τεράστιο χώρο για εκατοντάδες αυτοκίνητα. 
Εκείνη την ώρα κατέβαινε από ένα αυτοκίνητο και ένας πολύ γέρος ιερωμένος, που τον συνόδευαν δυο μεσόκοπες κυρίες, και ο οποίος έδειχνε εκστασιασμένος που βρισκόταν εκεί, να προσκυνήσει λέει μια θαυματουργή εικόνα την οποία μια οικογένεια είχε φέρει από την Μικρά Ασία, τότε με την καταστροφή…
Μπήκαμε λοιπόν όλοι μέσα, για να δούμε την εικόνα αυτή. 
Πριν μπούμε στο ναό, το έθιμο έλεγε ότι πρέπει να περάσουμε πρώτα από ένα καμαράκι -εκεί αριστερά στην είσοδο, όπου υπήρχε το πρώτο παγκάρι. Εκεί, έγραφες σε χαρτάκια ονόματα που ήθελες να μνημονευτούν στην αγία εικόνα, εκεί άναβες και το κερί. 
Δεξιά ακριβώς της εισόδου υπήρχε άλλο παγκάρι με αγιωτικά μπιχλιμπίδια που πωλούσε μια καλόγρια μεγάλης ηλικίας.
Εγώ δεν μπήκα σε κανένα από αυτά, διότι είχε ουρά για να ανάψεις κερί, και δεν μπήκα ούτε καν από περιέργεια, δηλαδη. 
Προχώρησα κατευθείαν προς το ναό. Εκεί στο κέντρο δεξιά, υπήρχε μια τεράστια εικόνα της Παναγίας, καλυμμένη με ασημένιο μανδύα, και μόνο τα πρόσωπα φαίνονταν, πρόσωπα  με ζωηρά φρέσκα χρώματα, σαν τα κόμικς του Ντίσνεϋ. 
Κατάλαβα ότι δεν είναι αυτή η περιβόητη εικόνα της Μικράς Ασίας, και βγήκα πάλι στο προαύλιο. Ρώτησα μια μοναχή που περιφερόταν στο χώρο, και μου είπε ότι αυτή η μεγάλη εικόνα μέσα στο ναό, είναι μια άλλη εικόνα της Παναγίας που έχει κι αυτή το ίδιο όνομα, αλλά άλλης προέλευσης, εικόνα που το πρωτοτυπο της βρίσκεται στο άγιο όρος και ότι αυτή η τεράστια εικόνα εδώ στη Μονή, είναι αντίγραφο της… Αντίγραφο φρεσκοτυπωμένο με τα πρόσωπα στρουμπουλά – στρουμπουλά, και το υπόλοιπο της εικόνας ντυμένο με ασήμι!
Ρώτησα τότε την μοναχή, αν η δική τους εικόνα είναι στο καμαράκι όπου ανάβουν τα κεριά. Όχι μου απάντησε, «αντίγραφο της δικής μας, είναι εκεί.. Εκεί στο καμαράκι, στο φωτοαντίγραφο της θαυματουργής εικόνας μεγεθυμένο στο διπλάσιο, ανάβει ο κόσμος τα κεριά», μου εξηγεί. 
Και η πρωτότυπη πού είναι, τη ρωτώ. Είναι στο θρόνο της μου απαντα, μέσα στο ναό, αριστερά.
Ξαναμπαίνω στο ναό να τη δω, και πράγματι εκείνη την ώρα όσοι είχαν ανάψει έξω τα κεριά τους, είχαν σχηματίσει τώρα δεύτερη ουρά, για να προσκυνήσουν την εικόνα αυτή. Την είδα κι εγώ λίγο από το πλάι, ήταν μια μετρίου μεγέθους εικόνα, η οποία ήταν εκεί στο προσκυνητάρι, «θρόνο» της, και μου έκανε εντύπωση η πολλαπλή σειρά από μαργαριτάρια που λαμποκοπούσαν στο περιδέραιο που φορούσε!!!..
Στο μεταξύ από κάποιο μεγάφωνο, ακουγόταν μια μοναχή, μαγνητοφωνημένη προφανώς, που ενημέρωνε σχετικά με την εικόνα.
