Πέθανε σε ηλικία 85 ετών (ένας παλιόφιλος) ο αγιορείτης Αρχιμανδρίτης π. Νικόδημος Μπιλάλης.

Πέθανε σε ηλικία 85 ετών (ένας παλιόφιλος) ο αγιορείτης Αρχιμανδρίτης π. Νικόδημος Μπιλάλης.

Μιλάμε, για τον ιδρυτή και αντιπρόεδρο της Πανελληνίου Ενώσεως Φίλων Πολυτέκνων, με έδρα το κέντρο της Αθήνας.
 
Ο π. Νικόδημος, όταν δεν ήταν στην Αθήνα, μόναζε στην Υπαπαντή του Κυρίου, στην περιοχή της Καψάλας, στο Άγιο Όρος. 
Ήταν δε και συγγραφέας. Έγραψε μάλιστα, και τον βίο του αγ. Αθανασίου του Αθωνίτου.
Ο θάνατος του, προσήλθε από τραυματισμό σε εργασίες του κελιού του, το απόγευμα της Τετάρτης 4 Ιουνίου 2014.
Τι σύμπτωση! Με παρόμοιο τρόπο είχε πεθάνει, και ο Άγιος του οποίου ο π. Νικόδημος έγραψε τον βίο!

 

Η ταφή του, έγινε την επόμενη μέρα, Πέμπτη 5 Ιουνίου, στην Ι. Μ. Παντοκράτορος.
 
Εις μνημόσυνο…
 
Ο μακαρίτης, με γνώριζε από την εποχή που ήμουν καθηγητής στη Σιβιτανίδειο. Τότε, σε μια φιλική συζήτηση που είχαμε στο γραφείο του, το 1993 περίπου, χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο, και όταν εκείνος σήκωσε το ακουστικό, απάντησε να τον πάρουν ξανά αργότερα, διότι τώρα μιλάει με έναν καθηγητή! Χαρά, εγώ!
 
Η επόμενη συνάντηση μας έγινε αρκετά χρόνια αργότερα (κάπου στο 2005, τυχαία όμως, πάλι εκεί -στα γραφεία της Ενώσεως, στο κέντρο της Αθήνας. 
Ήμουν στην περιοχή, και πέρασα και από εκεί, για να δω ένα φίλο μου (γνωστό μου από παλιά, από τα κηρύγματα του Καντιώτη) που εργαζόταν εκεί…
Έτυχε λοιπόν να είναι εκεί -στο γραφείο, ο π. Νικόδημος, και τον χαιρέτησα με πολύ σεβασμό. Εκείνη την ημέρα δε, είχε να καυχηθεί ότι είχε στο γραφείο του έναν… στρατηγό, τον οποίο και μου σύστησε βέβαια! 
Παράλληλα, βρήκε την ευκαιρία να με μαλώσει διότι έβλεπε λέει καθημερινά σε διάφορα θρησκευτικά έντυπα όπως τον «ορθόδοξο τύπο», αλλά και στον ημερήσιο (μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες) επιστολές μου, τις οποίες χαρακτήρισε πολύ τολμηρές.
Πάνω στη συζήτηση, έπεσε το μάτι μου στη βιτρίνα της βιβλιοθήκης του, εκεί μέσα στο γραφείο του, όπου κεντρική θέση είχε εκείνη η πρόσφατη ογκώδης και πολυτελής έκδοση με τον βίο του γέροντα Παΐσιου. Βρήκα λοιπόν και εγώ την ευκαιρία να παρατηρήσω ότι στα τολμηρά τα δικά μου, περιλαμβάνεται και η κριτική μου για τα τόσα όσα εξωφρενικά γράφει το βιβλίο σχετικά με το τι είπε και έκανε ο συγκεκριμένος γέροντας. 
Ανάφερα μάλιστα, -εκεί μπροστά στον έκπληκτο στρατηγό, δυο τρία από αυτά, από το βιβλίο αυτό που μόλις το είχα  μελετήσει και εγώ.
Τότε ο π. Νικόδημος (που μάλλον δεν το είχε διαβάσει) πετάχτηκε όρθιος -σαν ελατήριο από το γραφείο του, και διαμαρτυρήθηκε έντονα, υποστηρίζοντας ότι αποκλείεται να έχουν γραφτεί κάτι τέτοια απαράδεκτα πράγματα στο βιβλίο αυτό. Με προκάλεσε μάλιστα να του αποδείξω αμέσως ότι λέω αλήθεια, και μου έδωσε το βιβλίο για να ψάξω εκεί μπροστά τους και να τα βρω όλα αυτά και να τους τα δείξω για να πειστούν… Προφανώς, ήθελε να κερδίσει χρόνο, και να έχει φύγει στο μεταξύ ο στρατηγός!..
 
Τότε κι εγώ, τον προκάλεσα να βάλει στοίχημα. Αν καθόμουν να ψάξω και να του τα βρω -για να τα δει, αν είχα δίκιο, τότε θα με αποζημίωνε με κάτι άλλο που είδα στη βιβλιοθήκη του και με ενδιέφερε, και που θα έπρεπε να μου το χαρίσει αν έχανε το στοίχημα!
Εκείνος αρνήθηκε...  Κι έτσι έληξε -εκεί, η συζήτηση μας…
Αυτά, εις… μνημόσυνο!
 
(Σημείωση: 
Αν δεν κάνω λάθος, αδελφός του μακαρίτη ήταν ο γιατρός Μπιλάλης, στην Ηλιούπολη, που τον είχαμε παιδίατρο στο γιο μου. 
Ο άλλος αδελφός, ένας έμπορος ρούχων στην οδό Κολοκοτρώνη -από όπου και ψώνιζα, ήταν γνωστός μου από τα νιάτα μου, από όταν ήμουν σπουδαστής και εργαζόμενος, γνωστός μου από την παρέα στην «χριστιανική ένωση εργαζόμενης νεολαίας» (ΧΕΕΝ) της περιοχής μου στη Δάφνη Αθηνών.