Τον Οκτώβριο του 1967, ήταν να παρουσιαστώ στο Ναυτικό… Οπότε, το καλοκαίρι εκείνου του έτους…

...Την άδεια μου, την αφιέρωσα σε εθελοντική εργασία σε κατασκηνώσεις…

Αρχικά στη Σύρο, στα Χρούσα. 
Με προσκάλεσε ο κ. Νικόλαος Νευράκης, γνωστός μου θεολόγος και οικογενειακός φίλος… Ήταν χρόνια στη Σύρο σαν εκπαιδευτικός, και τα καλοκαίρια ήταν Αρχηγός της εκεί κατασκήνωσης. 
Τότε, ανέλαβα τα πρωινά μαθήματα –μετά την έπαρση της σημαίας - τα «χριστιανικά συνθήματα προς κατασκηνωτές», στα παιδιά (του γυμνασίου) που προέρχονταν όχι μόνο από τη Σύρο αλλά και από τη Νάξο. 
Το βράδυ, μετά την υποστολή της σημαίας, παρείχα πλούσιο (δίωρο) ψυχαγωγικό πρόγραμμα, με πολλά παιχνίδια, ανέκδοτα, τραγούδια, σκετς, κλπ.

Σύρος – καλοκαίρι 1967: 

Καταστρώνοντας, το βραδινό ψυχαγωγικό πρόγραμμα… 

Το υπόλοιπο καλοκαίρι, το αφιέρωσα σε μια χριστιανική κατασκήνωση. 
Στην Αίγινα, της μητρόπολης Ύδρας, στην απομονωμένη παραλία (με τα πεντακάθαρα νερά) κοντά στον Άγιο Νεκτάριο. 
Υπεύθυνος στην κατασκήνωση εκεί, ήταν ο φίλος μου ο Νίκος Αεράκης που στο μεταξύ είχε χειροτονηθεί… Με κάλεσε λοιπόν εκεί ο αρχιμανδρίτης Νικόδημος Αεράκης… 

Πέταξα λοιπόν εκεί –Στην Αίγινα από τη Σύρο- και είχα μαζί μου και τη μητέρα μου που βοηθούσε με άλλες κυρίες εθελόντριες στην κουζίνα. 
Εγώ ανέλαβα ξανά την ψυχαγωγία και το κυριακάτικο κήρυγμα στα παιδιά, στην υπαίθρια θεία λειτουργία, κατά από τα πεύκα! 
Τα όσα καταπληκτικά συνέβησαν στην εκεί θητεία μου, θα μπορούσα να τα περιλάβω σε ένα ολόκληρο βιβλίο.

Στη φωτο, οι κυρίες που γνώριζαν τον τοπικό μητροπολίτη, τον πολύ σοβαρό, έμειναν έκπληκτες όταν έμαθαν ότι μια βραδινή ψυχαγωγία μου ήρθε και την παρακολούθησε ο ίδιος ο «αγέλαστος» Δεσπότης...
Και έμεναν έκπληκτες όταν άκουσαν αρχικά ότι ο Επίσκοπος γέλασε! 
Μετά, δε το πίστευαν όταν άκουσαν ότι όχι μόνο γέλασε αλλά κυριολεκτικά ξεκαρδίστηκε στα γέλια… 
Και πράγματι έτσι έγινε! 
Στο τέλος μάλιστα, απευθύνθηκε σε μένα -και μου είπε: «Εύγε παιδί μου! Να ζήσεις!»

Σημείωση: 
Πολλά από τα παιδιά των κατασκηνώσεων αυτών, είχαν συνδεθεί μαζί μου (από την συνεργασία στην ψυχαγωγία, κλπ) και μου είχαν δώσει την διεύθυνση τους για περεταίρω επικοινωνία… 
Έτσι, στην θητεία μου στο ναυτικό, ιδίως στην αρχή –όταν ήμουν νεοσύλλεκτος, είχα πολύ τακτική αλληλογραφία με τα παιδιά αυτά… 
Με αυτά τα παιδιά, αλλά και άλλα από τα κατηχητικά μου… Όπως με τον Θοδωρή τον Κοντοπίδη (τον αείμνηστο), κατηχητόπουλο μου από το πρώτο μάθημα που έκανα (σπουδαστής ακόμα) στην ενορία του Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω… 
Τον Θοδωρή, στον οποίο –συν θεώ- θα αναφερθώ πιο ειδικά σε άλλη ανάρτηση.