Απέναντι από την εικόνα, αριστερά της εισόδου στο ναό, υπήρχε μια βιτρίνα όπου κανείς μπορούσε να προσκυνήσει διάφορα λείψανα τοποθετημένα στα κουτιά τους -το ένα δίπλα στο άλλο, και όλα μαζί στη βιτρίνα που λέγαμε. Μια προσκύνηση στα τυφλά, αφού δεν υπήρχε φως αναμμένο, να δεις πού ανήκαν αυτά τα λείψανα. Μόνο σε ένα κουτάκι στο κέντρο της βιτρίνας υπήρχε μια ένδειξη, μια εικόνα στο ανοιχτό καπάκι… Ήταν η εικόνα ενός γέρου («ο θεός είναι» είπε κάποιος) , με ένα τρίγωνο στο κεφάλι του, σαν το καπέλο του Μ. Ναπολέοντα -ένα πράγμα! Καταλάβαμε ότι αυτού θα ήταν τα λείψανα στο κουτάκι αυτό!..
Απογοητευμένος και μελαγχολικός, με όλα αυτά και με τον καιρό διότι έβρεχε και είχε καλύψει τα πάντα η πυκνή ομίχλη έξω, βγήκα από τον ναό, και μαζί με τον οδηγό μας τον κ. Θανάση μπήκαμε στο μαγαζί με τα μπιχλιμπίδια.
Εκεί, μου έκανε εντύπωση ότι όλες οι εικόνες της Παναγίας αυτής της Γοργοεπηκόου που λάνσαρε το μοναστήρι αυτό, οι εικόνες που πουλούσε η καλογριά, ήταν φωτοαντίγραφα όπου η εικόνα ήταν με τα τάματα επάνω, στα οποία δέσποζε το περί ου ο λόγος… περιδέραιο! 
Ρώτησα την γηραιά μονάχη, γιατί φοράνε κοσμήματα στην Παναγία αφού σύμφωνα με την πίστη μας δεν επιτρέπεται στις χριστιανές γυναίκες να φοράνε κοσμήματα. Η απάντηση της, οργισμένη βέβαια, ήταν ότι ναι μεν κανονικά οι γυναίκες δεν πρέπει φοράνε, ναι μεν αυτή δεν φοράει κοσμήματα διότι είναι καλογριά όπως είπε, αλλά στην Παναγία όλα επιτρέπονται, είπε! Στην Παναγία, τόνισε, θα βάλουμε ό,τι το πιο λαμπερό επάνω της για να την τιμήσουμε!
Τι να της απαντούσε κανείς; Ότι θα πάει γριά γυναίκα στη κόλαση, μόνο και μόνο γι αυτήν της την βλασφημία;
Περιμένοντες την παρέα μου για αναχώρηση (ήταν στη ουρά μέσα στο ναό) και μέσα στη βροχή πού να πήγαινα έξω…
Φεύγω από εκεί και πάω απέναντι, στο παγκάρι με τα συγχωροχάρτια και τα κεριά. Εκεί είχε αδειάσει από τον πολύ κόσμο, ήταν μόνο δυο άγνωστες μου κυρίες που προσκύνησαν, και μπροστά στα κεριά ήταν μια νεαρή μοναχή η οποία χαριεντιζόταν με μια κοπελίτσα, γνωστή της προφανώς, και εκείνη την ώρα που μπήκα εγώ, η μοναχή της έλεγε… «να σου εξομολογηθώ κάτι, διότι λένε ότι αμαρτία εξομολογούμενη, κλπ. κλπ.». Για να αστειευτώ, της πρότεινα να εξομολογηθεί καλύτερα σε εμένα που είναι και Αναγνώστης! Δεν το κατάλαβε αυτό το Αναγνώστης, και γέλασε αμήχανα. "Δεν έχω να σας εξομολογηθώ τίποτε", απάντησε μετά. Δηλαδη δεν έχετε αμαρτίες; συνέχισα εγώ. Όχι μου άπαντα, και άμεσως μετά: "Ναι έχω, έχω"!
Καλά –καλά, δεν πειράζει, αφού ντρέπεστε, της λέω ξανά. Άλλωστε μια αμαρτία σας είναι εδώ και φωνάζει, αν και δεν την εξομολογείστε διότι μοιάζει και να καμαρώνετε κιόλας γι αυτήν. 
Ποια αμαρτία με ρωτά. Να, της λέω, σε αυτήν εδώ την εικόνα στο αντίγραφο αυτό το μεγεθυμένο που το προσκυνά ο κόσμος με το που μπαίνει εδώ, έχετε την Παναγία να φοράει περιδέραιο, να είναι στολισμένη με τάματα και να μοιάζει ασεβώς, με στολισμένη φωτογραφία πάνω σε λατέρνα.

Οργισμένη όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε ήταν αμέσως τότε, η αντίδραση της νεαράς μοναχής. Αφού δεν πιστεύεις, μου λέει, γιατί ήρθες εδώ; (δεν πιστεύω στην Παναγία λατέρνα!) Και ολοκλήρωσε τσιρίζοντας στη διαπασών: Δεν θέλω άλλη συζήτηση. Έξω τώρα, από το δωμάτιο!
Βγήκα με τις δυο κυρίες, και συνεχίσαμε με αυτές τη συζήτηση, και συμπέραναν ότι είχα δίκιο, και ότι ακόμα και άδικο να είχα, η νεαρή μοναχή δεν έπρεπε να συμπεριφερθεί έτσι -σαν μαινάδα,  σε έναν 70χρονο γέροντα επισκέπτη, αλλά να απαντήσει με επιχειρήματα και όχι με τακτική Τζιχαντιστών και Ταλιμπάν.
Απάντησα στις κυρίες ότι οι Μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές, αντιδρούν όταν οι εχθροί της πίστης τους, σατιρίζουν με σκίτσα τη θρησκεία τους, ενώ οι δικοί μας φανατικοί χριστιανοί (καλόγεροι και μη) είναι οι ίδιοι οι εχθροί της πίστεως μας, είναι αυτοί που γελοιοποιούν με όλα αυτά τα χαϊμαλιά την Παναγία, και επιπλέον επιτίθενται με λύσσα σε κάποιον που διαμαρτύρεται για αυτήν την βλασφημία, για την ατίμωση της Παναγίας να την παρουσιάζουν σαν καρνάβαλο, σαν λατέρνα, σαν την τελευταία κοκότα!..

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΕΤΙΚΕΤΕΣ:


Επίλογος: 

Τελικά, η καλή είδηση είναι ότι τα ήπιαμε μετά εκείνα τα ουζάκια μας. Φύγαμε από το όρος του Μαμωνά, και κατηφορίσαμε προς τη θάλασσα… 

 

Από τις 5 μέχρι τις 7, είμαστε όλη η παρέα στο γραφικό λιμανάκι στη Πάχη των Μεγάρων! Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν! 
Το πάθημα όμως μάθημα… 
Και άλλη φορά, δεν την ξαναπαθαίνω. Δεν θα συμμετάσχω ποτέ πλέον σε «προσκυνηματικές εκδρομές», έστω κι αν υπάρχει το δόλωμα του τσίρου μετά ούζου, για μετά! 
Χα!
ΣΧΕΤΙΚΟ:

ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΘΕΜΑ: Αν η Παναγία δεν είναι λατέρνα, δεν έχει καμιά αξία!